Saturday, May 31, 2008
Ο ..."διαμαντής"
Tα φέρνεις στον κόσμο και γεμίζει η ζωή σου. Δίνουν γεύση, ουσία και νόημα στην καθημερινότητά σου. Συγκεκριμένο προορισμό και σκοπό στη ζωή και την ύπαρξή σου.
Ξενυχτάς για να τα "αναστήσεις", κάθεσαι μαζί τους στα θρανία, από την αρχή και μέχρι να τα κάνεις να σταθούν στα πόδια τους δε φεύγεις στιγμή από το πλευρό τους. Μα ακόμη και τότε, δεν παύεις να υποφέρεις και να "ιδρώνεις", ακόμη και όταν βρουν και ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο.
Τελικά, πολύ μ' αρέσει όλο τούτο...
Διότι, για πες μου, χωρίς αυτά γιατί να σκοτώνεσαι μια ζωή για να τα μεγαλώσεις...
Γιατί να ανέχεσαι τον κάθε ανεγκέφαλο στο γραφείο, πάνω από το κεφάλι σου ένα ολόκληρο 8ωρο και επί σειρά ετών....
Γιατί να στερηθείς εκείνες τις διακοπές που ονειρευόσουν μια ζωή….
Και τόσα άλλα γιατί....
Και έρχεται ο δικός σου (
Θα φέρω ένα πύθωνα
Πώς σου ήρθε και τούτο πάλι; Τις προάλλες με το ιγκουάνα είδα και έπαθα μέχρι να το ξεφορτωθούμε, αλλά να φέρεις και φίιιιδι…
Εγώ θα το φέρω
Πάς καλά παιδί μου, έλα εδώ να διαβάσεις για τον «Πυθούλη» της αλληνής από τη Λεμεσό …
«….Επειδή τα φίδια για να φάνε κάτι ή κάποιον πρώτα από όλα μετρούν το μέγεθος του και αν μπορούν να το χωνέψουν τότε το τρώνε. Και περίμενε μέχρι να φτάσει στο μάκρος που πρέπει για να φάει τον μικρό. Η μάνα μόλις το άκουσε, έπαθε ψυχολογικά. Απίστευτο κι όμως αληθινό!!...»
Ούτε να το ξαναπείς….μα και ούτε να το σκεφτείς ξανά… βγάλτο από το ξερό σου το κεφάλι…
Και ύστερα από δυο-τρεις μέρες που έρχεται ο μεγάλος για να μας δει, ακούω το άαααλλο νέο, που μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι
Μα καλά… μ@@@@@@@νο είναι ο μικρός σου ο γιος και έχει φέρει φίδι στο διαμέρισμά του; Καλά έκανα εγώ και έφυγα…(βλ. την από 12/5/2008 και με τίτλο "Σίγουρα, δε θα άντεχα...")
Και να σκεφτείς πως δεν αγόρασα εγώ τον πύθωνα του γιου μου για κατοικίδιο….
Αλλά ΜΙΑ …ΚΡΙΣΗ, που τραγουδάει και ο άλλος… και ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥ ΤΡΑΛΑΛΑ, ΤΑ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ....
Φοβάμαι να κυκλοφορήσω μέσα στο σπίτι μου, κάθομαι να δουλέψω στον "ΠΙ-ΣΗ" μου και μου φαίνεται πως κάτι αναδεύεται στα πόδια μου. Η τροχήλατη πάει πέρα δώθε από την τρομάρα μου.... Ασυναίθητα και χωρίς να μπορώ να ελέγξω τις αντιδράσεις μου, όλο ψάχνω κάτω από το γραφείο μου.
΄Εχω και το Γλάρο μου που ξελιγωμένος στα γέλια...έλα μωρέ μου λέει, τί θα σου κάνει ένα φιδάκι... ένα μέτρο είναι μοναχά...μικρούλης είναι....
Και συν τοις άλλοις, έπεσε και ο έμμεσος εκβιασμός, χθες βράδυ, όταν ζήτησα του "μικρού" φωτογραφία του "διαμαντή" για την ανάρτηση.
Ααα... για να σου τη στείλω θα τον κρατήσω σπίτι...
Να χαθείς, βλαμμένο... και δεν κατεβάζω από το Flickr.... δε σ' έχω ανάγκη.
Προ ολίγου ήρθανε με την κοπέλα του. Τελικά, θα τον περιμαζέψει τον ...φίδη (Update 1/6 - μου άρεσε ο χαρακτηρισμός του dodos), η Αλίκη στο σπίτι της. Γράφω με την ησυχία μου πλέον και δεν ψάχνομαι σαν την υστερική...
(To γεγονός είναι πέρα για πέρα αληθινό, ποτέ εξάλλου στο μπλογκ, δεν έχω γράψει φανταστικές ιστορίες)
UPDATE: 20/6
Στη φωτο και σε αντικατάσταση αυτής του Flickr, ποζάρει ο αυθεντικός "διαμαντής"
Wednesday, May 21, 2008
ΝΑ ΣΕ ΚΑΜΑΡΩΝΩ
ΚΑΙ ΝΑ 'ΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ!!!!
ΚΑΙ ΝΑ 'ΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ!!!!
ΜΕΓΑΛΕ ΜΟΥ.... 
ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΙ
ΜΕΣ' ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ !!!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!!!!
ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ, ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΤΙΝΟ,
ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ, ΣΤΗ ΛΕΝΑ, ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΤΙΝΑ
ΜΕΣ' ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ !!!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!!!!
ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ, ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΤΙΝΟ,
ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ, ΣΤΗ ΛΕΝΑ, ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΤΙΝΑ
Friday, May 16, 2008
Δεν έχω μάτια να σε δω...
.... καρδιά να σου μιλήσω....
Ζουζουνιάρα μου καλή,
Μου 'πες....
και καταλήξαμε μόνο στα του οίκου...
Ζουζουνιάρα μου καλή,
΄Ενα μήνα σε έχω αφήσει με την υπόσχεση να σου δείξω τον εργασιακό χώρο, που λειτουργώ.
Σου 'πα...
Μου 'πες....
και καταλήξαμε μόνο στα του οίκου...
Εδώ λοιπόν και επειδή ποτέ μα ποτέ δεν είχα την αυτονομία μου, δηλαδή το δικό μου χώρο...οι λόγοι ευνόητοι, να μην επαναλαμβάνομαι... έφτιαξα στο γλαρο-υπνοδωμάτιο ένα γραφείο "το καλό", όπως συνήθιζε να λέει η μαμά μου. Το καλό φόρεμα, τα καλά παπούτσια και δε συμμαζευόταν...
Ψηλότερα λοιπόν και σε θέση που ίσως δεν ταιριάζει, αλλά για να κρύψω το καρφί-άγκιστρο για τον πίνακα που τώρα βρίσκεται πάνω από το κρεββάτι μου ....μέχρι να τον μετακομίσω κι' αυτόν από τούτη την πλευρά, υπάρχει το μικρό σπιτάκι που βλέπεις και φιλοξενεί μινιατούρες αγαπημένες, επίσης από ελεφαντόδοντο.
Εδώ λοιπόν, δε σου λέω τίποτε, επικρατεί ο...κακός χαμός.... Παρ' όλα αυτά, ξέρω ανά πάσα στιγμή τί και πού βρίσκεται...
Παρά το φοβερό μίσος λοιπόν, που τρέφει ο Γλάρος μου για τον ΠΙ-ΣΗ μου, καθημερινά βρίσκω ένα φρέσκο λουλουδάκι, στο ράφι ....πάνωθέ του.
Στον τοίχο απέναντι από το κεφαλάρι του κρεββατιού (όπου υπάρχει τούτο το έργο των χειρών μου)
και για το οποίο τελευταία προβληματίζομαι γιατί σε περίπτωση σεισμού, αν δε με ξανακούσετε...θα με έχει σίγουρα αποκεφαλίσει... δημιούργησα τη γωνιά μου.
Το γραφείο δημιουργήθηκε όταν τα παιδιά μεγάλωσαν πλέον και δεν ασχολούνταν με τα δικά μου και αγαπημένα αντικείμενα. 
Επάνω έχω ελεφαντόδοντα σκαλισμένα με μορφές αφρικάνικες και στον τοίχο μάσκες που είχε φτιάξει παλαιότερα η "μικρή" μου (δεν ασχολήθηκε ξανά), ένα παλαιό ακροκέραμο, το αλφαβητάρι μου με τη Λόλα, το Μίμη και ...τα μήλα σε νέα φυσικά έκδοση, κ.α.
Ψηλότερα λοιπόν και σε θέση που ίσως δεν ταιριάζει, αλλά για να κρύψω το καρφί-άγκιστρο για τον πίνακα που τώρα βρίσκεται πάνω από το κρεββάτι μου ....μέχρι να τον μετακομίσω κι' αυτόν από τούτη την πλευρά, υπάρχει το μικρό σπιτάκι που βλέπεις και φιλοξενεί μινιατούρες αγαπημένες, επίσης από ελεφαντόδοντο.
Το γραφείο που επάνω του βρίσκεται ο...ΠΙ-ΣΗΣ ΜΟΥ
και αντίζηλος του Γλάρου μου, είναι σε άλλο δωμάτιο και το φουκαριάρικο δεν έχει μόνιμη θέση.
Το έχω τρελάνει, όπως και όλα τα έπιπλα εξάλλου, που δεν μπορώ να τα βλέπω για πολύ στην ίδια θέση. Τη...μούρλια μου τη γνωρίζεις, μου αρέσει να αλλάζω κατά διαστήματα τη διακόσμηση στο σπίτι.
και αντίζηλος του Γλάρου μου, είναι σε άλλο δωμάτιο και το φουκαριάρικο δεν έχει μόνιμη θέση.
Εδώ λοιπόν, δε σου λέω τίποτε, επικρατεί ο...κακός χαμός.... Παρ' όλα αυτά, ξέρω ανά πάσα στιγμή τί και πού βρίσκεται...
Παρά το φοβερό μίσος λοιπόν, που τρέφει ο Γλάρος μου για τον ΠΙ-ΣΗ μου, καθημερινά βρίσκω ένα φρέσκο λουλουδάκι, στο ράφι ....πάνωθέ του.
Τέλος, να και το γραφείο του Γλάρου, όπου επίσης δε γίνεται να φέρω σε λογαριασμό.
Επάνω του η μικρή βιτρινίτσα (παλαιό εικονοστάσι) φιλοξενεί αγαπημένα μικροαντικείμενα, όπως τα πολύ ωραία στέφανα γάμου των γονέων μου, πορσελάνες, 2 πετσετάκια στρογγυλά ασπροκέντια της γιαγιάς του Γλάρου, που συνόδευαν στο κέρασμα το πιατάκι του γλυκού, δώρα συναδέλφων π ου έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα κ.α.
Επάνω του η μικρή βιτρινίτσα (παλαιό εικονοστάσι) φιλοξενεί αγαπημένα μικροαντικείμενα, όπως τα πολύ ωραία στέφανα γάμου των γονέων μου, πορσελάνες, 2 πετσετάκια στρογγυλά ασπροκέντια της γιαγιάς του Γλάρου, που συνόδευαν στο κέρασμα το πιατάκι του γλυκού, δώρα συναδέλφων π ου έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα κ.α.
Από τα πιο αγαπημένα μου της βιτρινίτσας όμως, είναι τούτο το παλαιό εγγλέζικο ψαλιδάκι
Ααα... το καλώδιο επάνω στη βιτρινίτσα είναι της σύνδεσης και μέχρι να τη μετατρέψω σε ασύρματη, για να νοικοκυρευτούμε, εκεί θα κρέμεται για να μας το υπενθυμίζει...
Τώρα που ξαναδιαβάζω την ανάρτησή μου, βλέπω πως ξέφυγα κατά πολύ από το θέμα μας, αλλά έτσι καλύπτω και το νέο μπλογκοπαίχνιδο
"Τι έχεις στους τοίχους του σπιτιού σου"
"Τι έχεις στους τοίχους του σπιτιού σου"
Monday, May 12, 2008
Σίγουρα, δε θα άντεχα....
Με τα παιδιά μου έχουμε περάσει όμορφες και αλησμόνητες στιγμές.
Τι να πρωτοθυμηθώ..
Πολύ μικρά με τα δύο πρώτα, μόνιμα ένα καροτσάκι έσπρωχνα. Καθιστός ο μεγάλος και ξαπλωμένη ανάμεσα στα ανοιχτά ποδαράκια του η μεγάλη μου, μωρό τότε...
Αργότερα ήρθαν και τ' άλλα, άλλαξαν ...οι φιλοξενούμενοι του καροτσιού...αλήθεια, πόσα παιδικά καροτσάκια είχαμε αλλάξει, καλοί πελάτες ήμασταν, οι φίλοι καταστηματάρχες μας υποδέχονταν με εγκάρδιο χαμόγελο... τί καλά και όμορφα παιδάκια, ελάτε έχουμε και καραμελίτσες... και τα χρόνια πέρασαν...
Και τι δεν κάναμε με τους Hi-5...
Από ένα ποδήλατο ο καθένας τους τα τρία μεγάλα, στο καλάθι το στερεωμένο στο τιμόνι του δικού μου, λιλά ήταν το χρώμα του.. με κρεμασμένα τα ποδαράκια της η δίχρονη μικρή και ο μικρός (προτελευταίος), στου Γλάρου το ποδήλατο, σε τρελές διαδρομές στην Κάντια, στο αγαπημένο μας Ναύπλιο.
Και αργότερα, που τα μεγαλύτερα καταλάβαιναν, σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι, σε Μουσεία, σε εκδρομές..και... και...
Τελευταία φορά, προ 8ετίας, ήταν που κατάφερα και τους μάζεψα με το ζόρι όλους. Τους "δεξιώθηκα" ένα βράδυ στο IDEAL στην Πανεπιστημίου. Με το ζόρι σου λέω...τσίνισαν οι μεγαλύτεροι άντρες. ΄Ομως και εδώ επίσης, λειτούργησε η ενδόμυχη δική μου επιθυμία, να θυμηθώ εκείνες τις "καλές" εποχές, που με τη μαμά μετά τις αγορές μας στο κέντρο της Αθήνας, πηγαίναμε εκεί και τρώγαμε τη μεγάλη ποικιλία με μπυρίτσα, κανελόνια και μήλο ψητό με καρύδια και μέλι...
Μπήκαμε που λες στο IDEAL... θα έχεις δει την πάπια που πάει μπροστά και πίσω τα παπάκια, ε;... και κατά τη γλαρο-είσοδο, μέτραγε ο κόσμος κεφάλια...
Από εκεί και ύστερα ...αλλάξανε τα πλάνα μας και η σύσταση της ομάδας διαφοροποιήθηκε. Τα αγόρια, στον ελεύθερο χρόνο τους, ασχολήθηκαν ερασιτεχνικά με τον αθλητισμό... με τον ποδόγυρο... με τα net-στέκια και έμεινα με τις κοπέλες....
Είδες τα κορίτσια; καλά τα έλεγε η μάνα μου "της καλομάνας το παιδί το πρώτο να 'ν κορίτσι"... Πού εγώ.... αν ήταν δυνατόν και τα πέντε να ήσαν αγόρια...τέτοια αρρώστια με τα σερνικά, σου λέω.
΄Οταν όμως εκείνα "αραίωναν" στην εφηβεία τους, με τα κορίτσια μου έμεινα. Δεν αφήναμε θεατρική παράσταση, κινηματογραφική προβολή και έκθεση να μας ξεφύγει, μέχρι που και εκείνες άνοιξαν τα φτεράκια τους
και μείναμε με το Γλάρο... να στραβοκοιμόμαστε... και να μετράμε τις ώρες και τα λεπτά...
Πού γυρίζει τέτοια ώρα "αυτή".... τί λες καλέ; όταν γύριζε "αυτός" δε μίλαγες καθόλου, φούσκωνες από καμάρι ....σα γάλος ...
Με τούτα και με κείνα λοιπόν, φτάσαμε στη φάση που ο μεγάλος αποφάσισε να μείνουν με την κοπέλα του μαζί. Να συμβιώσουν. Σεβαστό και με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί αποφάσισε να πάρει τη ζωή του στα χέρια του...
Πού θα πάει "αυτός", έχει ιδέα πόσο δύσκολο θα είναι να τα φέρει πέρα μόνος του; Δεν ήταν ο Γλάρος μου έτσι, βρε παιδί μου...τρώγεται με τις σάρκες του στο θέμα "παιδιά"...
Τστστστς, τέλος πάντων...τα ξέχασε τα δικά μας, που τους παρατήσαμε όλους και μείναμε για ένα διάστημα στο Καβούρι μόνοι, ελεύθεροι και ωραίοι... και το 'χει ρίξει στην αυστηρότητα.
΄Εψαξαν που λες τα παιδιά και βρήκαν μια ωραία μονοκατοικία, την έβαψαν με χρώματα της αρεσκείας τους... ο δικός μου έβαφε και η Εβελίνα "έκοβε" ρίγες στο κομμάτι του τοίχου που ήθελαν τα σχέδια. Το νοικοκύρεψαν και προχθές καμαρώναμε όλοι τα έργα των χειρών τους και κάναμε σχέδια με την Εβελίνα τί και πού θα τοποθετηθεί.... να πάρουμε τούτο.... να πάρουμε το άλλο...
Φόρτωσαν λοιπόν, χθες βράδυ τα πράγματά τους στη μπαγκαζιέρα και θα τα πήγαιναν σήμερα με του Γλάρου το αυτοκίνητο που διαθέτει κοτσαδόρο. ΄Ολα καλά και όλα ωραία....
Ξημέρωσε ο θεός τη μέρα σήμερα κι' εγώ είχα ένα βάρος στο στομάχι... θα είναι από τους χθεσινοβραδυνούς λουκουμάδες σκέφτηκα. Φέρνει και δάκρυα βρε παιδιά, το βάρος στο στομάχι...όχι πείτε μου ή μήπως να κάνω με χαμομηλάκι ένα οφθαλμόλουτρο...
Και βόλτες κυριακάτικες στον Εθνικό μας Κήπο.
Εδώ λειτουργούσε η δική μου εσωτερική ανάγκη και επιθυμία, να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να ξαναβιώσω, με διαφορά δεκαετιών, τις αλλοτινές βόλτες με τη μαμά, τεσσάρων ετών εγώ τότε....ναι, το θυμάμαι πολύ καλά , στο χέρι τη μπανάνα μου, "η δύναμή σου" έλεγε η συγχωρεμένη... και κουλουράκι για να ταϊσουμε τις πάπιες....
Και αργότερα, που τα μεγαλύτερα καταλάβαιναν, σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι, σε Μουσεία, σε εκδρομές..και... και...
Τελευταία φορά, προ 8ετίας, ήταν που κατάφερα και τους μάζεψα με το ζόρι όλους. Τους "δεξιώθηκα" ένα βράδυ στο IDEAL στην Πανεπιστημίου. Με το ζόρι σου λέω...τσίνισαν οι μεγαλύτεροι άντρες. ΄Ομως και εδώ επίσης, λειτούργησε η ενδόμυχη δική μου επιθυμία, να θυμηθώ εκείνες τις "καλές" εποχές, που με τη μαμά μετά τις αγορές μας στο κέντρο της Αθήνας, πηγαίναμε εκεί και τρώγαμε τη μεγάλη ποικιλία με μπυρίτσα, κανελόνια και μήλο ψητό με καρύδια και μέλι...
Μπήκαμε που λες στο IDEAL... θα έχεις δει την πάπια που πάει μπροστά και πίσω τα παπάκια, ε;... και κατά τη γλαρο-είσοδο, μέτραγε ο κόσμος κεφάλια...
Από εκεί και ύστερα ...αλλάξανε τα πλάνα μας και η σύσταση της ομάδας διαφοροποιήθηκε. Τα αγόρια, στον ελεύθερο χρόνο τους, ασχολήθηκαν ερασιτεχνικά με τον αθλητισμό... με τον ποδόγυρο... με τα net-στέκια και έμεινα με τις κοπέλες....
Είδες τα κορίτσια; καλά τα έλεγε η μάνα μου "της καλομάνας το παιδί το πρώτο να 'ν κορίτσι"... Πού εγώ.... αν ήταν δυνατόν και τα πέντε να ήσαν αγόρια...τέτοια αρρώστια με τα σερνικά, σου λέω.
΄Οταν όμως εκείνα "αραίωναν" στην εφηβεία τους, με τα κορίτσια μου έμεινα. Δεν αφήναμε θεατρική παράσταση, κινηματογραφική προβολή και έκθεση να μας ξεφύγει, μέχρι που και εκείνες άνοιξαν τα φτεράκια τους
και μείναμε με το Γλάρο... να στραβοκοιμόμαστε... και να μετράμε τις ώρες και τα λεπτά...
Πού γυρίζει τέτοια ώρα "αυτή".... τί λες καλέ; όταν γύριζε "αυτός" δε μίλαγες καθόλου, φούσκωνες από καμάρι ....σα γάλος ...
Με τούτα και με κείνα λοιπόν, φτάσαμε στη φάση που ο μεγάλος αποφάσισε να μείνουν με την κοπέλα του μαζί. Να συμβιώσουν. Σεβαστό και με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί αποφάσισε να πάρει τη ζωή του στα χέρια του...
Πού θα πάει "αυτός", έχει ιδέα πόσο δύσκολο θα είναι να τα φέρει πέρα μόνος του; Δεν ήταν ο Γλάρος μου έτσι, βρε παιδί μου...τρώγεται με τις σάρκες του στο θέμα "παιδιά"...
Τστστστς, τέλος πάντων...τα ξέχασε τα δικά μας, που τους παρατήσαμε όλους και μείναμε για ένα διάστημα στο Καβούρι μόνοι, ελεύθεροι και ωραίοι... και το 'χει ρίξει στην αυστηρότητα.
Πάλι εγώ στη μέση, να προσπαθώ να φέρω την ισορροπία...
Ευτυχώς.... συνέρχεται έγκαιρα...
Ευτυχώς.... συνέρχεται έγκαιρα...
΄Εψαξαν που λες τα παιδιά και βρήκαν μια ωραία μονοκατοικία, την έβαψαν με χρώματα της αρεσκείας τους... ο δικός μου έβαφε και η Εβελίνα "έκοβε" ρίγες στο κομμάτι του τοίχου που ήθελαν τα σχέδια. Το νοικοκύρεψαν και προχθές καμαρώναμε όλοι τα έργα των χειρών τους και κάναμε σχέδια με την Εβελίνα τί και πού θα τοποθετηθεί.... να πάρουμε τούτο.... να πάρουμε το άλλο...
Φόρτωσαν λοιπόν, χθες βράδυ τα πράγματά τους στη μπαγκαζιέρα και θα τα πήγαιναν σήμερα με του Γλάρου το αυτοκίνητο που διαθέτει κοτσαδόρο. ΄Ολα καλά και όλα ωραία....
Ξημέρωσε ο θεός τη μέρα σήμερα κι' εγώ είχα ένα βάρος στο στομάχι... θα είναι από τους χθεσινοβραδυνούς λουκουμάδες σκέφτηκα. Φέρνει και δάκρυα βρε παιδιά, το βάρος στο στομάχι...όχι πείτε μου ή μήπως να κάνω με χαμομηλάκι ένα οφθαλμόλουτρο...
και ένα κόμπο στο λαιμό... και λίγη μελαγχολία;...
Το μεσημέρι που γύρισα, μπήκα στο άδειο του δωμάτιο.
Δε σου λέω...ούτε και πρόκειται να σου πω... το φαντάζεσαι ή καλύτερα φαντάσου ό,τι θέλεις...
Πάντως τούτο μόνο θα σου πω... ήμουνα ψύχραιμη... μόνο που δεν έβλεπα καλά βρε παιδί μου...
Θα φταίει η ανοιξιάτικη αλλεργία, ως φαίνεται...
Τελικά, καλύτερα που δεν ήμουν στο σπίτι,
όταν έφευγαν....
όταν έφευγαν....
Sunday, May 11, 2008
Να τα καμαρώνουμε!!!
Επειδή ΜΑΝΑ δεν είναι ΜΟΝΟ, όποια τα έφερε στο κόσμο....
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!!!!
Update: Σιγά, που θα σας άφηνα εγώ έτσι....
Λουκουμάδες με ανθότυρο, με ό,τι υλικά είχα:
2 φλυτζάνια μεγάλα αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 φακελάκι μαγιά ξηρή
150 γρ. ανθότυρο
1 πρέζα αλάτι
και 1 1/2 φλυτζάνι νερό χλιαρό
Τηγάνισμα, κανέλα, μπόλικη ζάχαρη και ...όρεξη να τρώτε.
Ο πατέρας μου, που ούτε θέλει να ακούει για ανθότυρο....
...ξετρελάθηκε....
Update: Σιγά, που θα σας άφηνα εγώ έτσι....
Λουκουμάδες με ανθότυρο, με ό,τι υλικά είχα:
2 φλυτζάνια μεγάλα αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 φακελάκι μαγιά ξηρή
150 γρ. ανθότυρο
1 πρέζα αλάτι
και 1 1/2 φλυτζάνι νερό χλιαρό
Τηγάνισμα, κανέλα, μπόλικη ζάχαρη και ...όρεξη να τρώτε.
Ο πατέρας μου, που ούτε θέλει να ακούει για ανθότυρο....
...ξετρελάθηκε....
Wednesday, May 7, 2008
Ιδιογράφως
Παίρνω σκυτάλη από το νατασσάκι ΜΑΣ, το astropeleki ΜΑΣ, τον e-γιό μου (update 20:25 την ....σήμερον ημέραν) και τον e-αδελφούλη μου (update 18:25 της 8/5), αφού προηγουμένως τους ευχαριστήσω, για το νέο παιχνίδι του οποίου εμπνευστής ήταν ο AfMarx, καλώς σε βρίσκω καλέ μου.... και του οποίου οι οδηγίες ήταν σαφείς:
«1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν. (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)»
΄Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Τα γραπτά μου νατασσάκι μου, γραμμένα, σκαναρισμένα και ποσταρισμένα , είναι ήδη γνωστά τοις πάσι,,, και εις την ελληνικήν αλλά και εις την …"σανσκριτικήν».
Kοντολογίς, δεν αποκλείεται μερικές.... μεγαλο-κοπελιές (κι' εγώ μικρή ήμουνα τότε 2-3 χρόνια διαφορά είχαμε...), να υπήρξατε μαθήτριές μου....κοίτα κάτι πράγματα που σου επιφυλάσσει η ζωή....
Όμως….
Για σήμερα...
Για αύριο....
Για πάντα......
Monday, May 5, 2008
Τίποτε δε γίνεται τυχαία...
Ναι σου λέω...
΄Εχω αρχίσει και το πιστεύω τελευταία...
Ποτέ δεν υπήρξα μοιρολάτρης ή προληπτική. Ανέκαθεν πίστευα πως αυτές οι τακτικές στη ζωή, σε καθηλώνουν, σε υποτάσσουν, σε αποδιοργανώνουν...
Πέρυσι είχα αναρωτηθεί αν τα τραγούδια μιλάνε.
Αν μιλάνε λέει... μου είχατε πει όλοι με ένα στόμα μια φωνή και εγώ βεβαίως συμφώνησα, γιατί πάντα μου μιλάνε, χρόνια τώρα. Με συντρόφεψαν σε χαρές, σε λύπες, σε απώλειες αγαπημένων προσώπων. Με συντροφεύουν σε ρομαντικές στιγμές... ακόμη και στο γραφείο μου, με τα ακουστικά θα με βρεις "γειωμένη"....
Προχθές που λες, με την αναρρωτική άδεια που χρειάστηκα, ύστερα από ....το πάθημά μου, βλέπεις αργία .....τέχνας κατεργάζεται... καταπιάστηκα με το download τραγουδιών από μια νέα διεύθυνση που μου είπε ο "μικρός" μου.
Επειδή με τη θεωρία δεν τα πηγαίνω καλά, είμαι πρακτική, έκανα διάφορες δοκιμές μέχρι να μπορώ να τα καταφέρνω μόνη μου. Στην τύχη λοιπόν από Greek music κάνω κλικ στο Νότη Μαυρουδή.... και όταν το τραγούδι "κατέβηκε" σκοντάφτω στην "Ωραία Ανδριάνα".
Συνοφρυώθηκα με απορία, γιατί ομολογώ πως ο τίτλος δε μου ήταν γνώριμος. Και ξεκινάω από περιέργεια να ακούσω το τραγούδι...
Και απλώνεται που λες, στο δωμάτιο μια απαλή...θεϊκή μουσική από μαντολίνο, σαν αυτή που ακούς κι' εσύ τώρα, που μου θύμισε μελωδίες αλλοτινών εποχών, με επτανησιακές μαντολινάτες.
Εποχές που ασφαλώς δεν έζησα, αλλά γνώρισα στην εφηβεία μου από την κινηματογραφική μεταφορά "Επαναστάτης Ποπολάρος" , του έργου του Γρ. Ξενόπουλου .
Γνώρισα όμως από κοντά στη Μπόχαλη σε ταβερνάκια με μουσική, κατά την επίσκεψή μου στο Φιόρο του Λεβάντε.
Μου προέκυψε το ερώτημα λοιπόν, τί εστί Αντριάνα....
Η λύση μια... ο Γκούγκλης....
Και ώ του θαύματος... "πέφτω" σε τούτο το ανοιξιάτικο, πολύχρωμο και ευωδιαστό μπαλκόνι, από αυτά που μετριούνται στα δάχτυλα... και μαθαίνω πως ναι....τα τραγούδια "μιλάνε", "δείχνουν" "φωνάζουν" δρόμους "καινούς".... σε γνώση, συναισθήματα, ρομαντική και ευχάριστη διάθεση, αγγίγματα ψυχής.
Αφιερωμένη η σημερινή αναρτηση, με αγάπη και εκτίμηση στους φίλους: π.κ., oneiromageiremata, mareld, lockheart, faraona, nefeli, paranoia, καθώς και σε όλους τους Επτανήσιους φίλους μας.
΄Εχω αρχίσει και το πιστεύω τελευταία...
Ποτέ δεν υπήρξα μοιρολάτρης ή προληπτική. Ανέκαθεν πίστευα πως αυτές οι τακτικές στη ζωή, σε καθηλώνουν, σε υποτάσσουν, σε αποδιοργανώνουν...
Πέρυσι είχα αναρωτηθεί αν τα τραγούδια μιλάνε.
Αν μιλάνε λέει... μου είχατε πει όλοι με ένα στόμα μια φωνή και εγώ βεβαίως συμφώνησα, γιατί πάντα μου μιλάνε, χρόνια τώρα. Με συντρόφεψαν σε χαρές, σε λύπες, σε απώλειες αγαπημένων προσώπων. Με συντροφεύουν σε ρομαντικές στιγμές... ακόμη και στο γραφείο μου, με τα ακουστικά θα με βρεις "γειωμένη"....
Προχθές που λες, με την αναρρωτική άδεια που χρειάστηκα, ύστερα από ....το πάθημά μου, βλέπεις αργία .....τέχνας κατεργάζεται... καταπιάστηκα με το download τραγουδιών από μια νέα διεύθυνση που μου είπε ο "μικρός" μου.
Επειδή με τη θεωρία δεν τα πηγαίνω καλά, είμαι πρακτική, έκανα διάφορες δοκιμές μέχρι να μπορώ να τα καταφέρνω μόνη μου. Στην τύχη λοιπόν από Greek music κάνω κλικ στο Νότη Μαυρουδή.... και όταν το τραγούδι "κατέβηκε" σκοντάφτω στην "Ωραία Ανδριάνα".
Συνοφρυώθηκα με απορία, γιατί ομολογώ πως ο τίτλος δε μου ήταν γνώριμος. Και ξεκινάω από περιέργεια να ακούσω το τραγούδι...
Και απλώνεται που λες, στο δωμάτιο μια απαλή...θεϊκή μουσική από μαντολίνο, σαν αυτή που ακούς κι' εσύ τώρα, που μου θύμισε μελωδίες αλλοτινών εποχών, με επτανησιακές μαντολινάτες.
Εποχές που ασφαλώς δεν έζησα, αλλά γνώρισα στην εφηβεία μου από την κινηματογραφική μεταφορά "Επαναστάτης Ποπολάρος" , του έργου του Γρ. Ξενόπουλου .
Γνώρισα όμως από κοντά στη Μπόχαλη σε ταβερνάκια με μουσική, κατά την επίσκεψή μου στο Φιόρο του Λεβάντε.
Μου προέκυψε το ερώτημα λοιπόν, τί εστί Αντριάνα....
Η λύση μια... ο Γκούγκλης....
Και ώ του θαύματος... "πέφτω" σε τούτο το ανοιξιάτικο, πολύχρωμο και ευωδιαστό μπαλκόνι, από αυτά που μετριούνται στα δάχτυλα... και μαθαίνω πως ναι....τα τραγούδια "μιλάνε", "δείχνουν" "φωνάζουν" δρόμους "καινούς".... σε γνώση, συναισθήματα, ρομαντική και ευχάριστη διάθεση, αγγίγματα ψυχής.
Και πως επίσης, τίποτε δε γίνεται τυχαία.
Διότι εάν εγώ δεν πάθαινα την οσφυοϊσχυαλγία μου, για να αναγκαστώ να μείνω στο σπίτι, ίσως να μη γνώριζα το Δυοσμαράκι και το εκπληκτικό της μπλογκ και να μη μάθαινα ποτέ, με στοιχεία λεπτομερή, πως η ωραία Ανδριάνα ήταν πρόσωπο υπαρκτό της παλαιάς Αθήνας και πως υπάρχει έργο του Θεόφιλου του λαϊκού μας ζωγράφου, με την ωραία κόρη ....στο παγκάκι της.
Αφιερωμένη η σημερινή αναρτηση, με αγάπη και εκτίμηση στους φίλους: π.κ., oneiromageiremata, mareld, lockheart, faraona, nefeli, paranoia, καθώς και σε όλους τους Επτανήσιους φίλους μας.
Thursday, May 1, 2008
Πούυυυ...σας σημάδεψε ο Μάης;
KAΛΟ ΜΗΝΑ!!!!.....
.....έστω και καθυστερημένα....
αλλά, όχι βεβαίως και σαν τον δικό μου....
αλλά, όχι βεβαίως και σαν τον δικό μου....
Γιατί τούτη η Πρωτομαγιά θα μου μείνει αξέχαστη...
Λουλούδια ήθελα...λουλούδια είχα.
΄Ηλιο πόθησα... κι' αυτόν τον είχα.
Με τον καλό μου ήθελα να υποδεχτούμε το Μάη... δίπλα μου πάντα.
Να κάνω πράγματα που εγώ ήθελα...έτσι και έγινε.
Τί παράπονο μπορώ να έχω τώρα;..'Οχι, πες μου....
΄Ηλιο πόθησα... κι' αυτόν τον είχα.
Με τον καλό μου ήθελα να υποδεχτούμε το Μάη... δίπλα μου πάντα.
Να κάνω πράγματα που εγώ ήθελα...έτσι και έγινε.
Τί παράπονο μπορώ να έχω τώρα;..'Οχι, πες μου....
Από την παραμονή το είχαμε συζητήσει και καταλήξει στην απόφαση να μη μετακινηθούμε. Δε θέλαμε να κάνουμε Πρωτομαγιά μέσα σε ένα ...κάρο, ακινητοποιημένοι σε ατέλειωτες και κουραστικές ουρές αυτοκινήτων.
Αποφασίσαμε λοιπόν, να εκμεταλλευτούμε την αργία και να ασχοληθούμε με τί άλλο από αυτό που η μέρα προστάζει.
Είχαμε αγοράσει και νέα φυτά, γιατί πολλά γεράνια και μαστιχούλες "κάηκαν" από τη φετινή επιδρομή του χιονιά.
Σκάψιμο ο Γλάρος μου κι΄εγώ να μεταφυτεύω τα φρέσκα φυτά στις ζαρντινιέρες ..
΄Εχω φτάσει στο παράθυρο του υπνοδωματίου της "μικρής" μου. Κατέβασα τη ζαρντινιέρα ....ανάποδα το χώμα να το ανακατέψω με φρέσκο, φυτεύω και δυο ωραία γεράνια και πάω η γυναίκα να ανεβάσω τη ζαρντινιέρα στο περβάζι....
Αποφασίσαμε λοιπόν, να εκμεταλλευτούμε την αργία και να ασχοληθούμε με τί άλλο από αυτό που η μέρα προστάζει.
Τα λουλούδια μας.
Πολλά ήθελαν ανανέωση, ο κήπος ξεβοτάνισμα, σκάλισμα και γενικότερα φρεσκάρισμα.
Είχαμε αγοράσει και νέα φυτά, γιατί πολλά γεράνια και μαστιχούλες "κάηκαν" από τη φετινή επιδρομή του χιονιά.
Σκάψιμο ο Γλάρος μου κι΄εγώ να μεταφυτεύω τα φρέσκα φυτά στις ζαρντινιέρες ..
΄Εχω φτάσει στο παράθυρο του υπνοδωματίου της "μικρής" μου. Κατέβασα τη ζαρντινιέρα ....ανάποδα το χώμα να το ανακατέψω με φρέσκο, φυτεύω και δυο ωραία γεράνια και πάω η γυναίκα να ανεβάσω τη ζαρντινιέρα στο περβάζι....
Εκεί και έμεινα, με ένα ..."Αχχχχ"!!!!!....
Γλάρε γρήγοραααα, ααχ.... ετοίμασε τη Voltaren...
Πρόθυμος, η ψυχούλα μου. ΄Οταν πρόκειται γιατρέ μου για injection.. τί να σου λέω... θυμάται τα darts που έπαιζε στην Αφρική...
΄Ελα, έτοιμη την έχω...
Παίρνω θέση η καλή σου....
Πάρε βαθιά ανάσα, μου λέει...
΄Ελα τελείωνε... η βαθιά ανάσα με μάρανε, εδώ σφάζομαι από τον πόνο...
Αριστερά μου λέει....σημαδεύω, μην τρομάξεις...
΄Ελα, έτοιμη την έχω...
Παίρνω θέση η καλή σου....
Πάρε βαθιά ανάσα, μου λέει...
΄Ελα τελείωνε... η βαθιά ανάσα με μάρανε, εδώ σφάζομαι από τον πόνο...
Αριστερά μου λέει....σημαδεύω, μην τρομάξεις...
Και εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ, ΜΑ...ΑΚΡΙΒΩΣ σου λέω...."λύνομαι" στα γέλια... Τρανταζόμουνα η γυναίκα... μιλάμε για γέλια ασυγκράτητα. Ανάσα δεν έπαιρνα από το σφάχτη στη μέση, σε συνδυασμό με το μπάλανς του γέλωτος..., στο άκουσμα του ρεφρέν του νέου άσματος του Νότη...
που η καλή μου η γειτόνισσα θυμήθηκε να γιορτάσει στη διαπασών τη δική της Πρωτομαγιά....
που η καλή μου η γειτόνισσα θυμήθηκε να γιορτάσει στη διαπασών τη δική της Πρωτομαγιά....
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν απήντησα στα σχόλιά σας και που δε σας επισκέφθηκα για ευχές.
΄Ασε, που γράφω με πόνους αλλά και στα κλεφτά, γιατί ωρύεται:
"Αναρρωτική.....και αγκαλιά με τον Πι-Ση, δε γίνεται, κυρία μου"....
Με εκδικήθηκε...κατάλαβες τώρα;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου