Thursday, January 31, 2008
Σαν τον ΗΛΙΟ!
Ναι, σαν το σημερινό λαμπερό ήλιο τούτο το ....
ΠΡΩΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!!
και το... ΦΙΛΙ!!!
και ναι... της βγάζουμε και ... ΓΛΩΣΣΑ της ζωής ...
άντε να μην την χαρακτηρίσω...
Κλεμμένες από το blog της Λυδίας
ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ!!!
ΠΡΩΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!!
και το... ΦΙΛΙ!!!
και ναι... της βγάζουμε και ... ΓΛΩΣΣΑ της ζωής ...άντε να μην την χαρακτηρίσω...
Κλεμμένες από το blog της ΛυδίαςΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ!!!
Monday, January 28, 2008
Thursday, January 24, 2008
Ανοιχτή επιστολή..
Δελφινάκι μου,
΄Οπως κατάλαβες, η σημερινή ανάρτηση, σε σένα χαρισμένη, προέκυψε μετά την αγορά του νέου "εργαλείου", που δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο ποιοτικά, αλλά τα δελφίνια μου έκλειναν το μάτι από τη μια.. μας έλειπε και ένα ακόμη από την άλλη...είναι και τα γλαρόπουλα βλέπεις, που όλο μας τα εξαφανίζουν...
Κοίτα στη δεύτερη φωτο...πάει η "παραμάνα" μου...
Φιλιά,
Η bloggo-αδελφούλα σου
Το τάβλι που αγόρασα
δελφίνια κοσμημένο,
-Γλάρε του είπα, κοίτα το
του Στεφ είναι χαρισμένο.
-Ποιός είν' αυτός...σκοτείνιασε,
του γύρισε το μάτι..
-Παιδί καλό γλαράκο μου,
κάτσε να ρίξω ζάρι...
-Νά τος ο Στεφ, αγάπη μου
-Πού είναι, δεν τον βλέπω..
-Το δελφινάκι τ' όμορφο
στο τάβλι χαραγμένο
Στη δελφινίσια τούμπα σου
με σκέρτσο που χαρίζεις,
μόνο στο "φεύγα" κέρδισα,
....το Γλάρο τον κερδίζεις;....
Σε όλα τ' άλλα έχασα...
την πήρε την παρτίδα,
καθόλου δε με ένοιαξε
και πάλι μια απ' τα ίδια...
΄Οπως κατάλαβες, η σημερινή ανάρτηση, σε σένα χαρισμένη, προέκυψε μετά την αγορά του νέου "εργαλείου", που δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο ποιοτικά, αλλά τα δελφίνια μου έκλειναν το μάτι από τη μια.. μας έλειπε και ένα ακόμη από την άλλη...είναι και τα γλαρόπουλα βλέπεις, που όλο μας τα εξαφανίζουν...
Κοίτα στη δεύτερη φωτο...πάει η "παραμάνα" μου...
Φιλιά,
Η bloggo-αδελφούλα σου
Το τάβλι που αγόρασα
δελφίνια κοσμημένο,
-Γλάρε του είπα, κοίτα το
του Στεφ είναι χαρισμένο.
-Ποιός είν' αυτός...σκοτείνιασε,
του γύρισε το μάτι..
-Παιδί καλό γλαράκο μου,
κάτσε να ρίξω ζάρι...
-Νά τος ο Στεφ, αγάπη μου
-Πού είναι, δεν τον βλέπω..
-Το δελφινάκι τ' όμορφο
στο τάβλι χαραγμένο
Στη δελφινίσια τούμπα σου
με σκέρτσο που χαρίζεις,
μόνο στο "φεύγα" κέρδισα,
....το Γλάρο τον κερδίζεις;....
Σε όλα τ' άλλα έχασα...
την πήρε την παρτίδα,
καθόλου δε με ένοιαξε
και πάλι μια απ' τα ίδια...
Tuesday, January 22, 2008
ΠOIHΣH
Τρεις οι προσκλήσεις:
Από το συνήθη ...ύποπτο, το Κυκλαμινάκι και την Unamama...
Ξεκινώντας, δε μπορώ να μην αναφέρω τους στίχους που λατρεύω από τον ένα, μοναδικό και αγαπημένο σε όλους μας ΚΑΒΑΦΗ, παρά το ότι έχουν ήδη αναφερθεί:
"Κι' αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς,
μην την εξευτελίζεις...."
Τώρα εγώ μια Γλαρένια, αν είναι δυνατόν να μην αγαπώ το "Γλάρο" του Οδυσσέα Ελύτη
Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
δεν έχει τί να φοβηθεί
μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει
Από πόλεμο δεν ξέρει
ούτε τι θα πει μαχαίρι
Ο θεός του 'δωσε φύκια
και χρωματιστά χαλίκια.
Αχ, αλί κι' αλίμονό μας
μες τον κόσμο τον δικό μας,
δε μυρίζουνε τα φύκια,
δε γυαλίζουν τα χαλίκια.
Χίλιοι δυο παραφυλάνε
σε κοιτάν και δε μιλάνε.
Είσαι σήμερα μονάρχης
κι' ώσαμε αύριο δεν υπάρχεις...
ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ
του Μενέλαου Λουντέμη από: "ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ"
Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας, πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς. Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι' απ΄ τους δρομους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
΄Ολα ξέρουν τ' όνομά σου.
Μην αργείς.
Να σε περιμένω είνα πιο γλυκό κι' απ' το νάρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάϊδισμα, σαν γέλιο πρωινό.
Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γεμάτοι πλάνεμα οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
Μην αργείς. Γατί ώσπου νάρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια κι' όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω, είναι σαν να πεθαίνω.
Γι' αυτό: Μην αργείς!
Για της una mama το κάλεσμα: 'Έρωτας δίχως λογική και Ποίηση" τούτο του Μενέλαου Λουντέμη:
Ερωτικό κάλεσμα
Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί.
Saturday, January 19, 2008
BEST-WORST
Που λες Καρδιοκλειδοκράτορα...
΄Ημασταν σε ένα εξοχικό στο Λαγονήσι μια μεγάλη παρέα και παίζαμε τάβλι...
Και αφού έχει χάσει δυο-τρεις παρτίδες... κάτι "φεύγα"... κάτι "πλακωτά" (τώρα εσύ..ξέρω.. γελάς πονηρά..), μέχρι και ...πορτοπαράθυρα, σηκώνεται αναψοκοκκινισμένος και μου φωνάζει:
"Αμάν ρε Γλαρένια, μα καλά... με αρρράπη κοιμήθηκες απόψε;"......
Δεν το είχα ματακούσει αυτό το κομπλιμέντο..αλλά έδωσα τόπο στην οργή..ξαδερφάκι μου πολύ αγαπημένο ήτανε και εξακολουθεί να είναι....
Τα θυμόμαστε τώρα και γελάμε.
Και εκεί που παίζαμε εν μέσω ύβρεων και φωνασκιών.... εκείνος που έχανε, όχι εγώ βέβαια, "έσκασε μύτη" ο ΗΛΙΟΣ από το πουθενά....
Εκείνη την Κυριακή, μου έμαθε, ναι...o HΛΙΟΣ, πώς παίζεται σωστά το 6 και 5 σαν πρώτη κίνηση στις "πόρτες".... Φαντάσου τώρα, πόσο καλά παίζαμε με τον ξάδερφο... είναι που τον κέρδιζα κι' από πάνω...
Από εκεί και πέρα εξελίχθηκα σε "γερό ζάρι". ΄Ετσι με λέει...ζαράκια...ότι μιλάω με το ζάρι λέει όποτε βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής, τύχει να τον κερδίσω.
Γιατί ο Γλάρος μου είναι πολύ γερός στο άθλημα. Στη Ν. Αφρική όπου έζησε γίνονται ομαδικοί αγώνες (pula) backgammon, όπως εδώ με το σκάκι.
Επίσης, εκείνη η εποχή είναι στενά συνδεδεμένη με τούτο το άκουσμα..
που όταν πρωτοξεκίνησα το blogging και δεν ήξερα να κάνω μουσική επένδυση στις αναρτήσεις μου, η καλή μου φίλη Νερίνα, αφιέρωσε ολόκληρο ποστ με πολλά από τα τραγούδια των Pink Floyd.
΄Ετσι ξαφνικά λοιπόν, όπως μπήκε στη ζωή μου. στρογγυλοκάθησε και ....μεταξύ μας, τον άξιζε τον κόπο.
Γιατί, ναι....συνεχίζουμε να "παίζουμε" ακόμη, έστω και ύστερα από 29 περίπου χρόνια γάμου.
Αυτό ήταν η αρχή, γιατί στην πορεία ζήσαμε μαζί πολλές ευτυχισμένες στιγμές, από το ποιο ασήμαντο που είναι ένα χάδι, ένα λουλουδάκι ...κλεμμένο από τον κήπο του κάθε ταλαίπωρου..... που θα σκοντάψει επάνω του ο δικός μου, μέχρι τα πιο σημαντικά που ήταν ο ερχομός των πέντε παιδιών μας.
Και αυτός, πάντα δίπλα μου. Μέσα στο χειρουργείο μαζί μου, να μου κρατάει το χέρι...
Εκτός από τη γέννηση του "μικρού" μας που γεννήθηκε 2,5 μήνες νωρίτερα και ο γιατρός μου και φίλος μας, δε θέλησε να παρευρίσκεται, γιατί ούτε ο ίδιος ήξερε βέβαια την εξέλιξη του τοκετού.
Αυτά ήταν μέχρι σήμερα τα ευχάριστα και καλύτερα.
Στα δυσάρεστα και χειρότερα, που αναπόφευκτα συμβαίνουν σε όλες τις οικογένειες, δε θα σταθώ στις τρείς ανθρώπινες απώλειες... είναι γεγονότα που δεν είναι δυνατόν να αποτρέψουμε.
Ούτε βεβαίως στα συνήθη τρεξίματα, τις μικροασθένειες και τα ξενύχτια στα έκτακτα περιστατικά ...όλων των Νοσοκομείων Παίδων του Λεκανοπεδίου....
Κάτι εβδομαδιαίες εισαγωγές για χαλάζιο (κριθαράκι) στο μάτι η μία, χτύπημα στο κεφάλι από σπρώξιμο η άλλη, μικροατυχήματα ο πρώτος....δεν το συζητώ.
Θα αναφερθώ όμως σε δύο περιστατικά, που θεωρώ και τα πιο σοβαρά, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα... αν και τελικά, ήταν και αυτά εντελώς αστεία μπρος στο γολγοθά που ανεβαίνουν πολλοί γονείς με ασθένειες πολύ σοβαρές, πολύχρονα ξενύχτια και ταλαιπωρίες.
Ατυχήματα από αυτά που και πάλι δεν είναι προβλέψιμα πολλές φορές, ...όπου το σύμπαν δε συνωμοτεί, αλλά αντιθέτως κάνει την πάπια...
Ο λόγος που το κάνω, αν και προς στιγμήν σκέφτηκα να κάνω διαγραφή και σ΄αυτά, είναι για να δουν οι νέοι γονείς, πως με τα μικρά μπορεί να συμβούν απίθανες καταστάσεις.
Το 1990, ο δεύτερος γιος μου σε ηλικία 8 ετών και τρέχοντας ξυπόλυτος μέσα στο σπίτι κάτι πάτησε..... αλλά δε διαμαρτυρήθηκε ιδιαίτερα, καθώς στη φτέρνα του που μας έδειχνε δε φαινόταν τίποτε..
Εδώ να αναφέρω πως όλα ΤΟΥΣ δε με κούρασαν στο ελάχιστο με ιδιοτροπίες και συμπεριφορές κουραστικές.
Ποτέ δε διαμαρτυρήθηκαν για κάποιο πέσιμό τους ή επιπόλαιο τραυματισμό. Απλά τύχαινε ύστερα από ώρες ή και μέρες να δω κάποιο hansaplast...εντάξει έλεγαν, τί έγινε το περιποιήθηκα μόνος/η μου...
Ο Γιάννης όμως, παρά το ότι δε διαμαρτυρόταν.. χώλαινε στο περπάτημα, κρατούσε το πόδι του.
Η ακτινογραφία αποκάλυψε μια ευμεγέθη καρφίτσα....
Χειρουργείο είπανε... ώρες 2,5 κάνανε... και ο χειρουργός αργότερα μου είπε χαρακτηριστικά: "...κιμά του έκανα τη φτέρνα γιατί ήταν κάθετα η καρφίτσα..."
Και το δεύτερο ήταν με τον προωράκο που γεννήθηκε τον Ιούλιο αντί για τις αρχές Οκτωβρίου του '85.
΄Ηταν ένα πρωϊνό Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου και αυτός σε ηλικία που δεν είχε συμπληρώσει τους 5 μήνες. ΄Αν γεννιόταν κανονικά (τελειόμηνη κύηση), τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν 2,5 μηνών...
Ετοιμάζαμε τα τρία μεγαλύτερα για τον παιδικό σταθμό και αυτόν για τη γιαγιά του. Τον προσέξαμε λίγο περισσότερο γιατί ως πρόωρο πάθαινε εύκολα βρογχιολίτιδες (λοιμώξεις του αναπνευστικού... καθόμασταν με τις ώρες για ατμόλουτρα μέσα στο μπάνιο....συνέχεια με βήχα...
΄Οσο ετοιμαζόμασταν για τις δουλειές μας τον ακούμπησα στο κρεββάτι μου για 2-3 λεπτά.
Σ' αυτό το διάστημα είχαν πάει οι μεγαλύτεροι και χοροπηδώντας από τη χαρά τους με το μωρό, κάποιος έπεσε με δύναμη και τον χτύπησε στο γόνατο (όπως αργότερα αποδείχθηκε) και η φλεγμονή που δημιουργήθηκε μας κράτησε στο "Αγία Σοφία" για 10 ημέρες, με εξετάσεις που εξαντλούσαν κάθε υποψία των γιατρών και πολύ καλά έκαναν, γιατί δε γνωρίζαμε την αιτία της φλεγμονής.
Παράλληλα, φλεβοκαθετήρα στο χέρι (και τί χέρι)... και βαράκια. Δεμένα σακκούλια του 1/2 κιλού σε κάθε πόδι (και τί πόδι)...
Πέρασα τις πιο βασανιστικές ημέρες στη ζωή μου, από την άποψη πως οι γιατροί μέχρι να έχουν μια ολοκληρωμένη διάγνωση, μας άφηναν στην αναμονή, παρέα με την αγωνία την τρομάρα και τις πλέον μακάβριες υποψίες.
Εξιτήριο πήραμε στις 18 Δεκεμβρίου (πώς τα θυμάμαι...και την ώρα ακόμη..), ΜΕ ΤΑ ΒΑΡΑΚΙΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΑΚΟΜΗ...
΄Ηταν τόση η χαρά μας αγοράσαμε το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο έλατο που ήταν αραδιασμένα λόγω των ημερών ....στου παιδιού του άρεως...
΄Ετσι έλεγε το Πεδίο του ΄Αρεως (μέχρι τότε, δεν ήξερα... πως ο ΄Αρης είχε και παιδί), στα 4 του ο προωράκος μου (25/7/07) , ο οποίος στην εφηβεία του όργωνε την Πλατεία Συντάγματος με τα skate boards...
Και να προτείνω.... μμμμ.... μάλλον δε θα το κάνω.
Απλά, όποιος θέλει μπορεί να πάρει τη σκυτάλη και να συνεχίσει...
΄Ημασταν σε ένα εξοχικό στο Λαγονήσι μια μεγάλη παρέα και παίζαμε τάβλι...
Και αφού έχει χάσει δυο-τρεις παρτίδες... κάτι "φεύγα"... κάτι "πλακωτά" (τώρα εσύ..ξέρω.. γελάς πονηρά..), μέχρι και ...πορτοπαράθυρα, σηκώνεται αναψοκοκκινισμένος και μου φωνάζει:
"Αμάν ρε Γλαρένια, μα καλά... με αρρράπη κοιμήθηκες απόψε;"......
Δεν το είχα ματακούσει αυτό το κομπλιμέντο..αλλά έδωσα τόπο στην οργή..ξαδερφάκι μου πολύ αγαπημένο ήτανε και εξακολουθεί να είναι....
Τα θυμόμαστε τώρα και γελάμε.
Και εκεί που παίζαμε εν μέσω ύβρεων και φωνασκιών.... εκείνος που έχανε, όχι εγώ βέβαια, "έσκασε μύτη" ο ΗΛΙΟΣ από το πουθενά....
Εκείνη την Κυριακή, μου έμαθε, ναι...o HΛΙΟΣ, πώς παίζεται σωστά το 6 και 5 σαν πρώτη κίνηση στις "πόρτες".... Φαντάσου τώρα, πόσο καλά παίζαμε με τον ξάδερφο... είναι που τον κέρδιζα κι' από πάνω...
Από εκεί και πέρα εξελίχθηκα σε "γερό ζάρι". ΄Ετσι με λέει...ζαράκια...ότι μιλάω με το ζάρι λέει όποτε βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής, τύχει να τον κερδίσω.
Γιατί ο Γλάρος μου είναι πολύ γερός στο άθλημα. Στη Ν. Αφρική όπου έζησε γίνονται ομαδικοί αγώνες (pula) backgammon, όπως εδώ με το σκάκι.
Επίσης, εκείνη η εποχή είναι στενά συνδεδεμένη με τούτο το άκουσμα..
που όταν πρωτοξεκίνησα το blogging και δεν ήξερα να κάνω μουσική επένδυση στις αναρτήσεις μου, η καλή μου φίλη Νερίνα, αφιέρωσε ολόκληρο ποστ με πολλά από τα τραγούδια των Pink Floyd.
΄Ετσι ξαφνικά λοιπόν, όπως μπήκε στη ζωή μου. στρογγυλοκάθησε και ....μεταξύ μας, τον άξιζε τον κόπο.
Γιατί, ναι....συνεχίζουμε να "παίζουμε" ακόμη, έστω και ύστερα από 29 περίπου χρόνια γάμου.
Αυτό ήταν η αρχή, γιατί στην πορεία ζήσαμε μαζί πολλές ευτυχισμένες στιγμές, από το ποιο ασήμαντο που είναι ένα χάδι, ένα λουλουδάκι ...κλεμμένο από τον κήπο του κάθε ταλαίπωρου..... που θα σκοντάψει επάνω του ο δικός μου, μέχρι τα πιο σημαντικά που ήταν ο ερχομός των πέντε παιδιών μας.
Και αυτός, πάντα δίπλα μου. Μέσα στο χειρουργείο μαζί μου, να μου κρατάει το χέρι...
Εκτός από τη γέννηση του "μικρού" μας που γεννήθηκε 2,5 μήνες νωρίτερα και ο γιατρός μου και φίλος μας, δε θέλησε να παρευρίσκεται, γιατί ούτε ο ίδιος ήξερε βέβαια την εξέλιξη του τοκετού.
Αυτά ήταν μέχρι σήμερα τα ευχάριστα και καλύτερα.
Στα δυσάρεστα και χειρότερα, που αναπόφευκτα συμβαίνουν σε όλες τις οικογένειες, δε θα σταθώ στις τρείς ανθρώπινες απώλειες... είναι γεγονότα που δεν είναι δυνατόν να αποτρέψουμε.
Ούτε βεβαίως στα συνήθη τρεξίματα, τις μικροασθένειες και τα ξενύχτια στα έκτακτα περιστατικά ...όλων των Νοσοκομείων Παίδων του Λεκανοπεδίου....
Κάτι εβδομαδιαίες εισαγωγές για χαλάζιο (κριθαράκι) στο μάτι η μία, χτύπημα στο κεφάλι από σπρώξιμο η άλλη, μικροατυχήματα ο πρώτος....δεν το συζητώ.
Θα αναφερθώ όμως σε δύο περιστατικά, που θεωρώ και τα πιο σοβαρά, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα... αν και τελικά, ήταν και αυτά εντελώς αστεία μπρος στο γολγοθά που ανεβαίνουν πολλοί γονείς με ασθένειες πολύ σοβαρές, πολύχρονα ξενύχτια και ταλαιπωρίες.
Ατυχήματα από αυτά που και πάλι δεν είναι προβλέψιμα πολλές φορές, ...όπου το σύμπαν δε συνωμοτεί, αλλά αντιθέτως κάνει την πάπια...
Ο λόγος που το κάνω, αν και προς στιγμήν σκέφτηκα να κάνω διαγραφή και σ΄αυτά, είναι για να δουν οι νέοι γονείς, πως με τα μικρά μπορεί να συμβούν απίθανες καταστάσεις.
Το 1990, ο δεύτερος γιος μου σε ηλικία 8 ετών και τρέχοντας ξυπόλυτος μέσα στο σπίτι κάτι πάτησε..... αλλά δε διαμαρτυρήθηκε ιδιαίτερα, καθώς στη φτέρνα του που μας έδειχνε δε φαινόταν τίποτε..
Εδώ να αναφέρω πως όλα ΤΟΥΣ δε με κούρασαν στο ελάχιστο με ιδιοτροπίες και συμπεριφορές κουραστικές.
Ποτέ δε διαμαρτυρήθηκαν για κάποιο πέσιμό τους ή επιπόλαιο τραυματισμό. Απλά τύχαινε ύστερα από ώρες ή και μέρες να δω κάποιο hansaplast...εντάξει έλεγαν, τί έγινε το περιποιήθηκα μόνος/η μου...
Ο Γιάννης όμως, παρά το ότι δε διαμαρτυρόταν.. χώλαινε στο περπάτημα, κρατούσε το πόδι του.
Η ακτινογραφία αποκάλυψε μια ευμεγέθη καρφίτσα....
Χειρουργείο είπανε... ώρες 2,5 κάνανε... και ο χειρουργός αργότερα μου είπε χαρακτηριστικά: "...κιμά του έκανα τη φτέρνα γιατί ήταν κάθετα η καρφίτσα..."
Και το δεύτερο ήταν με τον προωράκο που γεννήθηκε τον Ιούλιο αντί για τις αρχές Οκτωβρίου του '85.
΄Ηταν ένα πρωϊνό Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου και αυτός σε ηλικία που δεν είχε συμπληρώσει τους 5 μήνες. ΄Αν γεννιόταν κανονικά (τελειόμηνη κύηση), τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν 2,5 μηνών...
Ετοιμάζαμε τα τρία μεγαλύτερα για τον παιδικό σταθμό και αυτόν για τη γιαγιά του. Τον προσέξαμε λίγο περισσότερο γιατί ως πρόωρο πάθαινε εύκολα βρογχιολίτιδες (λοιμώξεις του αναπνευστικού... καθόμασταν με τις ώρες για ατμόλουτρα μέσα στο μπάνιο....συνέχεια με βήχα...
΄Οσο ετοιμαζόμασταν για τις δουλειές μας τον ακούμπησα στο κρεββάτι μου για 2-3 λεπτά.
Σ' αυτό το διάστημα είχαν πάει οι μεγαλύτεροι και χοροπηδώντας από τη χαρά τους με το μωρό, κάποιος έπεσε με δύναμη και τον χτύπησε στο γόνατο (όπως αργότερα αποδείχθηκε) και η φλεγμονή που δημιουργήθηκε μας κράτησε στο "Αγία Σοφία" για 10 ημέρες, με εξετάσεις που εξαντλούσαν κάθε υποψία των γιατρών και πολύ καλά έκαναν, γιατί δε γνωρίζαμε την αιτία της φλεγμονής.
Παράλληλα, φλεβοκαθετήρα στο χέρι (και τί χέρι)... και βαράκια. Δεμένα σακκούλια του 1/2 κιλού σε κάθε πόδι (και τί πόδι)...
Πέρασα τις πιο βασανιστικές ημέρες στη ζωή μου, από την άποψη πως οι γιατροί μέχρι να έχουν μια ολοκληρωμένη διάγνωση, μας άφηναν στην αναμονή, παρέα με την αγωνία την τρομάρα και τις πλέον μακάβριες υποψίες.
Εξιτήριο πήραμε στις 18 Δεκεμβρίου (πώς τα θυμάμαι...και την ώρα ακόμη..), ΜΕ ΤΑ ΒΑΡΑΚΙΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΑΚΟΜΗ...
΄Ηταν τόση η χαρά μας αγοράσαμε το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο έλατο που ήταν αραδιασμένα λόγω των ημερών ....στου παιδιού του άρεως...
΄Ετσι έλεγε το Πεδίο του ΄Αρεως (μέχρι τότε, δεν ήξερα... πως ο ΄Αρης είχε και παιδί), στα 4 του ο προωράκος μου (25/7/07) , ο οποίος στην εφηβεία του όργωνε την Πλατεία Συντάγματος με τα skate boards...
Και να προτείνω.... μμμμ.... μάλλον δε θα το κάνω.
Απλά, όποιος θέλει μπορεί να πάρει τη σκυτάλη και να συνεχίσει...
Wednesday, January 16, 2008
Πώς μπορώ;
Να μη συγκινηθώ
από τις εκδηλώσεις αγάπης που με περιβάλλετε...
που με δεχτήκατε στην καταπληκτική σας...
και αυτή τη μοναδική παρέα!!!!
Επειδή λοιπόν, αισθάνομαι πλήρης
θετικών συναισθημάτων,
από τον ευγενικό σας εκφραστικό τρόπο
σήμερα
ως άλλη ...γκαρσόνα, ΚΕΡΝΑΩ
μεζεδάκια "καλλιτεχνήματα"....
΄Υστερα από τα άλλα (εδώ)
που προ καιρού (και εδώ)
είχα δημοσιεύσει (και εδώ,
έτσι για ...δεκατιανό που λένε...
Για ΟΛΟΥΣ
ΕΣΑΣ
την ΚΑΛΗ ΜΟΥ,
ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ
και
ΑΞΙΟΛΟΓΗ
ΠΑΡΕΑ!!!!
Σερβιριστείτε...
όσο εγώ
θα ετοιμάζω τη νέα ανάρτηση
για το παιχνίδι που με προσκάλεσε ο Καρδιοκλειδοκράτορας...
Saturday, January 12, 2008
Blogo-γενέθλια
Είχα αποφασίσει να μη δημοσιεύσω αυτή την επετειακή ανάρτηση, λόγω της χθεσινής
επέμβασης της μικρής μας και αγαπημένης Λυδίας
Ο μπαμπάς Ναυτίλος όμως και τον ευχαριστούμε, βρήκε το κουράγιο να μας ενημερώσει, πως το μικρό τιγράκι ευτυχώς πήγε καλά και βγήκε για άλλη μια φορά νικητής.
ΛΥΔΙΑΚΙ ΜΑΣ, ΚΑΛΗ ΑΝΑΡΡΩΣΗ!!!!
Αιτία κι' αφορμή λοιπόν, για τη γνωριμία μου με τον υπέροχο κόσμο των blogs στάθηκε το άρθρο στη στήλη "Η ΄Αποψη" του Έθνους της Κυριακής (2/7/06), της δημοσιογράφου Αγγελικής Κώττη, με τίτλο "Κίνημα Επικοινωνίας".
Τα μάτια μου έτρεχαν στο άρθρο, γιατί εξ' αρχής, κεντρίστηκε το ενδιαφέρον μου για να γνωρίσω αυτό το νέο επικοινωνιακό τρόπο.
'Εγραφε: "Από παιδί αγαπώ τα ταξίδια και τους ανθρώπους. Δεν αγαπώ το "τίποτα" που μας κατακλύζει. Με φοβiζει, με κάνει να εξεγείρομαι. ...Πριν λίγο καιρό ανακάλυψα πως υπάρχει ένα ολόκληρο κίνημα επικοινωνίας. Σε καιρούς σχεδόν παντελούς απουσίας κινημάτων....
Και αφού ανέφερε αρκετές διευθύνσεις έκλεινε το άρθρο της ως εξής: "Υπάρχουν αμέτρητες διευθύνσεις που έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Ψάξτε και θα ανταμειφθείτε πλουσιοπάροχα".
Αποφάσισα, λοιπόν, να τολμήσω. Να γνωρίσω όλα τα αξιόλογα μπλογκ που ενδεικτικά ανέφερε. Διστακτικά στην αρχή.... Μου άρεσε..κόλλησα σε ένα blog, σχολίαζα ανώνυμα, γιατί δεν είχα καταλάβει πως έχεις τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις ένα οποιοδήποτε nick name...
Είδα επί πλέον, πως έπαιρνα και άμεσα απάντηση... κατενθουσιάστηκα...
΄Ελα όμως που δεν ήξερα τί είναι οι μακροσκελείς λίστες που είχαν, άλλα μπλογκ δεξιά και άλλα αριστερά; ΄Εκανα κλικ, με πήγαινε σε άλλη σελίδα, ξεχνούσα την πρώτη... μπερδευόμουνα...και δεν είχα καταλάβει πως η άλλη σελίδα ήταν άλλο μπλογκ... .
Τόσο καλά στην αρχή...
Γνώρισα το doncat, τη Λεία Βιτάλη, την kourouna και φτάνω στη mindstripper...
Στα links της αριστερά και από μπλογκ σε μπλογκ γνωρίζω τον Αδαή, τον Επίκουρο...
Σκοντάφτω κι σ' ένα ξαδερφάκι μου αγαπημένο, μια άλλη μπλόγκερ από Βόρειο Ελλάδα, που έτυχε να γνωρίσω και έγινε η αγαπημένη φίλη με το πιο γλυκό και ανεπιτήδευτο χαμόγελο που έχω δεί μέχρι σήμερα.
Αυτή λοιπόν η ψυχή, καλή σου ώρα...ξέρεις εσύ... μου άνοιξε τα μάτια και έπαψα να σχολιάζω ανώνυμα.
΄Ετσι, σαν Κρινιώ πλέον, γνώρισα την Καπετάνισσα, τον τ.ν.καραμήτσο όπου και "κόλλησα" με τα Χαϊκού του. Έκανα και κάτι χλωμές προσπάθειες... Ευγενής ων, δε με αποθάρρυνε ο καλός μου φίλος... Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! το άκουσες;
Και σύντομα κατέληξα .....Γλααααάρος. Μπέρδεψα έτσι τον κόσμο...πίστεψαν πως είμαι γένους αρσενικού...
Ως Γλάρος λοιπόν, γνώρισα την Asimenia ή sokolatenia.
Να 'ναι καλά, το έκλεισε όμως το μπλογκ της και τη χάσαμε.... "Αλήθεια, μπορεί κάποιος να βρει και δικά σου κείμενα κάπου;" μου εγραψε σε σχόλιό της.
Αυτό ήταν.... Και δεν το ξεκινάω, σκέφτηκα...
Και αυτομάτως προέκυψε ο σοβαρός προβληματισμός.
Τί θα λες;... Θα περιγράφεις πώς άλλαζες...πάνες στα μωρά σου;....
Και πώς θα το ονομάσεις;....
΄Ετσι προέκυψε το Ασπαστός
που το αφιέρωσα στον καλό μου Γλάρο...το στεφάνι μου ντε...Και nickname...ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ...
γιατί όπως και λειτουργούσα στο νέο και άγνωστο χώρο, έτσι αισθανόμουν...
ΟΛΑ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ... ΟΛΑ ΑΝΩ ΚΑΤΩ
Και μετά τις πρώτες αγκαλιές και τους ασπασμούς.. μου προέκυψε η Γλαρένια, που ήταν ιδέα της φεγγαραγκαλιασμένης μας σε σχόλιό της:
"φεγγαροαγκαλιασμενη said...
..φυρδην-μυγδην..μου αρεσει ο τιτλος σου..να υποθεσω πως εισαι απο αυτους που μπαινουν..διαβαζουν κ δεν αφηνουν σχολια??..καλως ηρθες..!!
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...
΄Εμπαινα, διάβαζα, έδινα και γλαρένιες αγκαλιές...
φεγγαροαγκαλιασμενη said...
@..φυρδην-μυγδην..ωωω γλαρενια μου..πολυ χαρηκα..!!φιλια..!!
Μου άρεσε λοιπόν και το υιοθέτησα.
Επικρατούσε όμως ένας Λαβύρινθος... με έχασε το σπίτι μου ο Γλάρος μου, τα παιδιά μου... στο γραφείο ξέκλεβα χρόνο (να μην κρυβόμαστε...), νευρίαζα, πείσμωνα, ήμουνα αμίλητη, προσηλωμένη στην οθόνη ...και γύρω ο κακός χαμός.... σημειώσεις..χαρτάκια... σελίδες ολόκληρες μέχρι να βγάλω άκρη...να καταλάβω...
Παίρνω το θάρρος και στέλνω στην asimenia ένα απελπισμένο μήνυμα για βοήθεια. Η κοπέλλα πρόθυμη με βοήθησε όσο μπορούσε.
Καλή μου ΑSIMENIA, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!!!
Γνώρισα το shades in the dark,το sad prince for ever που αργότερα ...e-υιοθέτησα, την Ελπίδα-Κυκλάμινο του βουνού και τώρα Ανάσα και πόσους δε γνώρισα....
Είναι πολλές λειτουργίες που ακόμη και σήμερα δε γνωρίζω, μα το ζητούμενο δεν ήταν αυτό, ήταν το περιεχόμενο του μπλογκ.
ΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΩΡΑ:.........
Από συγγραφικό και ποιητικό ταλέντο...τίποτε
Οπότε καταγραφή των παιδικών μου αναμνήσεων ή από την παιδική ηλικία των πέντε παιδιών μου και στιγμιότυπα από την καθημερινότητα μιας πολύτεκνης οικογένειας. Ενίοτε και κάποιο κοινωνικό ή επίκαιρο θεματάκι.
Αυτό που πάνω απ' όλα μετράει όμως, άσχετα από αυτά που έχεις να πεις, είναι η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Μεταξύ μας, φύσει συμμαζεμένος χαρακτήρας, δεν ξανοίχτηκα ποτέ ιδιαίτερα, παρά το γεγονός πως κινούμαι και εργάζομαι σε ευρύ κύκλο.
Είμαι χαρούμενος άνθρωπος, μου αρέσουν οι αστεϊσμοί ....σοβαροί να εξηγούμαστε...
αλλά πέραν αυτού ΟΥΔΕΝ...
Μέσω του μπλογκ, όπως αποδεικνύεται, κάλυψα την επικοινωνιακή μου ανάγκη, που δεν τολμούσα εκ του ....σύνεγγυς, γιατί μάλλον "φύλαγα τα ρούχα μου για να 'χω τα μισά"... Αχ, αυτή η μαμά μου πολύ με είχε επηρεάσει:
"Δε μπορείς και δε γίνεται, με όλα και με όλους να κινείσαι άνετα"
Εδώ....μαμά....το μπορώ και μ' αρέσει.
Οι περισσότεροι από εσάς τους φίλους μου έχετε την ηλικία των παιδιών μου και έτσι σας "βλέπω" και σας συμπεριφέρομαι. Με φροντίδα και αγάπη.
Δεν πρόλαβα όμως, που λέτε, να χαρώ με τη ΧΑΡΑ ΜΟΥ και για ένα περίεργο λόγο χάθηκε το e-mail που είχα για κείνη τη σελίδα.
Εδώ να αναφέρω πως με το blogger ακόμη δεν τα πηγαίνω καλά. Δεν είμαι εξοικειωμένη ή δεν ξέρω να χειρίζομαι πολλές λειτουργίες. Για να μπω στο blog μου μου ζητά κάθε φορά e-mail και κωδικούς, μπελάς και χασομέρι...
Δε μπορούσα να μπω επομένως στο μπλογκ μου και εκεί να με βλέπατε... θηρίο είχα γίνει. Ο Γλάρος μου την πλήρωσε τη νύφη. "Σιγά τώρα..μην κλάψουμε... Επιτέλους, θα δούμε λίγο και τη γυναίκα μας"...έλεγε χαριτολογώντας, μεταξύ σοβαρού και αστείου όμως...
Τόσο πιο πολύ πείσμωνα εγώ....
Αναγκάστηκα λοιπόν και άνοιξα νέο μπλογκ και με τούτο ταξιδεύω ένα χρόνο τώρα.
Γνώρισα πολλούς, πάρα πολλούς, που γίνατε όλοι ΣΑΣ η καλή μου παρέα, οι φίλοι, που ποτέ δεν ήταν δυνατόν να γνωρίσω τόσους πολλούς εκεί έξω...
΄Οσο για μένα. είμαι ο εαυτός μου και εδώ.
Με το χαμόγελό μου, την αισιοδοξία μου, τις ....κακές ψυχρές κι' ανάποδές μου αδυναμίες, την πολύ φορτωμένη καθημερινότητά μου, το Γλάρο μου και τα πέντε γλαρόπουλά μου....
Ως άλλη λοιπόν Μαρία Αλιφέρη (οι συνομίληκοί μου θα την θυμάστε σίγουρα από την τηλεοπτική της εκπομπή),
σας ευχαριστώ για τη συντροφιά που κάναμε έναν ολόκληρο χρόνο και ......
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!!!
Σήμερα όμως, γενεθλιάζει και ο καλός ΜΑΣ George.
NA ZHΣΕΙΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ κ αι
Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΘΕΙΣ....
Thursday, January 10, 2008
Μιλάει μόνο του...
Σε σχόλιό μου στη "Στοργική Μάνα", όσον αφορά τις συμπεριφορές των ζώων, είχα γράψει στη roadartist:
"Να δεις τι σου 'χω για μετά"...
΄Αλλο ένα μάθημα λοιπόν...
Monday, January 7, 2008
Ε, ναι λοιπόν....
'Ηχε ΜΟΥ πλάγιε και όχι Μόνε...Γιάννη ΜΟΥ Φιλιππίδη,
Σε δυο πόντους μόνο
insomnia#3
Επίσης
ΙΩΑΝΝΗ, ΓΙΑΝΝΗ, ΓΙΑΝΝΑΚΗ,
ΙΩΑΝΝΑ, ΓΙΑΝΝΑ ...το Γιαννούλα δε μ' αρέσει αλλά άντε, να μην τις αδικήσω...
και... ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ
ΧΡΟΝΙΑ "ΜΑΣ" ΠΟΛΛΑ,Ιωάννα, για τους δικούς μου Γιάννα....
και ΠΑΝΤΑ με Γλαρένιες αγκαλιές
UPDATE 7/1/08 12:20
UPDATE 3 (8:15)
- Δε μπορούσα να μη δημοσιεύσω του e-γιού μου την δωρο-αφιέρωση:
Μάνα μου εσύ Μανούλα μου
αν και υιοθετημένος
και μόνο που γιορτάζεις
είμαι ευτυχισμένος
Πολύχρονη, καλόχρονη
και πάντα με υγεία
σε κάθε σου ημέρα εύχομαι
να έχεις ευτυχία
Γιατί σκορπάς απλόχερα
αγάπη στη ζωή σου
και όλα τα γλαράκια σου
θα είμαστε μαζί σου!!!
Να σε χαιρόμαστε Μάνα :-)))
είμαι ευτυχισμένος
Πολύχρονη, καλόχρονη
και πάντα με υγεία
σε κάθε σου ημέρα εύχομαι
να έχεις ευτυχία
Γιατί σκορπάς απλόχερα
αγάπη στη ζωή σου
και όλα τα γλαράκια σου
θα είμαστε μαζί σου!!!
Να σε χαιρόμαστε Μάνα :-)))
- Την καλή φίλη Αμά(λ)θεια γίνεται;... όχι βέβαια...
"Ένα στιχάκι με ευχές
στέλνω για τη γιορτή σου,
να συναντάς μόνο χαρές
στο δρόμο της ζωής σου!!"
στέλνω για τη γιορτή σου,
να συναντάς μόνο χαρές
στο δρόμο της ζωής σου!!"
- Επίσης σε κάτι περισσότερο από ....δυο πόντους μέσα.. την υπέροχη αφιέρωση μιας γλυκυτάτης ψυχής...
"Χαρά να έχεις να σκορπάς
χαρά να διασκεδάζεις
γα τις ευχές που έδωσες
ευχές πολλές να λάβεις
Χρόνια πολλά χρόνια καλά
σ εσέ και τους δικούς σου
να έχεις πλούτη της καρδιάς
που να μη βάνει ο νους σου.."
χαρά να διασκεδάζεις
γα τις ευχές που έδωσες
ευχές πολλές να λάβεις
Χρόνια πολλά χρόνια καλά
σ εσέ και τους δικούς σου
να έχεις πλούτη της καρδιάς
που να μη βάνει ο νους σου.."
"Μην τη μαλώνεις Πούλια μου που τραγουδά τις νύχτες,
μον' φέγγε στις αγάπες της και μες το κύμα ρίχτες
Για να πλυθούν να χτενιστούν τα γιορτινά να βάλουν
Δώστ' τους μαντήλια να φορούν, κοράλλια για να στολιστ ούν
Και να 'ρθουν να την πάρουν"
πάντα ευτυχισμένη
μ' αγάπη και με αγκαλιές
πάντα τριγυρισμένη
Στο Γλάρο σου να ευχηθώ
και σ' όλα τα γλαράκια
να ζουν και να σε χαίρονται
να τους σκορπάς φιλάκια"
Ευχή συνηθισμένη
Μα είναι διαφορερική
Απ' την καρδιά όντε βγαίνει..."
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΦΥΛΑΞΑΤΕ!!!
μον' φέγγε στις αγάπες της και μες το κύμα ρίχτες
Για να πλυθούν να χτενιστούν τα γιορτινά να βάλουν
Δώστ' τους μαντήλια να φορούν, κοράλλια για να στολιστ ούν
Και να 'ρθουν να την πάρουν"
- Από τη γλυκιά δασκάλα που 'χει τα μαλλιά της σκάλα μιαν άλλη μαντινάδα
πάντα ευτυχισμένη
μ' αγάπη και με αγκαλιές
πάντα τριγυρισμένη
Στο Γλάρο σου να ευχηθώ
και σ' όλα τα γλαράκια
να ζουν και να σε χαίρονται
να τους σκορπάς φιλάκια"
- Από τον καλό μου George ένα τρυφερό τετράστιχο:
Μα είναι διαφορερική
Απ' την καρδιά όντε βγαίνει..."
- Τέλος, δεν θα παραλείψω και τα πάρα πολλά e-mails και e-ca rds ΚΑΙ μηνύματα, από πολλούς εκλεκτούς φίλους.
- "Τέλος δίχως τέλος" ήταν η φετινή μου γιορτή με τις ευλογημένες ευχές του εκ Ζακύνθου Αγίου πατρός Παναγιώτη Καποδίστρια (Κληρικού, Θεολόγου, Εκπαιδευτικού, Συγγραφέα, Ποιητή, Λαογράφου...)
"Xρόνια ποιοτικά=ποιητικά, ευλογημένα από τον Ουρανό,
χρόνια χαριτωμένα απ' τη ροή της πρωινής δροσιάς,
χρόνια άλυπα και δημιουργικά!
Να σε χαίρονται που σ' έχουν, εσύ όλους τους κι' εμείς όλοι, που μεταλαμβάνουμε της καθαρής σου σκέψης και των διαυγών αισθημάτων σου"
δροσοσταλιά σα δάκρυ
γλαρένια να ΄'δινα φιλιά
με των χειλιών την άκρη
Δε χρειαζόταν να μας πεις
κι' απόψε πως γιορτάζεις
γιατί στολίζεται η γης
κάθε που την κοιτάζεις"
τη βράκα τη μαχαίρα
τσε μια πιστόλα τόση να
σηκώνω στον αέρα
Τσ' είπα τσε ΄γω Γλαρένια μου
ευσιές να σ' αραδιάσω
τσε ούλες τις σφαίρες μπαλοθιές
στον ουρανό ν' αδειάσω
Τσε όταν τελειώσω το μπαμ μπουμ
τη τζικουδιά θα ψιούμε
με το λεβεντογλάρο σου
ζια να σου ευσηθούμε.."
χρόνια άλυπα και δημιουργικά!
Να σε χαίρονται που σ' έχουν, εσύ όλους τους κι' εμείς όλοι, που μεταλαμβάνουμε της καθαρής σου σκέψης και των διαυγών αισθημάτων σου"
- Δε γίνεται να παραλείψω του ...Μπίλη (πάει...σου έμεινε το χαϊδευτικό) τούτο το όμορφο:
δροσοσταλιά σα δάκρυ
γλαρένια να ΄'δινα φιλιά
με των χειλιών την άκρη
Δε χρειαζόταν να μας πεις
κι' απόψε πως γιορτάζεις
γιατί στολίζεται η γης
UPDATE 11/1 (13:15)
- Δε γίνεται να αφήσω έξω τη ...φοβερή και τρομερή μαντινάδα του υπέροχου και μοναδικού δελφινιού μου
τσε μια πιστόλα τόση να
σηκώνω στον αέρα
Τσ' είπα τσε ΄γω Γλαρένια μου
στον ουρανό ν' αδειάσω
Τσε όταν τελειώσω το μπαμ μπουμ
τη τζικουδιά θα ψιούμε
με το λεβεντογλάρο σου
ζια να σου ευσηθούμε.."
Και ενώ με ΟΛΕΣ κατασυγκινήθηκα, με τούτη την τελευταία το ...καταδιασκέδασα!!!
Thursday, January 3, 2008
Στοργική "Μάνα" ...
Μια εικόνα, χίλιες λέξεις… Η μαμά τίγρης θηλάζει τα «υιοθετημένα» παιδιά της. Τρία μωρά γουρουνάκια βρίσκονται υπό την προστασία της στο ζωολογικό κήπο της Ταϊλάνδης.
Μάλιστα τα γουρουνάκια υποδύονται με μεγάλη επιτυχία τα τιγράκια αφού φορούν τιγρε φαρμάκια.
Όλη την ημέρα η παράδοξη αυτή οικογένεια μοιράζεται στιγμές στοργής και θαλπωρής. Τα γουρουνάκια κάθονται επάνω στην ράχη του κατά τ' άλλα επικίνδυνου αιλουροειδούς. Δείχνουν πολύ ευχαριστημένα. Εκείνη πολύ σπάνια τα «μαλώνει» μουγκρίζοντας τους.
Η συγκεκριμένη τίγρης έχει προσφερθεί και άλλες φορές να βοηθήσει στην ανάπτυξη άλλων ζώων αφού διαθέτει όλα τα προσόντα. Δεν είναι επιθετική ούτε διαθέτει σε μεγάλο βαθμό τα συνηθισμένα άγρια ένστικτα των αιλουροειδών.
Αντιθέτως παίζει συνεχώς με ζωάκια που δεν είναι αιλουροειδή. Οι υπεύθυνοι του ζωολογικού κήπου έχου
ν ανακηρύξει τα τελευταία 2 χρόνια την τίγρη σε στοργική μητέρα για κάθε ορφανό ζωάκι.
Αντιθέτως παίζει συνεχώς με ζωάκια που δεν είναι αιλουροειδή. Οι υπεύθυνοι του ζωολογικού κήπου έχουTuesday, January 1, 2008
΄Αστα να πάνε...
Και τί δε φάγαμε τούτες τις ημέρες...
Δυο βασιλόπιτες χθες το βράδυ, γιατί στη μια το φλουρί ήταν μικρό, ξεγλίστρησε και δεν αναδείχθηκε ο τυχερός (υποτίθεται) της χρονιάς.
Μαζεύτηκαν τα γλαρόπουλα και επικράτησε ένας μικροπανικός, γιατί βιάζονταν να φύγουνε για ξενύχτι..
Στη δεύτερη βασιλόπιτα η τυχερή και πάλι υποτίθεται... ήμουν για πρώτη φορά εγώ.....Μέχρι και το Santa ...τσακίσαμε...
Μ' αυτόν είχα προηγούμενα... έπρεπενα του φάω τα μουστάκια... και του τα 'φαγα...
Γιατί όταν ήταν μικρότερος ...ο "μικρός μου", του οποίου διακρίνεται η πλάτη (στη δεύτερη φωτο) , ο προωράκος που λέγαμε... είχε πατήσει το κουτί με τον άλλο Santa, που είχαμε αγοράσει για το βράδυ της παραμονής εκείνης της χρονιάς.
Δεν έφταιγε ο φουκαράς ..πέντε παιδιά στριμωγμένα σε ένα Ι.Χ., τί να σου κάνουν...
Α, είχαμε πολύ μεγάλη πλάκα, γιατί όταν φτάναμε στον όποιο προορισμό μας, ο κόσμος μας κοίταζε παραξενεμένος...και βγαίνανε παιδιά ....και βγαίνανε...
Και αφού φάγαμε και ήπιαμε, σήμερα το πρωί τον ακούω να μου φωνάζει από το μπάνιο...
Γυναίκααα... να σου πω;
Λέγε..
Θα τρομάξεις...
Συμβαίνει τίποτε, παιδί μου;...
΄Αστα... ανέβηκα στα 82,5....
Χα, όταν σου έλεγα "μη Γλάρε μου.. σταμάτα το τσιμπολόγημα... μην τρως ψωμιά... Να, τώρα.
Εσύ φταις, που με άφηνες και έτρωγα... πάντα οι άλλοι μας φταίνε, εμείς , ποτέ...
Τώρα να σου πω κι' εγώ Γλάρε μου;
Κατάλαβα... άντε πες το να πατσίσουμε..
Πήγα 63,800...
Μη στενοχωρείσαι γυναίκα μου... από αύριο δίαιτα...
Και να σκεφτείτε, πως οι γιορτές ....δεεεεε μας τελείωσαν ακόμη...
Πάντως όπως και να 'χει...
ΚΑΛΗ και.... ΚΑΥΤΗ (παντοιοτρόπως εκτός από πυρκαϊές) ΧΡΟΝΙΑ!!!!
Να, όπως και αυτές οι διακοσμητικές μου @@@@@@ στη φωτογραφία
Αλήθεια ξέρετε τί είναι; Κουίζ λοιπόν..Περιμένω απαντήσεις...
Να, όπως και αυτές οι διακοσμητικές μου @@@@@@ στη φωτογραφία
Αλήθεια ξέρετε τί είναι; Κουίζ λοιπόν..Περιμένω απαντήσεις...
