Την έχουν αγαπήσει...
Δεν έχανε την ευκαρία, τέτοιαν εποχή (κοντά ήσαν και οι Απόκριες, όπου συνηθίζονταν οι μελωδικές παρεϊστικες βραδιές), για να γεμίσει το χώρο με τη μελωδική και κελαρυστή φωνούλα της....
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ' από άνθη...
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή (δις)
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη...
"Τρελή, να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει...
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά (δις)
τα παιχνιδάκια σου,
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα..."
Κόρη της δεν ήταν και η μαμά μου; Τα ίδια νοσταλγικά τραγούδια θυμόταν κάθε τέτοια εποχή. Τότε που λίγο να απομακρυνόσουν από το κέντρο της Αθήνας, ξεχυνόσουν στους αγρούς. Και είχε πάρα πολλούς το Λεκανοπέδιο τότε.
Από αγρούς ήταν γεμάτο, πέρα από το κέντρο του και το Μαρούσι. Δεν ήταν ανάγκη να φεύγουμε πιο πέρα, αλλά ήταν βλέπεις και το καινούριο αυτοκίνητο και έπρεπε λέει να του κάνει τα χιλιόμετρά του. Μας πήγαινε λοιπόν ο πατέρας μου πολύ συχνά βολτίτσες στις πέριξ του Λεκανοπεδίου περιοχές, που τα τότε....αμπελοχώραφα, έχουν μετατραπεί σήμερα σε ασφυκτικά πυκνοκατοικημένες συνοικίες...
Μικρό κορίτσι εγώ τότε, δεν ήθελα να πολυπηγαίνω μαζί τους. Με γκρίνιες με έπαιρναν (το μοναχοπαίδι τους βλέπεις), αλλά τολμούσα να κάνω και διαφορετικά;
΄Ηθελα βρε αδερφέ, να καθίσω με τη φίλη μου να ακούσουμε από το μαγνητόφωνο τον Πασχάλη.... και πόσο του άρεσε ο τρόπος που τον αγαπούσε... και που όταν καθότανε στο διπλανό θρανίο...
Και με έπιανε, που λες μια μελαγχολία.... και όλο τα έκλεινα τα βιβλία...
και ναααα το δάκρυ...
Καλά σου κάνανε, μου λέει ο Γλάρος μου, που δε χάνει ευκαιρία να με πειράξει....έβλεπαν οι άνθρωποι ότι πέταγε το μάτι σου.
Τί του λες, τώρα...
Τις έχω συνδυάσει όμως και με το γάμο της αδελφής της μαμάς μου. Είχαν στολίσει το αυτοκίνητο με αμυγδαλιές μόνο.
Με αυτήν τη θεία μου λοιπόν, μόλις 10 χρόνια μεγαλύτερή μου, βρεθήκαμε πριν πολλά χρόνια, στο Λύκειο των Ελληνίδων σε μια βραδιά αφιερωμένη στον εμπνευστή και δημιουργό της Ανθισμένης αμυγδαλιάς, το Γεώργιο Δροσίνη.
Παρά το νεαρό της ηλικίας μου (όλο μεγαλο...κοπέλες ήσαν μαζεμένες), εντυπωσιάστηκα από το ρομαντισμό μιας εποχής που μπορεί να μην έζησα, αλλά έτυχε εκείνο το βράδυ να γνωρίσω, ανάμεσα σε τσάι και μαντολινάτες.
Και η, κατά τη μυθολογία, ιστορία της:
-->
-->
Εμένα τώρα, γιατί μου φαίνεται πως η ιστοριούλα με τη Φυλλίδα έχει κενά…
Για ποια ελπίδα και για ποια αγάπη μιλάει;
Η κοπελίτσα πέθανε λέμε, περιμένοντας τον όμορφο…
Μην τρελαθούμε τώρα….
(εικόνα)
΄Ολα έχουν το λόγο, το σκοπό και τον προορισμό τους και για όλα η Φύση έχει την απάντηση.
(Στη μνήμη της γιαγιούλας μου και της μητέρας μου -
Εικόνες από Flickr & Photobouquet )
