Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Το ψωμί ψωμάκι...





Κάθε που έρχεται έρχεται ο 84χρονος πατέρας μου από το γλαρο-εξοχικό, όπου και επέλεξε να μένει μόνιμα (μεταξύ μας τη διαδρομή την έχει για...Κολιάτσου-Παγκράτι...) και τι δε φέρνει.
Σ' αυτό το κτήμα, που κατά βάσιν είναι ελαιώνας, είχε ο Γλαρο-πατέρας και πεθερός μου φυτέψει περίεργες ποικιλίες δένδρων. Τούτη τη φορά ο πατέρας μου έφερε και τα τελευταία καλοκαιρινά μανταρίνια.


Ναι, καλά διαβάζεις... μανταρίνια που σε μέγεθος είναι ...4πλάσια και μερικά έως και ...6πλάσια από μια κλημεντίνη. ΄Οσο από γεύση ...αξεπέραστη.


΄Ασε που όποτε έρχεται δε βγαίνω από την κουζίνα...
Καταπιάνομαι με φαγητά που ξέρω πως του αρέσουν αλλά μόνος του δεν είναι εύκολο να φτιάξει.
Τούτη τη φορά προγραμμάτισα και του έφτιαξα ... και φυσικά η ορεξούλα του όχι δεν είπε... μοσχάρι στιφάδο, μουσακά, γεμιστά, χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι, πέρα από τα γλυκά που απαραίτητα φτιάχνω κάθε φορά, γιατί χωρίς γλυκό ο μπαμπάς δε ζει...


Του ζύμωσα λοιπόν και από το μεθυσμένο ψωμάκι που έμαθα
από ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ,
έστω και χωρίς πινακωτή...


που την πρόλαβα στα μικράτα μου, όταν τα καλοκαίρια στο "χτήμα" ζύμωνε η αδελφή του.


Σβήνω που λες το φούρνο, πιστεύω πως ψήθηκε... αλλά στη βιασύνη πολλά συμβαίνουν...

- Αχ, βρε μπαμπά μου, τί έπαθα... βιάστηκα νομίζω και μάλλον θα το ξαναψήσω
λίγο για να πάρει χρώμα....

- Κι' εμένα έτσι μου φαίνεται, αλλά κάτσε βρε παιδί μου να δοκιμάσω μιαν ακρούλα να δούμε...
Τί λες παιδάκι μου... νοστιμότατο είναι... στο χρώμα θα κολλήσουμε; Σε λίγο θα πούμε το ψωμί ψωμάκι...



Περιττό να σου πω, πως δεν έμεινε ψίχουλο. Στο τσακ πρόφτασα να φωτογραφίσω τη... μεθυσμένη μαργαρίτα που του έφτιαξα.



Ιστορία περί ψωμιού είστε βέβαιοι ότι θέλετε?! Ε, να λοιπόν:
“Δεν γνωρίζουμε ποτέ και πού οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε ψωμί. Λέγεται ότι 6 – 7 χιλιάδες χρόνια πριν εμφανίστηκαν τα πρώτα ψωμιά, αλλά η φράση «βγάζω το ψωμί μου» μάλλον κρατάει από την Αίγυπτο.
Όπως περιγράφει ο Ηρόδοτος, στην Αίγυπτο το ψωμί έλαβε για πρώτη φορά οικονομική και κοινωνική υπόσταση, αφού χρησιμοποιήθηκε ως νόμισμα, και μάλιστα για την κάλυψη των μισθών όχι μόνο απλών χωρικών αλλά και υψηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων. Βέβαια, υπήρχε ταξική ειδοποιός διάφορά. Η κοινωνική πλέμπα έπαιρνε ψωμί από κριθάρι ενώ οι ευγενείς απολάμβαναν ψωμί από σιτάλευρο. Οι Αιγύπτιοι έθαβαν τους νεκρούς τους μαζί με ψωμί, ώστε να συμβάλουν στη μεταθανάτια…σίτιση του αγαπημένου τους προσώπου. Στο Βρετανικό Μουσείο φυλάσσεται μια φραντζόλα, η ηλικία της οποίας ξεπερνάν τα 4.000 χρόνια.





Οι Έλληνες προσέφεραν πολλά στην τέχνη της αρτοποιίας, τόσο γιατί βελτίωσαν τις κατασκευές των φούρνων όσο και ως προς τους τύπους ψωμιού που παρήγαγαν, με την προθήκη αρωματικών ακόμα και μπαχαρικών, σε σημείο τέτοιο που έφτασαν να φτιάχνουν 72 διαφορετικούς τύπους ψωμιού. Προσέθεταν γάλα, μέλι, ζάχαρη, δάφνη, ανάλογα με τον τελικό προορισμό του ψωμιού, κάτι που καθόριζε η θεότητα στην οποία επρόκειτο να προσφερθεί. Ήταν επίσης αυτοί που ίδρυσαν τους πρώτους δημόσιους φούρνους καθώς και τους πρώτους επαγγελματικούς συλλόγους αρτοποιών, θέτοντας επίσημους κανονισμούς για τη νυχτερινή εργασία τους. Το ωράριο των αρτοποιών ήταν αυτό όμως που τους προσέδωσε τη φήμη των επαναστατών, καθώς στα μαγαζιά τους τις νύχτες έβρισκαν εύκολα καταφύγιο και τα χρησιμοποιούσαν ως τόπο συνάντησης οι ιδεολογικοί εχθροί του κράτους.
Το ψωμί συνέδεε την Αθήνα με το Βόσπορο τον 4ο αι. π.Χ. Η ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και του Κιμμερίου Βοσπόρου (Βόρεια παράλια του Ευξείνου) αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο της Αθήνας με την απόμακρη αυτή περιοχή του ελληνικού κόσμου. Υπάρχει ειδική μνεία σε ψήφισμα της εποχής, στο οποίο αναφέρεται ότι προσφέρονται προνόμια στην οικογένεια του κυβερνήτη του Πόντου από την Αθήνα λόγω της ανάπτυξης αυτής της εμπορικής δραστηριότητας. Επίσης, ο Δημοσθένης αναφέρει ότι οι Αθηναίοι εισάγουν 410.000 μεδίμνους σίτου από τον Πόντο, ποσότητα που αναλογεί στο ήμισυ των εισαγωγών τους από διάφορα κέντρα. Τα οφέλη που αποκόμισαν οι Αθηναίοι από το εμπόριο αυτό ήταν πολλά, αλλά και το κράτος του Κιμμερίου Βοσπόρου γνώριζε περίοδο μεγάλης ακμής την ίδια εποχή, λόγω των εμπορικών σχέσεων με την Αθήνα.
Υπήρχαν πολλές και κρίσιμες ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες το ψωμί συνδέθηκε με πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά κινήματα, όπως στην εξάπλωση και το χτίσιμο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ή στη Γαλλική Επανάσταση, όπου η τιμή του ρύθμιζε και τη σχέση των λαϊκών στρωμάτων με την εξουσία. Πώς είναι τώρα η τιμή του πετρελαίου; Κάτι τέτοιο. ”
Περισσότερα εδώ: http://dim-rizou.pel.sch.gr/ergasies/psomi/page02.html

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Διπλά φεγγάρια









Δύο τα φεγγάρια που υπόσχονταν τα δημοσιεύματα για την περσινή αυγουστιάτικη πανσέληνο:
"Ο πλανήτης Άρης θα είναι ορατός στο νυχτερινό ουρανό αυτό τον Αύγουστο. Θα φανεί τόσο μεγάλος όσο η Πανσέληνος με γυμνό μάτι. Καλύτερη στιγμή να τον παρατηρήσεις θα είναι η 27η Αυγούστου…»

΄Εκλεινε δε το με την προειδοποίηση πως επειδή
την επόμενη φορά που θα λάβει χώρα αυτό το
γεγονός θα είναι το έτος 2287,
θα έπρεπε να:
"...μοιραστείτε αυτή την πληροφορία με
όλους τους φίλους σας γιατί κανένας

ζωντανός δεν θα μπορέσει να το δει για
δεύτερη φορά..."

Τι λες αγάπη μου…. εγώ κάθε Αύγουστο δύο τα βλέπω... και ζωντανή είμαι (τουλάχιστον ακόμη)... αλλά ούτε κανένα ΄Αρη έχω ανάγκη,
διότι παιδιόθεν με "δυό" φεγγάρια το θυμάμαι τ’ Ανάπλι μου...



"Από την παραλία έβλεπες ψηλά στην Ακροναυπλία, δίπλα-δίπλα
το φωταγωγημένο ρολόι


και
το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
..






" - Γιαγιά μου, δύο φεγγαάκια έχετε εσείς εδώ;


myspace backgrounds images

Το (ρ) το "έτρωγα", μικρό παιδάκι ήμουν..."



(απόσπασμα από την ανάρτησή μου της 18ης Απριλίου 2007 με τίτλο:
Σαν παληό σινεμά....)



Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Εικόνες, ακούσματα και αναμνήσεις...


΄Ηξερε πρακτικό και άριστο λίπασμα για τη χάρη τους...
Κάθε 15 μέρες τα ενίσχυε με σαπουνάδα...

Μάλιστα, πολύ καλά διάβασες φίλε μου συμπλόγκερ.
Σαπούνι ...πράσινο αρκάδι δηλαδή, τριμμένο και αραιωμένο σε νερό.
Με αυτό το βοήθημα, του οποίου την αναλογία δε θυμάμαι, η μαμά μου είχε τα ωραιότερα κοράλια της γειτονιάς.


Κάθε απόγευμα που λες, πήγαινα η γλαρίτσα στα πλουμιστά της κοράλια με τα αμέτρητα, σαν πύρινες φλογίτσες, κατακόκκινα λουλούδια και σφίγγοντας με τα δαχτυλάκια μου την άκρη του κάθε άνθους που ακόμη δεν είχε ανοίξει, περιόριζα ασφυκτικά τον αέρα μέσα στο μπουμπούκι, που δραπέτευε ανακουφιστικά με ένα τρισχαριτωμένο θόρυβο...
κλιτς...κλιτς...κλιτς...κλιτς...
να, σαν να το ακούω τώρα...

Κι' όταν μεγάλωσα, πάντα είχα κοράλι, μα την κακή συνήθεια ...ουδέποτε έκοψα.
Με κάθε ευκαιρία, δυο-τρία ...κλιτς...κλιτς...κλιτς δεν τα γλίτωναν.
Φέτος που ξέ
μεινα γιατί ξεράθηκε, πολύ μου λείπει.
Και... μην κακοβάλεις με το νου.... ξεράθηκε όχι από τις σαπουνάδες... αλλά επειδή αμέλησα σαπούνι να το ποτίζω.

Κλιτς... κλιτς... κλιτς...

Ακόμη θυμάμαι την απόγνωσή της στο θέαμα των ...κουρελιασμένων από τις μικροεκρήξεις πετάλων.

΄Εστηνε αυτί λοιπόν κάθε τόσο, καλά να είναι εκεί που ...βρίσκεται, για να προλάβει καταστάσεις...

Γλαρένιαααα... πάλι στα κοράλια μου είσαι;....


Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

"Κυρά Γλαρέντζα...





...τι θα γίνει... θα σηκώσεις καμιά φορά το κεφάλι από το πληκτρολόγιο;"
είπε με ειρωνικό ύφος ο Γλάρος μου, αλλά και ...με υποβόσκουσα δόση παράπονου.

Ναι σου λέω, το νιώθω πως τον έχω παραμελήσει από τότε που έμπλεξα με το blogging, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που από κοινού συγκινούμαστε
με τα όμορφα της ζωής,

άλλες που μαθαίνουμε πράγματα
(ασήμαντα θα σκεφτείς και με το δίκιο σου),
που όμως δε γνωρίζαμε κι ας περνάμε από εκεί όσες φορές ανηφορίζουμε για ένα καθόλου αδιάφορο κομμάτι γης, που είχε πριν χρόνια αγοράσει ο Γλάρος μου και είναι γεμάτο με απολιθωμένα όστρακα.



και άλλες πάλι, που γελάμε και διασκεδάζουμε (μακριά από μας...) με τα χαριτωμένα...
Μεταξύ μας...θα το είχα κρεμάσει...
0Ευτυχώς τα καμάρια μου ποτέ δεν είχαν τέτοιες ...ακραίες συμπεριφορές.


΄Ομως, να με πει και ...Γλαρέντζα;



Αλήθεια πώς σου ήρθε τούτο πάλι; τον ρώτησα.
Η έκφραση
"αντίο Γλαρέντζα",

απάντησε, που σου είπα προ καιρού σχολιάζοντας την επικαιρότητα,
αλλά και όλα τ' άλλα που τελευταία με ανησυχούν ιδιαίτερα,
και τις συνέπειες των οποίων θα πληρώσουμε όλοι... δηλαδή οι πολλοί
είναι και ιστορική και... θα έλεγα πολύ επίκαιρη... μα καλά δεν την είχες ξανακούσει
;
Την είχα,
απάντησα, νομίζω πως έχει αποδοκιμαστική και απαξιωτική έννοια, αλλά πέραν τούτου ουδέν....


Τάδε έφη Γλαρένια... και να 'ναι καλά ο Γκούγκλης,
που έμαθα για το
φράγκικο λιμάνι και το κάστρο στην Κυλλήνη.




΄Οπως επίσης, πως μέχρι κωμωδία από τον Πολύβιο Δημητρακόπουλο ...είχε γίνει η Γλαρέντζα (και τούτο δεν το γνώριζα) από τον αγαπημένο
Πολ Αρκάς - "Χρυσή και Σιδηρά Διαθήκη"
που έχω παλαιότερα αναφερθεί,
αλλά και ακόμη παλαιότερα μέσω ενός μπλογκο-παίχνιδου:


" Βιβλιο-πρόσκληση και ...όχι μόνο


Οι όροι του νέου παιχνιδιού που με προσκάλεσαν οι: kaveiros, Μαράκι το...Μικρό μας και η tzotza μας, είναι οι παρακάτω και είναι ήδη γνωστοί:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρί0σκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (από τελεία σε τελεία) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.


Γυρίζω το κεφάλι , πάνω πάνω το μπορδο-ροδο-κόκκινο βιβλίο που προ καιρού σε μια συζήτηση με ένα συνάδελφο "έχει διαχρονικά αποφθέγματα" μου είπε.. . "το έχω διαβάσει" του λέω, "καιρός να το βγάλω στην επιφάνεια για φρεσκάρισμα"... και εκεί έμεινε. Πού χρόνος όμως, είναι βλέπεις και το blogging...

"Σ' αφήνει και καθόλου ο ΠΙ-ΣΗΣ ", το 'βγαλε πάλι ....το φαρμάκι του Γλάρος...

Μερικά γεγονότα στη ζωή μας όμως, όπως αποδεικνύεται στην πορεία, θαρρείς πως έχουν το σκοπό τους...
Βρισκόταν μπροστά-μπροστά στο ράφι, διαφορετικά δεν επρόκειτο να βρεθεί στα χέρια μου τη συγκεκριμένη στιγμή.
Γραμμένο ....εις την καθαρεύουσαν και με το πολυτονικό σύστημα που, δυστυχώς, δε μπορώ να μεταφέρω λόγω πληκτρολογίου και ανοίγω τη σελίδα:
"Λοιπόν αυτή είναι η ουσία της Ιδεολογίας: μέλι δια την γεύσιν, άσμα δια την ακοήν, γοητεία δια την όρασιν, δηλαδή ένα διαρκές δόλωμα των αισθήσεων του άλλου, δια να συλλαμβάνεται ευκολώτερα εις μίαν παγίδα, να έρχεται δε κατόπιν ο τελευταίος και να επωφελήται από όλας ομού τας προηγουμένας φθοράς.
Εννοείται όμως ότι είναι φαινομενικώς "τελευταίος", διότι ευρίσκεται και αυτός μέσα εις τον κύκλον της αλληλοεξοντώσεως.
Ούτως όμως ή άλλως, δι' όλα αυτά απαιτείται μια γοητεία, η οποία δια μεν τον βίον των Ζώων ονομάζεται ειλικρινώς "Αλληλοφάγωμα", δια δε τον βίον των ανθρώπων ονομάζεται "Ιδεολογία"

Kαι όχι μόνο...
Μέχρι διήγημα από το Ν. Καραντηνό έγινε η Γλαρέντζα.

Τι μαθαίνω
όσο γηράσκω η γυναίκα... και τι θυμάμαι...


Αλλά... να με πει  και Γλαρέντζα...





Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

ΕΥΡΗΚΑ!!!



Τι σου 'λεγα προχτές για το...χαρτομάνι μου;

Η τελευταία μου προσπάθεια
με αποζημίωσε. Το βρήκα επιτέλους το απόκομμα που έψαχνα.




"Υπάρχει και ένα άλλο φρούτο που το λένε λίτσι,

(χαλκογραφία του 1756)

θαυμάσιο στην όψη και στη γεύση... όσο και να φας από αυτό, κακό δεν θα σου κάνει ενώ θες σίγουρα και άλλο. Είναι μικρότερο λίγο από δαμάσκηνο, με σκληρή και άγρια φλούδα που θυμίζει πολύ το κούμαρο. Ξεφλουδίζεται πάντως εύκολα και μοιάζει τότε με άγουρη ρώγα από σταφύλι, είναι ζουμερό, όχι πολύ γλυκό,
θαυμάσιο όμως στη γεύση... ΄Εφερα μαζί μου μια μεγάλη ποσότητα από τα κουκούτσια του με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε κάποτε να απολαύσουμε και εδώ αυτόν τον θαυμάσιο καρπό".



Αυτές τις αρκετά ακριβείς πληροφορίες κατέγραψε σε μια επιστολή του προς τον Μέγα Δούκα Φερδινάνδο της Τοσκάνης ο φλωρεντίνος έμπορος Φραντσέσκο Καρλέτι, άρτι αφιχθείς από το πολυετές ταξίδι του στην ΄Απω Ανατολή. ΄Ολες οι προσπάθειες που έκανε για την καλλιέργεια του εξωτικού καρπού στέφθηκαν με πλήρη αποτυχία και χρειάστηκε έτσι να περάσουν 400 χρόνια από τότε για να γνωρίσουμε και εμείς , οι λιγότερο ταξιδεμένοι ανάμεσα στους κατοίκους της Εσπερίας, τα λίτσι. Χάρη στην εκρηκτική ανάπτυξη του τομέα των μεταφορών δεν λείπει πια σήμερα από τα ράφια των καλών μανάβικων και μπορούμε έτσι να το απολαμβάνουμε νωπό, φερμένο από τη Νότια Αφρική, την Κένυα



και τις άλλες υποτροπικές χώρες, όπου καλλιεργείται.





Η τιμή του βέβαια είναι "τσιμπημένη" και χρησιμοποιείται συνήθως σαν γαρνιτούρα μόνο, στολίζοντας εδέσματα ή φρουτοσαλάτες.



Υπήρξαν πάντως άνθρωποι που πλήρωσαν το λίτσι πολύ ακριβότερα από ό,τι εμείς σήμερα, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη του κινέζου αυτοκράτορα του 7ου μ.Χ. αιώνα Γιουάν Τσογκ. Βαθιά ερωτευμένος καθώς ήταν με την ντελικάτη γεύση και το θεσπέσιο άρωμά τους, δεν δίστασε να στήσει ένα πολυέξοδο δίκτυο από ιππείς που καθημερινά έφερναν στο παλάτι πολλά κοφίνια γεμάτα με φρέσκα λίτσι. Η αφετηρία του μεγάλου ταξιδιού τους ήταν στα βουνά του Νότου, στις εσχατιές δηλαδή του αχανούς βασιλείου, εκεί όπου ως και σήμερα αφθονεί το δέντρο του λίτσι (Litchi chinensis για τη φυτολογία).




Ο λαός και οι αυλικοί αγανάκτησαν με τις σπάταλες προτιμήσεις του λιχούδη αυτοκράτορα και δεν άργησε έτσι πολύ η ημέρα εκείνη που έχασε το θρόνο του και υποχρεώθηκε να χάσει για πάντα την ευωδιά (κάτι ανάμεσα σε μόσχο και τριαντάφυλλα) που σκορπίζουν ολόγυρα τα λίτσι.
Διαθέτοντας τέτοιες ιστορίες ως συστάσεις, δεν πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι το λίτσι δεν δυσκολεύεται να ξελογιάσει εκείνους που πρόθυμα καταβάλλουν το αντίτιμο του εξωτισμού στη γεύση.Και από ό,τι δείχνουν τα σχετικά με τις πωλήσεις του σε όλον τον κόσμο νούμερα, οι άσωτοι αυτοί δεν είμαστε και λίγοι..."


(του ΟΡΕΣΤΗ ΔΑΒΙΑ από ΒΗΜΑGAZINO)




-->
Καλέ μου φίλε Vad ,
αυτό είναι το φρούτο με του οποίου τη σάρκα σου είπα πως οπτικά μοιάζει με τα γκίστα του Σουδάν. Βέβαια διαφέρουν ως προ το μέγεθος και το σχήμα, αλλά εν τέλει και τα δυο έχουν περίεργο και άγριο περίβλημα. Και ναι μεν τα lychees ή λίτσες όπως χαριτολογώντας τα λέει ο Γλάρος μου, τα βρίσκεις και στην Ελλάδα ως εισαγόμενο...και όχι μόνο φρούτο, για δε το γκίστα τώρα... εμείς πρέπει Σουδάν να κατηφορίσουμε και καθόλου δε βολεύει, μιας και οι καιροί είναι οικονομικά δύσκολοι πλέον στο Ελλάντα...
Θα σκεφτείς και δικαιολογημένα ...χαράς το φρούτο...σαν δυο φουντούκια είναι ή όπως η μαμά μου έλεγε ...τι είναι ο κάβουρας τί είναι το ζουμί του...
(φωτο δική μου)

΄Ελα όμως που το λιγοστό "ψαχνό" του είναι εξαιρετικά νόστιμο και αρωματικό.
Ο «κάβουρας» λοιπόν των εξωτικών φρούτων κατά την ταπεινή μου άποψη είναι … τα Λίτσι.

Το χειμώνα που μας πέρασε έκανα κι' εγώ τις δοκιμές μου...
Αφού για μερικές ημέρες έβαλα μερικά κουκούτσια σε νερό, ύστερα τα φύτεψα και... ξεχάστηκα.
Το Μάϊο που μεταφύτευα μερικές μικρές γλάστρες σε ζαρντινιέρες βρήκα έναν καρπό που είχε ριζώσει, αλλά τη ζημιά...


την είχα ήδη κάνει.

Παρά το ότι το ξαναφύτεψα....ακόμη περιμένω βλαστάρι...
Εντάξει, δε γεννιέται κανείς γεωπόνος...
Αν δεν πάθεις, δε μαθαίνεις...




"Mικρή" μου,


ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!