Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Σελίδα 4, αριστερά κάτω...






Κι' εκεί που ήμουν στην ακτή,
άκουσα γάργαρο ένα γέλιο απ' το κύμα
-ήσουν εσύ;
Κοίταξα πέρα μακριά κι ήρθε κοντά μου
ξαφνικά του ανέμου μια ριπή από χάδια
-ήσουν εσύ;
Κοίταξα ύστερα ψηλά κι είδα ολάνοιχτη 
αγκαλιά κάτασπρου γλάρου να καλεί
-ήσουν εσύ;
΄Εσκυψα τότε στο νερό, πήρα μια χούφτα,
 μα αυτό έλιωσε αμέσως στο  κενό
-ήμουν εγώ;




Αν, λέω αν,  αγγίζαμε με τη ματιά
 κι' ακούγαμε με την καρδιά...
Αν,  λέω αν, τα λόγια ήταν περιττά
κι' έφτανε μόνο η φωτιά...
Αν ήταν έγκλημα τα τάχα λογικά
κι' ακούγαμε μόνο τα κορμιά...
Σου λέω, αν... 






 Τί λες, το ρίχνουμε έξω απόψε;
΄Ακου ένα πρόγραμμα που έχω σκεφτεί:
Αρχίζουμε μ' ένα ποτό από λωτό έτσι,
για  να  ξεχάσουμε το χτες το βαρετό.  Μετά 
χορεύουμε μες τη βροχή  ένα τανγκό, δίπλα
στον Κέλι, τον Αστέρ κι' όταν περάσει
η ώρα γυρνάμε σπίτι να στεγνώσουμε τον
έρωτα που τα κορμιά θα 'χει ποτίσει.
Τί λες, το  ρίχνουμε έξω απόψε;






Τριγύρω σου είμαι, παντού στον ορίζοντα, δες με.
Εγχέομαι στην ψυχή σου, ενδύω στο βλέμμα σου.
Οι μύριες μορφές μου για σένα εναλλάσσονται 
και παρελαύνουν, δες με.  Εγώ είμαι κάθε μέρα μια
γιορτή, μια πανδαισία είμαι.  Πετάω, απλώνομαι,
φοριέμαι, κοσμώ, διακοσμώ ευφραίνω.  Δες με,
μην προσπερνάς  κοιτώντας με απλανώς,
 χωρίς να βλέπεις ότι υπάρχω.  Δεν είμαι ένα, είμαι πολλά
 και ένα είμαι πάλι. Δεν μ' έπλασες εσύ, η Φύση μ' έπλασε, 
μα εγώ για σένα υπάρχω -δες με









(εικόνα του καλού ΜΑΣ  ηλιογράφου



Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Κάποιο καλοκαίρι





"ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ" ... "ΝΕΡΑΪΔΑ"... ΦΑΙΑ"..."ΚΑΜΕΛΙΑ"
' Ελαααα, έλα για Αίγινααα.... φεύγει σε 10 λεπτααααά"



Το μοναδικό σημείο του λιμανιού που κινείται στους πλέον πυρετώδεις ρυθμούς. Καθημερινά και σε κάθε εποχή του χρόνου.

Θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι (σε ηλικία 9 ετών) στο νησί που αγάπησα και υπήρξε για πολλά και συνεχή χρόνια μετά, ο αγαπημένος κοντινός προορισμός για ημερήσιες εκδρομές .

Μέσα στο πλοίο, να περιφέρεται και ο γραφικός τύπος με το ψαθάκι και το καλάθι περασμένο στον ένα βραχίονα, γεμάτο με (τί άλλο;...) φυστίκια Αιγίνης, να μοιράζει χαρτάκια με νούμερα για την κλήρωση, με έπαθλο το περιεχόμενο του καλαθιού...

Και από τα μεγάφωνα να ακούγεται η φωνή του τότε πιτσιρικά, να τραγουδάει πως... ήτανε μικρό παιδάκι...και τον λέγαν Νικολάκη.... αργότερα γνωστού τραγουδιστή Νίκου Νομικού και πατέρα σήμερα νεαρής και όμορφης πρώην  Σταρ Ελλάς.



Και φτάναμε στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο (πολυτέλεια για τότε) της κοντής και στρογγυλής μα σβέλτης κυρα-Βούλας, με κοινόχρηστη κουζίνα και W.C....και το πίσω παράθυρο του οποίου έβλεπε σε φυτεία με φυστικιές... ΄Απλωνες το χέρι και γέμιζες τις χούφτες..΄Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που η Γλαρένια τρελαίνεται για φυστίκια Αιγίνης...



           
"Αιγινίτη φυστικέμπορο έπρεπε να είχες πάρει..." 


μου λέει χαριτολογώντας ο Γλάρος μου, που ξέρει την αδυναμία που τους έχω και τα κουβαλάει ....με τα κιλά.


Και χταποδάκι στα κάρβουνα τα βράδια στην παραλία
"Μπούληηηη ένα όοοζο στο " τρία"...
φώναζε ο μαγαζάτορας στον πιτσιρικά σερβιτόρο


Ψάρεμα με την πετονιά τα βραδάκια στο μώλο, όπου ένα βράδυ το αγκίστρι βάρυνε τόσο, που ο μπαμπάς ζήτησε τη βοήθεια ενός ψαρά, που εκείνη την ώρα ήταν στη βάρκα του.
Μεγάλο ψάρι είναι, άφηνε...άφηνε και τράβα γρήγορα...ξαναάφηνε και ξανατράβα την πετονιά... είπε εκείνος, μέχρι που το έβγαλαν.
΄Ενα πολύ μεγάλο μουγκρί που αναδευόταν σα φίδι. Την επομένη η μαμά το μαγείρεψε, δεν αγγίξαμε όπως ήταν φυσικό μπρος στην εικόνα της προηγούμενης νύχτας και το παρέλαβε περιχαρής η ...κοντή και στρογγυλή κυρά-Βούλα, με όλη την κατσαρόλα."

Αυτό που θυμάμαι έντονα από εκείνο το βράδυ, είναι  ο περαστικός από το μώλο  φινετσάτος  άνδρας, που  με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του έκανε το μοναχικό του περίπατο και το παρουσιαστικό του δεν περνούσε απαρατήρητο. Κανονικό ανάστημα, ευγενής, με ένα πουλόβερ ριγμένο στην πλάτη, που τα μανίκια του έπεφταν ανάλαφρα  μπροστά στο στήθος του και μια διαφορετική  αύρα.
΄Εμεινε μαζί μας παρακολουθώντας με ενδιαφέρον, μέχρι που κατάφεραν ο πατέρας μου με τον ψαρά να βγάλουν το μεγάλο σαν φίδι και γλιστερό ψάρι, που αναδευόταν με δύναμη από τον πόνο  και ...το θυμό.

Μιχάλης Κακογιάννης συστήθηκε....



Τσαλαπετεινέ  μου, δεν τόλμησα νωρίτερα να κάνω πράξη  την απάντησή σου  στο σχόλιό μου, με την προτροπή"

Τολμώ,  έστω με καθυστέρηση σήμερα,  ευαισθητοποιημένη  από την απώλεια του μεγάλου δημιουργού και σκηνοθετικού θρύλου, που χθες 
έφυγε για τον πολύ μακρινό  μοναχικό του περίπατο σαν ... Πορτοκαλής ΄Ηλιος!



Καλό του ταξίδι...


σημ.: το εντός αγκυλών κείμενο είναι αναδημοσίευση της από 11/8/2007 ανάρτησής μου


Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Πες καλοκαίρι...




(στίχοι)

(ερμηνεία)

για 



αΜια κονδυλιά στην άμμο
Μουσική -ενορχήστρωση: Παναγιώτης Λιανός
Στίχοι: Βασίλης Πουλημενάκος
Ερμηνεία: Αικατερίνη Τεμπέλη
Ηχοληψία: Studio Artracks
Υποψηφιότητα στο Φεστιβάλ Τραγουδιού “Μουσική Άμιλλα 2011




Καλοκαίρι... διακοπές...
Ξεκινάμε κι' εμείς για τις παραλίες, γιατί όχι ...


και πώς οδηγείτε...




Να περάσετε όμορφα, τέλεια,  ξέγνοιαστα και ξεκούραστα.


Και σιγά που θα σας άφηνα να φύγετε για διακοπές   χωρίς  τη συνηθισμένη μου  ..."φοβέρα"...



Φέτος όμως θα με βρείτε σίγουρα και σε κάποια πλατεία




ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!



Φιλί



 και

Γλαρένιες αγκαλιές



Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

΄Ηρθες, καλώς ήρθες...




να βγάζουμε τα σώψυχα για το κακό μας χάλι

Του οποίου σαν μοιράζεται μειώνεται το βάρος
και λίγο ανασαίνουμε και ανακτούμε θάρρος

Ν' αντέξουμε από κοινού όλας τας συνεπείας
της πολλής απραγίας μας ...τόσας δεκαετίας

Μαζί λέει τα φάγαμε το κρέας το παχύ
που απ' τον παρά εξέχασε πως τρώνε ...και φακή

Και στις πλατείες τρέξαμε με βήμα πιο ταχύ
μιας και εξαντλήθηκε κάθε μας ανοχή

Μουντζώνοντας προς τη Βουλή και τους τριακοσίους
που βγάζαμε στις εκλογές ωσάν τους ηλιθίους
αντί ΑΥΤΟ-ραπίσματος για όλους τους αχρήστους
όταν άφθονες κι' αλόγιστα  μοιράζαμε τις ψήφους

Στην άκρη τα πικρόχολα   αφήνω όμως τώρα
και τις Γλαρένιες μου αγκαλιές σου δίνω ωσάν δώρα
για μια καλή πρωτομηνιά κι' έναν ωραίο μήνα
μαζί και εκτός εποχής  το πρώτο μου απ' τα κρίνα (*)



Χωρίς άλλα δυσάρεστα να έχεις στη ζωή
 και κάτσε εδώ δίπλα μας να παίζουμε μαζί
όπως ωραία ξέρουμε εδώ και τόσα χρόνια
με αγάπη, με χαμόγελα και πάντα με ομόνοια.

Το φτωχό κομπολόι μας μαζί να τραγουδάμε
παρέα να χαιρόμαστε και να χαμογελάμε
το χρόνο να ξοδεύουμε με κέφι για ζωή
κι' ελάτε όλοι οι "πένητες"  να παίξουμε μαζί.



(*)  Μη βιαστείτε να με πυροβολήσετε...
Δεν τρελάθηκα εγώ αλλά μάλλον το άγριο κυκλάμινό μου ("κρίνο" το έγραψα δίκην ρίμας)
 που από τις 7 Ιου-Ν-ίου...μάλιστα... σωστά διάβασατε... μου έκανε την τρελή έκπληξη...




Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει ούτε καταλάβαμε για πότε πιάσαμε Ιού-Λ-ιο, ο οποίος 
το όνομά του το πήρε από το Γαίο Ιούλιο Καίσαρα, δημιουργό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Έλληνες τον λένε και Αλωνάρη, Γυάλινο, Φουσκόμηνα. Το μήνα αυτόν αρχίζει το αλώνισμα. Οι γιορτές των Αγίων Αναργύρων και του Αι-Λια είναι οι πιο σημαντικές.

Και μερικές ...Ιουλιανές παροιμίες:

 α) Ο Θεριστής θερίζει , ο Αλωνάρης αλωνίζει κι ο Αύγουστος ξεχωρίζει.
(δεν την είχα ξανακούσει)

β) Από τ' Αι-Λιος ο καιρός γυρίζει αλλιώς.
(σαν πώς δηλαδή... δεν το κατάλαβα τί εννοεί)

γ) Κότα χήνα το Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη
(δεν το τρώω το παπί...ας είναι και Πεκίνου...)

δ) Αλωνάρη με τ’ αλώνια και με τα χρυσά πεπόνια
(κάποτε... γιατί τώρα τρώμε πεπόνια και μεσ' το καταχείμωνο)

Χρυσά λοιπόν κατά την παροιμία τα πεπόνια,  σαν το νοστιμότατο μίνι δικό μας,  που το περσινό καλοκαίρι ανακαλύψαμε στον κήπο μας, περί το μήνα Σεπτέμβριο.  Μόνο του φύτρωσε,  μόνο του και χωρίς βοήθεια μεγάλωσε κρυμμένο ανάμεσα σε άλλες περικοκλάδες.



ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΜΗΝΑ 
και όλα να έρθουν...