Κάποιο καλοκαίρι

"ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ" ... "ΝΕΡΑΪΔΑ"... "ΑΦΑΙΑ"..."ΚΑΜΕΛΙΑ"

' Ελαααα, έλα για Αίγινααα.... φεύγει σε 10 λεπτααααά"

Το μοναδικό σημείο του λιμανιού που κινείται στους πλέον πυρετώδεις ρυθμούς. Καθημερινά και σε κάθε εποχή του χρόνου.

Θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι (σε ηλικία 9 ετών) στο νησί που αγάπησα και υπήρξε για πολλά και συνεχή χρόνια μετά, ο αγαπημένος κοντινός προορισμός για ημερήσιες εκδρομές .

Μέσα στο πλοίο, να περιφέρεται και ο γραφικός τύπος με το ψαθάκι και το καλάθι περασμένο στον ένα βραχίονα, γεμάτο με (τί άλλο;...) φυστίκια Αιγίνης, να μοιράζει χαρτάκια με νούμερα για την κλήρωση, με έπαθλο το περιεχόμενο του καλαθιού...

Και από τα μεγάφωνα να ακούγεται η φωνή του τότε πιτσιρικά, να τραγουδάει πως... ήτανε μικρό παιδάκι...και τον λέγαν Νικολάκη.... αργότερα γνωστού τραγουδιστή Νίκου Νομικού και πατέρα σήμερα νεαρής και όμορφης πρώην  Σταρ Ελλάς.

Και φτάναμε στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο (πολυτέλεια για τότε) της κοντής και στρογγυλής μα σβέλτης κυρα-Βούλας, με κοινόχρηστη κουζίνα και W.C....και το πίσω παράθυρο του οποίου έβλεπε σε φυτεία με φυστικιές... ΄Απλωνες το χέρι και γέμιζες τις χούφτες..΄Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που η Γλαρένια τρελαίνεται για φυστίκια Αιγίνης...

           

"Αιγινίτη φυστικέμπορο έπρεπε να είχες πάρει..." 

μου λέει χαριτολογώντας ο Γλάρος μου, που ξέρει την αδυναμία που τους έχω και τα κουβαλάει ....με τα κιλά.

Και χταποδάκι στα κάρβουνα τα βράδια στην παραλία

"Μπούληηηη ένα όοοζο στο " τρία"...

φώναζε ο μαγαζάτορας στον πιτσιρικά σερβιτόρο

Ψάρεμα με την πετονιά τα βραδάκια στο μώλο, όπου ένα βράδυ το αγκίστρι βάρυνε τόσο, που ο μπαμπάς ζήτησε τη βοήθεια ενός ψαρά, που εκείνη την ώρα ήταν στη βάρκα του.

Μεγάλο ψάρι είναι, άφηνε...άφηνε και τράβα γρήγορα...ξαναάφηνε και ξανατράβα την πετονιά... είπε εκείνος, μέχρι που το έβγαλαν.

΄Ενα πολύ μεγάλο μουγκρί που αναδευόταν σα φίδι. Την επομένη η μαμά το μαγείρεψε, δεν αγγίξαμε όπως ήταν φυσικό μπρος στην εικόνα της προηγούμενης νύχτας και το παρέλαβε περιχαρής η ...κοντή και στρογγυλή κυρά-Βούλα, με όλη την κατσαρόλα."

Αυτό που θυμάμαι έντονα από εκείνο το βράδυ, είναι  ο περαστικός από το μώλο  φινετσάτος  άνδρας, που  με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του έκανε το μοναχικό του περίπατο και το παρουσιαστικό του δεν περνούσε απαρατήρητο. Κανονικό ανάστημα, ευγενής, με ένα πουλόβερ ριγμένο στην πλάτη, που τα μανίκια του έπεφταν ανάλαφρα  μπροστά στο στήθος του και μια διαφορετική  αύρα.

΄Εμεινε μαζί μας παρακολουθώντας με ενδιαφέρον, μέχρι που κατάφεραν ο πατέρας μου με τον ψαρά να βγάλουν το μεγάλο σαν φίδι και γλιστερό ψάρι, που αναδευόταν με δύναμη από τον πόνο  και ...το θυμό.

Μιχάλης Κακογιάννης συστήθηκε....

Τσαλαπετεινέ  μου, δεν τόλμησα νωρίτερα να κάνω πράξη  την απάντησή σου  στο σχόλιό μου, με την προτροπή: "

Μα αυτή η ιστορία αξίζει να γίνει ανάρτηση!  Καταπληκτική εικόνα του Κακογιάννη να περπατάει μόνος του στο μώλο τη νύχτα και να παρακολουθεί την προσπάθεια του πατέρα σου" ,  για το λόγο πως δεν έχω εμπιστοσύνη στην πένα μου.

Τολμώ,  έστω με καθυστέρηση σήμερα,  ευαισθητοποιημένη  από την απώλεια του μεγάλου δημιουργού και σκηνοθετικού θρύλου, που χθες 

έφυγε για τον πολύ μακρινό  μοναχικό του περίπατο σαν ... Πορτοκαλής ΄Ηλιος!

Καλό του ταξίδι...

σημ.: το εντός αγκυλών κείμενο είναι αναδημοσίευση της από 11/8/2007 ανάρτησής μου