Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Στοιχειό αγέραστο (;)...




αγέραστο υγρό στοιχειό.
Από της Γης τα σπλάχνα αναβρύζεις
και σπλαχνικά ποτίζεις
-μυστήριο καρπερό-
της ίδιας γης, της μάνας σου την σάρκα.

Κρύσταλλο είσαι
μα το κρύσταλλο δεν το τρυπάς,
δεν το περνάς,
το σπας μονάχα,
το ραγίζεις,
το θρυμματίζεις,
χίλια διαμάνια κρύσταλλα,
μύρια μαργαριτάρια
-δροσιά σταγόνα, δάκρυα
με τη νυχτιά ανασταίνονται στου γρύλου το τραγούδι
κι' αστροφεγγίζει ο τόπος σα βλέμματα θεού.

Χίλια μαργαριτάρια
μύρια διαμάντια κρύσταλλα
με του ηλιού το χαϊδεμα, στου τζιτζικιού τον ύμνο
πριν μαραθούν πριν να σβυστούν, πριν να χαθούν και πάνε...
ασπροκαρφώνουνε τη γη
γλυκά την λαμπυρίζουν
κι' ακτινωτά την δένουνε σε χρώμα κι' αρμονία
όπου δεν τόλμησε κανείς
ποτέ να ζωγραφίσει, 
ποτέ να τραγουδήσει."
`
(άγνωστου  τροβαδούρου)



Πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο  η έλλειψή του στο μέλλον, αλλά η αλόγιστη χρήση του σήμερα και σαφέστατα η


που εύχομαι να μη φέρει τις μελλοντικές κοινωνίες σε τριτοκοσμικά επίπεδα.


Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Εις μνημόσυνον






Τις  Καθαρές Δευτέρες  λοιπόν, όπως έλεγα τις προάλλες, συναντιόμασταν οι εξ' Αθηνών και εκ Ναυπλίου συγγενείς  με το συγγενολόι του Καλαμακίου, οι οποίοι και μας φιλοξενούσαν.
Δεν ήταν όμως μόνο οι Αποκριές αλλά και άλλες αργίες που συνηθίζαμε αυτό το ταξίδι. Απαραίτητα όμως και πριν από την επιστροφή μας στην Αθήνα, 
 περνούσαμε από τον ΄Αγιο Χαράλαμπο. ΄Ηταν ένα  ξωκκλήσι στο ύψος των  διοδίων του  Ισθμού (πριν τη γέφυρα δεξιά στο  βάθος), που η κεραμοσκεπή του ελάχιστα πλέον φαίνεται από την  Εθνική Οδό, για να επισκεφτούμε το γέροντα Αγαθάγγελο που ασκήτευε εκεί  και "...εκοιμήθη εις ηλικίαν 109 ετών".

΄Ελεγαν πως είχε κάποιο χάρισμα που λόγω της μικρής μου ηλικίας δεν έδωσα τότε σημασία ή δεν κατάλαβα. ΄Οταν η μαμά μου ΄"έφυγε" στα πράγματά της βρήκα  ένα κιτρινισμένο από το χρόνο και πρόχειρα  -μάλλον βιαστικά-  αποκολλημένο στέλεχος παλιάς εφημερίδας.


Πράος και  ευγενικός,  λεπτή και αέρινη φιγούρα, καθαρά ασκητική μορφή, απομεινάρι θαρρείς  βιβλικών μορφών, μας  έδινε την ευλογία του σε κάθε μας επίσκεψη.
Και αναρωτιέμαι τώρα... 18 Μαρτίου όπως σήμερα, αλλά ποίου ..."ενεστώτος έτους"  αφού κάποιο χέρι εκτός από την ημερομηνία του φύλλου είχε ψαλιδίσει ακόμη και τα ελάχιστα παρατεθέντα από τη ζωή και τη δράση του αοιδίμου γέροντος.

Εις μνημόσυνον, η σημερινή αναρτηση,  π. Αγαθαγγέλου Μπλάτσου  



Η σκέψη όλων μας, που άφωνοι και ανήμποροι παρακολουθούμε τις εφιαλτικές εξελίξεις, κοντά στα δισεκατομμύρια των συνανθρώπων μας στην ΄Απω Ανατολή που δυστυχώς γίνονται μάρτυρες των χειρότερων σεναρίων επιστημονικής φαντασίας.



UPDATE


Πληροφορίες για τον π. Αγαθάγγελο Μπλάτσο, που βρήκα στις 16/4/2012
Πηγή

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Θεέ και Κύριε...



 Αν είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα στη σημερινή εποχή...
΄Ομως θυμάμαι μια πάρα πολύ περίεργη έκφραση (πωπωπω... άσχημη λέξη...),  
 κάθε φορά που η μαμά μου αναφερόταν στο κρέας του σκάρου... του ερωτικού,  όπως νομίζω πως του ταιριάζει.
 Βέβαια στις μέρες μας την ξανακούσαμε την κακιά κουβέντα  και 
ήρθε κι ... έ-Στρος-ε το πράμα...


Επανέρχομαι όμως στο θέμα μας... και  διάβασε παρακάτω φίλε μου,  για να καταλάβεις  πως καθόλου δεν τον υποτιμώ ή προσβάλω  το σκάρο  με το  χαρακτηρισμό μου  αυτό και που τον συμπεραίνω από τον τρόπο του ψαρέματός του. 

Αυτό το  ψάρι παραδόξως μέχρι σήμερα δεν τo είχα δοκιμάσει,  μιας και με τα ψαρικά -που τόσο αγαπώ-  είμαι και λίγο περίεργη. Πρέπει εμφανισιακά (όψη, σχήμα, χρώμα) να με δελεάσει για να το φάω. Για να καταλάβεις, αυτός είναι και ο λόγος που δεν τρώω με τίποτε πεσκαντρίτσα.

Μιας λοιπόν που βρήκα  την εκδοχή του ψαριού σε στιφάδο   από τον καλό μας lambro,  που ξαναγύρισε δυναμικά  με τις ψαροφαγικές του συνταγές….  τον τσίμπησα με την πρώτη ευκαιρία ένα σκάρο από το ψαράδικο, έτσι για δοκιμή.
Αγοράζω και  μικρά κρεμμυδάκια, ανασηκώνω τα μανίκια και ...έτοιμο το στιφάδο.
της συναγρίδας μέση
και του ροφού την κεφαλή
να δούμε τι σ’ αρέσει
Σκάρος είμαι ψήσε με
Μπόλικο λάδι ρίξε μου
Και το σκατό μου φάτο»
ή

«Σκάρος είμαι ψήσε με
και βάλε με στο πιάτο,
μπόλικο λάδι ρίξε μου
και τ’ άντερό μου φάτο! »

Aλλά ούτε  βεβαίως  o lambros τόσο με τη συνταγή του στον ψαρότοποπου φυσικά έφτιαξα με  σκάρο και τη βρήκαμε πολύ νόστιμη.
΄Οσο και με το trendy βραβείο που μου απένειμες, κρίνοντας και πάλι  "πως δε μου επιτρέπεται να αγνοήσω τους φίλους που με τίμησαν,
και
   σ' ευχαριστώ!!!
Να υπενθυμίσω πως είναι γνωστή  η θέση, η γνώμη και η τακτική μου για τα βραβεία αυτά που ποτέ δεν ανήρτησα στο sidebar του blog μου,  για το λόγο πως θεωρώ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΗ από τα παράσημα,  τη μέσω σχολίων επικοινωνία μας.

Για μένα είστε ΟΛΟΙ αλλά και ο ΚΑΘΕΝΑΣ ξεχωριστά,

ΑΞΙΟΛΟΓΟΙ, 

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΙ,

ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ,

ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΙ,

ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟΙ!!"

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Τί κάνουν σήμερα, είπαμε;



Μα τα 'χουμε ξαναπεί...
 Σαν σήμερα ή χθές  και η μαμά μου θυμάμαι πως τέτοιες μέρες έσπερνε τα σποράκια για τα θερινά της λουλούδια.
 Συνήθεια που κρατάω κι' εγώ μιας και νιώθω σαν να ακούω τη φωνή της:
"Μην το ξεχάσεις...σήμερα φυτεύουμε σπόρους"




Χθες  χιόνιζε όλη μέρα. Σήμερα το πρωί όλα άσπρα. Και πού να σπείρω τους σπόρους μου;


΄Ασε... ξέρω... σε μια κούτα φελιζόλ... τη συνοδεία όμορφης μουσικής.




Αυτό που δεν ξέρω,  είναι... 
αν στην άλλη μου ζωή ήμουνα κηπουρός...


Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

΄Ακουσμα γίναμε...



Blogger  Τα χνάρια Διαγραφήμου,
iLiA μου,
Διαγραφή
Διαγραφή
 Hfaistiwnas μου,
Διαγραφή
ΓΙΑΝΝΑ μου,
b|a|s|n\i/a μου,
 χρυσάνθη μου, 
Διαγραφή VAD  μου,
Blogger  JamanFou Διαγραφήμου,
BLUEPRINTS μου,
 Captain-Τζίμη μου,
Blogger  Μηθυμναίε μου,
 Φωτεινή μου,
Διαγραφή
Blogger nikiplos μου,
Blogger Εκείνε μου,



Δεν απήντησα στα σχόλιά σας της προηγούμενης ανάρτησης, γιατί το  αποκριάτικο τριήμερο ήταν η χαρά της νοικοκυράς...
 Τι να σας λέω...
Πούθε να αρχίσω και πού να τελειώνω... και ποιού το χατήρι να προλαβαίνω...

΄Ο,τι χειρότερο να βγαίνει στη σύνταξη ο άντρας και να μη λέει να βγαίνει και ...από την κουζίνα.
Εμείς οι γυναίκες τί είχαμε και τί πάθαμε, θα μου πεις. Και ως εργαζόμενες με την κουζίνα και το μαγείρεμα ανακατευόμασταν, αλλά και ως συνταξιούχοι δε λέμε να βγούμε,  στην προσπάθειά μας να αντιγράψουμε τους σεφ που κατακλύζουν τις οθόνες μας.
Είπα η γυναίκα να φτιάξω και φέτος τη λαγάνα, όπως το συνηθίζω, μιας και δεν μου αρέσουν οι αγοραστές.

Ξωπίσω μου κι' ο Γλάρος..."Να βοηθήσω;"
"΄Ελα μπράβο, ρίξε μου 5-6 στήμονες ζαφορά" εγώ
 "Βάλε καϋμένη λίγο παραπάνω, γιατί το τσιγκουνεύεσαι;" η απάντηση
  "Στόλισέ τη  και με ελίτσες" συνέχιζε....
"΄Οχι δα, δεν έχω ξαναδεί λαγάνες στολισμένες με ελιές"  εγώ
Του κεφαλιού του εκείνος... "Να κοίτα, έκανα και σχέδιο" 
"Μη μου χαλάς το σχήμα του, το θέλω ομοιόμορφο  και καλαίσθητο" εγώ
"Τί λες;...  έτσι είναι καλύτερα... πώς θα δείχνει ότι είναι χειροποίητη"... έτοιμη η  απάντηση


Μ' αυτά και μ' εκείνα κι εν μέσω αντιθέσεων, κοντραρισμάτων και νεύρων.... βγήκε η φετινή μου ζαφορο-μεθυσμένη
 (χρησιμοποιώ μπύρα, όπως έμαθα από ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ),


Πιο νόστιμη και  πιο τραγανή από ό,τι  είχα φανταστεί. 
΄Εντάξει... εμφανισιακά δεν ήταν και ό,τι  καλύτερο,  όμως πώς θα φαινόταν ό,τι "είναι χειροποίητη"... μου λες;
 Και από γεύση ...ΤΕ-ΛΕΙ-Α!!!
΄Ασε δε, που τα κομμάτια ό,που ήταν στολισμένες  οι ελίτσες του Γλάρου μου ήταν και τα νοστιμότερα.
Κάπου κι' εσείς οι άντρες έχετε και ωραίες ιδέες.. αααα, τα καλά να λέγονται...


΄Αλλο πρόβλημα πάλι με τα σιμιγδαλένιο χαλβά , που δεν αρέσουν τα αμύγδαλα στα γλαρόπουλά μου. Για μένα όμως χωρίς αμύγδαλα,  δε λέει...
΄Εβαλα κι' εγώ στο καβούρντισμα αμύγδαλα φιλέ αντί για ολόκληρα ή μισά
   και ...μείναμε όλοι ευχαριστημένοι...



ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ σε ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!!

 Επιτέλους... ΧΕΙΜΩΝΑΣ...

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Εθυμήθηκα κι' εγώ...



Παρά το ότι τα γύρωθεν αλλά και τα ανά την υφήλιο τεκταινόμενα και  επιμένω στο χαρακτηρισμό, γιατί μόνο με σκοπιμότητα και δόλο γίνονται όσα διαδραματίζονται στις μέρες μας, με ανησυχούν αλλά και πανικοβάλλουν, δε γίνεται μέρες που είναι να μη θυμάμαι "χρυσές εποχές"

Τώρα ακριβώς όσο ποτέ άλλοτε είναι που θέλω να θυμάμαι άλλα χρόνια, πιο δύσκολα από ότι μέχρι και  "χθές" είχαμε συνηθίσει και που εγώ τα λέω "Χρυσές εποχές"
Και ξέρεις γιατί; Γιατί τότε ο κόσμος χαμογελούσε ανενδοίαστα, αγαπούσε ανιδιοτελώς, ζούσε και χαιρόταν αυτά που είχε και  επί πλέον του περίσσευε και το δικαίωμα να ονειρεύεται το καλύτερο "αύριο" των παιδιών του, σε σύγκριση με την παρούσα φάση όπου μοναδική μας έγνοια είναι το αβέβαιο μέλλον των  δικών μας παιδιών.



Εθυμήθηκα κι' εγώ
στης ακρίβειας τον καιρό
μασκαράτες στο Ανάπλι
στον Ισθμό στο Καλαμάκι
Κάτι Καθαρο-Δευτέρες
στην  Κοιλάδα με βεγγέρες
γλέντια βόλτες ως την Κάντια
με χαρές  κι'  αγάπη πάντα



Αυτές λοιπόν τις εποχές που ευτυχώς  πρόλαβα στο τέλος τους, εθυμήθηκα κι' εγώ  προχθές   σε ένα από τα καθημερινά μας τηλεφωνήματα με τον 85χρονο πατέρα μου.  Εκείνα δηλαδή  τα αποκριάτικα διήμερα (τότε τα Σάββατα ήταν εργάσιμες ημέρες) που περνούσαμε σε συγγενείς στο  Καλαμάκι του Ισθμού Κορινθίας. 
Μια παραλία με 10-15 σπίτια ήταν όλο κι' όλο το χωριό και οι συγγενείς ευγενικοί και πρόσχαροι άνθρωποι, ακούραστοι να φιλοξενούν συγγενείς από Αθήνα και Ναύπλιο και συν τοις άλλοις να διοργανώνουν  και μασκέ γλέντι, με ό,τι  ρούχα έβγαζαν από ντουλάπες και  μπαούλα. 

Πού είναι  βρε πατέρα μου, , εκείνα τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και το κέφι, σε σύγκριση με τη σημερινή εποχή που αν μας προκύψει επισκέπτης βγαίνουμε λέμε από το πρόγραμμά μας;
Θυμάσαι; μου απάντησε, άνθρωποι του μεροκάματου και έβγαιναν από τα κρεββάτια τους για να μας περιποιηθούν.
Κι' εκείνα τα γλέντια πού τα βάζεις;


Στης ακρί-, άιντε βρε...

΄Ελα καλέ μου  Vadτο  φετινό e-γλέντι το έκανα πιο... σοβαρό...
ούτε Μ'λαρ...ούτε Νικολάκαινα...  

...στης ακρίβειας τον καιρό
Στης ακρίβειας το καιρό επαντρεύτηκα κι εγώ

Και μου δώ-, άιντε βρε και μου δώσαν μια γυναίκα
Και μου δώσαν μια γυναίκα που 'τρωγε για πέντε δέκα

Πρώτο βρά-, άιντε βρε, πρώτο βράδυ που την πήρα
Πρώτο βράδυ που την πήρα έφαγε μια προβατίνα

Και το δέ-, άιντε βρε, και το δεύτερο το βράδυ
Και το δεύτερο το βράδυ προβατίνα και γελάδι

Βρε γυναί-, άιντε βρε, βρε γυναίκα 'κονομία
Βρε γυναίκα, 'κονομία, τώρα που 'ναι δυστυχία

Άντρα μου άιντε βρε, άντρα μου θέλω φουστάνι
Άντρα μου θέλω φουστάνι, γύρω-γύρω με γαϊτάνι

Άντρα μου, άιντε βρε, άντρα μου θέλω καπέλο
Άντρα μου θέλω καπέλο γύρω-γύρω με το βέλο

Άντρα μου, άιντε βρε, άντρα μου θέλω γοβάκια
Άντρα μου θέλω γοβάκια, γύρω-γύρω με φιογκάκια

Άντρα μου, άιντε βρε, άντρα μου θέλω βρακί
Άντρα μου θέλω βρακί, γύρω-γύρω με γαζί

΄Αντρα μου, άιντε βρε, άντρα μου θέλω γοβάκια
' Αντρα μου θέλω γοβάκια γύρω-γύρω με φιογκάκια

Και αρπά- άιντε βρε και αρπάζω ένα ξύλο
Και αρπάζω ένα ξύλο και τη φέρνω γύρω-γύρω...






Την Καθαρή  Δευτέρα λοιπόν, έπαιρναν  τα φαγώσιμα και φεύγαμε από την παραλία για να περάσουμε την ημέρα σε μια  πλαγιά που βρίσκεται δεξιά πριν τον Ισθμό. ΄Εψηναν σε αυτοσχέδιες ψησταριές  ανάμεσα στις πέτρες,  θαλασσινά που είχαν μόνοι τους ψαρέψει.  Γέλια, χωρατά και αστεία  με θέα την παραλία του Καλαμακίου και γυρίζαμε το απομεσήμερο στο σπίτι για καφεδάκι οι μεγάλοι  θυμάμαι και σπιτικά γλυκά εμείς τα μικρά, μέχρι την ώρα της επιστροφής  άλλοι για Αθήνα και άλλοι για Ναύπλιο.


Λες,  όπως μας τα έφτιαξαν,  να ξαναθυμηθούμε τις παλιές καλές συνήθειες και να ανταμώνουμε  με τους συγγενείς συχνότερα;


Μέρες που είναι, ας παίξουμε... με  τους άααλλους μασκαράδες...

 Κάντε κλικ στο κάθε παιχνίδι που είναι  ό,τι πρέπει για να βγάλετε το άχτι σας.


Καλή  διασκέδαση,
ΚΑΛΑ  ΚΟΥΛΟΥΜΑ
και του χρόνου ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!