Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Περίεργα πράγματα...




Είναι μερικά πράγματα στη ζωή μας από τα πιο ασήμαντα έως και πολύ σοβαρά, όπως έχω καταλάβει, που μπορεί να συμβούν μια, δύο ή και περισσότερες φορές, αλλά για να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, χρειάζεται για ένα περίεργο και ανεξήγητο λόγο, εκείνη η μια και μοναδική αστραπιαία στιγμούλα, έτσι κάτι σαν το φλας της μηχανής.


Για πρώτη φορά το καινούριο παιχνίδι το είδα στο μανιταράκι μας και δε μπορώ να πω πως με ενθουσίασε, δεδομένου πως δεν κατάλαβα....
1. ούτε τους όρους του:
"Α. Η επιλογή της κάθε φράσης από τον κάθε μπλόγκερ να μην ξεπερνά τις τρεις λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste.


Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παράγραφος βγάζει νόημα. Αυτό είναι και η πλάκα! Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.
Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ" και
Δ. Οι επιλεγμένοι μπλόγκερ συνεχίζουν και το παιχνίδι, εφ' όσον βεβαίως το επιθυμούν.

2. Αλλά ούτε τη σκοπιμότητά του, αφού ο ρητός όρος της φράσης των τριών λέξεων δεν τηρήθηκε ούτε είναι φυσικά δυνατόν να τηρηθεί...διότι, τρέχα γύρευε προτάσεις με τρείς μόνο λέξεις...
Το πόσο χάρηκα που δεν ήμουν προτεινόμενη δε λέγεται, γιατί θα βρισκόμουν στη δύσκολη θέση να αρνηθώ τη συμμετοχή μου.
Μανιταράκι μου, σ' ευχαριστώ που με απήλλαξες...

Τη δεύτερη και ....τη φαρμακερή, το είδα στο δαμασκηνάκι.
Εδώ, παρ' ότι και πάλι οι προτάσεις ήταν μεγάλες, κάπου χαμογέλασα, γιατί η τυχαία επιλογή των προτάσεων, είχε μια υποψία αστειότητας, αφού και το ζητούμενο ήταν η "πλάκα" και όχι η ωραιοποίηση.
΄Εμεινα όμως και με το στόμα ανοιχτό όταν είδα πως ήμουν και προτεινόμενη...
Δαμασκηνάκι σ' ευχαριστώ...που με κατάφερες....

Στο... "δε βαριέσαι, ας δοκιμάσω", λοιπόν, ξεκίνησα. Είναι αυτά που σου έλεγα στην εισαγωγή μου περί της στιγμούλας που θα σε βρει βολικό...

Και σε 2-3 λεπτά που λες, είχα επιλέξει τις πέντε προτάσεις με τις όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις, αφού προτάσεις με τρεις είναι δύσκολο να πετύχεις στις αναρτήσεις.


Κάθε πρόταση έχει διαφορετικό χρώμα, έχει επίσης και αναφορά (link) στο δημιουργό της. Τόσο η επιλογή των bloggers, όσο και των προτάσεων είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΑ, εκτός της πέμπτης και τελευταίας. Και εύλογα θα αναρωτηθείς για το λόγο....
΄Οταν λοιπόν, συμπλήρωσα τις τέσσερις προτάσεις και βλέποντας πως δεν ήταν καθόλου... μα καθόλου ασυνάρτητες μεταξύ τους και πως η μεγάλη "πλάκα" ήταν ότι έβγαινε κάποιο νόημα...ε, τι στο καλό, νομίζω πως είχα το δικαίωμα να πάρω, από το αφιέρωμα που μου έκανε ο κούκος, εκείνη που με εκφράζει...
Κούκε μου, σε ευχαριστώ και από εδώ για το αφιέρωμα
και
ιδού, τι προέκυψε από το παιχνιδίζειν....



Τρόπο λέει θέλει.
Αλήθεια, ποιό νούμερο της αντιστοιχεί;
Γεννήθηκα πρώτη φορά .
Μου θύμισε όλα αυτά που διαμορφώσανε την ζωή μου.
Τα ίδια θα ξαναέκανες.



Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Κερνάω απόψε...




΄Οχι, ηρεμείστε... δε γιορτάζουμε τούτη την περίοδο τίποτε και κανέναν. Από τον άλλο μήνα ξαναρχίζουμε με τις γιορτές. Τη μια γενέθλια, την άλλη γιορτές και με τόσο κόσμο στο Γλαρέϊκο... μέχρι τέλος Ιανουαρίου, έχουμε πολλές δικαιολογίες για γλυκά και κεράσματα, μέχρι τον επόμενο Μάη που ξεκινάμε και πάλι τις ...γενεθλιογιορτές.

Σήμερα κερνάω από την παραγωγή μας....



1. Από το διακοσμητικό, δηλαδή, ζαρζαβατικό μας...


που μια χαρά αναπτύσσεται.




2. Τα κρινάκια που φαίνονται πιο πάνω και κάτω από το φυτό,

και που άνθισαν για πρώτη φορά φέτος, 


ύστερα από τρία χρόνια που τα φύτεψα, 




3. Τους διπλούς μου ηλίανθους


γιατί συνήθως γνωρίζουμε τους μονούς ηλίανθους.
και που επίσης, μια χαρά και φέτος αναπτύχθηκαν.


4. Το φυτό που απολαμβάνω κάθε χρόνο στον κήπο μου και είναι τούτα τα χωνάκια, που τα λατρεύω.





Μόνα τους φυτρώνουν, μόνα τους αναρριχώνται και προσφέρουν ένα θέαμα μοναδικό.


Στο καλάθι όμως εδώ, τα ζαρζαβατικά δεν είναι από την παραγωγή μας.



Μας τα πρόσφερε η καλή μου γειτόνισσα στο εξοχικό της Γλαρούπολης.
Απλά μου άρεσαν σαν εικόνα και σύνθεση.



Τούτη την εποχή όμως, μιας και μπήκαμε σε περίοδο που ο κήπος χρειάζεται φρεσκάρισμα αλλά και προετοιμασία για τα άνθη του χειμώνα, ασχολήθηκα με το φύτεμα βολβών, κατά πως μας παρήγγειλε ο e-γεωπόνος της παρέας μας.
Παρεμπιπτόντως, Μαρκόνι μου, μη μου πεις και τώρα τα ίδια, όπως την Πρωταπριλιά με τις συμβουλές για τα μοσχομπίζελα:




Radio Marconi είπε...
@Γλαρένια.... αν ακ
ολουθείς τις οδηγίες μου δεν φέρω καμιά ευθύνη για την ...καταστροφή του κήπου σου..."

Και καλά, τότε δεν είχαμε πρόβλημα, γιατί μια χαρά αναπτύχθηκαν τα μοσχομπίζελά μου.

΄Ομως, αν πρόκειται ραδιοπειρατή μου, οι τουλίπες που έφερε από τις ...Ολλανδίες ο γιός μου, 
 
να βγούν .... σαν το πεπόνι,
το μοναδικό κι' αυτό ελλιποβαρές,



που κόψαμε από την πεπονιά, να μου λείπει....
Πάει... μου τον "έκλεισες" τον κήπο....





Κρίμα και ήθελα απόψε να κεράσω....




Οι καρποί του πρώτου ζαρζαβατικού, εδώ, σαν μέτρο σύγκρισης,



για να καταλάβεις φίλε συμπλόγκερ το μέγεθος του ...πεπονακίου μας, το οποίο όλως παραδόξως ήταν πεντανόστιμο...


΄Ελα, Μαρκόνι μου, να μη σε κατηγορώ ασύστολα, άδικα και αναίτια, η πεπονιά ήταν αυτοφυής, που μπορεί να έτυχε.... αλλά τελικά δεν πέτυχε.

΄Αντε, και του χρόνου, καλές "σοδειές" να 'χουμε!!!!


Η σημερινή ανάρτηση αφιερωμένη στους καλούς φίλους artanis και nikiplos
(Παριζιάνε μου, σου είχα
υποσχεθεί τον κάκτο),
επειδή τους αρέσουν τα λουλούδια.

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Πάει και τελείωσε...






... μια κουβέντα είναι να λείψεις από το σπίτι.
Γιατί όπου να πάς...

και στη χειρότερη ακόμη των περιπτώσεων, κάτι θα αποκομίσεις.
Θα αλλάξεις παραστάσεις, βρε παιδί μου. Εντυπώσεις... πώς το λένε;

Και αφού περάσεις ξέγνοιαστα και χαρούμενα, όμορφα και δροσάτα... έρχεται κι' εκείνη η... να μην πω καμιά κακή κουβέντα... ευλογημένη μέρα, που πρέπει να τα μαζεύεις, για να πάρεις το δρόμο της επιστροφής.

Ανάμικτα τα συναισθήματα.
Χαρμολύπη για τις ημέρες της ξεγνοιασιάς που πέρασαν σα νεράκι... Χαρμολύπη για τους επόμενους έντεκα (11) ολόκληρους μήνες, που θα στενάξεις, μέχρι τις επόμενες διακοπές....

Αλλά και μια ενδόμυχη ευχαρίστηση, που γυρίζεις στο σπίτι σου, τη "σειρά" σου και τη "βολή" σου, που έλεγε και η μαμά μου...

Και γυρίζω που λες και η πρώτη εντύπωση (μα κάθε φορά, περίεργο πράμα, η ίδια είναι...), μια ανακούφιση...
-Αχ, τι ωραίο το σπιτάκι μας....

Γιατί, σημειωτέον, κάθε φορά που φεύγω το αφήνω τακτοποιημένο θαρρείς και περιμένω επισκέψεις. Οπότε όταν γυρίζω, το βρίσκω περιποιημένο...

΄Ομως... όμως.... δεν παύει να το θέλει το συγυρισματάκι του και το μάτι μου.... πόρκα μιζέρια, έπεσε στις τζαμαρίες μου, που η καλοκαιρινή μπόρα, όπως θέλεις τη λες και οι σκόνες, τα έκαναν μαντάρα...
Και είναι πολλά τα άτιμα, είναι και περίεργα, θέλουνε και αρκετή δουλειά...

Να το, το αντίτιμο της ξεκούρασης...

- Γλάρε, αύριο θα φέρω ενισχύσεις...
- Ποιός μας την έπεσε παιδί μου;...
- Δε βλέπεις; αλλά πού να δεις, που δε φαίνεται τίποτε...
Αύριο, πλένουμε τα τζάμια μας....

Patsiouri μου,
το βιντεάκι είναι το δώρο

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

Δέκα λεπτά ...διάλειμμα...


Είναι ορισμένες φορές που αντιδρούμε εντελώς διαφορετικά και έξω από το χαρακτήρα μας, σε κάποιο γεγονός δυσάρεστο και αιφνίδιο. Και δεν κάνει διαφορά αν αυτό συμβαίνει στο στενό οικογενειακό περιβάλλον ή το φιλικό ή ακόμη και τον ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο,. Εξαρτάται από την ψυχολογική μα
ς πιστεύω φόρτιση τη δεδομένη στιγμή και τις ψυχοσωματικές μας αντοχές.

Τούτες τις μέρες λοιπόν που, όπως κατάλαβες δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση, δεν είχα ασχοληθεί καθόλου και με την προσωπική μου αλληλογραφία. Και ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή, τίποτε και κανείς δεν είχαν επιτύχει να με αποσπάσουν από το θλιβερό συμβάν στη ....διπλανή μας blog-o-θύρα, δυο μηνύματα από τον αγαπημένο μου εξαδελφούλη, με έκαναν και χαμογέλασα ευχάριστα.

Δε μπορώ λοιπόν, να μην τα μοιραστώ και μαζί σου καλέ μου φίλε, γιατί εν τέλει, για "ένα χαμόγελο ζούμε"...

΄Εχουμε και λέμε.... το ένα mail έγραφε:


1. Πήγαινε στο ακόλουθο site: http://www.tatuagemdaboa.com.br/
2. Γράψε το όνομα σου στα Αγγλικά στην πρώτη σειρά
3. Το επίθετο σου στην δεύτερη, επίσης στα αγγλικά. Δε χρειάζεται στην τρίτη και τέταρτη να βάλεις κάτι.
4. Πάτα το κουμπί VISUALIZAR bar.
Απίστευτο το αποτέλεσμα.

Και το δεύτερο και επίκαιρο

με τίτλο:

"Ante kai kali mas tixi...."
Γελάς... ή δε γελάς...


Να είμαστε όλοι ΜΑΣ καλά,

για να βρίσκουμε...

να 'χουμε... και να λέμε...

ΚΑΛΟ ΜΑΣ


ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!!!

[Εικόνα του epicuros (Vasilis)]

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Χάθηκα....


...το ξέρω...
΄Ετσι είμ' εγώ... όταν έχω κάποιο πρόβλημα, το κρατάω για μένα. Τι μου φταίει ο άλλος να κακομοιριάζω και να κλαίγομαι; ΄Εχει τις δικές του έγνοιες...
Είναι και που δε θέλω να μιλάω, γιατί δε βρίσκω κανένα λόγο να σεργιανίζω το δικό μου πόνο και να τον φορτώνω στους άλλους. Ακόμη και οι πολύ δικοί μου, μ' ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο θα με δουν... Από το γενικότερο ύφος μου με ψυλλιάζονται βέβαια και με το δικό τους τρόπο προσπαθούν να εκμαιεύσουν καμιά λέξη...
Είναι όμως, να μην αρχίσω..
ΟΛΑ θα τα πω... ΟΛΑ θα τα καταθέσω....
Καλά που έχει την υπομονή μαζί μου ο Γλάρος μου .. και βρίσκει τον τρόπο να με απαγκιστρώνει από το πρόβλημα, αναλύοντας με υπομονή και βαθύτερη σκέψη.... Είναι και που μου αρέσει να τον ακούω να μιλάει....

Τούτη τη φορά όμως, το δυσάρεστο νέο με"γονάτισε" για τα καλά.....

Ναι, για την αιφνίδια και άδικη, απώλεια του Νικήτα αναφέρομαι...
Και μετά την πρώτη φάση του αιφνιδιασμού, ακολούθησε η επόμενη. Να τον γνωρίσω, να μάθω πράγματα για κείνον, όχι από περιέργεια, μα από μια εσωτερική ανάγκη να καλύψω το κενό και το πεισματική μου άρνηση, να αποδεχτώ τη μοιραία πραγματικότητα,

Τέσσερις ολόκληρες μέρες τον διάβαζα αχόρταγα (και δεν έχω τελειώσει), καλύπτοντας το ....χαμένο χρόνο. Το χρόνο εκείνο πoυ ατύχησα να τον γνωρίσω νωρίτερα....

Και ανακάλυψα μα απίστευτα ώριμη σκέψη, πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ, ευαισθησία, καλοσύνη και ανωτερότητα ψυχής, όρεξη για τη ζωή και τις δραστηριότητές της, σεβασμό και αγάπη για τους γονείς τους συγγενείς, τους φίλους, τον άνθρωπο και τη φύση. Αλλά προ πάντων ένα πλατύ χαμόγελο με το οποίο αντιμετώπιζε τις αντιξοότητες, ακόμη και στην προ διετίας περιπέτειά του με ένα κρυολόγημα:

"...Τελικά σ'αυτό το... ταξίδι ανακάλυψα πολλά καινούργια πράγματα, αλλά κυρίως ότι το φως δεν είναι μια απλή φωτοβολίδα ή ένα πεφταστέρι, είναι ακόμα εκεί να με ζεσταίνει, να με αγκαλιάζει και γι'αυτό μόνο ευγνωμοσύνη και τύχη μπορώ να νιώθω."



Κάποια άλλη στιγμή, στο βαθύ του απολογισμό (δι/προ-αίσθηση;) είχε γράψει:

"Ξέρω πως έχω κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου...
έχω όλους εσάς, έχω το φως..."


Προ 2,5 ετών στις 9 Ιανουαρίου 2006, ημέρα των γενεθλίων του, που συνέπεσε με την κηδεία ενός φίλου του την επόμενη μέρα,

και με τίτλο:
"Ήρθε το τέλος!!! Ήρθε το τέλος;;;"
είχε κάνει την πικρή διαπίστωση:


"Λοιπόν η 9η Ιανουαρίου ήταν η μέρα μου!!!!

Η ζωή όμως είναι ένα γλυκόπικρο ταξίδι, όπου η χαρά και η λύπη εναλλάσσονται διαρκώς."


Κάπου αλλού και σε ένα περιστατικό με μια γριούλα στο δρόμο, αποκαλύπτεται η ευγένεια της ψυχής του,
Εδώ κατασυγκινήθηκα, γιατί βρήκα ομοιότητες με το Γλάρο μου...


"Σήμερα καθώς ήμουν σταματημένος λίγο στην άκρη του δρόμου με τη μηχανή μια γιαγιά με πλησιάζει, θέλει να περάσει, αλλά αντ' αυτού κάθεται ακίνητη και με κοιτάει με οργή. Περάσανε κάποια δευτερόλεπτα και μου λέει γεμάτη ένταση, νεύρα και με απίστευτη τσαντίλα: «Θα περάσεις ή θα περάσω;;;». Την κοίταξα, χαμογέλασα και της απάντησα: Πρώτον, καλή χρονιά. Δεύτερον, δεν υπάρχει λόγος να ταράζεστε, δεν θα πέρναγα αν δεν περνάγατε εσείς πρώτα... Η οργή στο πρόσωπό της την εγκατέλειψε και στη θέση της φύτρωσε ένα χαμόγελο, «αχ, αγόρι μου συγγνώμη, έχει χαθεί η ευγένεια στον κόσμο, πρώτη φορά συναντάω ευγενή άνθρωπο στον δρόμο»...

Νικήτα, σ' ευχαριστούμε για τα μαθήματα ζωής που μας έδωσες.

ΩΡΑ ΣΟΥ ΚΑΛΗ!

Στο ερώτημα που έθεσες τελειώνοντας την από 21/4 φετινή ανάρτησή σου
Σου απαντώ υστερόχρονα, πως…..

Θα ήθελα να ήταν ΨΕΜΑ όλο αυτό που συμβαίνει τώρα, για να μπορώ να το αγαπήσω…..
Δική σου μουσική επιλογή και... Tell me lies



Συγχωρείστε με που και αυτή τη φορά τα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά. Δεν έχω τίποτε παραπάνω να προσθέσω, γιατί δε βρίσκω λόγια να εκφράσω τη θλίψη μου, για έναν αξιόλογο άνθρωπο, που μέχρι προχθές αγνοούσα την ύπαρξή του. Για ένα παλικάρι που στην ουσία τώρα ξεκινούσε δυναμικά τη ζωή του, έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του, τους δικούς του και τρυφερούς αγαπημένους, μια ψυχή που με άγγιξε τόσο πολύ, μέσα από την πένα του... και που συχνά κλείνοντας τις αναρτήσεις του ευχόταν πάντα και για όλους
"τα καλυτερότερα"

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Γέλιο και δάκρυ...




"Ανεβάστε το...." με παρακάλεσε με ενθουσιασμό το patsiour-άκι μου κι' εγώ που e- χατήρι δε θέλω να του χαλάσω, το κάνω με ευχαρίστηση.

Γιατί δε σου κρύβω πως με τον ίδια συγκίνηση αγκάλιασα την πολύ ανθρώπινη χειρονομία των γνωστών καλλιτεχνών Αντώνη Καφετζόπουλου και Φαίης Κοκκινοπούλου, για την υιοθεσία του ταλαίπωρου Λήο.

Και ναι μεν η υιοθεσία του ήταν εξ' αρχής δεδομένη, διότι πολλοί ενδιαφέρθηκαν για το Λήο.
Το ευχάριστ
ο όμως της υπόθεσης είναι, όπως πολύ σωστά και το patsiouri επισημαίνει, πως οι καλλιτέχνες δεν είχαν κουβαλήσει στρατιές από κάμερες για την αυτοπροβολή τους...


Δε μπορούσα λοιπόν να αρνηθώ στην καλή μου φίλη τούτη την ανάρτηση, παρά το ότι μόλις εκείνη τη στιγμή είχα πληροφορηθεί,
πως η blog-o-γειτονιά
μας
θρηνεί την απώλεια ενός αξιόλογου μέλους της.

Δεν είχε τύχει να τον e-γνωρίσω το Νικήτα και κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή, χθες βράδυ η πρώτη μου επίσκεψη ήταν για να εκφράσω τα ταπεινά μου αισθήματα οδύνης....

Νικήτα,
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ,
συντροφιά με την τελευταία σου μουσική επιλογή



Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Oύτε και πρόκειται πλέον...



Μιλάνε τα τραγούδια;
το είχαμε και παλαιότερα ξανασυζητήσει….
Λυπάμαι μόνο, που με τη ζημιά που μου προκάλεσε ο Blogger, χάθηκε η πολύτιμη «e-συνομιλία» μας.
Βλέπεις, βιάστηκα κι’ εγώ να διαγράψω το μπλογκ εκείνο, αλλά είχα πολύ θυμώσει και το ΞΑΝΑτράβηξα το μεγάλο μου «Χ», αφού προηγουμένως, διασφάλισα τις αναρτήσεις.
Μου διέφυγε όμως το σοβαρότερο σκέλος, αυτό των σχολίων.
Τα σχόλια καθενός από εσάς, που τα περισσότερα από μόνα τους, ήταν τόσο σημαντικά. Καθένα και από μια ανάρτηση.

Το καλό και θετικό λοιπόν, με τις διαγραφές μου, είναι πως με όσα μέχρι στιγμής έχω διαγράψει από τη ζωή μου οριστικά και αμετάκλητα, ποτέ δε μετάνιωσα.
Το έκανα για μένα.....

-->
Και μην τρέχει ο λογισμός σου, φίλε μου συμπλόγκερ….
Όχι…. Όχι…δεν πρόκειται για αισθηματικής ή ερωτικής φύσεως θέματα.
Ο Γλάρος μου είναι το υπ’ αριθμόν «Α» ή «1» ή "10" το καλό και με πολλούς τόννους, κεφάλαιο στη ζωή μου.
Της έδωσε νόημα, σκοπό, προορισμό...
΄Εδωσε ΖΩΗ στη ζωή μου.
Είδες όταν μιλάω γι’αυτόν συνεπαίρνομαι… παρασύρομαι…


Ναι, σου μιλούσα για τις μεγάλες διαγραφές …. Τα «Χ» μου….
Δεν ήταν λοιπόν λανθασμένες οι μέχρι τώρα αποφάσεις μου,
γιατί δεν πάρθηκαν αβασάνιστα κι επιπόλαια.
Γιατί αν συνέβαινε αυτό, μόνο εγώ θα υπέφερα.
Δεν ήθελα, ούτε επεδίωξα ποτέ να φτάσω σε τέτοιες αμφίβολες, παλίνδρομες, επιζήμιες και ψυχοφθόρες καταστάσεις…


Κάθε πρόβλημα που μου προκύπτει, το παλεύω όσο δεν παίρνει, και αν δω πως δεν διορθώνεται ή δεν βελτιώνεται μια κατάσταση, αφού ωριμάσει σαν σκέψη και απόφαση....
και προκειμένου να μη βρεθώ σε κάποιο ….θάλαμο 9



Τραβάω το μεγάλο"Χ" και ησυχάζω δια παντός...

Κάθε σταθμός στη ζωή μου και νότες λοιπόν. Νότες γιατί μιλάνε....
Νότες πολλές και..... κάθε νότα και πονεμένη ιστορία….
Γιατί μη μου πεις πως για κάθε «Χ», έστω και αν δεν εμπλέκεται ο έρωτας, πως δεν πονάνε; Πως η διαγραφή δεν αφήνει σημάδια;

Κάθε σταθμός στη ζωή μου λοιπόν, είναι άρρηκτα δεμένος με νότες.
Νότες που όχι μόνο είναι ….εφτάψυχες, αλλά διαχρονικές,
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΕΣΑΕΙ που λένε….

Η πιο πρόσφατη, ελπίζω και τελευταία μου διαγραφή, που την πάλεψα με νύχια και με δόντια που λένε, εξήντλησα κάθε περιθώριο, ευκαιρία και ανοχή, σηματοδοτήθηκε με Πάριο ΜΟΝΑΔΙΚΟ, ΕΡΩΤΙΚΟ, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ και ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ....
Μη νομίσεις πως δε με πόνεσε. ΄Οπως τα λέει ο Γιάννης ένιωσα... και όποτε το ακούω μου θυμίζει και μελαγχολώ, αλλά δε λύγισα....





Σημ.:Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση στάθηκε αυτή του toymaker και ένα τραγούδι του Πάριου
΄Όλα τα τραγούδια είναι από τα αγαπημένα μου και του Πλούταρχου το μοναδικό που μου αρέσει.