...το ξέρω...
΄Ετσι είμ' εγώ... όταν έχω κάποιο πρόβλημα, το κρατάω για μένα. Τι μου φταίει ο άλλος να κακομοιριάζω και να κλαίγομαι; ΄Εχει τις δικές του έγνοιες...
Είναι και που δε θέλω να μιλάω, γιατί δε βρίσκω κανένα λόγο να σεργιανίζω το δικό μου πόνο και να τον φορτώνω στους άλλους. Ακόμη και οι πολύ δικοί μου, μ' ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο θα με δουν... Από το γενικότερο ύφος μου με ψυλλιάζονται βέβαια και με το δικό τους τρόπο προσπαθούν να εκμαιεύσουν καμιά λέξη...
Είναι και που δε θέλω να μιλάω, γιατί δε βρίσκω κανένα λόγο να σεργιανίζω το δικό μου πόνο και να τον φορτώνω στους άλλους. Ακόμη και οι πολύ δικοί μου, μ' ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο θα με δουν... Από το γενικότερο ύφος μου με ψυλλιάζονται βέβαια και με το δικό τους τρόπο προσπαθούν να εκμαιεύσουν καμιά λέξη...
Είναι όμως, να μην αρχίσω..
ΟΛΑ θα τα πω... ΟΛΑ θα τα καταθέσω....
Καλά που έχει την υπομονή μαζί μου ο Γλάρος μου .. και βρίσκει τον τρόπο να με απαγκιστρώνει από το πρόβλημα, αναλύοντας με υπομονή και βαθύτερη σκέψη.... Είναι και που μου αρέσει να τον ακούω να μιλάει....
Τούτη τη φορά όμως, το δυσάρεστο νέο με"γονάτισε" για τα καλά.....
Ναι, για την αιφνίδια και άδικη, απώλεια του Νικήτα αναφέρομαι...
Και μετά την πρώτη φάση του αιφνιδιασμού, ακολούθησε η επόμενη. Να τον γνωρίσω, να μάθω πράγματα για κείνον, όχι από περιέργεια, μα από μια εσωτερική ανάγκη να καλύψω το κενό και το πεισματική μου άρνηση, να αποδεχτώ τη μοιραία πραγματικότητα,
Τέσσερις ολόκληρες μέρες τον διάβαζα αχόρταγα (και δεν έχω τελειώσει), καλύπτοντας το ....χαμένο χρόνο. Το χρόνο εκείνο πoυ ατύχησα να τον γνωρίσω νωρίτερα....
Και ανακάλυψα μα απίστευτα ώριμη σκέψη, πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ, ευαισθησία, καλοσύνη και ανωτερότητα ψυχής, όρεξη για τη ζωή και τις δραστηριότητές της, σεβασμό και αγάπη για τους γονείς τους συγγενείς, τους φίλους, τον άνθρωπο και τη φύση. Αλλά προ πάντων ένα πλατύ χαμόγελο με το οποίο αντιμετώπιζε τις αντιξοότητες, ακόμη και στην προ διετίας περιπέτειά του με ένα κρυολόγημα:
"...Τελικά σ'αυτό το... ταξίδι ανακάλυψα πολλά καινούργια πράγματα, αλλά κυρίως ότι το φως δεν είναι μια απλή φωτοβολίδα ή ένα πεφταστέρι, είναι ακόμα εκεί να με ζεσταίνει, να με αγκαλιάζει και γι'αυτό μόνο ευγνωμοσύνη και τύχη μπορώ να νιώθω."
Κάποια άλλη στιγμή, στο βαθύ του απολογισμό (δι/προ-αίσθηση;) είχε γράψει:
"Ξέρω πως έχω κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου...
έχω όλους εσάς, έχω το φως..."
Τούτη τη φορά όμως, το δυσάρεστο νέο με"γονάτισε" για τα καλά.....
Ναι, για την αιφνίδια και άδικη, απώλεια του Νικήτα αναφέρομαι...
Και μετά την πρώτη φάση του αιφνιδιασμού, ακολούθησε η επόμενη. Να τον γνωρίσω, να μάθω πράγματα για κείνον, όχι από περιέργεια, μα από μια εσωτερική ανάγκη να καλύψω το κενό και το πεισματική μου άρνηση, να αποδεχτώ τη μοιραία πραγματικότητα,
Τέσσερις ολόκληρες μέρες τον διάβαζα αχόρταγα (και δεν έχω τελειώσει), καλύπτοντας το ....χαμένο χρόνο. Το χρόνο εκείνο πoυ ατύχησα να τον γνωρίσω νωρίτερα....
Και ανακάλυψα μα απίστευτα ώριμη σκέψη, πηγαίο και αστείρευτο χιούμορ, ευαισθησία, καλοσύνη και ανωτερότητα ψυχής, όρεξη για τη ζωή και τις δραστηριότητές της, σεβασμό και αγάπη για τους γονείς τους συγγενείς, τους φίλους, τον άνθρωπο και τη φύση. Αλλά προ πάντων ένα πλατύ χαμόγελο με το οποίο αντιμετώπιζε τις αντιξοότητες, ακόμη και στην προ διετίας περιπέτειά του με ένα κρυολόγημα:
"...Τελικά σ'αυτό το... ταξίδι ανακάλυψα πολλά καινούργια πράγματα, αλλά κυρίως ότι το φως δεν είναι μια απλή φωτοβολίδα ή ένα πεφταστέρι, είναι ακόμα εκεί να με ζεσταίνει, να με αγκαλιάζει και γι'αυτό μόνο ευγνωμοσύνη και τύχη μπορώ να νιώθω."
Κάποια άλλη στιγμή, στο βαθύ του απολογισμό (δι/προ-αίσθηση;) είχε γράψει:
"Ξέρω πως έχω κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου...
έχω όλους εσάς, έχω το φως..."
Προ 2,5 ετών στις 9 Ιανουαρίου 2006, ημέρα των γενεθλίων του, που συνέπεσε με την κηδεία ενός φίλου του την επόμενη μέρα,
και με τίτλο:
"Ήρθε το τέλος!!! Ήρθε το τέλος;;;"
είχε κάνει την πικρή διαπίστωση:
"Λοιπόν η 9η Ιανουαρίου ήταν η μέρα μου!!!!
Η ζωή όμως είναι ένα γλυκόπικρο ταξίδι, όπου η χαρά και η λύπη εναλλάσσονται διαρκώς."
είχε κάνει την πικρή διαπίστωση:
"Λοιπόν η 9η Ιανουαρίου ήταν η μέρα μου!!!!
Η ζωή όμως είναι ένα γλυκόπικρο ταξίδι, όπου η χαρά και η λύπη εναλλάσσονται διαρκώς."
Κάπου αλλού και σε ένα περιστατικό με μια γριούλα στο δρόμο, αποκαλύπτεται η ευγένεια της ψυχής του,
Εδώ κατασυγκινήθηκα, γιατί βρήκα ομοιότητες με το Γλάρο μου...
"Σήμερα καθώς ήμουν σταματημένος λίγο στην άκρη του δρόμου με τη μηχανή μια γιαγιά με πλησιάζει, θέλει να περάσει, αλλά αντ' αυτού κάθεται ακίνητη και με κοιτάει με οργή. Περάσανε κάποια δευτερόλεπτα και μου λέει γεμάτη ένταση, νεύρα και με απίστευτη τσαντίλα: «Θα περάσεις ή θα περάσω;;;». Την κοίταξα, χαμογέλασα και της απάντησα: Πρώτον, καλή χρονιά. Δεύτερον, δεν υπάρχει λόγος να ταράζεστε, δεν θα πέρναγα αν δεν περνάγατε εσείς πρώτα... Η οργή στο πρόσωπό της την εγκατέλειψε και στη θέση της φύτρωσε ένα χαμόγελο, «αχ, αγόρι μου συγγνώμη, έχει χαθεί η ευγένεια στον κόσμο, πρώτη φορά συναντάω ευγενή άνθρωπο στον δρόμο»...
Νικήτα, σ' ευχαριστούμε για τα μαθήματα ζωής που μας έδωσες.
ΩΡΑ ΣΟΥ ΚΑΛΗ!
Σου απαντώ υστερόχρονα, πως…..
Θα ήθελα να ήταν ΨΕΜΑ όλο αυτό που συμβαίνει τώρα, για να μπορώ να το αγαπήσω…..
Δική σου μουσική επιλογή και... Tell me lies
Συγχωρείστε με που και αυτή τη φορά τα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά. Δεν έχω τίποτε παραπάνω να προσθέσω, γιατί δε βρίσκω λόγια να εκφράσω τη θλίψη μου, για έναν αξιόλογο άνθρωπο, που μέχρι προχθές αγνοούσα την ύπαρξή του. Για ένα παλικάρι που στην ουσία τώρα ξεκινούσε δυναμικά τη ζωή του, έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του, τους δικούς του και τρυφερούς αγαπημένους, μια ψυχή που με άγγιξε τόσο πολύ, μέσα από την πένα του... και που συχνά κλείνοντας τις αναρτήσεις του ευχόταν πάντα και για όλους
Συγχωρείστε με που και αυτή τη φορά τα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά. Δεν έχω τίποτε παραπάνω να προσθέσω, γιατί δε βρίσκω λόγια να εκφράσω τη θλίψη μου, για έναν αξιόλογο άνθρωπο, που μέχρι προχθές αγνοούσα την ύπαρξή του. Για ένα παλικάρι που στην ουσία τώρα ξεκινούσε δυναμικά τη ζωή του, έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του, τους δικούς του και τρυφερούς αγαπημένους, μια ψυχή που με άγγιξε τόσο πολύ, μέσα από την πένα του... και που συχνά κλείνοντας τις αναρτήσεις του ευχόταν πάντα και για όλους
"τα καλυτερότερα"
