Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Οι πικρούνες της Αγιά Μονής





Ξεκινούσαμε πολύ πρωϊ και αυτό καθόλου δε μου άρεσε. ΄Εκανα πως δεν άκουγα, γύριζα πλευρό, μα εκείνοι επέμεναν. Τί να κάνω, με τα πολλά... δε γινόταν και διαφορετικά. Δεν αφήνεις μόνο του ένα μικρό παιδί στο σπίτι, εξάλλου έπρεπε να προλάβουνε τη Θεία Λειτουργία.

Πηγαίναμε από τη Σταϊκοπούλου μέχρι το Δικαστικό Μέγαρο
, όπως συνήθιζε να το λέει η γιαγιά, εκεί που βρίσκονται ακόμη τα ΚΤΕΛ, για να πάρουμε το "ΑΓΟΡΑΙΟΝ",
που θα μας οδηγούσε στην "Αγία Μονή"



΄Ετσι λέγονταν τότε τα σημερινά ΤΑΧΙ, που το μπροστινό τους κάθισμα ήταν ενιαίο και άνετα στριμώχνονταν 3-4 άτομα, αν βεβαίως δεν ήταν ευτραφή. Για το πίσω κάθισμα δεν το συζητώ... ούτε και που θυμάμαι, πόσοι καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλον. Πάντως για μένα πρόβλημα δεν υπήρχε. Πάντα τα πόδια κάποιου μεγάλου την πλήρωναν...



Μπροστά και προς το δεξιό παράθυρο ήταν πάντα η θέση του παππού, ο οποίος, πέρα από το στριμωξίδι, έπρεπε να κρατάει γερά, από το ανοιχτό παράθυρο του συνοδηγού, την οριζοντιωμένη σημαία-λάβαρο του Σωματείου των Πολυτέκνων Αργολίδος. Πρόεδρός του ο παππούς μου. Δεν είχα από πού να μοιάσω, αγαπητέ μου συμπλόγκερ...


Παρασκευή της Διακαινησίμου, και επίσημα η γιορτή της Μονής , "Ζωοδόχος Πηγή",


που βρίσκεται στην πλαγιά του Παλαμηδίου απέναντι από το Στρατόπεδο (Κ.Ε.Μ ) και που κατά το εθιμοτυπικό την τιμούσαν όλοι οι τοπικοί παράγοντες του Ναυπλίου και της ευρύτερης περιοχής.

Το μαρτύριό μου πάντως κορυφωνόταν με το που φτάναμε, που δεν έβλεπα μπροστά μου από τη νύστα και συν τοις άλλοις, έπρεπε να μην κουνήσω από κοντά τους. Αυτό που θυμάμαι είναι οι μελωδικές φωνές των μοναχών (γυναικείο το μοναστήρι), που συντρόφευαν τον καθόλου άνετο ύπνο μου, κουλουριασμένη σε ένα στασίδι, από τα λιγοστά που υπήρχαν περιμετρικά του εσωτερικού του μικρού ναού...

Και όταν τελείωνε η θεία λειτουργία, περνούσαμε στη μεγάλη αίθουσα, να φιλήσουμε το χέρι της Αγίας Ηγουμένης, έτσι την έλεγαν όλοι και να πάρουμε την ευλογία της. Πραγματικά, έτσι έχει αποτυπωθεί η μορφή της στην παιδική μου μνήμη. Μορφή ευγενική, γαλήνια και καλοδεχτική. Θυμάμαι ακόμη το γλυκό της χαμόγελο όταν μου χάϊδευε τα μαλλιά και μου μιλούσε ήρεμα και χαμηλόφωνα.



Στην μεγάλη αίθουσα λοιπόν, όπου υπήρχε η τραπεζαρία άρχιζε το γλέντι για μας τα μικρά, γιατί από εκεί και μετά ήταν η ώρα του παιδιού.... να παίξουμε και να χαρούμε....
Καφές νεράκι, φρέσκο ζυμωτό ψωμί και κουλουράκια από τα χ
εράκια των μοναχών. Και το πρώτο κομμάτι από το ζυμωτό ψωμάκι για μένα, εκεί, πάντα στα πόδια του παππού καθισμένη, βουτηγμένο στον καφέ του προτού ακόμα πιεί. Θυσίαζε ο καλός μου την απόλαυση του ελληνικού που είναι το καϊμάκι του ....για μένα την πρώτη τους χαρά, όπως με έλεγε η γιαγιούλα μου.



Και ύστερα είχαμε το ελεύθερο εμείς τα παιδιά, να περιηγηθούμε τους ολάνθιστους κήπους της μονής....

ναζητώντας το Ναύπλιο, θα βρεις και το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πη­γής, την Αγία Μονή, όπως τη λένε απλά λίγο πιο έξω από την πόλη.
Θαθελες ν' απαλύνεις την ψυχή σου σε τούτη την πραότητα που δημιουργεί ο αργός ρυθμός της ζωής. .."

Και όχι μόνο της Μονής, αλλά και του περιβάλλοντα φυσικού χώρου, που τούτη ειδικά την εποχή σφύζει από τις ομορφιές.
Εκεί, ανάμεσα στις κατακόκκινες και εύθραυστες παπαρούνες, τα
ανθισμένα αγριόχορτα και τις πέτρες της βουνοπλαγιάς, έμαθα τις πικρούνες.



Τα βλασταράκια από τις άγριες βρούβες, που μάζευαν οι γυναίκες, για τα οποία ευχαρίστως έκανα όσες μετάνοιες απαιτούνταν, προκειμένου να μαζέψουμε μια ...βρασιά, έτσι χωρίς λεμόνι, μόνο με φίνο Αναπλιώτικο ελαιόλαδο, αυτό με τη μοναδικά χαρακτηριστική γεύση και μυρωδιά.

Και κατά το μεσημέρι έστρωναν κουβέρτες δίπλα στη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα και τα τρεχούμενα νερά, έξω από τον προαύλιο χώρο της Μονής και κάτω από τα δέντρα, για το μεσημεριανό.
Είχαν κουβαλήσει οι νοικοκυράδες όλα τα καλούδια, με τα λαμπριάτικα αυγά φυσικά, σε πρώτη ζήτηση.

΄Ετσι, σαν και σήμερα, εκεί στην Αγία Μονή,
για τη χάρη της
και ....λίγες πικρούνες



π. Αναστάσιε, για όλα αυτά που έχουν
υπόσταση μέσα μας "... όταν συνδέονται μόνο με το Ναύπλιο".

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!



Κυριακή 19 Απριλίου 2009

"Επικράνθη"






Φτάσαμε αισίως στην ημέρα που όλοι μας περιμέναμε, άλλος λιγότερο και άλλος
περισσότερο και ο καθένας μας για τους δικούς του πάντα λόγους,

Εγώ τώρα πάλι, θυμήθηκα άλλες καλές στιγμές, με τα Αναστάσιμα τροπάρια πριν χρόνια,
στον ΄Αη-Γιώργη του αγαπημένου μου Αναπλιού.

Εκεί λοιπόν, στη μεταμεσονύκτια Αναστάσιμη θεία λειτουργία, τότε που όλος ο κόσμος είχε αποχωρήσει σχεδόν τρέχοντας για τη μαγειρίτσα, μέναμε πολύ λίγοι για να ακούσουμε δια στόματος του τότε σεβ. Μητροπολίτη Χρυσοστόμου

(εικόνα)

 το:
"Επικράνθη"

και το περί το τέλος της λειτουργίας συνταρακτικό μήνυμα, που όσες φορές παρακολούθησα, ένιωσα σαν ιερή και συγκλονιστική μυσταγωγία σαν θεία ευλογία: «Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως. Πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητας.»
και αναφέρεται φυσικά πέρα από τη διατροφική κατάλυση και ευχαρίστηση, στο μοίρασμα της Αγάπης ...

Η τράπεζα της ψυχής μας ας "γέμει" πάντοτε
με ΑΓΑΠΗ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ


--> Anastasios
tnkaramitsos
Αnastasia
Lambros

ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ,
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΥΓΙΗ!!!!!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

.............





Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Καταδικάστε τους...



"Aνέκαθεν πίστευα, πως η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει.

Πως η ζωή, δηλαδή, έχει τις καλές και τις άσχημες πλευρές της.
Και ενώ η δική μου ρόδα, για όσες δεκαετίες μετράω, κυλούσε μεσ’ την τρελή χαρά, πριν λίγα χρόνια “κόλλησε”.
“΄Οταν πιάνουμε πάτο συνήθως ανεβαίνουμε”. Τώρα εγώ, “έχω κάνει γεώτρηση και συνεχίζω…" (εσύ μη γελάς.. έτσι δε λέει ο φίλος μας στο “Φάδερ Hμών”;)
Τελικά η ζωή στην πορεία της, μου αποδεικνύει για κάθε πράγμα και την εξέλιξή του....
πως, εντέλει, ρόδα είναι και γυρίζει..."

Αυτές ήταν μερικές σκέψεις μου που ξεδιπλώθηκαν και καταγράφηκαν προ 2 ετών, σε κάποιο "στραβοπάτημα", μια αναποδιά εντελώς περαστική όπως αποδείχτηκε, από αυτές όμως, που δυστυχώς δε λείπουν από κανένα μας.



Η ζωή, έλεγα λοιπόν, πως διαρκώς μας επιβεβαιώνει αυτή της την απαράβατη τακτική.
Και κοίτα τώρα, ενώ σε προηγούμενη ανάρτησή μου κατέθεσα κάποιες γκρίζες σκέψεις μου, οι οποίες βρήκαν διέξοδο μέσα από ένα παλαιό τραγούδι κάποιων πολύ όμορφων εποχών, έρχεται η φρίκη του σεισμού και οι συνέπειες του με την εκατόμβη των νεκρών στην Ιταλία και ξεχνάμε τις όποιες άσχημες σκέψεις της καθημερινότητάς μας.

Συγκλονιστικά γεγονότα, που ακόμη βρίσκονται σε εξέλιξη, με ανθρώπους που κηδεύουν προσφιλή τους πρόσωπα, με τόννους ερειπίων και αστέγους, θλίψη και αβεβαιότητα.

Ακόμη "τρέχουν" οι εικόνες τρόμου και πανικού,
όμως σήμερα αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, πως η ζωή μας πηγαίνει μπροστά και το μυαλό ξεφεύγει...


cool myspace layouts


Η πιο ευχάριστη νότα και τροπή ήρθε με την επίσκεψη του μεγάλου μας γιού.

- Μπαμπά, λέω φέτος να ψήσουμε αρνί και κοκορέτσι στον κήπο. Θα έρθουν και οι γονείς με τον αδελφό της ΄Εβελυν. Βάζουμε και ένα μικρό κοντοσούβλι, επειδή η μαμά της δεν τρώει αρνί και κοκορέτσι.


- Ναι Γιάννη μου, συμφωνεί με προθυμία ο Γλάρος μου, πολύ ωραία ιδέα. Θα κάνω εγώ τις προετοιμασίες....

- Τί λες παιδί μου τώρα... θέλεις και τα λες; πετάγομαι έντρομη η
γλάρισσα. Ξέρεις τί τέχνη θέλει το αρνί για να ψηθεί; Δε θυμάσαι που όσες φορές το ψήσαμε στο εξοχικό της Γλαρούπολης ο .,..τεχνίτης ο μπαμπάς το έβγαλε ...καρακατάμαυρο από τη μια την πλευρά, γιατί δεν το είχε στερεώσει καλά και πήγαινε αλλού η σούβλα κι' αλλού το έρμο το αρνί, το οποίο.... μουλάρωνε και γύριζε στην ίδια θέση από το βάρος;

- Φέτος θα το αναλάβω εγώ κι' εσύ μπαμπά δε θα ανακατευτείς καθόλου.

- Τώωωωωρα πετύχαμε... με γερή δόση ειρωνείας εγώ.... η γλάρισσα. Και δε μου λες, πού έμαθες εσύ να σουβλίζεις, στο γραφείο ή στις καφετέριες; (φαρμάκι στάζω η ....άτιμη σκορπίνα όταν θυμώνω


- Είσαι καλά; Πέρυσι δεν ψήσαμε με τον Τάσο το φίλο μου, δίπλα στο οικόπεδο;

- Ναιιιι...ξεκινήσατε στις εντεκάμισυ και τελειώσατε στις 5 το απόγευμα.
Είδα και το αρνί που ψήσατε, (νάτο πάλι το δηλητήριο) από το κομμάτι που έφερες και έσταζε αίμα...


΄Εκανα φίλε μου την ύστατη προσπάθειά μου για να αποφύγω τη διαδικασία, γιατί το όλο σκηνικό του σουβλίσματος δε μου είναι και τόσο ευχάριστο. Δεν απολαμβάνω το μεζέ, που δε σου κρύβω πως πολύ μου αρέσει, σκεφτόμενη την αλόγιστη ...αμνοκτονία τούτης της περιόδου.


Μόνοι τους λοιπόν, πήραν την απόφαση και ούτε που κατάλαβα για πότε έφυγαν... και πότε γύρισαν με ψησταριά, μοτέρ και σούβλες, θαρρείς και θα σουβλίσουμε ...τρεις Διάκους...

cool myspace layouts


Βρήκες τις μέρες θα σκεφτείς τώρα, φίλε μου συμπλόγκερ, να μιλάς για μεζέδες.
Δε φταίω όμως εγώ, αλλά ο Γλάρος μου, ο μεγάλος γλαρόπουλος και ο ένας....όφις με τον ....έτερο που με εξηπάτησαν...

Μάλιστα, αυτές φταίνε για το ολίσθημά μου, να ασχολούμαι εν καιρώ νηστείας με ακολασίες....



Εύχομαι σε όλους ΣΑΣ
να περάσετε όμορφα, ξέγνοιαστα και χαρούμενα.

Καλή Μεγαλο-βδομάδα,
με το καλό αύριο το βράδυ να υποδεχθούμε τον
Νυμφίον
και
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!




Ενημέρωση: Ενδιαφέρουσα έκθεση στο Γκάζι


"Ένα ταξίδι στο ανθρώπινο σώμα"

.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Πέντε... και όχι μόνο...











΄Ελαβα μια πρόσκληση
να πω τί μ' εκνευρίζει,

το νευρικό μου σύστημα
σαν τί το ερεθίζει.





Χαααα.... έχουμε αρκετά για να εκνευριζόμαστε,

-->αλλά και για να λέμε, καλή μου ΄Αστρια, αλλά προς Θεού, δεν τα λέμε και όλα... 
"Κρύβε λόγια", που λέει και ο Γλάρος μου.
1. Μη μου αγγίξεις το μαλλί....τρελαίνομαι.... 
Δεν το εκφράζω βεβαίως, αλλά σπεύδω με μια αστραπιαία κίνηση να επαναφέρω την κώμη μου η οποία μπορεί και να είναι άθικτη. 
΄Ομως, μερικές φορές τα φέρνει έτσι η ζωή, που σου 'ρχεται ...μουσαφίρης ό,τι αντιπαθείς. Και τότε τί κάνεις;  μου λες; 
Και για να καταλάβεις τί εννοώ, διάβαζε....
Το Γλάρο μου όταν γνώρισα 
τ' άρεσε να μου στρίβει το μαλλί 
ωσάν ....μακαρονάδα.
Τα νεύρα μου εχόρευαν, 
μα τί να πεις στο νέο,
που έπαιζε ανέμελος 
και το 'βρισκε ωραίο...
-->
΄Ομως, έρωτας ήτανε αυτός.
Από τα πολλά συνήθισα, που λες κι' άρχισε να μ ' αρέσει.
Αλλά πρόσεξέ με, δεν ανέχομαι άλλο χέρι, ασχέτως φύλου
Αν κανένας χριστιανός στην προσπάθειά του να κρατηθεί από χειρολαβή στο λεωφορείο, στο μετρό ή στο τρόλλεϋ τύχει και με ακουμπήσει στο μαλλί...βγάζω καντήλες...
2. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου σε ώρες ακατάλληλες γενικώς.
3. Και μιας περί τηλεφωνημάτων, με ενοχλούν αφάνταστα οι, με απροκάλυπτη περιέργεια, ερωτήσεις μερικών.
Το θέμα τούτο ειδικότερα, σκόπευα να το κάνω ιδιαίτερη ανάρτηση αλλά η πρόσκλησή σου με ....βγάζει απ' τον κόπο. 
Μιλάω για περιέργεια, που για μένα αγγίζει τα όρια της κακοήθειας. 
Μερικές, όνομα και μη χωριό, το βλέπεις πως το τραβάνε σε μάκρος χρόνου το τηλεφώνημα, για να φτάσουν στο ζητούμενο : 
"Κανά αγόρι η κόρη σου; κανά κορίτσι ο γιός σου;", 
που εγώ, ούτε έχω ποτέ διανοηθεί για λεπτά και προσωπικά ζητήματα των άλλων.
Εσύ καλή μου τελικά, δεν πήρες για να δεις τί κάνουμε, αλλά αν προκύπτει γάμος με κάποιο από τα γλαρόπουλα.
Συννεφιάζω, μα πολύ σου λέω...
4. ΄Οταν οι συνεπιβάτες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς βγάζουν στη φόρα τα ενδοοικογενειακά τους και όσων άλλων πάρει ....το ποτάμι, θαρρείς και έχουν αγκαζάρει το μεταφορικό μέσο, ή πως εσύ έχεις όρεξη να ακούς για την ...Αννούλα της Μαριγούλας....
5. ΤΑΧΙ. ΄Αλλη πληγή και τούτη. Τσιγάρο και μουσική από ραδιοφώνου στη διαπασών... 
΄Ασε που κάποιο πρωϊνό, 26ης Μαρτίου ήτανε.... και το θυμάμαι γιατί ο ηλικιωμένος ταξιτζής είχε καταναλώσει όλη τη σκορδαλιά που είχε φτιάξει η κυρά του. Με πέθανε, σου λέω...
΄Αστα να πάνε, είμαι παράξενη το ξέρω, μα τί να κάνουμε...
΄Ομως δε συνεχίζω, γιατί πολύ σας ξύνισα με τις παραξενιές μου. 
Aς μη συννεφιάζουμε, μέρες που έρχονται... 
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!!