Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Κύκλος και γυρίζει...




Την  πρώτη και προ δύο μηνών φορά,  που ο κατακόρυφα πεσμένος  αιματοκρίτης  του τον οδήγησε στο νοσοκομείο, ούτε ο ίδιος είχε καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασής του, γιατί απλά δεν είχε συμπτώματα.
"Κινητικός"έγραψαν στη διάγνωση οι ταλαίπωροι γιατροί, που έκαναν αγώνα δρόμου για να κατανοήσουν πώς γίνεται να ταιριάζουν οι πολύ χαμηλές τιμές δεικτών στο αίμα του με τη "σβούρα" που έβλεπαν μπροστά τους, αλλά και  να τον  προλαβαίνουν στους διαδρόμους από εργαστήριο σε εργαστήριο.


Αιματοκρίτης που συνέχισε την καθοδική του πορεία και μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο
Αυτός είναι και ο λόγος που  βρίσκεται ξανά εκεί και μεταγγίζεται συνέχεια. Με τη διαφορά πως αυτή τη φορά και παρά το γεγονός  πως δεν εμφανίζει συμπτώματα αδυναμίας,  ψυχολογικά του ...έχουν πέσει τα φτερά...
Η φωνή του δεν έχει την παλιά της ζωντάνια. Η γενικότερη εικόνα του δείχνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο,  άνθρωπο φοβισμένο. 
Αποδίδω το λόγο που είναι μελαγχολικός, στο ότι όσο  περνάει ο καιρός, γίνεται άπιαστο όνειρο η επιστροφή του -όπως σχεδίαζε- στο εξοχικό της γλαρούπολης...




...αλλά και στην προσφιλή του ενασχόληση με τη βυζαντινή μουσική, κάθε Κυριακή και σχόλη.


Είναι και που οι άνθρωποι της περιοχής, από ιερέα μέχρι ενορίτες, τηλεφωνούν συνέχεια στον "άγιο ιεροψάλτη" για να μάθουν πότε επιστρέφει.


Είναι και που ...κακοβάζει το μυαλό μου... Ογδόντα πέντε χρόνια ζωής συμπλήρωσε στις αρχές το περασμένου μήνα και ποτέ μέχρι σήμερα ο  πατέρας μου δεν είχε προβλήματα με την υγεία του.


Μέχρι τώρα δε με πονούσαν ιδιαίτερα  οι απώλειες ανθρώπων σε μεγάλη ηλικία, σε σύγκριση πάντα με αυτές των νέων ανθρώπων, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν και να απολαύσουν πράγματα.
Με το σκεπτικό πως ολοκλήρωσαν (αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι ποιος είναι αυτός που  μπορεί να προεξοφλήσει το  όριο της ζωής των ανθρώπων;) τον κύκλο της ζωής τους,  το ξεπερνούσα ευκολότερα και πιο ανώδυνα.

΄Ομως όταν ακούω την τσακισμένη του φωνή που μόνο ανασφάλεια εκφράζει, θλίβομαι, πονάω και  επαναπροσδιορίζω την προσέγγισή μου σε θέματα ευαίσθητα, όπως η ζωή...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Από θυμίαμα... κόσμημα...


Πάει καιρός τώρα που ετοίμασα τούτο το ταξίδι 

 -όχι φυσικά για πάρτη μου , διότι παρέα μου θα σας πάρω- 

σε μέρη μακρινά …. του μυαλού και του χάρτη μου.


 Εγώ που πάω κι’ έρχομαι εκεί (διαδικτυακά... για να εξηγούμαστε… για να μη με κυνηγάνε και  οι τροϊκανοί), έχω μεθύσει από τις λιγωτικές μυρωδιές στους αχανείς, εξωτικούς  απω-ανατολίτικους και όχι μόνο  δρόμους.




Είναι ένα τροπικό  δέντρο που  πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του  στη Νέα Γουινέα, περίπου 25 μέτρα ψηλό, έχει γκρι-καφέ λείο φλοιό κι ευδοκιμεί στη Νοτιοανατολική Ασία. 
Το δέντρο δεν ανθίζει μέχρι να γίνει εννέα ετών. 
 Είναι  αειθαλές ,  έχει αρωματικά φύλλα και μικροσκοπικά κίτρινα άνθη. 




Το φρούτο του  μοιάζει με αχλάδι και  η σάρκα του πολτοποιημένη είναι δροσιστική και με υπόξινη γεύση, σαν  διασταύρωση μεταξύ βερίκοκου και μάνγκο. Χρησιμοποιείται επίσης για την παρασκευή μαρμελάδων και chutneys.






Ο σπόρος που είναι μέσα στο περίβλημα  είναι στρογγυλός σαν καρύδι. 







Περιβάλλεται  από  ένα σκούρο καφέ κέλυφος και τα δυο αυτά μαζί  από μια κόκκινη δαντελωτή επίστρωση,  που ονομάζεται mace 










Και τα δυο αποξηραίνονται και είναι  εξαιρετικά μπαχαρικά



Μοσχοκάρυδο(nutmeg) και ανθός από μοσχοκάρυδο (mace) 


Είναι τα αρωματικά σπέρματα και τα αρωματικά περιβλήματα των σπερμάτων αντιστοίχως διαφόρων τροπικών φυτών. Τα σπέρματα έχουν χαρακτηριστικό άρωμα και γεύση πικρή και έντονη. Στο εμπόριο υπάρχουν ολόκληρα ή αλεσμένα. Χρησιμοποιείται κυρίως για λιπαρά, βαριά ή αμυλούχα φαγητά και στην παρασκευή αρτοσκευασμάτων. 





Συνοπτικά το μοσχοκάρυδο για μας ή  διεθνώς nutmeg και..  χαλάλι του το παίδεμα με τις αναζητήσεις στο διαδίκτυο, γιατί δε γνώριζα πολλά πράγματα πέραν του ότι αρωματίζει τα γλυκά και τα φαγητά μας:
  • Στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ως θυμίαμα. Κατά το 16ο αιώνα απέκτησε μεγάλη σημασία γιατί ήταν σπάνιο και ακριβό μπαχαρικό και οι Ολλανδοί έμποροι σχεδίαζαν ακόμα και καταστροφές των φυτειών στην Ινδονησία έτσι ώστε να κρατήσουν την τιμή του υψηλή.
  • αυξάνει τη  μεθυστική και υπνωτική επίδραση των αλκοολούχων ποτών και λέγεται πως είναι  και ....αφροδισιακό.
Με μέτρο όμως παρακαλώ, διότι σε μεγάλες δόσεις  είναι τοξικό, λόγω της παρουσίας του παραισθησιογόνου myristicin .

Το φρούτο στη Μαλαισία ονομάζεται  Jathikka, στην Ινδία Jaiphal... στο Κασμίρ  Zaaphal.  Στη Βοτανολογία είναι γνωστό με το όνομα  Myristica fragrans.







Το mace (μασίς) είναι επίσης μπαχαρικό με  γλυκιά και λιγότερο στυφή γεύση.


Αν βρείτε δηλαδή τη γεύση του μοσχοκάρυδου πάρα πολύ ισχυρή για τα γούστα σας, μπορείτε αντ' αυτού να χρησιμοποιήσετε το   mace, το περίβλημα δηλαδή του σπόρου του εξωτικού φρούτου.

Σε μερικές ευρωπαϊκές γλώσσες  mace σημαίνει  "flower of nutmeg", λουλούδι του μοσχοκάρυδου.
Στα  Γερμανικά  ονομάζεται muskatblüte, στα Σουηδικά muskotblommaσταΤσέχικα muškátový květ και στα Γαλλικά  fleur de muscade)

 

Τα σπέρματα έχουν χαρακτηριστικό άρωμα και γεύση πικρή και έντονη. Στο εμπόριο υπάρχουν ολόκληρα ή αλεσμένα.



 



Με άλλα λόγια spices από τον καρπό 

nutmeg and mace.



αλλά και κομπολογιών ή κοσμημάτων









Τώρα τις γιορτές και όσοι ασχολείστε με τα χριστουγεν-
νιάτικα γλυκά, μην ξεχάσετε να το τιμήσετε
 και στα μελομακάρονά σας.





KAΛH  ΣΑΣ  EBΔOMAΔA!!!







Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Κι' εγώ Πολυτεχνείο...



Γεια...
Με θυμάσαι;


(εικόνα)


Ειμαι κεινο το παιδι, που σε ακουγε κεινο το βραδι του Νοεμβρη, απο το ραδιοκασσετοφωνο που 'χε διπλα στο κρεβατι του.
Εκεινος ο εφηβος που η φωνη σου γεμιζε τα αυτια του και φουσκωνε την ψυχη του:
"εδω πολυτεχνειο, εδω πολυτεχνειο..."
Ειμαι κεινο το παιδι, που τοχε σκασει τοτε νυχτα απο το σπιτι του, κι ετρεχε στην ανταριασμενη Πατησιων, αναμεσα σε φανταρους και δακρυγονα.
Ειμαι ο γιος κεινης της μανας που αναψε το καντηλι και ξενυχτησε πανω απο το ραδιοφωνο, τρεμοντας απο το φοβο αν θα γυρισω πισω ξανα, και απο την περηφανεια που το παιδι της ητανε ενας ηρωας.
Την επιταγη μου απο κεινο το βραδι ξερεις, δε την εξαργυρωσα ποτε.  Την κραταγα παντα στην ψυχη μου σαν κατι ομορφο, σαν κατι δυνατο που βιωσα στα νιατα μου, την ειχα καμαρι μου και φυλαχτο μου.
Εσυ ηξερες πιο καλα.
Με θυμασαι;
Με ξαναδες πριν μερικες βδομαδες, ειμαι κεινος ο πενηνταπενταρης ανεργος, απολυθηκα πριν μερικους μηνες και δεν εχω καμμια ελπιδα να ξαναβρω δουλεια.  Ημουνα εκει, και φωναζα το ιδιο συνθημα με τοτε, και κατι νεαροι διπλα μου συμπληρωναν οτι η "χουντα δεν τελειωσε το 73", αλλα εγω δεν ηθελα να το φωναξω αυτο, γιατι εγω θυμαμαι οτι καποιοι παλαιψαν για να τελειωσει... Γιατι εγω νομιζα οτι η γενια μου την ειχε τελειωσει.
Με θυμασαι;
Δεν ειχε φανταρους τωρα, ειχε αστυνομικους, και τα δακρυγονα ητανε τα ιδια, κραγιον και βαζελινη γυρω απο τα ματια και μην τριβετε τα ματια σας, οπως ελεγες καποτε απο τα μικροφωνα του σταθμου, το θυμομουνα και το κανα και τωρα, μονο που τωρα δεν ειμαι πια δεκαεφτα, κοντευω εξηντα και δεν εχω πια τις ιδιες αντοχες. 
Ειμαι μια μειοψηφια που αντιστεκεται λες.
Οπως τοτε.
Νομιζα πως η γενια μου αλλαξε τη χωρα.
Τωρα ξερω καλυτερα.
Δωσε μου το μικροφωνο.

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των προδομένων αγωνιζόμενων φοιτητών, των προδομένων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εκπέμπουμε σε 1.050 χιλιόκυκλους. Μεταδίδουμε μήνυμα  προς αυτούς που αγωνίζονται κλεισμένοι στο Εθνικό Κοινοβουλιο των εκπροσώπων των Τραπεζών,  που έφθασαν στην Αθήνα για να παρεμποδίσουν την συρρίκνωση των κερδών τους.  Και ΔΕΝ ειναι μήνυμα συμπαραστασης αυτη τη φορά"



Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

H ΨYXH MOY




Από φωτιά κι' αμόνι έχω περάσει
Από ατσάλι έχω φτιαχτεί
 Και την ψυχή μου έχω κρεμάσει απ' το ταβάνι με κλωστή...


Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

10 όπως και σήμερα...




Τράβηξα, που λες, της ζωής μου το παραβάν





και βρήκα έναν καθρέφτη.



,


Μέσα από το θαμπό του κρύσταλλο ακόμη υπάρχουν σημάδια από 
μια ένωση,


ένα  και μοναδικό εξ' αυτής ερχομό,


την  ..."γλαρότητά μου"


και πολλές τρυφερές αγκαλιές όπου μέσα τους έβρισκα καταφύγιο...

 ΄Ημουν βλέπεις το χαϊδεμένο τους.


Η μικρότερη αδελφή της μαμάς μου και μόλις 6 χρόνια μεγαλύτερή μου, 

ήταν η καλή μου  δικαιολογία για να χώνομαι όλο παράπονο στην αγκαλιά του ομορφάντρα παππού μου, που τρυφερά με κρατάει στην παρακάτω φωτογραφία και που επίσης τρυφερά κράτησε και τα δικά μου παιδιά, εκτός από το μικρότερο, τον ερχομό του οποίου ευτύχησε να ακούσει λίγες μέρες πριν φύγει  για να συναντήσει την καλή  του.






Στο φετινό μου απολογισμό ΞΑΝΑβρίσκω, πως μέχρις εδώ, είχε χρώματα η ζωή μου


Πολλά και έντονα, ζωντανά, ζωτικά, τρυφερά και ζεστά

Κερνιέμαι λοιπόν ομορφιές λουλουδιασμένες 






και κερνάω ....άνοιξη στην καρδιά του φθινοπώρου





Σαν σήμερα ήρθα στη ζωή ...  Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα  "γιατί;"  και 
πολύ περισσότερες αυτές που βρίσκω πως ήρθα σε τόπο σωστό όπως η Πατρίδα μας και ακόμη πιο ωραία εποχή. Δεν έζησα πόλεμο, πείνα και δυστυχία. Σαφώς και η ζωή μου μέχρι σήμερα,  είχε διακυμάνσεις, δυσκολίες και συμπληγάδες.  
 ΄Ομως και όμορφες περιόδους.
ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕΣ!!!
Τελικά, δε  μετανιώνω για τίποτε ...



ΣΚΟΡΠΙΟΣ 

"Με την Πανσέληνο απέναντί σας νιώθετε σαν στόχος έτοιμος να υποκύψει, πριν την εκπυρσοκρότηση του όπλου"
Εγώ ένα κατάλαβα... άλλος είχε το όπλο και μόνος του  ... γελοιοποιούμενος..."αυτοκτόνησε"...


Εμείς, ο λαός, θα τα καταφέρουμε...."για την Ελλάδα ρε  γαμώτο"





Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Είναι σαν να έγραψα εγώ...




"΄Ηθελα να γράψω για την Αίγινα...
Όμως τώρα, θα γράψω για τον Άγιο


...Και ένα μοναστήρι


 στην καρδιά της ενδοχώρας.

Σκαρφαλωμένο σε μια ήσυχη πλαγιά 


σπαρμένη από φυστικόδεντρα

καλλιέργεια

Έναν χώρο άγιο, ιερό που φιλοξενεί τα ιερά λείψανα και την ιερή Κάρα του τελευταίου αγίου του 20ου αιώνα. 


Ακόμα υπάρχει το δωμάτιο με τα προσωπικά του αντικείμενα, με το κρεβάτι που του έστειλε η μάνα όταν έμαθε πως κοιμόταν χάμω, ακόμα υπάρχει το αγαπημένο του πεύκο, εκεί που αρεσκόταν να πίνει το καφεδάκι του και που τώρα σκιάζει την τελευταία του κατοικία...

Έσκυψα, κόλλησα το αφτί μου στην μαρμάρινη επιφάνεια

Αφουγκράστηκα..



Και ένας ήχος ξερός, επαναλαμβανόμενος σα να ερχόταν από τα βάθη του χρόνου με συντάραξε, ένα μπαστουνάκι που χτυπά υπόκωφα για να υπενθυμίζει ότι δεν είναι προκατάληψη να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο από σένα, ούτε δεισιδαιμονία.

Ο χώρος της Μονής με συνεπήρε, με συγκίνησε, αγαλλίασε την ψυχή μου. Άκουγα τη Θεία Λειτουργία και ήθελα να κλάψω. Δεν μου είχε ξανασυμβεί αυτό. Λένε πως όλοι μας έχουμε τον άγιό μας και αναρωτιόμουν όση ώρα βρισκόμουν εκεί, αλλά και μετά, στο σπίτι μου, μήπως βρήκα τον δικό μου άγιο; Μήπως γι' αυτό μου 'μίλησε' το μέρος; Δεν είμαι θρήσκα, έχω όμως τον φόβο του θεού μέσα μου, και αυτός ο φόβος δεν είναι κλεισμένος μέσα στα πλαίσια των τελετουργικών που επιβάλει η θρησκεία, γι' αυτό και δεν μπορώ να πω ότι είμαι θρήσκα. Φαντάζομαι πως είναι το δέος προς κάτι ανώτερο από μένα, που με ξεπερνά, αλλά και με διαπερνά ταυτόχρονα. Είναι το ανώτερο που κατοικεί μέσα μου και περιμένει να το δικαιώσω. Με τις πράξεις μου. Με τις σκέψεις μου. Με το να είμαι ένας καλός άνθρωπος. Και ο φόβος αν θα τα καταφέρω...

 Ήθελα να γράψω για την Αίγινα.. Γράφοντας για τον Άγιό της είναι σα να γράφω για την Αίγινα..."


Δεν είναι φυσικά τα λόγια δικά μου όμως  κάθε λέξη, εικόνα, έννοια και συναίσθημα μίλησε στην ψυχή μου. Ανέσυρε μνήμες αγαπημένες, παιδικές και όχι μόνο.


Σ' ευχαριστώ καλή μου evaggelia-p .
.
 ΄Εχω κι' εγώ ξαναμιλήσει για την Αίγινα των παιδικών μου χρόνων.  
Τί περισσότερο να προσθέσω; Μου λείπει το χάρισμα..

Η μέρα τούτη αλλά και η ανάρτηση τιμoύν τον Άγιο της Αίγινας

Και του χρόνου!!!