Οι γιορτινές προετοιμασίες της γλάρισσας

Στολίσατεεεεεεε;

Πολύ μου αρέσουν οι χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες. Χρώματα, στολίδια, λαμπιόνια μέσα κι’ εξω σε όλο το σπίτι.

και στην κουζίνα ο …πυρετός του φούρνου και των ταψιών.

Κανέλες και γαρύφαλλα, βανίλιες, μαστίχες και ανθόνερα.

Μόνο το τζάκι δε συμμετείχε μέχρι προχθές σε όλον αυτό τον πανζουρλισμό λόγω της καλοκαιρίας, αλλά για από ‘δω και πέρα θα καίει …αναδρομικώς.

Mεταξύ μας… δεν με ενθουσιάζει καθόλου η ιδέα πως θα

γιορτάζαμε θαρρείς και είμαστε στο Cape Town.

Εξακολουθώ, που λες, να επιμένω ελληνικά, όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες τούτη τη γιορτινή περίοδο και να που
μόλις σήμερα είδαμε άσπρη μέρα…

Κάθε χρόνο, όπως έχω ξαναπεί, με τους πρώτους στολίζω για τα Χριστούγεννα, αλλά έτσι και …ξεστολίζω…

Θεωρώ πως μετά την Πρωτοχρονιά δεν υπάρχει λόγος να …αιωρούνται τα γιορτινά στολίδια.

Το ίδιο κάνω και με τα γιορτινά γλυκίσματα.

Εκεί λοιπόν ανάμεσα σε λεκάνες, ζύμες και ταψιά…αφού φούρνισα τους κουραμπιέδες μου, κατευθείαν …η γλάρισσα στο  στο πι-σι, μέχρι να ξεφουρνίσω.

Και βρήκα πάλι ωραία και διασκεδαστικά πράγματα που αμέσως τώρα φίλε μου μοιράζομαι μαζί σου, έτσι για να ξεφύγει το μυαλό από την πολλή γκαντεμιά που ως έθνος μας παραδέρνει …

• Εν αρχή ην τo bit

Κάπως έτσι ξεκινάει o συμπλόγκερ konsoulito σε μια παλαιότερη ανάρτηση που μου τράβηξε την προσοχή. Πολύ τη διασκέδασα και σου προτείνω να διαβάσεις αν δεν έτυχε μέχρι σήμερα

• Λαμβάνω και ένα μεϊλάκι με την επίκαιρη γελοιογραφία
  

• και το άλλο μέιλ, που κακά τα ψέματα πικρές αλήθειες θίγει, μιας και στην πατρίδα μας δεν έμεινε τίποτε όρθιο: “Άκυρα τα Χριστούγεννα για φέτος στην Eλλάδα μας!!! Η γέννηση ματαιώνεται !!! Ο Ιωσήφ πρέπει να πληρώσει περαίωση, η Φάτνη να τακτοποιηθεί ως ημιυπαίθριος, η Παναγία δεν παίρνει επίδομα τοκετού, οι Άγγελοι δεν πετάνε λόγω απεργίας των ελεγκτών και οι 3 Μάγοι φοβούνται ότι θα απελαθούν ως λαθρομετανάστες..!!! “
• Παίζω και το παιχνιδάκι που βρήκα αρκετά διασκεδαστικό
• Tο αποτέλεσμα ήταν πως από τη βιασύνη μου να φουρνίσω …για να μη μένει μόνος του ο υπολογιστής (έτσι λέμε τώρα την e-ξάρτηση), κάτι δεν ακολούθησα πιστά από τη δοκιμασμένη και επιτυχημένη μου συνταγή…και
  

  φέτος οι κουραμπιέδες μου έγιναν κάπως έτσι..

Παναγία μου, τι έπαθα… έκραξα η νοικοκυρά… blogger...

Μην τρελαίνεσαι…έφη ο Γλάρος μου, χαμένοι δεν πρόκειται να πάνε… θα έρθουν τα “πιράνχας” (έτσι λέει τα γλαρόπουλα)

και θα ψάχνεις να τους βρεις…

Και του χρόνου, γυναίκα μου και… ας ξαναχαλάσουν…

Να είστε και να είμαστε όλοι καλά και να απολαμβάνουμε το δώρο που μέσω της τεχνολογίας μας προσφέρεται και που είναι η

“αμοιβαία – αμφίδρομη και αληθινή μας επικοινωνία“

Ο καλός μου ο φλάρος...

(εικόνα)

΄Οοοοχιιι δεν θα τον βρίσω το φλάρο το δικό μου,
μέρα που είναι του Θεού
και 10 του μηνός αυτού...

αφού την Κυριακή που μας πέρασε (μάλιστα την Κυριακή και μη στραβομουτσουνιάζεις τώρα εσύ που με διαβάζεις.... γιατί τότε μπορούμε και μαζευόμαστε όλοι οι γλάροι της οικογενείας και δεν τη χαραμίζω πλέον τη μέρα ...για τίποτα και για κανέναν) ... τον κάναμε καινούριο.

Τη χρειαζόταν την ετήσια συντηρησούλα του και δε θα σου αναλύσω εδώ
το λόγο που έτσι λειτουργήσαμε οι κατά τον Αριστοτέλην "άχρηστοι"...

Διότι πες μου, λέω εγώ τώρα...πώς θα ζεσταινόμαστε οι άμοιροι γλαροπολύτεκνοι τις κρύες μέρες αυτού του δύσκολου χειμώνα;

Ψάχνοντας λοιπόν προχθές μια λέξη ομοιοκατάληκτη με το "γλάρος" και πάνω σε μια μου αναλαμπή στιχοπλοκής που τελικά δεν τελεσφόρησε,
έπεσα στην εικόνα αυτή
και ...μου 'κατσε το φλάρος.
..
Αναζητώντας στη συνέχεια περισσότερες σχετικές πληροφορίες ο Γκούγκλης, που και πάλι έκανε το θαύμα του, μου έδωσε δυο διαφορετικές ερμηνείες.

Η πρώτη λέει πως θέλει το φλάρο καλόγερο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας:

"Φλάρος λεγόνταν ο ιερέας της Καθολικής εκκλησίας και προέρχεται από το μεσαιωνικό Φράρος/Βενετικά Frar"

Και η δεύτερη θέλει το φλάρο

εξάρτημα της καμινάδας

"Και ένας φλάρος ...μα τι φλάρος..."

και απ' ότι βλέπω χαριτωμένος και όμορφος...

η "Ο κακός μας ο φλάρος"

Διότι όταν ο φλάρος δεν δούλευε καλά...

και αυτό συμβαίνει συνήθως όταν ο καιρός δεν είναι καλός και μαυρίζει ο φλάρος,

συνηθίζεται να λένε: “Τον κακό μας τον καιρό και το μαύρο μας το φλάρο"

Γιατί όμως τώρα, εγώ νομίζω πως η γνωστή έκφραση

ταιριάζει γάντι

με τα ...τεκταινόμενα;....

Είπαν για μένα...

Κούκε μου καλέ, με είδες καθαρά.

"Καλύτερα και από τηλεόραση."
"Και ήρθε η γνωριμία που σημάδεψε τη ζωή σου. Αμέσως κατάλαβες με σιγουριά το λιμάνι που καρτερούσες. Ο γάμος, τα παιδιά. Οι χαρές και οι λύπες. Μια ζωή ολόκληρη. Και είσαι σίγουρη, αν μπορούσες δεν θα άλλαζες τίποτα.

Τα ίδια θα ξαναέκανες. Είναι η ζωή σου, η δική σου ζωή."

Φυλαχτό οι ευχές σου, καλέ μου Ιωάννη

"Υποθέτω επέτειος γνωριμίας απόψε.

Πόσα χρόνια να πέρασαν άραγε;

Πέντε – δέκα – δεκαπέντε, όπως το μέτρημα στο κρυφτό στον τοίχο του σχολείου στα διαλείμματα.

Μα έχει σημασία τώρα πια;

Ίσως και να ‘χει.

Απλά για το μέγεθος των χρόνων της ευτυχίας.

Η ποιότητα είναι στο χαμόγελο το πρωινό, στην καλημέρα, στην καληνύχτα.

Στον απολογισμό που έρθει όταν πια οι «υποχρεώσεις» σας θα έχουν δημιουργήσει τις δικές τους «υποχρεώσεις».

Εύχομαι πάντοτε να είναι ήλιος στην ψυχή σου.

Κι ακόμα εύχομαι τα γλαρόπουλα σας έτσι να νιώθουν τους συντρόφους τους.

Κάθε ευτυχία..."

Δεν είναι βόας...

...δεν είναι κροταλίας,

είναι ο "φίδης" (*) ο πολύχρωμος

της παιδικής μου ηλικίας...

Τι κακό κι' αυτό μ' εμένα καλέ μου φίλε και συμπλόγκερ...
και δε σου κρύβω πως μου συμβαίνει συχνά.
Για να καταλάβεις, κάθε που κοντοστέκομαι σε αναρτήσεις φίλων, μια λέξη ή μια εικόνα και άσχετα από τη θεματολογία τους με προκαλούν και ανασύρω μνήμες οικείες και αγαπημένες.

Φίδι είδα τις προάλλες
και από τη μια ξαναθυμήθηκα το χουνέρι του "μικρού" μου
με τον ...φίδη το "διαμαντή" που μου είχε κουβαλήσει στο σπίτι (ανάρτηση 31/5/2008),
και που η ιδέα και μόνο κάθε άλλο παρά ευχάριστη μου ήταν...
αλλά και από την άλλη τον έτερο "φίδη",


που στιγμάτισε -όμορφα όμως- τις παιδικές μου εικόνες με πολύχρωμες χαντρίτσες όπως και αυτές που κοσμούν ακόμη το ...λειψό του κορμί.



Ο "φίδης" που λες, από τότε που με θυμάμαι, φιγουράριζε ...αραχτός και λάιτ πάνω στο μάρμαρο του αρχοντικού κομό της γιαγιούλας μου στ' Ανάπλι. Τότε δεν με εντυπωσίαζε ιδιαίτερα, γιατί το ενδιαφέρον μου μονοπωλούσε το πρώτο συρτάρι του κομό, όπου έβρισκα σκουλαρίκια και κολιέ από τις θειάδες μου και χάζευα με τις ώρες. Εκείνος ο καθρέφτης από πάνω είχε στενάξει από τις πόζες και τα χαμόγελα... με νιώθεις τώρα...


Τα χρόνια πέρασαν η γιαγιούλα μου "έφυγε" κι' εγώ έχω δυο δικά της πράγματα και πολύ αγαπημένα μου, που ξαναγυρίζουν νοσταλγικά το χρόνο με τις τότε δικές του αλλά και πολύτιμες ομορφιές, που η σπουδαιότερη ήταν η αυθεντική και ανεπιτήδευτη αγάπη.


Το πλεκτό της σάλι και το φίδι που τότε ήταν αρτιμελές και τώρα λόγω της φθοράς από το χρόνο έμεινε κολοβό και κάθε άλλο παρά επικίνδυνο, όπως τούτο,
που από 'ΔΩ και ΠΕΡΑ θα καταδυναστεύει τις ζωές μας...


Στ' αστεία... στ' αστεία... ας αρχίσουμε τις οικονομίες για πετρέλαιο... ο Νοέμβρης κοντά είναι και προμηνύεται δύσκολος.
Βρε λες... να έχει δίκιο ο φίλος συμπλόγκερ που σατυρίζει και διακωμωδεί τα χάλια μας,
βρίσκοντας σωστή την απόφαση του διπλασιασμού της τιμής του πετρελαίου.




Μια νυσταγμένη καλημέρα και ευχές για καλό Σ/Κ


από τη Ροζαλία μου, που από τέτοια δε ...νογάει...


(ο χαρακτηρισμός "φίδης", που πολύ μου άρεσε, είναι από σχόλιο του φίλου dodos στο προηγούμενο "ΑΣΠΑΣΤΌΣ" του οποίου και τα σχόλια έχασα από άγνοια κατά τη μεταφορά τους σε τούτο)

Διαδρομές του νου...

Σ' άφησα και περίμενες πάρα πολύ Margo μου,

πλην όμως ΔΕΝ σε ξέχασα...

Οι περσινές διαδρομές σου είναι άριστη ιδέα, γιατί έτσι όπως μας τα μαγειρεύουν πολιτικοί και ΔΝΤ, όχι μόνο θα ξαναθυμηθούμε τα χωριά μας αλλά και θα μάθουμε πώς να καλλιεργούμε τα ζαρζαβατικά μας...

Από την άλλη πάλι μου θύμισαν τα γεμιστά της ...καρδιάς, αλλοτινών εποχών και χρόνων περασμένων…

"Καρδιές με ....το κουτάλι"

"Σήμερα τη θυμήθηκα πάλι.

Συμβαίνει πάντα, όταν κόβω τομάτες. Από αυτές όμως, που σπάνια μεν, τυχαίνει όμως ακόμη και σήμερα, να μυρίζουν όπως τότε.....

Τότε που όρθια στο τραπέζι, ετοίμαζε τα γεμιστά της.΄Εκοβε το πάνω μέρος, έχωνε προσεκτικά το κουτάλι στη ζουμερή σάρκα περιστρέφοντάς το, έβγαζε την "καρδιά" και μου έλεγε:
"΄Ελα Γλαρένια, άνοιξε το στόμα σου...η καρδούλα..."

Και σήμερα που οι φίλοι μας από απέναντι μου έφεραν φρέσκες τομάτες, καλλιεργημένες με τα ίδια τους τα χέρια και κομμένες μόλις εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία να ετοιμάσω γεμιστά και να μην τα ψήσω στο σπίτι. Να τα στείλω στο φούρνο του χωριού που λειτουργεί με ξύλα και όποτε στέλνω φαγητό για ψήσιμο, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό του πατέρα μου, με τους άλλους φούρνους, τους χωριάτικους.

Τώρα, όταν "γεμίζω" ...κλέβω καμιά καρδούλα, έτσι για να τη θυμηθώ...
Είχαν όμως, διαφορετική γεύση εκείνες οι καρδούλες.... "





Δοθείσης ευκαιρίας ορίστε και τα τοματίνια που λατρεύω.


Είναι τόσο γλυκά και με μυρωδιά τομάτας του παλιού καλού καιρού, που σα στραγάλια τα τρώω χωρίς λάδι και αλάτι. Σε διαφορετικό σχήμα από τα στρογγυλά τα cherries για τις σαλάτες, κάτι δηλαδή σαν πομιντόρια, αλλά πολύ μικρότερα.
Μυρίζουν ντομάτα βρε παιδί μου, όπως τότε στο χωριό του πατέρα μου.

Τί έχουμε όμως, ακόμη να δούμε....

Διάβαζα, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, για τα oφέλη της ντομάτας και άλλες χρήσιμες πληροφορίες, ότι μας ετοιμάζουν τετράγωνες ντομάτες. ακόμη και ....

καρα-κατά....μαυρες...

΄Οπως και να 'χει, καιρός εμείς να πειραματιστούμε με τα είδη τομάτας που γνωρίζουμε, ακόμη και στις γλάστρες μας.

Είναι κάτι στιγμές...

...αναμνήσεις παλιές, σαν τις φλόγες σε καίνε...

"Πότε;

ΤΟΤΕ....

• Τότε που οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες
• Τότε που βλέπαμε τη σοκολάτα κάθε Πάσχα στα αυγά και τα κοκοράκια των ζαχαροπλαστείων
• Τότε που τρώγαμε το γνήσιο παγωτό χωνάκι
• Τότε που έπαιζα ....στα πόδια του Κολοκοτρώνη
• Τότε που στην πόλη μου αιωρούταν εκείνη η περίεργη μυρωδιά μουχλο-κλεισούρας, ανακατεμένη με τις...ευωδιές των αποχετευτικών σωλήνων στη θάλασσα
• Τότε που ήταν στη μόδα τα "ψαράδικα" παντελόνια (α΄φωτ. στο Πάρκο τ' Αναπλιού) και η μαμά μου είχε ράψει με τα χεράκια της
• Τότε που μου έπλεξε τη φούστα με τα παιδάκια (β΄φωτ. στο παρκάκι της Πυροσβεστικής), ίδια με της παιδικής μου φίλης (κόκκινη εκείνης, πράσινη η δική μου)
• Τότε που τα παιδικά καροτσάκια (δ΄φωτ. με τη Γιαγιά μου) και οι κούκλες ήταν δανεικά
• Τότε που με κουρέψανε (γ΄φωτ.), για να κάνω πλούσια μαλλιά και ντρεπόμουνα...

• 
• Τότε που άρχισα να γνωρίζω τον κόσμο γύρω μου... "

• Τότε ζουζουνιάρα μου, που οι Απόκριες δεν ήταν το σημερινό πανηγύρι της αγγαρείας, αλλά αυτοσχέδιες (με οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς) πλην όμως επιτυχημένες μεταμφιέσεις,

• Τότε που δεν ήταν πρόχειρες οι φωτογραφικές μηχανές για όταν εσύ τις χρειαζόσουν και αυτός είναι ο λόγος που και εγώ επίσης "δεν έχω φωτογραφίες από τα μικράτα μου, με τούρτα"

• Τότε που οι στιγμές, απαθανατισμένες από τα παιδικά ματάκια, βρίσκονται αποθηκευμένες στο "σκληρό" του εγκεφάλου μας.

Και μπορεί να μην έχω φωτογραφία από κάποια γενέθλιά μου και που η μαμά μου έφτιαχνε τη γνωστή μας τουρτίτσα με τα πτι-περ μπισκότα, έχω όμως μιαν άλλη και ...την πρώτη συγκλονιστική της ζωής μου.

Blogo-παιχνίδι δεν ήθελες; Τώρα θα βαρεθείς να διαβάζεις, γιατί όταν εγώ το 2007 τα δημοσίευα, εσύ ίσως να μην τα είχες δει.

Διάβαζε λοιπόν, πώς είχα στο πρώτο μου e-παιχνίδι
και με τίτλο "BLOG-o-ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ" απαντήσει.

"Τώρα που ήρθε η σειρά κι' εμένα να μιλήσω,
ακούστε τα προσεκτικά, όσα θα ' μολογήσω.

Γεννήθηκα μια Κυριακή, χαράματα Δευτέρας
αρχές Νοέμβρη ήτανε και φύσαγ' ο αγέρας.

Αγόρι ήθελ' ο μπαμπάς, κορίτσι η μητέρα
τη χάρη δεν του έκανα, δε μίλαγ' όλη μέρα*....

Πολύς καιρός επέρασε και κύλησαν τα χρόνια,
και όσα κι' αν επέρασαν ήταν μεσ' τη διχόνοια....

Mα βρήκα σύντροφο καλό, σωστό μαργαριτάρι,
πολλή αγάπη μου 'δωσε, τον έχω για καμάρι!

Παιδιά πολλά** εκάναμε, κορίτσια κι' αγοράκια,
μα όλα τα λατρεύουμε σα να 'ναι μωρουδάκια....


{* 40 μέρες ! μέτρησε η μάνα μου :-(
** πέντε (5) ζωή να 'χουνε!}

Δεν τελειώσαμε ζουζουνιάρα μου, που πάς;

Θα σε τυραννήσω γιατί μου χάλασες την έκπληξη...

Συνεχίζω λοιπόν...

Κι ενώ κεφάτη γυρνούσα απ’ του Βερόπουλου

στο σπίτι μ’ έπιανε η κρίση του …"γλαρόπουλου"

φουντούνια, πάουζε και σερενάτες μου ξεσκίζανε

χαρτιά, σκουπίδια και ...κακό χαμό το πάτωμα γεμίζανε

Φέρε ουζάκια και κρασάκι να μεθύσουμε

μου ‘κραζε ο Γλάρος συμπαραστεκόμενος

και προφανώς υπό κατάρρευση ευρισκόμενος.

Με νέα κουράγια την κάθε μέρα μας να συνεχίσουμε…

΄Ομως για

ΣΗΜΕΡΑ που γιορτάζεις...
Τα πιο καλά μου φόρεσα
και ήρθα φορτωμένη
μ' ευχές, λουλούδια κι' αγκαλιές

και ΝΑ 'ΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!!

Αααα...δεν έχεις παράπονο...
Αποκριάτικο, εορταστικό αλλά και χορταστικό το δώρο μου.
ΜΙΑ είναι η zouzouna!!!

(Tα διαφημιστικά videos "δανεισμένα"
από ΕΔΩ)

Φύλαγε τα ρούχα σου...

...για να' χεις τα μισά, δε λέει ο σοφός μας ο λαός;

Και να πεις πως τότε είχα μπλογκ;... Δικαιολογημένα θα σκεφτόσουν πως δεν έχει άδικο ο Γλάρος μου, που διαμαρτύρεται ότι μου πήρε τα μυαλά ο...."ΠΙ-ΣΗΣ".


Δεν έμεινε τίποτε, σου λέω. Για κείνο το χειμώνα μιλάω, με το χιόνι που "έχωσε" μέχρι και το Λεκανοπέδιο. Η ΄Ανοιξη μας βρήκε τότε στα φυτώρια σε μια εκ θεμελίων ανανέωση του κήπου μας.
΄Ολα τα 'καψε μέχρι και ...το κέρατό μου και ...μη γελάς τώρα, που εγώ μιλάω σοβαρά...

"Τα ...κέρατά μας"

τιτλοφόρησα την ανάρτησή μου της 7ης Φεβρουαρίου του 2008 την οποία..
για να μη σε βάζω σε μπελάδες να ανατρέχεις, αφού στα αρχεία με το προηγούμενο "ΑΣΠΑΣΤΌΣ" επικρατεί ο κακός χαμός...
...μεταφέρω αυτούσια:

"Προβληματίστηκα πολύ, μέχρι να καταλήξω στον τίτλο της σημερινής ανάρτησης.


Η επιλογή δεν έγινε αβασάνιστα.... Είναι γεγονός πως δίσταζα πάρα πολύ και το παίδεψα για αρκετό διάστημα το θέμα με την τόσο παρεξηγημένη λέξη, όπως συμβαίνει και με τόσες άλλες του ελληνικού λεξιλόγιου.
Μα, γιατί να ντραπώ για μια λέξη που γραμματικά είναι ουσιαστικό, συμπεριλαβάνεται ως λήμμα επίσημα στα λεξικά μας και κατά Μπαμπινιώτη: κέρατο=κάθε σκληρή οστεοειδής έκφυση στο κεφάλι ορισμένων ζώων.

Καλή μου φίλη, εσύ με της Αμάλθειας το κέρατο, σήμερα, σίγουρα θα ..."πήξουμε στο κέρατο"....

Τα κέρατά μας...λοιπόν, τίτλος της σημερινής ανάρτησης

Το συμπαθές τετράποδο με την περίπλοκη, πλην όμως πανέμορφη ..."περικεφαλαία", το γνωρίζουμε λίγο πολύ όλοι μας (ας είναι καλά οι Εγκυκλοπαίδειες, ο Γκούγκλης....)

Το ότι η φύση έχει χαρίσει την πολυπλοκότητα αυτή και στα φύλλα ενός άλλου οργανισμού, φυτικού αυτή τη φορά, ίσως δεν το γνωρίζετε.

Ονομάζεται Platycerium.

Υπάρχουν πολλά είδη. Η επιστημονική ονομασία αυτού της φωτογραφίας ονομάζεται Platycerium bifurcatum.

Στην Ελληνική του απόδοση Πλατυκέρατο ή Ελαφοκέρατο.
Και επειδή η λέξη ελάφι πονάει ακόμη, γι' αυτό κατέληξα στον περίφημο τίτλο..."

Εγώ το γνώρισα σε ένα ταξίδι στη Ν. Αφρική, στο σπίτι φίλου μας και επειδή εντυπωσιάστηκα, μου χάρισε ένα σε ειδική πήλινη γλάστρα, σε σχήμα στρογγυλό με επίπεδη βάση, για να στερεώνεται στον τοίχο.

Είναι σαν δυο μεγάλα πιάτα (ένα βαθύ και ένα ρηχό) ενωμένα, που στο εσωτερικό τους συγκρατούν το χώμα. Στο κέντρο του επάνω κοίλου μέρους υπάρχει τρύπα, όπου φυτεύεται το φυτό.

"Τα νέα φυτώρια στερεώνονται απευθείας και σε κορμούς δένδρων, κατ΄ αυτό τον τρόπο.

Κάθε φυτό έχει σαν βάση φύλλα φαρδιά σε σχήμα φωλιάς, στην εσωτερική πλευρά της οποίας βρίσκεται το ριζικό σύστημα του φυτού.


Εκεί επάνω φυτρώνουν τόσο τα φύλλα, όσο και τα νέα φυτώρια."

Τα φύλλα στην κάτω πλευρά τους, τη θερινή περίοδο, κάνουν καφετί κηλίδες σαν βελούδο (*), τις οποίες εγώ, νομίζοντας πως είναι ασθένεια του φυτού, απομάκρυνα ξύνοντάς τες απαλά. Εκεί όμως, όπως διάβασα στο Googgle βρίσκονται ...οι σπόροι του.

Ε.... δε γεννιέται κανείς γεωπόνος...γίνεται.

Τώρα, θα το προσπαθήσω και με σπόρους.

Το δικό μας Πλατυκέρατο ή Ελαφοκέρατο είχε μεγαλώσει πάρα πολύ. Με τις προ 5ετίας έντονες χιονοπτώσεις όμως, καταστράφηκε και ευτυχώς σώθηκε ένα φυτώριο τόσο μικρό, που μόνο ένα μικρό και υποτυπώδες φυλλαράκι προεξείχε.

Τελικά, καταφέραμε να το αναστήσουμε (διπλανή φωτογραφία)

Εδώ στην Ελλάδα, το είδα μόνο μια φορά, σε μια ΄Εκθεση Ανθέων προ 15ετίας περίπου στο Πεδίο του

΄Αρεως."


Τώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση.

Στην κάτω φωτογραφία και στην πλαϊνή του πλευρά φαίνεται ένα νέο φυτώριο (κάτω δεξιά το μικρό φύλλο).

Από ένα τέτοιο φυλλαράκι έγινε πρόπερσι και το νέο μας ελαφοκερατάκι, που βάλαμε στην αρχική πήλινη γλάστρα που περιέγραψα παραπάνω.

[(*) οι καφετί χρώματος κηλίδες στο πίσω μέρος των φύλλων]

Τώρα και ύστερα από δυο χρόνια το νέο μας φυτό έχει αυτά τα τρία φύλλα. Η ανάπτυξή τους είναι πολύ αργή και μιας που τα έχουμε αναστήσει με πολλή περιποίηση ...ξαναμπήκαν μέσα, όπως και κάθε χειμώνα, μέχρι η ΄Ανοιξη να χαμογελάσει και πάλι.

Ντρεπόμουνα τα κέρατα τότε να αναρτήσω, καλέ μου φίλε b|a|s|n\i/a μου, να μη δυσαρεστήσω με τον καυτό τον τίτλο του το ποστ που είχα κάνει, για το φυτό που με χαρά δωρίσαν οι Αφρικάνοι, που το 'παθα νωρίτερα κι' έχασα  τα δικά μου... Καλή χειμωνιάτικη Κυριακή σε ΟΛΟΥΣ!!!  Με καλή παρέα, ζεστό ντύσιμο και ΧΑΜΟΓΕΛΟ. Επιτέλους, ΧΕΙΜΩΝΑΣ...

Υπάρχει λόγος...

"Κι εγώ έχω θυμώσει μερικές φορές , κι εγώ ένοιωσα την επιθυμία να του ..σπάσω κάποια στιγμή το κεφάλι ..»

Εγώ τώρα ήταν να μη θυμώσω, αχτιδούλα μου, που κοίτα και διάβαζε για να καταλάβεις και πες μου αν έχω άδικο...

Μου φέρνει, που λες, ο Γλάρος μου ένα τριανταφυλλάκι για το γραφείο μου, από εκείνα που σου ‘χω πει πως ρημάζει για χάρη μου τους ξένους κήπους.

Μεταξύ μας καλά έκανε, γιατί τέτοιο άρωμα σπάνια τυχαίνει την σήμερον ημέραν στα λουλούδια της πόλης και σκοπεύω να το φυτέψω (μόσχευμα) για να πιάσουμε το σόϊ.

Εγώ είμαι στον "ΠΙ-ΣΗ" και …δουλεύω.

Παίρνει τα μικρό βαζάκι από το μαρμάρινο ράφι (πάνω από το καλοριφέρ) και από το μπουκάλι μου το γεμίζει με νερό. Βάζει το λουλουδικό μέσα και τοποθετώντας το ξανά στο ράφι, εκείνο δε στάθηκε καλά και αναποδογυρίζει.

Αλλού το λουλούδι, αλλού το βάζο και όλα τα νερά πάνω στο κουτί του υπολογιστή. Που να με έβλεπες…άστραψα κι βρόντηξα….

- Μα καλά βρε παιδί μου επίτηδες το κάνεις; θέλεις να χαλάσει το μηχάνημα;

- Ναιιι, σιγά μη σου χαλάσουμε την επικοινωνία… με ύφος όλο σημασία, καταλαβαίνεις τώρα...

- Πάλι εκεί η κουβέντα, έτσι; Μια εμμονή την έχεις, αλλά εγώ φταίω... Δε μου κοβότανε το πόδι που ξεκινούσα τότε για 'κείνη την παραλία; (BEST-WORSΤ ανάρτηση από 19/1/2008)

- Εμ…δε σου κοβότανε… κι’ εγώ τώρα θα ήμουνα στο Sea Point στο Cape Town, να μετράω τα κύματα...

Τό 'πανε πάλι...

"Οι προσωπικές σχέσεις μοιάζουν με δελτίο καιρού που προμηνύει θύελλες και δυνατά μποφόρ. Προσέξτε μήπως οι διαφωνίες, φτάσουν τόσο μακριά ώστε σας κάνουν πιστό πελάτη δικηγόρων.»

Χαααα, εγώ τελικά, αυτούς θ' αρχίσω να τους φοβάμαι… δικηγόρους στην παρ-e-α έχουμε;

- Καλέέέ (εγώ) σαν σήμερα ήτανε και το ξεχάσαμε...

- Αλήθεια γυναίκα μου; να σε φιλήσω... Σήμερα θα μεθύσουμε...

(Eυχαριστώ την αχτίδα και τους Αστρο-Συμμορίτες, που μέσω των αναρτήσεών τους παρακινήθηκα να δημοσιεύσω τούτη τη δική μου)