11/2 .- 22/2/2007

Thursday, February 22, 2007

Τί σου είναι ο ...Γκούγκλης....

Με το Γλάρο μου λατρεύουμε τις πεζοπορίες. Αφήνουμε σε κάποιο σημείο το αυτοκίνητο και ξεκινάμε, με το πόδι που λένε, για δυο, τρεις και όσο παρει ώρες. Πρωϊ-πρωϊ αυτή η δουλειά, τότε έχει τη χάρη της.
Και όσο είχαμε και την πεντάδα σε μικρότερες ηλικίες, ε, ήταν όλη η ομορφιά, ή έτσι τουλάχιστον, εμείς το βλέπαμε. Τώρα πάμε τα δυό μας. Για σκέψου, τελικά καλά τα είπε ο φίλος μας ο Χαλίλ ....βέλη και ΦΕΥΓΟΥΝ...

Σε μια, λοιπόν, από αυτές τις εξερευνήσεις μας, πριν 3 χρόνια (φθινόπωρο ήταν θυμάμαι), στα ορεινά της Αρκαδίας βρήκαμε και ένα δένδρο, γεμάτο καρ πούς περίεργους. Πιο κει ήταν και δυο τρία ακόμη, όμοια δένδρα.

Αυτούς τους, ιδιαίτερους σε εμφάνιση, καρπούς δεν είχαμε ξαναδεί ούτε σε φωτογραφία, αλλά ούτε και οι ντόπιοι, που τους τα δείξαμε αργότερα, ήξεραν. Κόψαμε μια κλάρα με 3-4 καρπούς επάνω και γυρίσαμε.

Στο σπίτι τεμαχίσαμε ένα καρπό για να τον περιεργαστούμε.

Οι καρποί είναι στρογγυλοί με πρασινο-κίτρινο χρώμα και ανώμαλη (όχι λεία) φλούδα. Η σάρκα τους συμπαγής υποκίτρινη με πολλούς σπόρους, σε ακτινωτή διάταξη, όπως το ακτινίδιο. Γεύση αδιάφορη, χωρίς κανένα άρωμα ...και με επιφύλαξη, γιατί δεν ξέραμε περί τίνος επρόκειτο.

Αποφασίσαμε, χωρίς ελπίδες, να σπείρουμε μερικούς σπόρους. Τί είχαμε να χάσουμε; Και εν πάση περιπτώσει, θα κάναμε τους πειραματισμούς μας....
Και ω! του θαύματος.... φύτρωσαν!

Γεωπόνος δεν είμαι, προσπαθώ όμως με τον καλύτερο τρόπο να τα περιγράψω. Τα φυτώρια έχουν κορμό ακανθώδη, με φύλλα σαν της βερυκοκιάς. Είναι δε φυλλοβόλα. Τους χειμώνες μένει ο κορμός με τα αγκάθια.

Δεν ξέραμε τί είναι, ούτε πώς λέγονται, όταν διαβάζοντας το αγαπημένο μου και γνωστό μας "ΓΕΩτρόπιο" (ένθετο περιοδικό γνωστής ημερήσιας εφημερίδας), "πέφτω" επάνω σε φωτογραφία, με ένα κλαδί και επάνω του, τον περί ού ο λόγος καρπό.

Επρόκειτο για ένα οδοιπορικό στις νήσους Σαμόα "στη μέση του Ειρηνικού, κοντά στη γραμμή του Ισημερινού"

΄Οσα διαβάσαμε όμως, δε μας βοήθησαν καθόλου. Απλά κάτω από τη φωτογραφία έγραφε: "Επί έξι μήνες το χρόνο ο καρπός του αρτόδενδρου χρησιμοποιείται σαν υποκατάστατο του ψωμιού".

Ξέραμε τουλάχιστον την ονομασία του. Σειρά είχε ο ...Γκούγλης πλέον.
(΄Ενα προβληματισμό θα τον έχω πάντα εγώ, δε γίνεται.... Αλλά δεν κάθομαι και ήσυχα....)

Λέει, λοιπόν, ο Γκούγκλης:

"Το αρτόδενδρο (αρτόκαρπος ο κατασχισμένος) είναι δένδρο τροπικό και κατάγεται από την Ωκεανία. Ανήκει στην οικογένεια των Μορεϊδών (Κνιδωδών). Φτάνει ύψο ς μέχρι τα 30 μέτρα...
Είναι πλούσιο σε άμυλο και χρησιμοποιείται για την παρασκευή ψωμιού.
Ευδοκιμεί πολύ και στην Αιθιοπία"

Μιλάει όμως, για δύο είδη, ένα χωρίς σπέρματα, μεγάλο μέγεθος και με βάρος 1-3 κιλά και ένα με σπόρους και μικρότερους καρπούς.


Επομένως, αυτό που βρήκαμε, είναι το δεύτερο είδος. Το έχουμε συνεπώς και στην Ελλάδα και δεν το γνωρίζουμε. Και πώς το έχουμε; Μέσω των αποδημητικών πτηνών προφανώς.

Τί σου είναι η Φύση...

Προ ημερών, αναζητώντας στο ΄Ιντερνετ εικόνες, έπεσα πάνω στη φωτογραφία "φωτιά", που βλέπετε αριστερά. Πρέπει να είναι το άλλο είδος με τους μεγαλύτερους καρπούς, το άσπορο.

Τα φυτώριά μας τώρα έχουν ύψος περί το 1 μέτρο. Λέτε να καρποφορήσουν και να φτιάχνω και απ' αυτό το ψωμί σαν τις μαυρούλες στην Αιθιοπία;

Tuesday, February 20, 2007

...και επέ-Θ-ανεν ημίν......

Τί θυμήθηκα πάλι, μέρες που είναι. ΄Ισως να φταίει και η Σαρακοστή....

Κάθε Τετάρτη απόγευμα η μάνα μου, μου φορούσε τα "καλά" μου (Κυριακές-γιορτές τα φορούσαμε μόνο, εγώ ήμουν πιο...τυχερή είχα και τις Τετάρτες τα απογεύματα), με έπαιρνε από το χεράκι, για να πάμε 2 στενά πιο κάτω, στο χαμηλό σπίτι (όλα τότε ήταν...από χαμηλά και κάτω), της κυρίας Τ.....άκη, για να παρακολουθήσουμε το Κατηχητικό για κυρίες.

Θα μου πεις, εγώ μικρό παιδάκι, τί δουλειά είχα εκεί; Δεν είχε πού να με αφήσει, ένα με είχε και έτρεμε η ψυχούλα της.
Από την αυλή μοσχομύριζε το λιβάνι, ίσως αυτός να είναι και ο λόγος της ευχαρίστησης που αισθάνομαι, μολις οι αισθητήρες της ρινός μου συλλάβουν την...ουράνια ευωδία.

Πολλές γυναίκες στο μικρό δωμάτιο, καθισμένες στις καρέκλες, τις τοποθετημένες γύρω-γύρω στους τοίχους, λες και ήταν κηδεία.

- Τί όμορφο και τί καλό παιδί η Γλαρένια σας, έλεγαν της μάνας μου

Τολμούσα να μην είμαι καλό παιδί, που πριν ξεκινήσουμε είχα περάσει από άλλο κήρυγμα, περί του συμπεριφέρεσθαι;

Της κατήχησης, προηγούταν Ιερά Παράκλησις (αμ δε, θα ξέφευγες εύκολα;).

Και άρχιζε η μυσταγωγία: ΄Ολες μαζί, σαν τις Μοίρες...:

"Θεός Κύριος και .....επέ-θ-ανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου (τρις)

............ και επέ-θανεν...................και επέ-θ-ανεν .........................................
και δωσ' του γονυκλισίες, σαν τους ανατολίτες ένα πράμα.

Από τις πολλές φορές το είχα μάθει και το σιγοψιθύριζα κι' εγώ. Για τα επόμενα χρόνια είχα μείνει στο "επέθανεν".

Ακολουθούσε η κατήχηση και η ΑΠΟΛΥΣΗ (ανάσαινα το παιδί....)

Πέρασαν τα χρόνια, πήγα στο Γυμνάσιο, σ΄εκείνα που απ΄όσα ακούγαμε, κάτι μαθαίναμε, κάτι μας έμενε, για να καταλάβω πως δεν "επέ-θ-ανεν" αλλά "επέφανεν" (επεφάνη=φανερώθηκε, εμφανίστηκε).

Ο προβληματισμός μου, τώρα (γιατί μια ζωή προβληματίζομαι τόσο;), είναι ο εξής. Αυτές οι γιαγιούλες που τρέχουνε στις εκκλησίες, τί πιάνουνε απ΄ όλα όσα ακούνε;

Sunday, February 18, 2007

ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ....

Κόσμος πολύς, νέοι, γέροι, παιδιά. ΄Ολοι εκεί πάνω στο λόφο και από κάτω "πιάτο" η Αθήνα. Χαρταετοί, ουρές, σπάγκοι, καλούμ(π)ες.
΄Ολοι ομοιόμορφοι σε σχήμα. Εκείνοι οι απλοί οι εξάγωνοι.

Ο συναγωνισμός περιοριζόταν στο μέγεθος, στα χρώματα,

στα "σκουλαρίκια", στις ουρές.

- Αμόλα καλούμπααα....

- Μπαμπάααα, δε σηκώνεται, βοήθα λίγο

- Κοίτα που δε φυσάει ρε παιδάκι μου, δεν κάνουμε τίποτα άμα πάει έτσι.

-Μάααακηηηη, πού ανέβηκες εκεί πάνω, θα πέσεις.

- Φτάνει πια Αννούλα, φεύγουμε. Μαζέψτε τα.

Ο κόσμος πολύς, πολλοί και οι χαρταετοί, ακόμη περισσότερα τα ...ατυχήματα.
Μπλέκονταν οι σπάγκοι στον αέρα και ή συνέχιζαν για λίγο ακόμη να πετάνε αντάμα ή στροβιλίζονταν για κάμποσα δευτερόλεπτα και έπεφταν με δύναμη στο έδαφος. Σπασμένα καλάμια, κουρελιασμένα τα πολύχρωμα χαρτιά, κλάματα τα πιτσιρίκια.

ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ!




Βέβαια αργότερα ήρθαν οι εισαγόμενοι.

Χρώματα πολλά, ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νούς του

ανθρώπου από σχέδια.






Εκεί λοιπόν στο λόφο επάνω και οι κούνιες.

Βάρκες πολύχρωμες αιωρούμενες, που έμπαιναν ανά δυο άτομα, κάθονταν αντικρυστά και τραβούσαν εναλλάξ τα σκοινιά, που κρέμονταν από ψηλά. Και δώσ΄του η βάρκα μια απ' εδώ μια απ' εκεί και όσο πιο δυνατά τα τραβούσαν, τόσο πιο ψηλά η βάρκα.

΄Ενα πενηνταράκι ή μια δραχμή το άτομο, δε θυμάμαι, ήμουν πολύ μικρή και η σχέση μου με τα οικονομικά παντελώς αδιάφορη.

Και άντε να περιγράψεις στα σημερινά παιδιά και να το καταλάβουν, πώς ήταν εκείνες οι βαρκούλες, που ούτε φωτογραφία τους δε βρίσκεις πλέον.

Εκεί και οι πλανόδιοι μκροπωλητές. Πασατέμπος, λεμονάδες, πορτοκαλάδες, σάμαλι, κι' εκείνα τα κατακόκκινα μήλα φυ(ι)ρίκια, τα καραμελωμένα και στερεωμένα σε ξυλάκια και το μαλλί της γρηάς.




Εκεί και ο μύλος με τα διπλά καθίσματα που η απόλαυση, ήταν να φτάσει το κάθισμά σου στο ψηλότερο σημείο, να απολαύσεις τη θέα.

Τοτε όμως υπήρχαν πολλοί ελεύθεροι υπαίθριοι χώροι, για να στηθεί όλο αυτό το πανηγύρι.

Τότε, όπου να γύριζες το κεφάλι σου κυμάτιζαν καμαρωτοί, πανώριοι, αγέρωχοι οι χαρταετοί, με το ξεκίνημα του Τριωδίου και όχι αποκλειστικά την Καθαρή Δευτέρα.


Φέτος, είδατε κανένα;


Α, ναι....., θα δούμε αύριο στο λόφο του Φιλοπάππου από την τηλεόραση.....


ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!

Friday, February 16, 2007

ΒLOG-o-ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ .....ΤΩΡΑ!

Τώρα που ήρθε η σειρά κι' εμένα να μιλήσω,
ακούστε τα προσεκτικά, όσα θα ' μολογήσω.

Γεννήθηκα μια Κυριακή, χαράματα Δευτέρας
αρχές Νοέμβρη ήτανε και φύσαγ' ο αγέρας.

Αγόρι ήθελ' ο μπαμπάς, κορίτσι η μητέρα
τη χάρη δεν του έκανα, δε μίλαγ' όλη μέρα*....

Πολύς καιρός επέρασε και κύλησαν τα χρόνια,
μα όσα κι' αν επέρασαν ήταν μεσ' τη διχόνοια....

Μα βρήκα σύντροφο καλό, σωστό μαργαριτάρι,
πολλή αγάπη μου 'δωσε, τον έχω για καμάρι!

Παιδιά πολλά** εκάναμε, κορίτσια κι' αγοράκια,
μα όλα τα λατρεύουμε σα να 'ναι μωρουδάκια....


* {40 μέρες ! μέτρησε η μάνα μου :-( }
** πέντε (5) ζωή να 'χουνε!
-----------------

Προβληματίζομαι στο να προτείνω μόνο 5,
γιατί όλοι είστε αξιόλογοι και ενδιαφέροντες!

(Μη μου πείτε πως δε διαβάζουμε όλοι μας
κάθε αποκάλυψη με το ίδιο ενδιαφέρον;)


ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΗΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ!!!


(Παρεμπιπτόντως, αντιγράφω από asprilexi: Η λέξη
κούλουμα κατά τον Κ. Ρωμαίο προέρχεται από τα
κούμουλα (με αντιμετάθεση) και από το λατινικό
cumulus (=σωρός)

΄Αλλοι* συνδέουν τη λέξη με το αλβανικό colum (=καθαρός)**

*και εγώ θα συμφωνήσω μαζί τους
**καθαρίζουμε (υποτιθέσθω), από το κρέας.......
:-) Γλαρένιες αγκαλιές

Posted by ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ at 7:36 PM 15 comments

Thursday, February 15, 2007

Ταπεινή συγγνώμη....

• ΄Ακουσα το χαρακτηριστικό ήχο του κλειδιού, που γύρισε στην κλειδαριά και την πόρτα που άνοιξε.

• ΄Ακουσα τα βήματά σου, που ανέβαιναν αργά τα ακαλοπάτια κουβαλώντας τις αγορές της ημέρας.
• ΄Ακουσα την πόρτα του διαμερίσματος που άνοιξε και τα βήματά σου που έφτασαν μέχρι πίσω από την καρέκλα του γραφείου μου.
• ΄Ακουσα την ανάσα σου πάνω από το κεφάλι μου, περιμένοντας υπομονετικά να γυρίσω το κεφάλι.

Μόνο άκουγα, γιατί ήμουν προσηλωμένη ....στον υπολογιστή μου και

ΔΕΝ ΕΙΔΑ

τα πανέμορφα λουλούδια που μου έφερες για τη γιορτή των ερωτευμένων.

ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΘΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙΣ;;;;................

Get your own playlist at snapdrive.net!

Wednesday, February 14, 2007

Και..........

ΕΙΝΑΙ ...ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ;..........

Tuesday, February 13, 2007

΄Εχω .....τρεις αδυναμίες

Η Ρόζα μου!

Μια κούκλα!











.....ο αμαρτωλός δεσμός μου!

Μιλάμε για σχέση εξάρτησης...


ΚΑΙ ...............................

Sunday, February 11, 2007

ΧΑΪΚΟΥ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

΄Ομορφ' εικόνα!
Ζωής δοκιμασμένης
τρυφερή σχέση






Η αβασάνιστη ευχή όλων των ερωτευμένων:

"Θέλω να γεράσουμε μαζί"

Μεγάλο δώρο!!!΄Ομως, ...."για να γυρίσει ο ήλιος
θέλει δουλειά πολλή..."

Με τις καλύτερες ευχές μου ΣΕ ΟΛΟΥΣ για κάθε μέρα, κάθε στιγμή!

Posted by ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ at 12:11 PM 27 comments