Είναι κάτι στιγμές...

...αναμνήσεις παλιές, σαν τις φλόγες σε καίνε...

"Πότε;

ΤΟΤΕ....

• Τότε που οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες
• Τότε που βλέπαμε τη σοκολάτα κάθε Πάσχα στα αυγά και τα κοκοράκια των ζαχαροπλαστείων
• Τότε που τρώγαμε το γνήσιο παγωτό χωνάκι
• Τότε που έπαιζα ....στα πόδια του Κολοκοτρώνη
• Τότε που στην πόλη μου αιωρούταν εκείνη η περίεργη μυρωδιά μουχλο-κλεισούρας, ανακατεμένη με τις...ευωδιές των αποχετευτικών σωλήνων στη θάλασσα
• Τότε που ήταν στη μόδα τα "ψαράδικα" παντελόνια (α΄φωτ. στο Πάρκο τ' Αναπλιού) και η μαμά μου είχε ράψει με τα χεράκια της
• Τότε που μου έπλεξε τη φούστα με τα παιδάκια (β΄φωτ. στο παρκάκι της Πυροσβεστικής), ίδια με της παιδικής μου φίλης (κόκκινη εκείνης, πράσινη η δική μου)
• Τότε που τα παιδικά καροτσάκια (δ΄φωτ. με τη Γιαγιά μου) και οι κούκλες ήταν δανεικά
• Τότε που με κουρέψανε (γ΄φωτ.), για να κάνω πλούσια μαλλιά και ντρεπόμουνα...

• 
• Τότε που άρχισα να γνωρίζω τον κόσμο γύρω μου... "

• Τότε ζουζουνιάρα μου, που οι Απόκριες δεν ήταν το σημερινό πανηγύρι της αγγαρείας, αλλά αυτοσχέδιες (με οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς) πλην όμως επιτυχημένες μεταμφιέσεις,

• Τότε που δεν ήταν πρόχειρες οι φωτογραφικές μηχανές για όταν εσύ τις χρειαζόσουν και αυτός είναι ο λόγος που και εγώ επίσης "δεν έχω φωτογραφίες από τα μικράτα μου, με τούρτα"

• Τότε που οι στιγμές, απαθανατισμένες από τα παιδικά ματάκια, βρίσκονται αποθηκευμένες στο "σκληρό" του εγκεφάλου μας.

Και μπορεί να μην έχω φωτογραφία από κάποια γενέθλιά μου και που η μαμά μου έφτιαχνε τη γνωστή μας τουρτίτσα με τα πτι-περ μπισκότα, έχω όμως μιαν άλλη και ...την πρώτη συγκλονιστική της ζωής μου.

Blogo-παιχνίδι δεν ήθελες; Τώρα θα βαρεθείς να διαβάζεις, γιατί όταν εγώ το 2007 τα δημοσίευα, εσύ ίσως να μην τα είχες δει.

Διάβαζε λοιπόν, πώς είχα στο πρώτο μου e-παιχνίδι
και με τίτλο "BLOG-o-ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ" απαντήσει.

"Τώρα που ήρθε η σειρά κι' εμένα να μιλήσω,
ακούστε τα προσεκτικά, όσα θα ' μολογήσω.

Γεννήθηκα μια Κυριακή, χαράματα Δευτέρας
αρχές Νοέμβρη ήτανε και φύσαγ' ο αγέρας.

Αγόρι ήθελ' ο μπαμπάς, κορίτσι η μητέρα
τη χάρη δεν του έκανα, δε μίλαγ' όλη μέρα*....

Πολύς καιρός επέρασε και κύλησαν τα χρόνια,
και όσα κι' αν επέρασαν ήταν μεσ' τη διχόνοια....

Mα βρήκα σύντροφο καλό, σωστό μαργαριτάρι,
πολλή αγάπη μου 'δωσε, τον έχω για καμάρι!

Παιδιά πολλά** εκάναμε, κορίτσια κι' αγοράκια,
μα όλα τα λατρεύουμε σα να 'ναι μωρουδάκια....


{* 40 μέρες ! μέτρησε η μάνα μου :-(
** πέντε (5) ζωή να 'χουνε!}

Δεν τελειώσαμε ζουζουνιάρα μου, που πάς;

Θα σε τυραννήσω γιατί μου χάλασες την έκπληξη...

Συνεχίζω λοιπόν...

Κι ενώ κεφάτη γυρνούσα απ’ του Βερόπουλου

στο σπίτι μ’ έπιανε η κρίση του …"γλαρόπουλου"

φουντούνια, πάουζε και σερενάτες μου ξεσκίζανε

χαρτιά, σκουπίδια και ...κακό χαμό το πάτωμα γεμίζανε

Φέρε ουζάκια και κρασάκι να μεθύσουμε

μου ‘κραζε ο Γλάρος συμπαραστεκόμενος

και προφανώς υπό κατάρρευση ευρισκόμενος.

Με νέα κουράγια την κάθε μέρα μας να συνεχίσουμε…

΄Ομως για

ΣΗΜΕΡΑ που γιορτάζεις...
Τα πιο καλά μου φόρεσα
και ήρθα φορτωμένη
μ' ευχές, λουλούδια κι' αγκαλιές

και ΝΑ 'ΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!!

Αααα...δεν έχεις παράπονο...
Αποκριάτικο, εορταστικό αλλά και χορταστικό το δώρο μου.
ΜΙΑ είναι η zouzouna!!!

(Tα διαφημιστικά videos "δανεισμένα"
από ΕΔΩ)