΄Ακου ερώτηση...

"Τι φτιάχνουμε αυτό τον καιρό;"

Οτιδήποτε εκτός από κρέας kiki-τσα μας, αφού από την προηγούμενη εβδομάδα υποτίθεται πως νηστεύουμε και την προ-προηγούμενη παραδοσιακά, τρώγαμε γαλακτοκομικά
και φυσικά τυράκι

από εκείνο που μας έμαθες τις προάλλες.

Το περασμένο Σάββατο που λες, έτσι για να αλλάξω λίγο διάθεση, γιατί το παλιοσύννεφο με είχε κάνει ένα μάτσο χάλια, παίρνω κι΄εγώ, όχι δύο αλλά τρία λίτρα γάλα, το βράζω,
του βάζω και τα λεμόνια του...
και το 'φτιαξα το πανιρ-άκι μου.

Αν είχα και γάλα πρόβειο ή κατσικίσιο, που βρίσκω στη Γλαρούπολη, δε θα ήταν μόνο πολύ καλύτερο αλλά και περισσότερο σε ποσότητα, γιατί με το γάλα το παστεριωμένο το πανίρ μου βγήκε ίσα με δυο γροθιές, αφού στραγγίζοντας μου έμεινε λιγότερο από το 1/3.

Μα καλά, γάλα μας ποτίζουν ή ...νερό;

"Αααα.... εύκολα και ωραία!!!!

της είπα, και έριξα την ιδέα που κατέβασα εκείνη τη στιγμή,

για παραλλαγή σε γλυκό.

Και δεν το άφησα σαν ιδέα μόνο, αλλά και το έφτιαξα, γιατί τρελαίνομαι για μελιτίνια.
Φυσικά ήταν αδύνατον να τυλιχτούν σε μπαλίτσες όπως και οι τυρομεζέδες της, γιατί ούτε χρόνο είχα αλλά ούτε τη δεξιοτεχνία και την ταχύτητα στο "κέντημα" της βάσης. Στα τρία μελιτίνια άρχισα να βαριέμαι, στα τέσσερα να νευριάζω και στα πέντε θυμήθηκα το ...blogging.

΄Εστρωσα κι' εγώ την ταρτιέρα μου με σφολιάτα, έβαλα επάνω τη γέμιση για μελιτίνια, πρόσθεσα κανέλα και όταν βγήκε από το φούρνο, περιττό να σου πω, πως τη μισή την τσάκισα εγώ, παρ' ότι θα το προτιμούσα με λιγότερη ζάχαρη, από τη συνταγή που βρήκα στο διαδίκτυο.

Και επειδή elen μου ούτε φωτογραφία δεν πρόλαβα (αλλά ούτε μυαλό είχα για να βγάλω), το μόνο που βρισκόταν βολικό, χαρούμενο, χρωματιστό και εύκαιρο για φωτογράφιση στον πάγκο της κουζίνας μου, ήταν οι τουλίπες μου...



και τα πολύ μεγάλα λεμόνια



που μαζί με φρέζιες, περγαμόντα για γλυκό που μου αρέσει (το 'φτιαξα κι' αυτό) και άλλα καλούδια έφερε ο παππούς μας
(ο πατέρας μου δηλαδή), κάτω από τη Γλαρούπολη.
Αχ....αθάνατη ελληνική επαρχία και πότε θα μπορέσω να σου 'ρθω μόνιμα. Δεν αντέχεται η τσιμεντούπολη πλέον...

Και την Καθαρά Δευτέρα που είχα κόσμο στο σαρακοστιανό τραπέζι, έφτιαξα φυσικά όπως κάθε χρόνο δική μου σπιτική λαγάνα, με τη διαφορά πως φέτος την έφτιαξα ...μεθυσμένη.
΄Εγινε πολύ εύκολα και γρήγορα, με ιδέα που πήρα από το ψωμί με μπύρα που έχω και έχουμε μάθει από τις Συνταγές της καρδιάς και την kiki. Είναι που οι αγοραστές δεν μου αρέσουν και αυτή ήταν αριστούργημα.

Τώρα ξέρω σου άνοιξα την όρεξη μ' όλα τα παραπάνω...

Κι' αν δεν σου βρίσκεται το κάτι τις
για να ξελιγουριάσεις,
ΔΟΚΙΜΑΣΕ και θα με θυμηθείς,
τι είχες, τί θα χάσεις...

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!

Χωρίς ενοχές

Ανέκαθεν ο έρωτας

το ίδιο εκφραζόνταν

Από τα μάτια πιάνονταν

Στα χείλη παθιαζόνταν

Κι' από τα χείλη στην καρδιά

βαθιά ριζοβολιόνταν ...

(Γλαρένια)

"Aνίκατος, αλγεσίδωρος, λυσιμελής, πυρίδρομος"

είναι οι χαρακτηρισμοί που προσέδωσε η JamanFou, σχολιάζοντας προ καιρού στην ανάρτηση του habilis-habilis με θέμα τι άλλο από τον έρωτα .   
   
Τούτο ήταν το σχόλιο πολύ καλή μου φίλη,
  που τότε μ' εντυπωσίασε και το ' χα φυλαγμένο. 
  Θαρρώ ήρθε η ώρα του και φυσικά ΓΙΑ ΣΕΝΑ   
και το habilis το ποστ μου ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ.

Και σίγουρα θα σκεφτείς καλέ/ή μου φίλε/η και συμπλόγκερ... "ακόμη με τον έρωτα εσύ θα ασχολείσαι;" Για να σου απαντήσω πως ναι, το προτιμώ από όλα τα τραγικά: βία, παραβατικότητα, εγκληματικότητα... ΄Ενα 25χρονο παιδί και συνάμα πατέρας χάθηκε κι' εμείς απλά παρακολουθούμε από τις μικρές μας οθόνες. Αύριο όμως...δεν ξέρω ποιού η ...ξώφαλτση θα διαλύσει το κορμί... - απαισιόδοξα και δυσοίωνα της κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικής σκηνής (χούντα της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης), με ένα λαό που διαδήλωνε μέχρι τώρα για ψύλλου πήδημα, δηλαδή άνευ λόγου και σημασίας και τώρα που διακυβεύεται το "αύριο" των παιδιών μας ποιούμε την νήσσαν, σα να λέμε...δώσε κι' άλλο - και επιπλέον τα γλοιώδη με τα ...διακαναλικά διαζύγια και τους life and style έρωτες...

" Τι είναι αγάπη;

Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.

Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.

Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένα. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν.

Το εγώ και εσύ αφανίζονται.

Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ... "

(Ν. Καζαντζάκης)

Αποτυπώματα

"H ζωή, λένε, είναι μελέτη θανάτου.

- Και ο έρωτας;

Το ίδιο και ο έρωτας, το ίδιο.

Στραμμένος με το ένα χέρι στη ζωή και με το άλλο στον θάνατο. Και με ένα τρίτο, με ένα τρίτο αποθεματικό χέρι στραμμένος στο χαρτί, για να γράφει, να γράφει και να αποτυπώνει το αίμα, τον ιδρώτα, το μελάνι, το λευκό, το κενό, τη σιωπή, δηλαδή ολόκληρο το σύμπαν των σημασιών που μέσα σου αντιπαλεύουν να βρουν σχήμα και μορφή και φωνή."

΄Ετσι όπως και ο Ερρίκος Χάινε

(Λυρικός ποιητής και κύριος εκπρόσωπος της ερωτικής ποίησης),

για τον έρωτα "τραγούδησε":

35
΄Εχεις διαμάντια, μαργαριτάρια
κι' όσα ο καθένας εδώ ποθεί
΄Εχεις ματάκια ωραία, καθάρια
Τί θες αγάπη μου ακόμα; τί;

Για τα ωραία σου αυτά ματάκια
Με πόθον έφτιασα στην ψυχή,
Γλυκά κι' αναρίθμητα τραγουδάκια,
τί θες αγάπη μου ακόμα; τί;

Με τα ματάκια σου ολονένα
Με κατακαίεις από ηδονή,
Και με παιδεύεις πολύ -ωιμένα-
τί θες αγάπη μου ακόμα; τί ;

22
Γλυκά τ' αηδόνι έψαλλε κι' ανθούσε η φλαμουριά,
Γεμάτος ο ήλιος σκόρπιζε φαιδρές ααχτίδες πλήθος,
΄Οταν μεσ' στην αγκάλη σου μ΄εγέμιζες φιλιά
Κι' όταν με θέρμη μ' έσφιγγες στ' αφράτο σου το στήθος.
Τα φύλλα επέφταν κι' έσκουζεν ο κόρακας κρωχτά,
Ο ήλιος αποχαιρέταγε θωριές με λύπη πλήθια,
Το "χαίρε" όταν ελέγαμε κι' οι δυο ψυχρά, θλιφτά,
Κι' όταν με μια σου υπόκλιση χωρίζαμε στ' αλήθεια.

Στο ΒΗΜΑonline της 17ης/6/2007 ο Νάσος Βαγενάς, καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλούσε για την ...επιστροφή του Χάινε, ενός από τους πλέον αγαπημένους στην Ελλάδα ξένους ποιητές.

24

΄Εκλαψα μέσα στ' όνειρό μου,

Είδα πως κοίτοσουν στο μνήμα,

Ξύπνησα απά στο μάγουλό μου

Τα δάκρυά μου έτρεχαν σαν κύμα.

΄Εκλαψα μέσα στ' όνειρό μου

Είδα πως μ' είχες λησμονήσει,

Ξύπνησα απά στο μάγουλό μου

Τρέχαν τα δάκρυα μου σα βρύση

΄Εκλαψα μέσα στ' όνειρό μου,

Είδα πως ήσουνε σιμά μου,

Ξύπνησα απά στο μάγουλό μου

Τρέχαν φωτιά τα δάκρυά μου

Ο Χάινε δεν ήταν μόνο λυρικός ποιητής, αλλά και βαθύτατα επηρεασμένος από τα κοινωνικά ρεύματα της εποχής του, στοχαστής και οπαδός των αρχών του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.

Σήμερα θεωρείται ως ο ποιητής μερικών θαυμάσιων και φημισμένων έργων, όπως και

το "Λορελάι"

Από τα "Τραγούδια του Χάινε", σε μετάφραση ΄Αγγελου Δόξα

(Kαι ...η σύγχρονη Lorelei)

Είναι κάτι στιγμές...

...αναμνήσεις παλιές, σαν τις φλόγες σε καίνε...

"Πότε;

ΤΟΤΕ....

• Τότε που οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες
• Τότε που βλέπαμε τη σοκολάτα κάθε Πάσχα στα αυγά και τα κοκοράκια των ζαχαροπλαστείων
• Τότε που τρώγαμε το γνήσιο παγωτό χωνάκι
• Τότε που έπαιζα ....στα πόδια του Κολοκοτρώνη
• Τότε που στην πόλη μου αιωρούταν εκείνη η περίεργη μυρωδιά μουχλο-κλεισούρας, ανακατεμένη με τις...ευωδιές των αποχετευτικών σωλήνων στη θάλασσα
• Τότε που ήταν στη μόδα τα "ψαράδικα" παντελόνια (α΄φωτ. στο Πάρκο τ' Αναπλιού) και η μαμά μου είχε ράψει με τα χεράκια της
• Τότε που μου έπλεξε τη φούστα με τα παιδάκια (β΄φωτ. στο παρκάκι της Πυροσβεστικής), ίδια με της παιδικής μου φίλης (κόκκινη εκείνης, πράσινη η δική μου)
• Τότε που τα παιδικά καροτσάκια (δ΄φωτ. με τη Γιαγιά μου) και οι κούκλες ήταν δανεικά
• Τότε που με κουρέψανε (γ΄φωτ.), για να κάνω πλούσια μαλλιά και ντρεπόμουνα...

• 
• Τότε που άρχισα να γνωρίζω τον κόσμο γύρω μου... "

• Τότε ζουζουνιάρα μου, που οι Απόκριες δεν ήταν το σημερινό πανηγύρι της αγγαρείας, αλλά αυτοσχέδιες (με οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς) πλην όμως επιτυχημένες μεταμφιέσεις,

• Τότε που δεν ήταν πρόχειρες οι φωτογραφικές μηχανές για όταν εσύ τις χρειαζόσουν και αυτός είναι ο λόγος που και εγώ επίσης "δεν έχω φωτογραφίες από τα μικράτα μου, με τούρτα"

• Τότε που οι στιγμές, απαθανατισμένες από τα παιδικά ματάκια, βρίσκονται αποθηκευμένες στο "σκληρό" του εγκεφάλου μας.

Και μπορεί να μην έχω φωτογραφία από κάποια γενέθλιά μου και που η μαμά μου έφτιαχνε τη γνωστή μας τουρτίτσα με τα πτι-περ μπισκότα, έχω όμως μιαν άλλη και ...την πρώτη συγκλονιστική της ζωής μου.

Blogo-παιχνίδι δεν ήθελες; Τώρα θα βαρεθείς να διαβάζεις, γιατί όταν εγώ το 2007 τα δημοσίευα, εσύ ίσως να μην τα είχες δει.

Διάβαζε λοιπόν, πώς είχα στο πρώτο μου e-παιχνίδι
και με τίτλο "BLOG-o-ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ" απαντήσει.

"Τώρα που ήρθε η σειρά κι' εμένα να μιλήσω,
ακούστε τα προσεκτικά, όσα θα ' μολογήσω.

Γεννήθηκα μια Κυριακή, χαράματα Δευτέρας
αρχές Νοέμβρη ήτανε και φύσαγ' ο αγέρας.

Αγόρι ήθελ' ο μπαμπάς, κορίτσι η μητέρα
τη χάρη δεν του έκανα, δε μίλαγ' όλη μέρα*....

Πολύς καιρός επέρασε και κύλησαν τα χρόνια,
και όσα κι' αν επέρασαν ήταν μεσ' τη διχόνοια....

Mα βρήκα σύντροφο καλό, σωστό μαργαριτάρι,
πολλή αγάπη μου 'δωσε, τον έχω για καμάρι!

Παιδιά πολλά** εκάναμε, κορίτσια κι' αγοράκια,
μα όλα τα λατρεύουμε σα να 'ναι μωρουδάκια....


{* 40 μέρες ! μέτρησε η μάνα μου :-(
** πέντε (5) ζωή να 'χουνε!}

Δεν τελειώσαμε ζουζουνιάρα μου, που πάς;

Θα σε τυραννήσω γιατί μου χάλασες την έκπληξη...

Συνεχίζω λοιπόν...

Κι ενώ κεφάτη γυρνούσα απ’ του Βερόπουλου

στο σπίτι μ’ έπιανε η κρίση του …"γλαρόπουλου"

φουντούνια, πάουζε και σερενάτες μου ξεσκίζανε

χαρτιά, σκουπίδια και ...κακό χαμό το πάτωμα γεμίζανε

Φέρε ουζάκια και κρασάκι να μεθύσουμε

μου ‘κραζε ο Γλάρος συμπαραστεκόμενος

και προφανώς υπό κατάρρευση ευρισκόμενος.

Με νέα κουράγια την κάθε μέρα μας να συνεχίσουμε…

΄Ομως για

ΣΗΜΕΡΑ που γιορτάζεις...
Τα πιο καλά μου φόρεσα
και ήρθα φορτωμένη
μ' ευχές, λουλούδια κι' αγκαλιές

και ΝΑ 'ΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!!

Αααα...δεν έχεις παράπονο...
Αποκριάτικο, εορταστικό αλλά και χορταστικό το δώρο μου.
ΜΙΑ είναι η zouzouna!!!

(Tα διαφημιστικά videos "δανεισμένα"
από ΕΔΩ)

Βενετσιάνικα χειροποιήματα...

Λένε πως η πρώτη μάσκα εμφανίστηκε στα σκοτεινά υγρά κανάλια της Βενετίας κάποια νύχτα του 1200.

΄Ηταν λευκή και χωρίς χαρακτηριστικά.

Πέρασαν 500 ολόκληρα χρόνια για να πάρει πλέον σχήματα, χρώματα, χαρακτήρες και ρόλους στη ζωή και στην τέχνη, τη μέρα και τη νύχτα, στα φανερά και στα κρυφά, για πλούσιους και φτωχούς, για άρχοντες και για υπηρέτες.

Κι’ έγινε συνήθεια ώστε κάποιες εποχές του χρόνου κυκλοφορούσαν παντού μασκοφόροι και δεν ξεχώριζε ούτε η ταυτότητα αλλά ούτε η κοινωνική τους θέση.

Κι’ έτσι -ακόμη και αν αρχικά ο σκοπός ήταν η μυστικότητα σε κάποιες συναλλαγές- σιγά-σιγά επικράτησε η απόλυτη ελευθερία στο φέρσιμο, στις συναναστροφές και πάνω απ’ όλα στον έρωτα, όπως, όπου, όποτε και με όποιον ήθελε ο καθένας. Χωρίς ντροπή, χωρίς έλεγχο, χωρίς συνέπειες.

Ο Καζανόβας (από τον γνωστό γόη), ο Γάτος, Η Βενεσιάνα Αρχόντισσα του 15ου αιώνα με τα βαριά κοσμήματα και τις υπερβολικές κομμώσεις, το Λιοντάρι και όλες οι εκφράσεις της φαντασίας γλιστρούσαν στα ήρεμα, σκοτεινά κανάλια της Δημοκρατίας, επιδιδόμενοι σε απλές κι πιο σύνθετες ασχολίες, λέγοντας ελεύθερα τι πίστευαν και τι ήθελαν,, αφού κανείς δε μπορούσε να τους κρίνει και τίποτα να τους στιγματίσει.

Ιδιαίτερη μορφή εκείνη του Γιατρού της Πανούκλας, μονόχρωμη συνήθως και με πολύ χοντρή και μακριά μύτη σαν ράμφος, ήταν ίσως η μόνη από τις μάσκες που είχε πρακτική σημασία και χρησιμότητα: όταν ο γιατρός επισκεπτόταν του ασθενείς έβαζε μέσα στο κενό του ράμφους υφάσματα ποτισμένα με φάρμακα, ώστε να προστατεύεται από την επιδημία.

Μέσα από το θέαμα και τις ερωτοτροπίες οι Βενετσιάνοι οδηγήθηκαν στην ασυδοσία κι τελικά την παρακμή. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις που στόχευαν στον περιορισμό του εθίμου αυξήθηκαν και σοβάρεψαν κι έτσι λίγο πριν από το τέλος του 17ου αιώνα, η περίοδος που επιτρεπόταν η κυκλοφορία με μάσκες περιορίστηκε σε ένα τρίμηνο, ξεκινώντας από την επομένη των Χριστουγέννων. Τελικά μειώθηκε ακόμη περισσότερο στο 15θήμερο ξεφάντωμα που γνωρίζουμε ως Καρναβάλι πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή.

Η Βενετία σήμερα είναι γεμάτη από εκατοντάδες μαγαζιά που πωλούν μάσκες. Στην πλειονότητά τους πρόκειται για γύψινες μάσκες με ευφάνταστα σχέδια και χρώματα που παράγονται βιομηχανικά και μαζικά για τους τουρίστες. Υπάρχουν ακόμη σήμερα εργαστήρια που φτιάχνουν χειροποίητες μάσκες όπως γινόταν τον καιρό εκείνο.

Φτιάχνουν το γύψινο καλούπι από το οποίο παίρνει σχήμα ένας πολτός από χαρτί, κουρέλια και ένα είδος κόλλας. ΄Οταν αυτή η μορφή πεπιεσμένου χαρτιού στεγνώσει, περνιέται με ένα στρώμα λεπτού γύψου και μετά με ένα προπαρασκευαστικό χρώμα-βάση για τα υπόλοιπα χρώματα και όλα τα άλλα υλικά της μάσκας όπως παγιέτες, φτερά, κουδουνάκια. Βασικό είναι μετά από κάθε στάδιο η μάσκα να αφήνεται αρκετές ώρες για να στεγνώσει πριν προχωρήσει ο τεχνίτης στο επόμενο.

Η διαδικασία είναι κοπιαστική και χρονοβόρα και το αποτέλεσμα πιο χοντροκομμένο από τις γύψινες βιομηχανοποιημένες μάσκες, η αξία τους όμως έγκειται στην τέχνη που μένει αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες.

Η διαφορά άλλωστε αντικατοπτρίζεται στις τιμές που ξεκινάνε από λίγες δεκάδες ευρώ και μπορεί να φτάσουν το πολύ μερικές εκατοντάδες, ενώ οι χειροποίητες είναι πιο μεγάλες και εύθραυστες και

οι τιμές τους αρχίζουν από αρκετά πιο ψηλά.

Στη Βενετία όλες οι εκφράσεις είναι εδώ πάνω στα ράφια και στις βιτρίνες, κρεμασμένες στα υπαίθρια κιόσκια δίπλα στην αποβάθρα με τις γόνδολες. Και όλες οι επιθυμίες κρύβονται καλά πίσω τους.

Μόνον η λάμψη των ματιών μπορεί να σε προδώσει…

Οι μάσκες της Κομέντια ντελ ΄Αρτε

Δεν είναι απόλυτα σαφές αν η συνήθεια των Βενετσιάνων να φορούν μάσκες επηρέασε την Κομέντια ντελ ΄Αρτε ή αν η τελευταία συνετέλεσε στην καθιέρωση του εθίμου, πάντως αποτέλεσε τελικά ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της. Ο κάθε ρόλος είχε πάντα το ίδιο προσωπείο και την ίδια έκφραση. ‘ Ετσι οι ηθοποιοί έπρεπε να δουλέψουν πάνω στη γλώσσα του σώματος, ώστε από το σύνολο των κινήσεων να αντιλαμβάνεται ο θεατής την αλλαγή των συναισθημάτων και της πλοκής.

Οι πρωτόβγαλτοι μάλιστα στη σκηνή φορούσαν υποχρεωτικά λευκή, ανέκφραστη μάσκα, ώστε να εξασκούνται στην συνολική κίνηση του σώματος. Οι χαρακτήρες ήταν λίγο-πολύ γνωστοί: οι άρχοντες, οι υπηρέτες (με αρχηγό τους τον περιβόητο και διαβόητο Αρλεκίνο) και οι ερωτευμένοι που -όμορφοι καθώς συνήθως ήταν- δεν φορούσαν μάσκες ποτέ.

Η μεγάλη δύναμη τη Κομέντια ντελ ΄Αρτε υπήρξε ο αυτοσχεδιασμός ανάλογα με τα ήθη και την πολιτική κατάσταση κάθε πόλης, αλλά όσο κι αν η πλοκή διαφοροποιείτο κάθε φορά οι ρόλοι ήταν σταθεροί και γνώριμοι, τόσο πολύ που στις περισσότερες περιπτώσεις καθιερωμένων ηθοποιών αυτοί γίνονταν πλέον γνωστοί σε όλον τον κόσμο με το όνομα του χαρακτήρα που υποδύονταν.

(Κείμενο Χριστίνα Καλλιγιάνη – Φωτο από Flickr)