Mέρα Μαγιού...

...επέλεξα για τούτη την ανάρτηση,

καθώς έλαβα κι' εγώ επίσης, από την αγαπημένη «μας» Αγγελική Κώττη

το mail-πρόσκληση, για να αναρτήσω το κατιτίς μου για το

"'Ετος Γιάννη Ρίτσου"

και γιατί όπως αναφέρει στο mail της:

Η 1η Μαϊου ήταν η "...ημέρα που ο ίδιος είχε κρατήσει ως ημερομηνία γέννησης"

Την Αγγελική Kώττη, γνωστή στο χώρο των blogs ως Εαρινή Συμφωνία, που το άρθρο της με τίτλο "Κίνημα Επικοινωνίας", στάθηκε η αιτία να ψάξω, να ανιχνεύσω, να ανακαλύψω, να τολμήσω και να προσπαθώ ακόμη , ύστερα δυο και πλέον χρόνια, να επιπλεύσω σε τούτο το βαθύ ωκεανό της επικοινωνίας.

Αδυνατώ όμως καλή μου Αγγελική, μόνη μου τώρα να σταθώ στους ογκόλιθους της πένας, της μάθησης, της γνώσης και των γραμμάτων και να παρουσιάσω ένα δικό μου αφιέρωμα για το Γιάννη Ρίτσο.

Ωχριώ και συστέλλομαι μπρος στις εξαιρετικά αξιόλογες αναφορές όλων όσων ασχολήθηκαν με γνώση για το έργο του αλλά και με προσωπικές τους μαρτυρίες.
Τις τόσες εκδόσεις βιβλίων, λευκωμάτων μέχρι και την κινηματογραφική αυτοβιογραφική ταινία

Αισθάνομαι δέος και φοβάμαι πως θα αδικήσω με την ταπεινή μου προσφορά το «Γίγαντα».

Είδα και διάβασα πολλά και ΟΛΑ αξιόλογα. Τί περισσότερο λοιπόν, θα έβρισκα εγώ…

Κοντοστάθηκα όμως στης καλής μας evaggelias-p

την αναφορά, γιατί με άγγιξε. Καθρεφτίζει την κοινωνία που ζούμε… και ναι, αυτοί είμαστε και «Τέτοια ζωή μας μέλλονταν»

Tέτοια ζωή μας μέλλονταν, να γράφουμεν επιστολές

που να μη στέλνουμε από μιάν αξήγητη δειλία

μονάχα να τις δένουμε σε κορδελίτσες παρδαλές
και να το βρίσκουμε και τούτο ασήμαντη ασχολία.
Να πάλλεται βαθιά η καρδιά, που άξια είτανε για τα καλά,
κι όμως να ζούμε πάντοτε στη σκοτισμένη αφάνεια·
οι ταπεινοί πατώντας μας να δείχνουν μέτωπο ψηλά
και τα δικά μας άπρεπα να φέρουνε στεφάνια.
Το πρόσωπο μας να φορεί φρίκης γκριμάτσα τραγική,
φιλάρεσκα ν' αφήνουμε να λεν πως μας πηγαίνει
να βλέπουμε να φεύγει η ζωή μακριά μας ξένη, βιαστική
και να περνάμε, αθόρυβα μισώντας, μισημένοι.
Το κάθε τι, και πιο πολύ τ' όνειρο, να μας τυραγνά
τα βλέμματα των διαβατών στα μάτια μας λεκέδες.
Περήφανοι να δείχνουμε κι όμως τα χέρια μας τ' αγνά
να κράτησαν και να κρατούν ακόμα μενεξέδες.
Να λαχταρούμε σαν παιδάκια ευαίσθητα κι ασθενικά
-δικαίωση και παρηγοριά της ζωής μας την αγάπη
κι αν κάποτε τη βρήκαμε να μας προσμένει μυστικά
όμως το χέρι ν' απλωθεί ζητώντας την εντράπη.
Τα μέτρια ν' αποφεύγουμε μ' αδιάλλαχτην αποστροφή,
αμετανόητοι κυνηγοί του Ωραίου και του Απολύτου
νάναι μας έπαθλο η πληγή, τι μάταιο γνώση μας σοφή
η χρυσή σμίλη δημιουργού, κασμάς του καταλύτου.
Να ξεκινάμε τις αυγές και πάνω μας μαύροι οιωνοί
οι αμφιβολίες να μας κρατούν στην ίδια πάλι θέση
κ' εμείς μ' αηδία να φτύνουμε τον εαυτό μας που θρηνεί
και να φοράμε κόκκινο της ανταρσίας το φέσι.
Τότε να ονειρευόμαστε μιαν αλλαγή κ' ευθύς ξανά
να σκύβουμε, σκλάβοι χλωμοί, σε ιερή λατρεία του πόνου,
τις ήττες ν' ανεμίζουμε φλάμπουρα νίκης φωτεινά
κι αξιοπρεπώς να παίρνουμε το λάχτισμα και του όνου.
Καχύποπτοι και μίζεροι μέσα στα φρούρια της σιωπής
να κλειδωνόμαστε άβουλοι, να κάνουμ' έτσι χάζι
τον κόσμον εξετάζοντας πίσω απ' τον κύκλο μιας οπής
και, θαρραλέοι, σκιά μικρού πουλιού να μας τρομάζει.
Δειλοί και στην αγάπη μας μα και στο μίσος πιο δειλοί
κι ανίσχυροι κι ασάλευτοι να ζούμε ανάμεσα τους,
να μας πληγώνουν και τα δυο και να μετράμε σιωπηλοί
στα παγωμένα δάχτυλα τους ίδιους μας θανάτους.
Εχθρούς να υποψιαζόμαστε παντού κ' οι ολόφωτοι ουρανοί
να ισκιώνονται απ' τον ίσκιο μας και, φεύγοντας κινδύνους,
να ζούμε μόνοι πλέκοντας για τους εχθρούς δημίου σκοινί
και να κρεμάμε εμείς εμάς αθώους αντί για κείνους.

"Απροσάρμοστοι", Τρακτέρ, Ποιήματα (1930-1960)

Κοντοστάθηκα επίσης και στη μαρτυρία της γυναίκας που τον γνώρισε από κοντά:
"' Ηταν αρχοντόπουλο ο Γιάννης"








Πρώτη του Μαγιού σήμερα
και

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!!!




ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΗΝΑ,
ΠΟΙΗΤΙΚΟ,
ΕΡΩΤΙΚΟ
και
ΛΟΥΛΟΥΔΙΑΣΜΕΝΟ



Με όρεξη για δουλειά,
δύναμη για τον καθημερινό μας αγώνα της επιβίωσης
και προ πάντων
επαγρύπνηση.