ΑΣΠΑΣΤΌΣ: Ιανουαρίου 2009

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Δεν είναι δυο, δεν είναι τρείς, μα είναι .....χίλιοι δεκατρείς

Mπαίνω, που λες, φουριόζα στο σπίτι με την τσάντα από τον ...Καλόβoλο..

- Μικρέεεε...τρέξε την πήρα επιτέλους... έλα να τη συνδέσεις.

Δε μπορώ να πω, ο "μικρός" μου πέραν του ότι "πιάνουν" τα χεράκια του, ό,τι του ζητήσω πανταχού παρών. Δεν τον αφήνω όμως κι' εγώ έτσι, αλλά πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ, χατήρι δε μου χαλάει το παιδί.

Προχθές τακτοποίησε την άλλη εκκρεμότητα με το καλώδιο της σύνδεσής μου, που σου έλεγα στις 16 του Μάη που μας πέρασε και που κρεμόταν άχαρα πάνω από το βιτρινάκι μου. Στο στομάχι μου καθόταν τόσο το καλώδιο, όσο και ο παράταιρος διακόπτης....

Πάει κι' αυτό, το τακτοποίησε το καμάρι μου.

Εντάξει, έκανε ένα εξ' αγνοίας του λάθος πρόπερσι, όπως στην από 19/11/2007 ανάρτησή μου περιέγραψα, που αντί για κυκλάμινα,
....λιλά τα ήθελα κιόλας....

ο πλανόδιος ανθοπώλης του πούλησε...."βρούβες"...
Θυμάσαι τότε τις ...καντήλες που έβγαλα, με το δέντρο που μου κουβάλησε.

Τί δηλαδή, μια ζωή θα του καταλογίζουμε ευθύνες;

Και τη συνέδεσε που λες, και να τη!!!!!

Ω!!!! φως των ομματιών μου,

στραβώθηκα η γυναίκα
τόσον καιρό που δούλευα
με οθόνη ...δέκα επί δέκα...

Από τη χαρά μου του έκανα δώρο άλλη μια για το δικό του υπολογιστή. ΄Αει στο καλό 99 Ε κόστισε, να μην του κάνω ένα δώρο για τον κόπο του...

Δώρο λοιπόν και στον εαυτό μου η οθόνη, για την τιμή που μου έκανε η καλή μου φίλη artanis , να μου απονείμει το βραβείο Proximidade,

που συνοδεύεται από την παρακάτω "περγαμηνή" και την οποία θα αναρτήσω μόνο στην Ελληνική της απόδοση, γιατί οι φίλοι μου μιλάνε και γνωρίζουν την Ελληνική:

"Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής: «Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες."

Artanis μου να σε ευχαριστήσω και δημοσίως, επαναλαμβάνοντας την επιφύλαξή μου:"...την αποδέχομαι ΜΟΝΟ σαν εκτίμηση προς το πρόσωπό μου και Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!"

Μιλάει για εγγύτητα, φιλία και άνοδο.

Και διερωτώμαι τώρα εγώ, μα τους φίλους τους γνώρισα και με γνώρισαν, πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον, ανταλλάξαμε ιδέες, γνώμες, εμπειρίες και κουβέντες οικεία θελήσει, χωρίς τη μεσολάβηση κανενός βραβείου.

Η είσοδός μου στο χώρο δεν έγινε με καμία ανταγωνιστική ή άλλη διάθεση. Πέρα από την ενημέρωση μαθαίνω, αλλά και προσπαθώ διακριτικά να βελτιώνομαι στον εκφραστικό μου τρόπο.

Συν τοις αλλοις, κρίνω πως δε γίνεται και δε μπορώ να συγκριθώ με τους δημοσιογραφικούς, πνευματικούς και επιστημονικούς γίγαντες του χώρου.

Εν κατακλείδι και θα γίνω η κακή της παρέας, ποτέ δεν κατάλαβα το σκοπό αυτής της επιβράβευσης, ούτε από πού ξεκίνησε αλλά ούτε τους λόγους για τους οποίους καθιερώθηκε. Μήπως ήρθε για να μας διχάσει και όχι να μας ενώσει.....

Θέτει και έναν όρο η παραλαβή της επιβράβευσης. Την υπόδειξη οκτώ (8) άλλων bloggers.
Μα μόνον ΟΚΤΩ;
Οι φίλοι μου και στις δύο λίστες με τα links, είναι πάρα πολλοί και γίνονται, παρά τον περιορισμένο μου χρόνο ακόμη περισσότεροι, γιατί καθημερινά εντυπωσιάζομαι από ιστολόγια με "γερές πένες".

Αρχική μου σκέψη αλλά και επιθυμία λοιπόν, ήταν να αντιγράψω τις δυο λίστες μου και δίπλα σε κάθε όνομα να βάζω και από ένα βραβείο. Όμως έτσι θα καταργούσα αφ' ενός τους όρους του παιχνιδιού, γιατί περί παιχνιδιού τελικά πρόκειται και αφ' ετέρου θα προέκυπτε μια μακροσκελής ανάρτηση.
Το φαντάζεσαι;

Σαφώς και υπάρχουν καλά και καλύτερα και άριστα blogs.

΄Ολοι μας όμως, δεν παύουμε να αφιερώνουμε χρόνο από τον ήδη περιορισμένο μας ελεύθερο.
Δίνουμε "ψυχούλα" για να τα διατηρούμε, να τα εφοδιάζουμε, με χαρά να απαντάμε και να σχολιάζουμε.
Δε μου επιτρέπει η συνείδησή μου λοιπόν, να υποδείξω μόνον οκτώ,
γιατί είστε....
ΟΛΟΙ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΙ!!!

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Δεν ξεχνιέστε....

Την έχουν αγαπήσει...

Την έχουν τραγουδήσει...

Την έχουν ζωγραφίσει

Δεν έχανε την ευκαρία, τέτοιαν εποχή (κοντά ήσαν και οι Απόκριες, όπου συνηθίζονταν οι μελωδικές παρεϊστικες βραδιές), για να γεμίσει το χώρο με τη μελωδική και κελαρυστή φωνούλα της....

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ' από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή (δις)
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη...

"Τρελή, να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά (δις)
τα παιχνιδάκια σου,
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα..."

Κόρη της δεν ήταν και η μαμά μου; Τα ίδια νοσταλγικά τραγούδια θυμόταν κάθε τέτοια εποχή. Τότε που λίγο να απομακρυνόσουν από το κέντρο της Αθήνας, ξεχυνόσουν στους αγρούς. Και είχε πάρα πολλούς το Λεκανοπέδιο τότε.
Από αγρούς ήταν γεμάτο, πέρα από το κέντρο του και το Μαρούσι. Δεν ήταν ανάγκη να φεύγουμε πιο πέρα, αλλά ήταν βλέπεις και το καινούριο αυτοκίνητο και έπρεπε λέει να του κάνει τα χιλιόμετρά του. Μας πήγαινε λοιπόν ο πατέρας μου πολύ συχνά βολτίτσες στις πέριξ του Λεκανοπεδίου περιοχές, που τα τότε....αμπελοχώραφα, έχουν μετατραπεί σήμερα σε ασφυκτικά πυκνοκατοικημένες συνοικίες...

-->Και όταν τύχαινε να τις δει ανθισμένες δεν έχανε την ευκαιρία. ΄Ανοιγε τα χέρια της, θαρρείς και η αμυγδαλιά είχε μάτια και την έβλεπε, αυτιά και άκουγε....και την τραγουδούσε και της μιλούσε με αγάπη...

Μικρό κορίτσι εγώ τότε, δεν ήθελα να πολυπηγαίνω μαζί τους. Με γκρίνιες με έπαιρναν (το μοναχοπαίδι τους βλέπεις), αλλά τολμούσα να κάνω και διαφορετικά;
΄Ηθελα βρε αδερφέ, να καθίσω με τη φίλη μου να ακούσουμε από το μαγνητόφωνο τον Πασχάλη.... και πόσο του άρεσε ο τρόπος που τον αγαπούσε... και που όταν καθότανε στο διπλανό θρανίο...
Και με έπιανε, που λες μια μελαγχολία.... και όλο τα έκλεινα τα βιβλία...
και ναααα το δάκρυ...

Καλά σου κάνανε, μου λέει ο Γλάρος μου, που δε χάνει ευκαιρία να με πειράξει....έβλεπαν οι άνθρωποι ότι πέταγε το μάτι σου.
Τί του λες, τώρα...

Τις έχω συνδυάσει όμως και με το γάμο της αδελφής της μαμάς μου. Είχαν στολίσει το αυτοκίνητο με αμυγδαλιές μόνο.

Με αυτήν τη θεία μου λοιπόν, μόλις 10 χρόνια μεγαλύτερή μου, βρεθήκαμε πριν πολλά χρόνια, στο Λύκειο των Ελληνίδων σε μια βραδιά αφιερωμένη στον εμπνευστή και δημιουργό της Ανθισμένης αμυγδαλιάς, το Γεώργιο Δροσίνη.

Παρά το νεαρό της ηλικίας μου (όλο μεγαλο...κοπέλες ήσαν μαζεμένες), εντυπωσιάστηκα από το ρομαντισμό μιας εποχής που μπορεί να μην έζησα, αλλά έτυχε εκείνο το βράδυ να γνωρίσω, ανάμεσα σε τσάι και μαντολινάτες.

Και η, κατά τη μυθολογία, ιστορία της:

-->

-->

Εμένα τώρα, γιατί μου φαίνεται πως η ιστοριούλα με τη Φυλλίδα έχει κενά…

Για ποια ελπίδα και για ποια αγάπη μιλάει;

Η κοπελίτσα πέθανε λέμε, περιμένοντας τον όμορφο…

Μην τρελαθούμε τώρα….

Και μιας και περί τρέλας η κουβέντα, εύλογα αναρωτιόμαατε, μα είναι

«τρελές που ανθίζουν μέσα στον χιονιά»;

Η αμυγδαλιά, από τη στιγμή που παράγει μύγδαλα (τα οποία είναι τα σπέρματα με τα οποία δίνουν ζωή στο νέο φυταράκι) εκπληροί τον προορισμό της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατες μελέτες που έγιναν στο Ισραήλ, αν άνθιζε αργότερα θα είχε τον κίνδυνο να εξαφανιστεί. Τούτο επειδή τα λουλούδια της είναι ατελή και δεν τα προτιμούν τα έντομα όταν έχουν άλλη δυνατότητα. Δηλαδή, να πάνε να πάρουν νέκταρ από ένα άλλο λουλούδι. Οπότε δεν θα μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό λουλούδι της αμυγδαλιάς στο θηλυκό για να γονιμοποιηθεί.΄Οταν όμως η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίς, προλαβαίνει τα πρώτα έντομα που εμφανίζονται προσφέροντάς τους τροφή σε μια εποχή που τίποτε άλλο δεν είναι διαθέσιμο."

(εικόνα)

΄Ολα έχουν το λόγο, το σκοπό και τον προορισμό τους και για όλα η Φύση έχει την απάντηση.

(Στη μνήμη της γιαγιούλας μου και της μητέρας μου -

Εικόνες από Flickr & Photobouquet )

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Γράμμα στη Ροζαλία

Ροζαλία μου,

καλή μου κοπέλα.

Αρχοντιά και ομορφιά καμαρωτή μου.

Πρέπει να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερή, που βρίσκεσαι στα χέρια τα δικά μου.
Εντάξει, δε θέλω να περιαυτολογήσω, οπότε το αλλάζω...

"Σε καλά χέρια" ήθελα να σου πω....

΄Εχεις τα λούσα σου. Λουράκια με στρασάκια, κουδουνάκια και δε συμμαζεύεται.

΄Εχεις την καλή σου τη διατροφή και όλες σου τις ανέσεις.
Και όχι μόνο εσύ αλλά και αυτός ο αχαϊρευτος, ο άχρηστος, ο αλητόβιος και αγνώμων, που όπου ήτανε λευκός

έγινε μπεζ...

και Κύριος οίδεν πώς θα καταντήσει ακόμη....

Που έγινε να σιχαίνεσαι και να τον κοιτάξεις....
Που μας έχει φτυσμένους και όποτε πεινάσει θυμάται το σπίτι μας ... ο τσιμπλιάρης.

Συν τοις άλλοις, είσαι τυχερή Ροζαλία μου που είσαι Ελληνίς γαλή, διότι κοπέλα μου αν ήσουν Κινέζα, πολύ αμφιβάλλω αν θα σου άρεσαν τούτες οι ....πολυτέλειες, που είδα στο μέϊλ που μου έστειλε ο εξάδελφος μου, ο "θείος" σου ο Γιώργος.

"Το ζώο ταίζεται με καλαμάκι από μια μικρή εισδοχή και αφοδεύει απο μια τρύπα στο πίσω μέρος του βάζου.

Λίγο πρίν τοποθετηθεί μέσα στο βάζο το γατάκι δέχεται ηρεμιστικό μυών ούτως ώστε να μην μπορεί ν΄ αντισταθεί. Μέσα σε ένα μήνα και με τις "κατάλληλες" ανθρώπινες επεμβάσεις το γατάκι παίρνει το σχήμα του βάζου.. Ακόμα και το κεφάλι του!!

Τα ζώα μετά πωλούνται για σουβενίρ στο σπίτι.. Για περισσότερες πληροφορίες: http://zealcorp.com/bonsaikitten/bkintro.html Μαζεύονται υπογραφές στη ακόλουθη ιστοσελίδα http://www.petitiononline.com/J1A2D3E4/petition.html και σας παρακαλω να διαθέσετε ένα λεπτό από το χρόνο σας να υπογράψετε να σταματήσει αυτή η κτηνωδία. Προωθήστε αυτό το email σε όσους περισσότερους μπορείτε και μην ξεχνάτε να διαγράφετε τις προηγούμενες επαφές από τον κορμό του μηνύματος. Ο Θεός μαζί σας."

Kαι σε ρωτάω καλή μου. Υπάρχουν άνθρωποι που θα αγοράσουν αυτά τα ταλαιπωρημένα γατάκια; και με ποιά λογική;

Ροζαλία μου,

θύμωσα τόσο πολύ με τη διαστροφή του ανθρώπινου μυαλού,

που υπέγραψα καλή μου . ..

και ξανά υπέγραψα... και από πείσμα.... ξανα-ματα-υπέγραψα..... ΄Ομως κοπελάρα μου, αφού το "κτήνος" ο άνθρωπος πολεμάει και δολοφονεί τον άνθρωπο. Αφού δοκιμάζει επάνω στο κορμί αθώων συνανθρώπων του και στο όνομα της επεκτατικής του μανίας, για οικονομικά πάντοτε οφέλη, οποιοδήποτε καταστροφικό μέσο το διεστραμμένο του μυαλό επιμένει να κατασκευάζει. Αφού σκοτώνει τις Κατερινίτσες του κόσμου, περίμενες εσύ να φερθεί δίκαια στα ανυπεράσπιστα ζώα....

Ροζαλία μου, το Ισραήλ κήρυξε, λέει, μονομερή εκεχειρία. ΄Ομως άλλοι είναι οι λόγοι κοπέλα μου.....

“ΓΡΑΜMΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΝΑΚΩΧΗ ..........ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΠΙΤΣΑ ΣΤΟ SHOW ΤΟΥ”

΄Υστερα όμως, από παλαιότερες δηλώσεις του, ως υποψηφίου για το χρίσμα του Προέδρου, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του επίσκεψης στο Ισραήλ (προς άγραν ψήφων φυσικά), περίμενες εσύ Ροζαλία μου, να αλλάξει τίποτε στην πολιτική της Δύσης;..... Γι' αυτό κοριτσάκι μου, δεν πρέπει να μείνουμε με δεμένα χερια.

"ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ BLOGERS ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΚΑΙ.. Καλούμε τις Κυβερνήσεις του Ισραήλ και της Αιγύπτου να σταματήσουν αμέσως τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας και να επιτρέψουν στις ανθρωπιστικές αποστολές να εισέλθουν στην περιοχή και να σώσουν τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ασθενείς και όλους τους Παλαιστίνιους που υποφέρουν, επειδή θέλουν να έχουν τη δική τους πατρίδα, όπως όλοι οι άνθρωποι."

Θα ξανα-υπογράψουμε λοιπόν, ΕΔΩ και ΕΔΩ τούτη τη φορά όμως. Γιατί όπως φαίνεται, μόνο σκύλο αλλάζει τελικά ο Λευκός Οίκος....

Ασπάζομαί σε,

Η Κυρά σου

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Βήμα το βήμα...

Βήμα το βήμα περπατάς,
μετράει τα βήματά σου.
Τρως σου μετράει τις μπουκιές ...
Κοιμάσαι και τα ονείρατά σου,
τα διακόπτουν οι κλωτσιές,
που ρίχνει στην εξώθυρά σου.
΄Ωσπου αναγκάζεσαι και λες,

άει στάχτη.... κάτσε μέσα,
εδώ σιμά και δίπλα μου
και μέτρα μου ανάσες....

Αυτά συμβαίνουν στο Γλαραίϊκο με τούτο τον όμορφο....

Φέτος, δε σου τα είπα, του "έπεσε" και το φλουρί από την αγιοβασιλιάτικη πίτα. ΄Οχι πως το συνηθίζουμε, αλλά από κακό υπολογισμό περίσσευε ένα κομμάτι και μιας και βολόδερνε στα πόδια μας και μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς άλλος δεν ...είχε μασήσει το φλουρί....
"Και το τελευταίο στον Φοίβο μας", είπε ο Γλάρος.
Αυτό ήταν...
"Τυχερούλης ο Φοιβάκος μας" συμφώνησαν όλοι, αλλά δεν πέρασε μια εβδομάδα και παραμονή της γιορτής μου, πέρα από τις αναποδιές της σύνδεσής μου, χάσαμε και το Φοίβο μας. Πήρε το κατόπι μια μαύρη τσαχπίνα..... κι'από δω 'παν κι' άλλοι....

Στενοχώρια, διαμαρτυρίες, φωνές στο Γλάρο όλοι μας, όταν έπεσε βράδυ και το σπίτι έμοιαζε άδειο από την απουσία του.
Τί ήθελες να πάρεις μαζί σου το σκυλί χωρίς λουρί.
Πού να βρίσκεται μέσα στη μαύρη νύχτα και βρέχει.
Πού θα κοιμηθεί;

Ποιός να το ταλαιπωρεί....
Μήπως το χτύπησε κανένα αυτοκίνητο;
Μα δεν ήταν η πρώτη φορά βρε παιδιά, δικαιολογούταν εκείνος. Πηγαίναμε καθημερινά για εφημερίδα, έπαιζε και έτρεχε λίγο στο βουνό και γυρίζαμε.

Οι ώρες και οι μέρες περνούσαν, τον είχαμε ξεγραμμένο, ώσπου την τέταρτη μέρα, βράδυ Σαββάτου ήρθε από ....κάπου.
Φανερά αδυνατισμένος, μαυρισμένος, εξαντλημένος και χωρίς φαινομενικά να έχει κάποιο σοβαρό τραυματισμό, ανέβαινε με δυσκολία τα σκαλοπάτια. Πρώτη μας δουλειά, ψηλάφηση για πιθανά κατάγματα και ύστερα από ένα καλό μπάνιο ...επανεξέταση.... Τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά ο λυγμός του έδειχνε πως κάπου υπέφερε.
Μόνος του μας υπέδειξε τα σημεία που τον έκαναν να υποφέρει, γιατί τα έγλυφε συνεχώς. Η ζημιά όλη εντοπίστηκε στις τέσσερις πατούσες του. Ερεθισμένες από τις έντονες εκδορές, που μένοντας απεριποίητες τόσες μέρες πυορροούσαν, προφανώς από το αγωνιώδες τρέξιμο της αναζήτησης του δρόμου για την επιστροφή του στο σπίτι.
Κι' ύστερα σου λένε πως τα ζώα δεν έχουν νοημοσύνη.
Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν, αλλά φαντάσου τώρα,
να μην του είχε πέσει και το φλουρί...

Τώρα εσύ θα σκεφτείς, εδώ ο κόσμος χάνεται, παιδιά σκοτώνονται στην Παλαιστίνη κι' εσύ ασχολείσαι με το ψωφόσκυλο.
Συμφωνώ και άδικο δεν έχεις, όμως από τη στιγμή που υπάρχει στο σπίτι θεωρείται σαν μέλος της οικογένειάς μας.

Δε μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σου και τούτο, καλέ μου φίλε, όπως και τόσα άλλα, που είναι οι αλήθειες μου
στα ΔΥΟ χρόνια,

από τότε που σαν σήμερα ξεκίνησα τούτο το ταξίδι.
Δεν είναι μοναχικό όπως, εξ' αρχής, το φαντάστηκα. Μαζί σας μοιράστηκα πράγματα και αληθινές πτυχές της ζωής μου.

Παρέα σας συγκινήθηκα,

δάκρυσα,
έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει με λυγμούς,

με σοβαρά γεγονότα που μοιραστήκατε μαζί μου αλλά και με τις όμορφες εκπλήξεις σας και τις εκδηλώσεις αγάπης, ήθους, και ευγένειας από πλευράς σας.
Με σεβαστήκατε και το σέβομαι.
Με αγαπήσατε και σας λατρεύω.

Κυκλαμινάκι του βουνού, προχθές σε σχόλιό σου, την άδειά μου ζήτησες για να μου στείλεις γλαρένιες αγκαλιές.
Καλή μου και από τις πρώτες-πρώτες αγαπημένες μου παρουσίες στο χώρο τούτο, τίποτε δεν είναι δικό μου.
Παρέα μοιραζόμαστε τους γλάρους και τα δελφίνια,
τα κυκλάμινα και τα ρόδα...
Τα όνειρα και τις σκιές,
τα ψιθυρίσματα και τις ανάσες.
Τις σκέψεις και τους διαλογισμούς.
Τους αναστεναγμούς και τους προβληματισμούς.
Τις λύπες και τις χαρές μας.

Παίρνω μηνύματα πολλά, από πολλούς καλούς φίλους.
Μηνύματα που είναι αξιοπρεπείς εκδηλώσεις εκτίμησης προς το πρόσωπό μου και από καρδιάς σας ευχαριστώ, για την υποδοχή, την αποδοχή και την αγάπη σας.

Μου χαρίσατε ανεπανάληπτες και μοναδικές στιγμές, που ομολογώ δεν περίμενα ποτέ πως θα συναντούσα, όταν στο ξεκίνημά μου έκανα τα πρώτα μου δειλά και αβέβαια βήματα.

Δε σας "γέλασα", δε σας "δούλεψα", ούτε σας "πούλησα μούρη" και ποιός ο λόγος εξάλλου. Μερικά πράγματα ίσως εξελήφθησαν ως υπερβολές, όπως και άλλα πολλά που δεν έχω ηθελημένα καταθέσει, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Παραμένουν γραμμένα στα "Πρόχειρα"....
Μα όμως, όπως και να το κάνουμε τα έζησα. Τίποτε δεν ήταν ούτε και είναι φανταστικό, από όσα κατά καιρούς περιγράφω.
Μου έτυχαν και τα βίωσα.
Τίποτε δε μου χαρίστηκε, αλλά το πάλεψα σκληρά,...
΄Οπως και πάλι μαζί σας θα μοιραστώ, ελπίζω, το νέο μου κύκλο στο χώρο.

Σήμερα λοιπόν, που γενεθλιάζει τούτο το μπλογκάκι, δε θα μιλήσω για γλάρους κι' αγκαλιές, ούτε κατά το πως και ....φύρδην-μίγδην, μου προέκυψαν η ιστοσελίδα, το παρωνύμιο, το είδωλο, όπως λέει ο Κάβειρος και ο τίτλος της σ-e-λίδας μου, ούτε επίσης για το πότε και πώς τους γλάρους αγάπησα....

Αυτά είναι ήδη ειπωμένα στις από 27/12/2007 και 12/1/2008 αναρτήσεις μου, που βρίσκονται στον Ιουλιο του 2008 ,
μαζί με όλο το πρώτο "ΑΣΠΑΣΤΟΣ"
που μου "κλείδωσε" στις 30/6/2008 ο Βlogger.

Σήμερα και αφού
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ,
κερνάω

ΑΓΑΠΗ,

και γλυκά

με το καλό μου το σερβίτσιο....

αλλά και μουσική από τον ταλαντούχο Johnaro,
το γιο του δικού ΜΑΣ side21,
που επέλεξα για να ντύσω μουσικά τούτη μου την επετειακή ανάρτηση.

(Εικόνες από Flickr και Google, εκτός από τη δεύτερη του ηλιογράφου και τις δικές μου)

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Το "πακέτο" και τα δώρα

Σε ένα μήνα συμπληρώνω χρόνο στην, εκτός ....π-ΟΤΕ, τηλεφωνική εταιρεία, η οποία και προκειμένου να με κάνει πελάτη της, με είχε για καιρό "από κοντά" επί καθημερινής βάσεως...

Από το πολύ μπουρ-μπουρ απηύδησα η γυναίκα και λέω δε δοκιμάζουμε....
Για να είμαι ειλικρινής, κάθε άλλο παρά χαμένη οικονομικά βγήκα.
Τελευταία όμως και ύστερα από επανειλημμένες κι αδικαιολόγητες διακοπές τύπου.... "στην περιοχή σας υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα, μέχρι αύριο θα έχει αποκατασταθεί..." και που ποτέ δεν τακτοποιήθηκε, αντιθέτως με άφησαν ...σύξυλη χρονιάρες μέρες, να βρίσκομαι καθηλωμένη στην πολυθρόνα του γραφείου, για να εκμεταλλευτώ τις ολιγόλεπτες αποκαταστάσεις, μπας και μπορέσω να στείλω κανένα σχόλιο ή ευχές.... ξαναβουτάω το τηλέφωνο.

Τηλεφώνημα στο τηλεφώνημα, δε λέω όλοι τους πάρα πολύ ευγενικοί όλο αυτό το διάστημα, πέφτω και στην περίπτωσηηηη....

Το τροπάριο ίδιο: "στην περιοχή σας υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα, μέχρι αύριο θα έχει αποκατασταθεί..."
Στην απάντησή μου αλλά και σε ήρεμο τόνο, πως θεωρώ τη δικαιολογία αβάσιμη, γιατί ο γιος μου με την ίδια εταιρεία και στο ίδιο κτήριο δεν έχει καθόλου διακοπές, αλλάζαμε κουβέντα...
Τα γνωστά, με καταλαβαίνεις τώρα...

Εν τω μεταξύ,και επειδή ο ένας χρόνος συμπληρώνεται στο τέλος Ιανουαρίου, σκέφτηκα και πριν προβούν στην ανανέωση του συμβολαίου, να ενημερωθώ για το νέο τους πακετάκι με 19.90Ε/μήνα, που από τηλεοράσεως μας έχουν ζαλίσει (γιατί όχι...) και να μη χρεώνομαι με τα διπλά που πληρώνω τώρα.
Ναι....μου λέει ο υπάλληλος αλλά η προσφορά είναι για ένα εξάμηνο, μετά τη λήξη του οποίου θα πληρώνετε και πάλι 39,90 Ε.
Και γιατί καλέ μου "εκπρόσωπε της εταιρείας" από τηλεοράσεως δεν τα λέτε ευθέως αυτά τα πράγματα στον κοσμάκη;
Περιττό να σου πω, πως παρά το ότι η φουκαριάρα ήμουνα τόσο ευγενική μαζί του....έφαγα το ακουστικό κατάμουτρα....

Γ-ellas ή δεν Γ-ellas?

Το αποκορύφωμα ήρθε χθες, άαααλλη χρονιάρα μέρα, ανήμερα της γιορτής μου, όπου με άφησαν με οθόνη λευκή.
Έπεσα όμως σε ευγενέστατο παλικάρι που με βοήθησε με υπομονή και την επαναφέραμεεεεε...

Ανοίγω που λες την αλληλογραφία μου και η μια έκπληξη διαδεχόταν την άλλη, από εγκάρδιες ευχές αλλά και δωράκια

Θα σε μαλώσω.... δεν είναι υάκινθος (μα καλά εγώ θα σου μαθαίνω τα λουλούδια;), είναι βιγκόνια ή μπιγκόνια

Η μαργαρίτα αυτή (έχω και στη Γλαρούπολη.....πανέμορφες δεν είναι;), υπάρχει και σε ροζ χρώμα και κάθε σούρουπο κλείνει ή όταν έχει συννεφιά δεν ανοίγει.