Πρωϊ Σαββάτου...

.... έως και πριν 7 χρόνια.

Η πόλη κοιμάται.
Πλύσιμο, ντύσιμο,
βιαστική έξοδος.
Προορισμός περίπτερο.
Εφημερίδα,
ακόμη πιο βιαστική επιστροφή στο σπίτι.
΄Ατσαλο άνοιγμα της συσκευασίας.
Ζητούμενο....τι άλλο από το ένθετο.
Σελίδα 4, αριστερά κάτω...

"FΑΧ"

" Ντύσου απλά γι' απόψε,
θα 'μαστε άλλωστε εμείς κι εμείς
στη συντροφιά.
Φόρεσε αν θες, 'κείνο το θαλασσί φουστάνι
που έραψε επάνω σου το κύμα
της Σκοπέλου και ζώνη δέσε πάνω σου
τα φύκια απ' τη Σκιάθο.
Ντύσου μ' αυτά, είν' αρκετά -άλλωστε
θα 'μαστε εμείς κι' εμείς στη συντροφιά.
Η νύχτα, εσύ, εγώ και το φεγγάρι..."






"Είσαι να πάμε για καφέ, να πούμε δυο κουβέντες,
να πούμε κάμποσες ματιές, να μη διψάμε όλη
μέρα;
Είσαι να πάμε για καφέ, να φτιάξουμε λίγες στιγμές,
να τις ρουφάμε όλη μέρα;
Είσαι να πάμε για καφέ, να πίνουμε τη συντροφιά
γουλιά, γουλιά, πριν μας την κλέψει η μέρα;
Είσαι να πάμε για καφέ, να πούμε δυο κουβέντες,
οι δυο να γίνουν τρεις, αυτές ακόμα πιο πολλές
να μας μεθύσουν τελικά -να κλέψουμε τη μέρα;"

"Θες να σου φέρω κάτι σαν γυρίσω;
΄Εχει πολλά καλά εδώ και δύσκολα διαλέγω.
Να, είπα χθες να μου τυλίξουν μια δωδεκάδα
ξένοιαστα χαμόγελα, κάμποσο χρόνο
που είδα εκεί νωχελικά να κάθεται στα ράφια
και δυο πακέτα χάδια -το ένα γράφει των χεριών,
το άλλο, λέει, των ματιών. Δεν ξέρω... θες κάτι άλλο
να σου φέρω σαν γυρίσω;"







"Χθες βράδυ πήγα σινεμά, εδώ δίπλα στην πλατεία.
΄Επαιζε μια καλή ταινία. ΄Οχι ότι την είδα και πολύ,
γιατί με το που άρχισε, οι πρωταγωνιστές
κατέβηκαν απ' την οθόνη και κάθησαν μαζί μας
στην πλατεία. Πήραν ποπ-κόρν κι' ένα νερό
και κουβεντιάζαμε κοιτώντας γύρω μας - αυτό,
μου είπαν, είναι έργο... Σκέψου να ήσουν κι εσύ εκεί,
στη διπλανή μου άδεια, πάνινη καρέκλα... "







"Είπα να μη σου γράψω σήμερα -τι να σου λέω πάλι...
Είπα μήπως και γίνεται να στείλω ένα χαμόγελο,
πακέτο τυλιγμένο.Κι εκεί που πας στα γρήγορα
να δεις τι έχει μέσα, να ξεχυθεί τριγύρω σου, να
τα τυλίξει όλα. Τον καναπέ, το πάτωμα, τους
τοίχους, τις καρέκλες...
Είπα να μη σου γράψω σήμερα. ΄Οχι ότι βαριέμαι, μα
να, λέω μήπως και γίνεται να στείλω ένα δέμα. Κι
εκεί που πας στα γρήγορα να λύσεις την
κορδέλα, να μπερδευτείς και να δεθείς μ' αυτό
που θα 'χω μέσα...
Μπα, δεν σου γράφω σήμερα..."







"Σου γράφω λίγο βιαστικά, το τρένο περιμένει.
Ξέχασα φεύγοντας, δυο-τρία πράγματα εκεί, αν θέλεις
πρόσεχέ τα.
Στο μπαλκονάκι έξω, θα το δεις, στη δεύτερη γλαστρούλα,
έχω φυτέψει ένα πλατύ χαμόγελο, αν θυμάμαι. Μην το
ξεχνάς και πότιζέ το, αν θες, έστω και πότε πότε.
Το αριστερό παράθυρο το άφησα μισάνοιχτο. Είδα από
κει τον ουρανό μια μέρα βρώμικο, μουντζούρη και
θλιμμένο. Για πες το και στους γείτονες, να δείτε τι θα
γίνει, μη σας θυμώσει κάποτε κι άντε να βρείτε άκρη...
Τί άλλο; Α, ναι, σε μια κρεμάστρα, θα το δεις, άφησα μια
ελπίδα. Μην την ξεχνάς, ξεσκόνιζέ την πιο συχνά, γιατί
λερώνει εύκολα με τόση σκόνη γύρω..."

Γλυκιά και αγαπημένη Σαββατιάτικη συνήθεια.
Χωμένη στον καναπέ τους χειμώνες, στον κήπο τα καλοκαίρια συντροφιά με ένα φλυτζάνι καφέ, που με περίμενε υπομονετικά στο τραπεζάκι μέχρι να γυρίσω από το περίπτερο.
Δε γίνεται να μην τα ξεφυλλίσω και να μη δακρύσω πάλι.

"Ας πούμε" και πάλι φέτος

Στη μνήμη του "ανεπανάληπτου κύριου Απέργη"

(εικόνα του καλού ΜΑΣ ηλιογράφου) 

UPDATE: 31/7 11:20

΄Ενα ακόμη "FAX" του Σταύρου Απέργη,
από το σχόλιο του Μηθυμναίου ΜΑΣ:
«Σου ’στειλα μήνυμα στον υπολογιστή - δεν ξέρω αν το πήρες.
Το ’γραψα, βλέπεις, με μια πένα από φτερό - βγάζει έναν ήχο, ξέρεις, σαν να σου λέει σ' αγαπώ.
Σου ’στειλα κι ένα τριαντάφυλλο - για δες αν είναι στο πι-σι, ή χάθηκε όπως κι εσύ».

Ο "Μικρός" μου λιόντας

Τι κάνει ο Λιόντας σου, μωρέ... μου φώναζε γελώντας ο Σ., κάθε πρωϊ που έμπαινα στο γραφείο, τρείς μήνες μετά τη βιαστική σου "άφιξη".

Εύστοχος ο χαρακτηρισμός, όταν με Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού 4/10, έσκασες μύτη από τις 25/7... διαψεύδοντας όλους μας τους φόβους, αλλά και αποδεικνύοντάς μας πως είσαι ...πραγματικό λιοντάρι.

Ξ-e-φυλλίζοντας χθες βράδυ το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο, στάθηκα στην προπέρσινη ανάρτηση, η οποία και τι δε μου θύμισε...

• "Πόσο τρόμαξα, όταν λόγω ρήξης αμνιακού σάκου στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης μου σε σένα, οδηγηθήκαμε εσπευσμένα στο μαιευτήριο.

• Πόσο αγχώθηκα, έστω κι' αν υπήρχαν ήδη τρία παιδιά, τα 3 μεγαλύτερα από τ' αδέλφια σου.

• Πόσο βασανιστικά πέρασαν πέντε (5) ημέρες αναμονής, γιατί ο γιατρός έκρινε πως ήσουνα πολύ μικρό και δε διακινδύνευε επίσπευση του τοκετού. Πέντε ημέρες που θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερες, μα βιαζόσουν...δεν περίμενες άλλο....

• Πόσο φοβήθηκα όταν ο γιατρός ανασήκωσε μια .... μικρογραφία νεογέννητου, βάρους 1.230 γρ.

• Πόσο υπέφερα στο δωμάτιο μετά τον τοκετό, όταν άκουγα τις ροδίτσες από το κρεββατάκι του μωρού της διπλανής και πόσο ζήλευα που εκείνη το χάιδευε και το θήλαζε κι' εγώ έμενα με άδεια αγκαλιά...

• Πόσο ράγισε η καρδιά μου όταν έφυγα από το μαιευτήριο με άδεια χέρια, γιατί εσύ έμεινες πίσω....

• Πόσο έκλαψα όταν έφτασα στο σπίτι και με έζωσε η ανασφάλεια και η μοναξιά (αλήθεια, πόσο μόνη μπορούσα να είμαι με τρία παιδιά; όμως έτσι ένοιωσα).

• Πόσα δρομολόγια κάναμε καθημερινά με τον πατέρα σου για να σου φέρνουμε το πρωϊ γάλα μητρικό και το απόγευμα ξανά για το επισκεπτήριο.

• Πόση λαχτάρα νοιώθαμε, φορώντας τις λευκές αποστειρωμένες ρόμπες, προκειμένου να μπούμε στην αίθουσα προώρων, μόνο για να σε δούμε στη "βιτρίνα" και να ενημερωθούμε για τα ... 20 ή 30 γραμμάρια βάρους που έπαιρνες καθημερινά (μετρούσε ακόμη και το μισό γραμμαριάκι...)

• Πόσο λυπημένοι ήμασταν όταν τελείωνε το επισκεπτήριο, όμως δε φεύγαμε. Καθόμασταν στα σκαλοπάτια του Μαιευτηρίου αγκαλιασμένοι, με δάκρυα στα μάτια και δε νοιαζόμασταν για τον κόσμο που μπαινό-βγαινε...

• Με τί δέος σε κοιτάζαμε μέσα στη θερμοκοιτίδα, με χεράκια και ποδαράκια χιλιοτρυπημένα, με μία μεγάλη σύριγγα φυτεμένη ψηλά στο μέτωπό σου και σωληνάκι περασμένο στο ένα σου ρουθούνι, απ' όπου περνούσε το γάλα στο στομαχάκι σου(*).

• Πόση συγκίνηση αισθανθήκαμε, όταν ύστερα από ένα μήνα άνοιξαν το πορτάκι της θερμοκοιτίδας και σου αγγίξαμε τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια για πρώτη φορά.

• Πώς αντέδρασαν τα αδέλφια σου, όταν ύστερα από 1 1/2 μήνα σε φέραμε στο σπίτι. Περίμεναν στην είσοδο και μόλις σε είδαν μέσα στο καλάθι φώναζαν: "΄Αχ! έχει και χεραααάκια, έχει και ποδαραααάκια.." (γύρευε πώς σε είχαν φανταστεί...)

• Πόσο σε καμαρώνω, που είσαι σήμερα ένα ψηλό και ωραίο παλληκάρι..... το νιώθεις... έτσι δεν είναι;
  

ΘΕΛΩ ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ:

• Πως όταν σε φέραμε, επιτέλους στο σπίτι, (πότε πέρασαν αλήθεια 24! χρόνια;) από τη λαχτάρα μου σε κρατούσα αγκαλιά, ακουμπούσα το μάγουλό μου στο τρυφερό σου προσωπάκι, γύριζα όλο το σπίτι και σου μιλούσα....σου μιλούσα....και σου υποσχόμουν πως "δε θα σε μαλώσω ποτεεεέ", "ποτέ δε θ' απλώσω το χέρι μου επάνω σου όοοο,τι και να μου κάνεις" ...

• ΄Οτι σε λατρεύω και θα είμαι δίπλα σου όταν, για ό,σο και ό,ποτε με χρειαστείς.

ΝΑ ΜΟΥ/ΜΑΣ ΖΗΣΕΙΣ!!! 




Click Here to Get More Images @ MyNiceProfile.com

(*) Aπό τον καλό μου φίλο pediatre (όπου και πληροφορίες για τη νέα γρίπη), έμαθα πως λέγεται ρινογαστρικό

Γιατρέ μου, ...Πρωτοψάλτη για την κόρη σου τη ζαργανίτσα, όπως της τραγουδούσες τότε που έμεινε κι' εκείνη για 10μέρες στη "βιτρίνα"

΄Ετσι απλά... ή η εκδίκηση των χοίρων...

"Θέμα: πανδημία κέρδους

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από μαλάρια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κουνουπιέρα.
Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό.

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με ένα σιρόπι των 25 σέντς. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό.

Ιλαρά, πνευμονία, ασθένειες θεραπεύσιμες με φτηνά εμβόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως κάθε χρόνο.

Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα.
Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών.
Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου.

Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, μια πανδημία!!!

Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών.

Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο.
Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως.




Μισό εκατομμύριο έναντι 25.



Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών;


Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί.

Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες.


Ακόμα και αν το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της.



Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η GlaxoSmithKline, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια.

Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά.

Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων. Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι’αυτό.
Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo.

Μόνο για τη γρίπη των χοίρων.

Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»;

Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche.
ROCHE: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι’ αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό Tamiflú.


- Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú;

- Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί.

- 50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες;
- Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά.

- Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο.
Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú.
Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της αριστερής πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ.

Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και GlaxoSmithKline τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας.

Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα.

Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ’ ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. "


΄Ετσι απλά... γιατί μου το έστειλαν με μέϊλ.

Και ο νοών νοείτω...

Τα καπέλα που φορώ...

...και πόσα χρόνια τα κρατώ…

Ναι, όπως το ακούς καλή μου φίλη, γιατί μερικά από αυτά δεν τα αγαπάς, αλλά είσαι υποχρεωμένος να τα φοράς, όπως την υπηρεσιακή ταυτότητα στο πέτο.

΄Ηρθαμε Βιέννη και δε θα αγοράσεις καπέλο; μου είπε.

 

Είχα σταθεί μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη του βιεννέζικου καταστήματος και μου αράδιαζαν ένα σωρό καπέλα. Αυτό, θαρρείς από τη στιγμή που το στερέωσα στο πλούσιο μαλλί μου πως είχε φτιαχτεί για μένα. Τόσο πολύ δέσαμε εκείνο και ...το προφίλ μου.

Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη λοιπόν, για να επιλέξω το
καπέλο της συντρόφου.

Τόσο το λάτρεψα, που σήμερα να σκεφτείς,

πως συμπληρώνει στο κεφάλι μου

...30 ολόκληρα χρόνια.

Οι μπόρες που το μούσκεψαν δε στάθηκαν ικανές να του αλλοιώσουν τη φόρμα, την τσόχα ή τα φτερά. Ποτέ δε μου ήταν βάρος, γιατί μαζί μ' Αυτόν το διαλέξαμε.

Και ύστερα ήρθε αυτό των υποχρεώσεων

Τούτο ήταν το πιο φορτωμένο.

Λουλουδικό να δεις επάνω του...

 

Το διαλέξαμε επίσης μαζί, γι’ αυτό και είναι ...unisex.

Ακόμη και όταν βαρύ μας έπεφτε σε ζέστη ή σε κρύο... σε μπόρα και χαλάζι, είχαμε τον τρόπο και την καλή τη θέληση να μοιραζόμαστε το βάρος του.

Είναι και το άλλο μου της εργαζόμενης, που έχω ...μονοφόρι 32 ολόκληρα χρόνια.

Ποτέ δεν του επέτρεψα να μου χαλάσει το μαλλί, να μου στραβώσει το τσουλούφι... όμως δε βλέπω την ώρα να απαλλαγώ από δαύτο.

Ναι βρε παιδί μου, με κούρασε, το βαρέθηκα ετούτο το καπέλο και φέτος αποφάσισα πως σύντομα θα τελειώνουμε οριστικά...

Αυτό της νοικοκυράς ήταν πάντα υπό έλεγχο και ποτέ βάρος.

Το καπέλο της φίλης το προστατεύω όσο μπορώ, γιατί είναι πολύ ευαίσθητο.

Δε θέλω να φοριέται σε ακατάλληλες ώρες και περιστάσεις, ούτε να το χαλάσουν οι καιροί...

Τελευταίο μου απόκτημα αυτό του μπλόγκερ,

που για περισσότερο από 2,5 χρόνια, είναι από αυτά που προς το παρόν, δε θέλω με τίποτε να ξεφορτωθώ.

Σε γενικές γραμμές καλή μου φίλη από το Σουλτανάτο του Ομάν, τα καπέλα μου ποτέ δε συγκρούσθηκαν, ούτε αλληλοφαγώθηκαν.

΄Ηταν πάντα under control...

I like to change it

"΄Οποιος δεν έχτισε κι' όποιος δεν πάντρεψε",
λέει ο σοφός μας λαός και πολύ καλά τα λέει.
΄Ελα όμως εγώ, που ούτε χτίζω αλλά ούτε και παντρεύω... γιατί να πάθω τέτοιο πράμα;

Γιατί να βρίσκομαι στα πρόθυρα της παράνοιας...κοινώς λωλαμάρας... μου λες;

΄Ενα βαψιματάκι σκέφτηκα να κάνουμε η γυναίκα στο σπίτι μας και να το φρεσκάρουμε μέσα έξω.









Myspace Fun Flash Comments

Τώρα για το κουσούρι μου με τις αλλαγές στο σπίτι έχω και άλλες φορές μιλήσει. Μέχρι τώρα τα έβαζα με έπιπλα μαξιλάρες, ριχτάρια και διακοσμητικά. Φέτος με ενόχλησαν τα ντουβάρια.

΄Αντε λοιπόν και να ρίξουμε έναν τοίχο για να ενώσουμε δυο δωμάτια, ώστε να δημιουργήσουμε άνετο χώρο για γραφείο-καθιστικό.

Το ανακοινώνω η έξυπνη στο Γλάρο μου.

Γυναίκα μου έχεις δίκιο, μου είπε...(ααα, χατήρι δε μου χαλάει το στεφάνι μου), θα ειδοποιήσω συνεργείο πάραυτα.

Κι ήρθαν, που λες, ένα πρωί τα ....σαϊνια... 


και από προχθές μου έχουν κάνει το σπίτι καινούριο...
Γύρω γύρω, από το σπίτι άρχισαν να στήνουν σκαλωσιές και μοιάζει με εργοτάξιο. Πόρτες και παράθυρα ανοιχτά, τεχνίτες μπαινοβγαίνουν και το χώμα σύννεφο....
Τι το 'θελα κατακαλόκαιρο και κοντεύω να πάθω ....από έμφραγμα μέχρι εγκεφαλικό και όλα τα παρεμφερή.
Και είμαστε μόνο στην αρχή...
Σκέψου να μου αποσυνδέσουν και τα .... νέτ-ια μου
και τότε να δεις κέφια η Γλαρένια... 

 
Διότι είναι και το άλλο. Δε με νοιάζει τόσο η φασαρία και η κούραση, όσο τα λουλουδάκια μου που ήταν μεσ' στην καλή χαρά και τώρα από την πλευρά του κήπου θα πρέπει να στριμώξουν με τις σκαλωσιές το φετινό μου απόκτημα την ...κουμ κουατίτσα μου, η οποία προ 15 ημερών ήταν γεμάτη μικρά και αρωματικά λουλουδάκια και σήμερα

έχει "δέσει" φρουτάκια.
Καλή μας δύναμη...

Το "χτήμα"

΄Οταν το κινηματογραφικό έργο τελείωνε, περνούσαμε για κέρασμα σε ένα από τα καφενεία της πλατείας.
Υποβρύχιο


ή κεράσι γλυκό του κουταλιού



και η απόλαυση του κάθε πιτσιρικιού...
Και ύστερα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής σε μια διαδρομή ανάμεσα από αμπέλια με σταφίδες.


Τις ασέληνες νύχτες οι πυγολαμπίδες(**) στην άκρη του χωματόδρομου με το ατέρμονο πήγαιν' έλα τους, βοηθούσαν ώστε να ξεχωρίζει η γράνα (*).
Μαύρο σκοτάδι παντού και τα μικρά αγριευόμασταν, γι' αυτό ένας από τους μεγάλους κρατούσε ένα φακό ....κλεφτοφάναρο. Πολυτέλεια ο παραπανίσιος...

"Φως δεν είχε...
Νερό της ΟΥΛΕΝ δεν είχε...
Βρύσες δεν είχε...

Μπανιέρα δεν είχε...

Ανέσεις δεν είχε...

Γιατί εγώ, τότε, παιδί της πόλης και καλομαθημένο, να πρέπει να πηγαίνω κάθε Αύγουστο με Σεπτέμβριο στο "χτήμα", στο χωριό του πατέρα μου;

΄Επρεπε δηλαδή, να

αφήσω το πανέμορφο ... τ' Αναπλάκι μου (18/4/07 "Σαν παληό σινεμά") και να απομονωθώ, χωρίς ανέσεις και παρέες στη μέση του πουθενά. Σ' ένα αμπελώνα ατελείωτο, λίγο πιο έξω απ' το χωριό, κάτω εκεί, που φέτος το καλοκαίρι κάποιοι αποφάσισαν να .....αλλάξουν το γεωφυσικό χάρτη της περιοχής.... και όπου τα καλοκαίρια μεταφέρονταν οι θείοι μου για τον τρύγο, το μάζεμα δηλαδή των σταφυλιών.

Ατέλειωτες εκτάσεις με αμπέλια, να χάνεται το μάτι στο

τέλος του ορίζοντα, εκεί όπου έσμιγαν τα κλήματα με τον ουρανό.

Και στη μέση ένα δωματιάκι 3Χ3 με χαγιάτι απ' έξω. Οι μισοί κοιμούνταν έξω κι' εμείς τα παιδιά με τη γιαγιά μέσα.
Δεν άκουγες φωνή ανθρώπου πέρα από των ενοίκων της....χασιέντας (η γιαγιά μου και μάνα του πατέρα μου και η αδελφή του με τον άνδρα της και τα δυο παιδιά της.

Μακριά στο βάθος μοναχά, όταν περνούσε το "αστικό" από τον κεντρικό χωματόδρομο που οδηγούσε στο χωριό και σήκωνε πίσω του σύννεφα σκόνης, αισθανόσουν πως ...κάτι κινείται.

(εικόνα)

΄Ενα πηγάδι πέτρινο χτιστό, που πέρα από το δροσερό νερό του, αααα, η αλήθεια να λέγεται...., έκανε και χρέη ψυγείου. Πώς διατηρούμε σήμερα τα φρούτα μας στη συντήρηση; Εκεί μέσα, αφού προηγούμένως είχαν πλύνει το τεράστιο καρπούζι και τα σταφύλια, τα έβαζαν μέσα στο σούγλο, (ένα λαμαρινένιο κουβά με σκοινί), που από νωρίς το πρωϊ βύθιζαν στο πηγάδι για να έχουμε δροσερά φρούτα το μεσημέρι μετά το φαγητό.

Και ναι, θα την ξαναπώ ....τη μαύρη αλήθεια, ήταν πολύ δροσερά, τύφλα να 'χουν τα δημερινά δίπορτά μας...

Το "φουρναδιό", το χτιστό, χωριάτικο φούρνο, όπου έψηναν φαγητά και ψωμί πάνω σε κληματόβεργες...άλλη γεύση εκείνη, βρε παιδί μου... κι' ύστερα λέμε πως τρώμε σήμερα....
Και ο γερο-πλάτανος ψηλός, δασύφυλλος, πλατύφυλλος, λεβέντης και αγέρωχος, που έκανε χρέη παιδικής χαράς.

Περνούσε ο θείος ένα μεγάλο σκοινί από κάποια διακλάδωση του κορμού του, έβαζε ένα σανίδι για κάθισμα, ένα τσουβάλι για μαξιλάρι και...έτοιμη η κούνια μας.

Τα βράδια, μαζεμένοι όλοι κάτω από το χαγιάτι απ' όπου κρεμόταν το φανάρι

που εκτελούσε χρέη ψυγείου, αφού ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε. Συντήρηση των τροφίμων δηλαδή για μια ημέρα. Γύρω από το τραπέζι λοιπόν με την κρεμαστή λάμπα πετρελαίου για φαγητό, κουβεντούλα και νωρίς για ύπνο, γιατί από πολύ πρωϊ επικρατούσε ένας μικρός πανικός.

"Θέρος τρύγος, πόλεμος"!

Εργάτες με καλάθια πηγαινοέρχονταν μέσα στα κτήματα. γεμάτα με σταφύλια που άπλωναν στ' αλώνια για να ξεραθούν και να γίνουν σταφίδες. Και τα γύριζαν ύστερα από μερικές ημέρες με κάτι εργαλεία σαν χτένια για να λιάζονται απ' όλες τις πλευρές, τις τσουγκράνες.

Κι' έτσι και άρχιζε να συννεφιάζει ή να μπουμπουνίζει σήμαινε συναγερμός. Από ένα σταφιδόπανο στην κάθε μασχάλη, μεσ' την άγρια νύχτα πολλές φορές θυμάμαι και έτρεχαν πανικόβλητοι για να σκεπάσουν τις σταφίδες.

Πάθαιναν οι άνθρωποι και ζημιές, όποτε πηγαίναμε. ΄Εχαναν τα μικρά τους κλωσόπουλα...

Αλεπούδες δεν είχε η περιοχή...

Ανακάλυψαν όμως μια μικρή ....."νυφίτσα", που τα πήγαινε λέει ....βόλτα, ανασήκωνε την ποδιά της, τα έκλεινε στοργικά μέσα... και τα σεργιάνιζε με τις ώρες..... Ασφυκτιούσαν τα φουκαριάρικα, παρέδιδαν το πνεύμα και η μικρή νυφίτσα τιμή και δόξη, τα ενταφίαζε ευλαβικά ... Αυτά έκανε η αφεντιά μου....

Εγώ εκεί, από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, δεν ήθελα να πηγαίνω. Και τί δε θα 'δινα όμως τώρα, για να ξαναζήσω έστω για ένα 24ωρο όλη εκείνη την ομορφιά, που πέρασαν πολλά χρόνια για να εκτιμήσω.

Να πιώ βυσσινάδα με καλαμάκι από φυσικό υλικό. που ήταν απλά ο μίσχος από τα ξερά στάχυα των σταριών ...οικολογικό θα το λέγαμε σήμερα...

Να κοιμηθώ κάτω από τον πλάτανο και να μου χαϊδεύει τ' αυτιά το θρόϊσμα της πλούσιας φυλλωσιάς του.

Να πιάσω νερό από το πηγάδι...
Να πάω στο διπλανό χτήμα για τζίτζιφα...
Να μείνω ένα βράδυ με το φως της λάμπας και τα τριζόνια συντροφιά...

Να ξαναπερπατήσω βράδυ, κάτω απ' το φως του φεγγαριού στο "στρατόνι", που δεξιά κι' αριστερά φωτιζόταν από αμέτρητες πυγολαμπίδες...

΄Αρεσε και της άααλλης γιαγιούλας μου από το Ναύπλιο, εκεί στο "χτήμα". Πολύ αργότερα, σε κάποιο ταξίδι "αστραπή" με το Γλάρο μου, την είχαμε πάρει μαζί μας (1η φωτογραφία) .

΄Οταν ύστερα από χρόνια ξαναπεράσαμε... το χτήμα είχε ρημάξει...

Την καμαρούλα την κατέφαγε αργά-αργά το σαράκι του χρόνου...

Το πηγάδι ήταν πνιγμένο στα βάτα και η πέτρα που ρίξαμε βόγγηξε από τη βίαιη και ανώμαλη πτώση. Το φουρναδιό γκρεμίστηκε.

Ο πλάτανος μαραζωμένος πλέον, στέκει ακόμη μοναχός, στη μέση μιας μεγάλης και χέρσας έκτασης, γιατί ούτε οι αμπελώνες υπάρχουν πλέον. Θέλουν ανθρώπους και χέρια, θέλουν φροντίδα και αγάπη για να προκόψουν ..."

(*) Η λέξη γράνα είναι σλαβικής προέλευσης, ενσωματώθηκε στην ελληνική γλώσσα στα μεσαιωνικά χρόνια, χρησιμοποιείται ιδιωματικά και σημαίνει υδραγωγός ή χαντάκι.
(**) Ο radio marconi έχει κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα και εκτενή αναφορά
(Το εντός εισαγωγικών κείμενο αναδημοσίευση από ανάρτηση της 17/9/2007 "Καμαρούλα μια σταλιά")

Σήμερον...

"Σήμεροοοον στον κινηματογράφο Ανεμώνη δυο έργαααααα" ... φώναζε από το μεγάφωνο του αυτοκινήτου ο οδηγός του, που περνούσε από τις φρεσκοσκουπισμένες γειτονιές, για να ενημερώσει τον κόσμο.
Είχαν βγει οι νοικοκυράδες από νωρίς γα την καθημερινή περιποίηση των χωματόδρομων, δουλειά που τώρα κάνουν από τα άγρια χαράματα, τα αυτοκίνητα του δήμου με τις αυτόματες βούρτσες. Απαραίτητο δε και το κατάβρεγμα του χωματόδρομου μετά το γερό σκούπισμα. Τζάμι τον κάνανε, ώστε να μη σηκώνει χώμα όχι μόνο για να μπορούν τα παιδιά να παίξουν πιο ευχάριστα αλλά και να μη σκονίζονται τα ...πηγαδάκια με τις καρέκλες και τα σκαμνάκια στις εξώπορτες. Και μοσχοβολούσαν οι γειτονιές βρεγμένο χώμα ανακατεμένο με τριαντάφυλλο και μοσχομπίζελο...
Ναι, το χώμα σηκωνόταν σύννεφο αν δεν είχαν προηγηθεί αυτές οι με μεγάλη επιμέλεια δουλειές, έτσι και τύχαινε να περάσει κανένα αυτοκίνητο.
Ο λόγος για το κατάβρεγμα ήταν πως αποσκοπούσε στην προστασία των νοικοκυριών, αφού τότε δεν υπήρχε κλειστό παράθυρο αλλά ούτε και πόρτα.
Αν και ο κυριότερος, πιστεύω ιδιαίτερα στις υποβαθμισμένες περιοχές, ήταν οι βόθροι.
Εύκολο ήταν κάθε τρεις και λιγάκι να τ' ακουμπάς στον"ΑΧΟΡΤΑΓΟ";....

ΔΥΟ έργα.
Μεγάλη η πρόκληση.
Ξέρεις τί σημαίνει δυο έργα;
Να περάσεις ευχάριστα 2,5 με 3 ώρες, εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια, που δεν υπήρχε τίποτε περισσότερο πέρα από συζήτηση με τη γειτόνισσα, πες το κουσκούσι καλύτερα να πιάσει και τόπο... Μικράκι ήμουνα αλλά θυμάμαι πολύ καλά πως η όλη διαδικασία ήταν "πανηγύρι".
Να ντυθείς, να στολιστείς και να ξεκινήσεις νωρίς,
για να προλάβεις και καλή θέση και όχι να βλέπεις το κεφάλι του μπροστινού
αντί ...για τα δάκρυα της Ναργκίς, της οποίας, σημειωτέον, μόνο το όνομα θυμάμαι... αλλά ας είναι καλά γκούγκλης. Η μια λοιπόν από τις δυο ταινίες ήταν οπωσδήποτε κωμωδία ή κάποια με κοινωνικο-αισθηματικό θέμα και η άλλη... τί άλλο από τη μόδα της δεκαετίας του '60 τις ινδικές ταινίες

και αργότερα (γυμνάσιο πήγαινα) τις τουρκικές με την περιβόητη Χούλια, άααλλο κλάμα από ' κει...

- Λεμονάδες, πορτοκαλάδες, γκαζόζες, μπυράαααλ,.... κωκ, σάααμαλι, φιστίκια, πασατέμποοοοος, φώναζαν οι νεαροί με την πραμάτεια στο δίσκο. Περιφέρονταν στους διαδρόμους του χαλικοστρωμένου θερινού σινεμά με ένα ξύλινο δίσκο που κρατούσαν με τα δυο τους χέρια και στερεωνόταν με λουρίδα περασμένη γύρω από τον αυχένα τους. Πριν ακόμη αρχίσει η προβολή το χαλικόστρωτο γέμιζε φλούδια από πασατέμπα και καπάκια από τα αναψυκτικά.
΄Ετσι, με...

• Γέλια από τους αλησμόνητους Χατζηχρήστο, Βασιλειάδου, Γκιωνάκη, Σταυρίδη, Ηλιόπουλο και άλλους κωμικούς μας όπως ο αεικίνητος Βέγγος, που πέτυχα πριν χρόνια κάποιο καλοκαίρι στην παραλία στο Τολό και έτσι σα ...μοτεράκι περπατούσε στην καυτή άμμο.

• Δάκρυα για το άσχημο, άδικο ή βίαιο τέλος μιας αγάπης (με πρησμένα από το κλάμα μάτια βγαίναμε από το σινεμά)

• Χαμόγελα ικανοποίησης για την κοπέλα που ....αποκαταστάθηκε η τιμή και η υπόληψή της.

• Μ' αγιόκλημα και γιασεμιά....

...θυμάμαι τα πολύ παιδικά μου καλοκαιρινά βράδια εδώ την Αθήνα, αλλά και στο Ναύπλιο στο μοναδικό θερινό σινεμά "Αίγλη " του Χουντάλα κοντά στο πάρκο.

Τώρα πάλι, στο υπαίθριο και όχι φυσικά μόνιμο σινεμά στο χωριό του πατέρα μου είχε άλλο γλέντι.
Σε μα αλάνα μάζευαν καρέκλες από τα παρακείμενα καφενεία, έστηναν την οθόνη και ένα ....σταφιδόπανο για τέντα, στην περίπτωση που οι ντόπιοι και πρακτικοί "μερομήνιες" προβλέπανε βροχή.
Δε θα ξεχάσω το βράδυ που έριξε βροχή, με το κανάτι που λένε και τα σταφιδόπανα έκαναν επικίνδυνη ...κοιλιά πάνω από τα κεφάλια μας, μέχρι που από το βάρος δεν άντεξαν για πολύ και έτρεχαν από το πλάϊ σαν καταρράκτες. Πέρα δώθε οι καρέκλες (ούτε συζήτηση για πάνινες πολυθρόνες), για να μη βραχεί ο κόσμος.
΄Ητανε να χάσεις την ευκαιρία όμως; πότε θα ξανα 'ρχόταν το συνεργείο για ταινία, μου λες;
Και τα βράδια κάτω στο "χτήμα", δεν περνούσαν εύκολα....

(υ.γ. για το "χτήμα'' ....στο επόμενο)