Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Υάκινθοι και κρίνα...





"Μαμά ήρθα"
, της ψιθύρισα.
Μόλις είχαμε φτάσει με την ψυχή στο στόμα από το τρέξιμο στου Μπακάκου. Ο Γλάρος να με περιμένει μέσα στο παράνομα σταθμευμένο και πάνω στην Ομόνοια αυτοκίνητο κι' εγώ στην τρεχάλα για το πολύ ακριβό φάρμακο που θα βοηθούσε τον ...τελειωμένο της αιματοκρίτη.
Τη βρήκα στην ίδια, όπως και 2 μήνες τώρα, θέση. Γυρισμένη στο αριστερό πλευρό σε κατάσταση λήθαργου.
Γύρισε με δυσκολία το κεφάλι, με κοίταξε σαν χαμένη με το βασιλεμένο βλέμμα της και με θλίψη ψέλλισε τρεις όλες κι' όλες λέξεις που με κάρφωσαν:
"Τώωωωωρα που ήρθες...."


Πού να της εξηγείς...
Τέτοιες ώρες οι λέξεις παγώνουν...

Το φάρμακο δεν της χρειάστηκε, γιατί την επομένη κατά τη διαδικασία της αιμοκάθαρσης έφραξε η φίστουλα στο χέρι της και μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο, απ' όπου βγήκε με ρόγχο πλέον, για να καταλήξει ύστερα από δυο ώρες. Τόσο άντεξε ο ταλαιπωρημένος της οργανισμός και το χιλιοτρυπημένο της κορμί από το σακχαρώδη διαβήτη που ΔΕΝ πρόσεξε. Αντιδρούσε πεισματικά στην ιδέα της ινσουλίνης.



Πώς γίνεται να μη τη θυμάμαι τέτοια μέρα, ακόμη και ύστερα από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια...


Χθες βράδυ το άκουσα και τη θυμήθηκα πάλι...

Tο ζευγάρι των εφήβων με αέρινες κινήσεις λικνίζονταν υπό τους ήχους της
Κι' εγώ μακριά από τους θεατές (γονείς, αδελφάκια, παππούδες και γιαγιάδες των μικρών κατασκηνωτών), που είχαν συγκεντρωθεί για την τελετή λήξης της 3ης κατασκηνωτικής περιόδου εκείνης της χρονιάς.

Καθισμένη σε ένα ξύλινο παγκάκι στο ύψωμα, κρύβοντας την οδύνη μου πίσω από σκούρα γυαλιά, το βασανιστικό κόμπο στο λαιμό να με πνίγει, τον ώμο του πρόθυμο ...δια παν ενδεχόμενον και το χέρι του να σφίγγει το δικό μου.

Την προηγούμενη μέρα την είχαμε "αποχαιρετήσει"...
Δε φόρεσα μαύρα, εκτός από εκείνη την ημέρα. Το μαύρο είναι το χρώμα μου, όχι όμως ως ένδειξη πένθους. Το μισώ σ' αυτή τη μορφή του. Τη θλίψη την κρύβεις μέσα σου ....δεν την επιδεικνύεις.
Σ' εμένα, έλειπε εξάλλου η μάνα...

΄Ηταν η πρώτη χρονιά που και τα πέντε (5) τους έλειπαν στην κατασκήνωση, πρώτη φορά για την 6χρονη τότε μικρή μου, ως η μικρότερη κατασκηνώτρια και πρώτη που θα μέναμε μόνοι στο σπίτι για 21 ολόκληρες ημέρες....
Τρείς ημέρες πριν τελειώσει η κατασκήνωση, τους πήραμε άρον-άρον. ΄Επρεπε να την αποχαιρετήσουν...

Τη γιαγιά τους τη θρήνησαν, γιατί τα κανάκεψε, όπως και κάθε γιαγιά εξάλλου, μα τούτη είχε πολλή αγάπη για τα παιδιά. ΄Ισως γιατί δεν αξιώθηκε για ένα δεύτερο παιδί μετά από μένα, εξαιτίας της πεισματικής άρνησης του πατέρα μου...στην τρομάρα του να μη δει κι' άλλο κορίτσι...
΄Υστερα από 10 ολόκληρα χρόνια μάθαινε πως θα ξαναγίνει μητέρα...
Ανηφόριζε το δρόμο μας γυρνώντας από τη μικροβιολόγο με ένα χαμόγελο σαν ήλιος, εγώ λαχταρώντας τη μάνα έτρεξα κατηφορίζοντας, για να χωθώ στην αγκαλιά τη διάπλατη από τη χαρά της και να ακούσω το χαρμόσυνη είδηση: "Θα σου κάνω αδελφάκι".
Δεν προλάβαμε να χαρούμε ούτε εκείνη, ούτε κι' εγώ.... ο γιατρός αποφάσισε διακοπή της κύησης... λόγω σακχαρώδους διαβήτου.
Δε δέχτηκε την ολική νάρκωση.. και όταν γύρισε μου είπε: "Ευχή και κατάρα σου δίνω να μην κάνεις τέτοιο έγκλημα"...
Το κουβάλησε για πολλά χρόνια το μαρτύριο τούτο, μα την αποζημίωσα...της γέμισα την αγκαλιά....

΄Ηταν όμορφη γυναίκα και παρά τα 67 της χρόνια το δέρμα της "ατσάκιγο".
"Κοίτα γιαγιά που χάνεις" είπα της μεγάλης μου (13 χρόνων τότε).

Την επομένη της θλιβερής τελετής ήταν η... άλλη τελετή στην κατασκήνωση. ΄Ετσι είναι η ζωή, σε θέλει, απαιτητικά, ενεργό συμμέτοχο σε κάθε της εκδήλωση.

Τα παιδιά μου είχαν κάνει μεγάλες προετοιμασίες για κείνη την ημέρα, πολλές πρόβες και δεν ήθελα με τίποτε να τους στερήσω τη χαρά. Δεν είχα το δικαίωμα εξάλλου....

Είδαν τους φίλους τους, έπαιξαν, χάρηκαν, αντάλλαξαν τηλέφωνα και διευθύνσεις και έδωσαν αμοιβαίες υποσχέσεις για την επόμενη χρονιά...


(Εικόνα από Flickr, χρήστης: maketouch)

55 σχόλια:

marilia είπε...

Από τότε που σε e-γνώρισα έλεγα πως είσαι ξεχωριστός άνθρωπος. Εεεε... Γλάρος ήθελα να πω.

Σνουποφιλί τόοοοοοοοοοοοοοσο και αγκαλιά σφιχτή :)

Hfaistiwnas είπε...

Λυπάμαι πολύ..
Τόσα όμορφα λόγια..
Σε έναν ένθραπο που έδωσε ζωή.. πόσο λυπάμαι που όλοι κάποια μέρα θα έχουμε αυτόν τον αποχαιρετισμό...

ΕΛΕΝΑ είπε...

Να είσαι πάντα καλά και να την θυμάσαι με αγάπη!!
Και να νοιώθεις πολύ όμορφα, που όσο την είχες, κατάφερες και της γέμισες την αγκαλιά!

George είπε...

Γλαρένια μου ένα υπέροχο κείμενο που με συγκίνησε. Είναι τόσο αληθινά δοσμένο το συναίσθημα της απώλειας του αγαπημένου προσώπου όλων μας της μητέρας αλλά και η υποχρέωση να συνεχίζουμε την ζωή. Και όλα αυτά δεκαπέντε χρόνια μετά. Τι να πώ?
Χαίρομαι ακόμα μια που σε έχω φίλη μου και που γνώρισα μια τέτοια ψυχή.

Aνεμος είπε...

"... Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ' άρωμα και το φοράνε
κι' οι έρωτες πετώντας σαϊτιές, την περιγελούν..."

logia είπε...

Από την ίδια αιτία, έφυγε από κοντά μας πριν πολλά χρόνια ο μπαμπάς μου. Δεν ήθελε κι αυτός να προσέξει αυτή την ύπουλη ασθένεια... Τα τελευταία λόγια που του είπα, ήταν οι βαθμοί μου των Πανελληνίων που με έβαζαν σίγουρα σε σχολή των Αθηνών. Ήθελα να φύγει χαρούμενος... Άργότερα, όταν γνώρισα τον άντρα μου, τελείωσα τις σπουδές μου, μπήκα στην ΚΟΑ, έκανα τα παιδιά μου, είχα μέσα μου ένα "γιατί" δεν ήταν εκεί να χαρεί... Προχθές διάβασα το ποίημα του Βρετάκου, που έχω αναρτήσει και σχεδόν μου έφυγε αυτό το γιατί... Αν είχα διαβάσει νωρίτερα την ανάρτησή σου, θα στο αφιέρωνα...

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Ω!Μα δεν ξερεις τι μου εκανες πρωι πρωι γλαρενια μου.Και δεν θελω με τιποτα να κρατησω εκεινο το δακρυ που τρεχει τωρα.Κι εγω την εχασα εναν Αυγουστο,κι οι εικονες δεν φευγουν ποτε απ'τα ματια μου.Σταματω ομως γιατι οπως λες ετσι ειναι η ζωη.Να την θυμασαι παντα.Η μνημη κραταει ζωντανους τους αγαπημενους μας.

lakis είπε...

Η ζωή συνεχίζεται, κι ας εξακολουθούν να μας βαραίνουν τα πόδια οι πληγές. Μέρα καλή

Η τρελή είπε...

Γλαρένια μου......δεν έχω λόγια......

Artanis είπε...

Λυπάμαι πολύ Γλαρένια μου...Ποτέ δεν είναι εύκολο και για κανένα, πιστεύω...
Όμορφο το αφιέρωμά σου, και το τραγούδι που της φιερώνεις, από τα πιο αγαπημένα...
καλημέρα, σε φιλώ...

Anastasios είπε...

Παρότι μέσα στη γλύκα του καλοκαιριού η ανάρτησή σου δίνει μια γεύση από ξύδι, και λίγα έγραψες για τη μάνα, που είναι -όπως τραγουδάνε οι Πόντιοι- "κρύο νερό".

Η δροσιά της να σε συνοδεύει πάντοτε.

b|a|s|n\i/a είπε...

θα 'θελα να σου πω πολλά. μα θαρρώ τα γνωρίζεις ήδη. ζώντας συνειδητοποιούμε πως όλα αυτά που θεωρούμε μακρινά μας είναι δίπλα μας μέσα μας και πάντα θα είναι. δάκρυ χαμόγελο με μία και σε μία ισορροπία στον αποχαιρετισμό και στον χαιρετισμό. και εμείς απλά να χαμογελάμε. το πάντα. στο πάντα.
του τώρα. να είσαι ευτυχισμένη και χαμογελαστή. (και) που εκείνη η αγκαλιά πάντα γεμάτη ήταν. και είναι.
φιλιά σου πολλά και ακόμα περισσότερα με μία μεγάάάάλη αγκαλιά.

Ανώνυμος είπε...

Η απώλεια τόσο αγαπημένων ανθρώπων δεν καλύπτεται με τίποτα... μόνο μνήμες, ζωντανές και στιγμές που μπορούν να περάσουν σε αυτούς που ακολουθούν...

Φιλί και καλημέρεςςςςςςςς

zoyzoy είπε...

Όσα χρόνια και αν περάσουν θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη σου αυτή η στιγμή.Πως γίνεται να θυμόμαστε πάντα αυτά που μας πληγώνουν βαθιά και ότι μας χαρίζει ευτυχία και χαρά να το προσπερνάμε είναι αδιανόητο.
Βούρκωσα με το κείμενο βγάζει συναισθήματα που όλοι κρύβουμε για κάποιον δικό μας!
Και αυτή η συνέχεια της ζωής πίσω από μια οδυνηρή στιγμή ν'ακολουθεί η χαρούμενη να πρέπει να σφίξεις τα δόντια και το κλάμα και να χαμογελάς με την καρδιά μαύρη.
Μόνο χαρές να παίρνεις πάντα γλαρένια μου ποτέ ξανά τέτοιες στιγμές στη ζωή σου.
Φιλιά θαλασσινά!

Matriga είπε...

Γλυκιά μου γλαρένια, με συγκίνησες. Εγώ την έχω τη μανούλα μου, αλλά τη γιαγιά μου που ήταν δεύτερη μάνα για μένα την έχασα στα 11 μου και δεν το έχω ξεπεράσει γιατί έφυγε με τραγικό τρόπο. Μου λείπει, αλλά η θύμησή της είναι πάντα μέσα μου...
Να είσαι πάντα καλά και να τη θυμάσαι πάντα με την ίδια θέρμη. Σου εύχομαι να έχεις την υγεία σου και συ και η οικογένειά σου.
Κοχυλένια φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Δέν ξέρω αν θα μπορούσες να της κάνεις καλύτερο μνημόσυνο.
Να είσαι σίγουρη οτι θα το δεί.

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Πολύ δύσκολη η περίπτωση του σακχαρώδη διαβήτη. Ο Πατέρας μου απ΄αυτό πέθανε αφού του γύρισε σε σηψαιμία λόγο πληγών στα πόδια.
Τα περισσότερα παιδιά έχουμε σκέψεις - τύπου τύψεις - πως θα μπορούσαμε ίσως να τους προσφέρουμε περισσότερα. Κακώς. Οι άνθρωποι έφυγαν και αναπαύτηκαν. Τέλος. Λίγο προσοχή εμείς επειδή είναι κληρονομικός.

Καλημερούδια.

tovenito είπε...

σου στέλνω την πιο ζεστή αγκαλιά μαζί με τις λέξεις μου..
είμαι σίγουρος ότι κάλυψες επάξια το παιδί που τόσο ήθελε(ς) με τους δικούς σου γλάρους..
είσαι μοναδική το ξέρεις αυτο;

Margo είπε...

15 χρόνια γίνονται σαν να ήταν χθες... μας συγκίνησες καλή μας Γλαρένια, η απώλεια της μάνας αφήνει μεγάλο κενό, πόσο μάλλον μιας μάνας σαν της δικιά σου.
Καλησπέρα..

Masterpcm είπε...

Πέρα από το να σεβαστώ αυτά που νιώθεις και να θαυμάσω τον τρόπο που τα περιέγραψες κάνοντάς με να τα "ζήσω" δεν μπορώ να σου προσθέσω τίποτα...
Δεν μπορείς να ξεχάσεις, να λησμονήσεις... τίποτα δεν "γράφει" στην ψυχή μας περισσότερο.
Να είστε όλοι σας καλά και να μην ξεχνάτε.
Λένε πως όσο θυμάσαι αυτούς που έφυγαν παραμένουν "ζωντανοί". Αν τους ξεχάσουν όλοι, τότε "πεθαίνουν"... και αυτά που διάβασα σημαίνουν πως είναι δίπλα σας ακόμη...

Σε χαιρετώ πατριώτισσα...

kryos είπε...

Ξέρω ότι τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν λόγια Γλαρένια μου ...ειδικά από άτομα που ποτέ δεν ανακατεύτηκαν με την αύρα της ....θα τολμήσω μόνο να πω ότι ζει μέσα από τις ντυμένες με αγάπη σκέψεις και μνήμες σου ....κι αυτό δεν το ξεστομίζω σαν κλισέ αλλά με κάποιου είδους πίστη .

Να έχεις ένα υπέροχο βραδάκι θα σου ευχηθώ !!!

Φιλιά !!!

TzinaVarotsi είπε...

Ξέρω.. καταλαβαίνω πόσο σου λείπει.
Κάποιες μάλιστα στιγμές γίνεται οδυνηρός ο πόνος.
Τα ίδια νιώθω κι ας έχουν περάσει έντεκα χρόνια..
Έτσι κι εγώ, μαύρα δεν φόρεσα όμως πονάω ακόμα :(

anima είπε...

"Όλα ζουν αν τα θυμάσαι"

Και εκείνη ζει.Επειδή θυμάσαι.Και δεν ξεχνάς..

Άστρια είπε...

Γλαρένια μου, διάβαζα και σε κάθε γραμμή σου ανατριχίλα συγκίνησης. Δεν έχω λόγια να στο περιγράψω.
Μόνο να πω, ότι όμορφα, πολύ πολύ όμορφα τη θυμάσαι!


υγ. Θυμήθηκα και κάποια δικά μου με τη μητέρα μου που έχασα πέρυσι.

habilis είπε...

!
Οι δικοί μας άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ.

Μαριλένα είπε...

αχ μωρέ..
πριν εφτά χρόνια, στις δώδεκα του Αυγούστου, ο αδερφός μου κι εγώ χάσαμε τη δική μας μάνα.
σαν χτες, στις δεκαοχτώ, ήταν τα γενέθλιας της.
τότε, θα έκλεινε τα εξηνταεφτά της χρόνια..
κι ο δεσμός μαζί της, ιδιαίτερος
μοναδικός

όποτε πάμε στην Αίγινα, με ρωτάνε πριν ποσα χρονια έφυγε και τους λεω δύο, τρία, μια φορά ειπα πέντε
και μου φαίνεται σαν χτες..

(το μαύρο το φορέσαμε στην καρδιά μας. δε φτάνει;)

Ανώνυμος είπε...

M εκανες και βούρκωσα με τα λόγια σου πανάθεμα σε Γλαροπούλι ...
Κάτι τέτοια γράφεις και σ αγαπώ ..
Φιλιά Γλαρένια μου
καληνυχτα...
και να θυμάσαι ότι αυτοί που αγαπάμε ζουν πάντα μέσα μας..

Σταλαγματιά είπε...

H σιωπή είναι ίσως η μόνη που ταιριάζει μια που δεν υπάρχουν λέξεις κατάλληλες......

BUTTERFLY είπε...

Ποτε δεν κλεινει η πληγη οταν χανουμε δικους μας ανθρωπους, απλα απαλαινει, μα ποναει παντα! Ποσω μαλλον τη Μανα, την αναντικαταστατη!
Και για αλλη μια φορα ειναι η ζωη αυτη που μας καλει να συνεχισουμε, να αρχισουμε απο την αρχη...για αυτα τα πλασματακια, τα παιδια...
Σε φιλω γλυκα Γλαρενια μου!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Με συγκίνησες. Όταν έχεις βαδίσει παράλληλους δρόμους ανακαλείς τα συναισθήματα και τέτοιες απώλειες όσο καιρό και να περάσουν πονάνε. Έχεις την αγάπη μου.

Alexis B είπε...

ο άνθρωπος πεθαίνει τελειοτικά και αμετάκλητα όταν ξεχαστεί. Οταν χαθούν οι αναμνήσεις που άλλες φορές συγγινούν και άλλες σχηματίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη. Μόνο τότε σταματά να υπάρχει.
Να θυμάστε, για νά μένει στην ζωή, μεσα από εσάς.
Καλησπέρα

Eva F. είπε...

Μ΄έκανες και δάκρυσα!....
Με γύρισες πίσω και μένα κατά 11 (1998)χρόνια όταν σε 3 μήνες έχασα πατέρα μάνα και αδελφό....(Μάρτιο-Απρίλιο-Μάιο)
Και σαν να μην έφταναν αυτές οι τρεις απώλειες στους 9 μήνες (Δεκέμβριο) έχασα και τον γαμπρό μου έτσι ξαφνικά!.
Να είσαι καλά και να θυμάσαι την μανούλα σου
Γλαρένια μου! Άλλωστε νομίζω ότι η μάνα ποτέ δεν πεθαίνει...
Μη ξεχνάς ότι κάθε μέρα σχεδόν και σε κάθε δύσκολη στιγμή μας την αναφέρουμε.
Δεν είναι τυχαίο αυτό!...

Ανώνυμος είπε...

Είναι φορές που είναι πολύ δύσκολο να ταιριάξεις τις λέξεις για να εκφράσεις αυτό που πραγματικά νιώθεις… εσύ το έκανες με ένα υπέροχο και πολύ συγκινητικό τρόπο Γλαρένια μου…

Οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν φεύγουν ποτέ…είναι μαζί μας για όσο το επιθυμούμε εμείς…είναι μέσα στις καρδιές μας!

Πολλά φιλιά!

αθεόφοβος είπε...

Οι γονείς μας τελικά ζούν στην σκέψη μας και στο μυαλό μας και ουσιαστικά πεθαίνουν όταν πεθαίνουμε και μείς.

ikor είπε...

Το ότι πήγες την επόμενη κιόλας μέρα στη χαρά των παιδιών δείχνει ότι ήταν μάνα που σου πέρασε αρχές!

Ωραίο τραγούδι. Ταιριάζει μόνο σε γεμάτες αγκαλιές! Φιλί!

leondokardos είπε...

"Στόλισες" με τόσο όμορφα, συγκινιτηκά λόγια ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο! Πολλούς ανθρώπους χάνουμε στη ζωή μας Γλαρένια, αλλά πραγματικά, κάποιους ποτέ δε τους ξεχνάμε.΄Ερχονται στη μνήμη μας κάθε φορά...

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που λένε, οτι ο χρόνος γιατρευει όλες τις πληγές, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει.Η πληγή απο την απώλεια της μητέρας είναι απο αυτές που δεν κλείνουν ποτέ.

Kaveiros είπε...

Τί να πω εγώ τώρα......

spyros1000 είπε...

PERASA ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ...

jacki είπε...

Καλό παράδεισο σε αυτή την υπέρχοχη ψυχή.. Υπέροχη όπως την περιγράφεις.
Καλημέρα σου Γλαρένια μας.

eirini είπε...

Τί συγκινητική υπέροχη ανάρτηση! Να την θυμάσαι πάντα Γλαρένια μου έτσι τρυφερά και γεμάτη αγάπη όπως τώρα. Και σε ποιόν δεν θα έλειπε η μανα; Ο χαμός της είναι κάτι που σε σημαδεύει για πάντα. Μπορεί να μην έκανε άλλα παιδιά, αλλά πήρε από σένα αυτή την χαρά. Κρίμα που έφυγε τόσο νέα.
Καλησπέρα Γλαρένια! Πολλά πολλά φιλιά!

Aristodimos είπε...

Γλαρένια μου,

Η απουσία και το κενό που αφήνει πισω ο "αποχαιρετισμός" της μάνας ειναι δυσκολοαναπλήρωτο...

Μα εχεις τις όμορφες στιγμες και αναμνήσεις της που κανουν λιγότερο αισθητη την απουσία της.

Νασαι καλα να την κρατας ζωντανή στην καρδιά και την μνήμη σου.

Την αγάπη μου

Αρης

leondokardos είπε...

Γλαρένια μου, έχω την εντίπωση οτι σου έχω αφήσει σχόλιο προ καιρού για αυτή σου την ανάρτηση και δε το βλέπω.΄Ισως κάνω λάθος;
Τέλος πάντων, νάσαι καλά.

Maria Tzirita είπε...

Γλαρένια μου αγαπημένη, ήρθα να δώσω το παρόν και την αγάπη μου, μετά από μακρόχρονη απουσία και λίγο μελαγχόλησα, κάπως δάκρυσα...όμως δεν πειράζει, αυτή είναι η ζωή η αληθινή, με γέλιο και με δάκρυ, με γλύκα και με πίκρα, με ανθρώπους ζεστούς σαν εσένα να ξεχωρίζουν από τους άνοστους... Καλώς σε ξαναβρήκα, καλό χειμώνα καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Γλαρένια μου αγαπημένη, ήρθα να δώσω το παρόν και την αγάπη μου, μετά από μακρόχρονη απουσία και λίγο μελαγχόλησα, κάπως δάκρυσα...όμως δεν πειράζει, αυτή είναι η ζωή η αληθινή, με γέλιο και με δάκρυ, με γλύκα και με πίκρα, με ανθρώπους ζεστούς σαν εσένα να ξεχωρίζουν από τους άνοστους... Καλώς σε ξαναβρήκα, καλό χειμώνα καλή μου!

George είπε...

μήπως να άφηνες και λίγο τα μαστόρια να κάνουν την δουλειά τους για να σε δούμε και εμείς λίγο στην μπλογκογειτονιά???
Την καλημέρα μου με αγκαλιά και φιλί.

zoyzoy είπε...

Σ'εχασα!Εχεις βραβειάκι να παραλάβεις!
Πέρνα μια βόλτα!
Καλη μέρα με φιλιά θαλασσινά!!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

να παρ' η ευχή... μας συγκίνησες!

Κράμα είπε...

Σας εβραβεύσαμεν.
Για περάστε παρακαλώ για παραλαβή!
Φιλιά

Roadartist είπε...

Συγκινήθηκα..

Φιλί!

an205 είπε...

θα θελα να ξερα ποιός "γάτος" σ' έμαθε να πετάς....................................

«…Σε προστατέψαμε ώσπου να βγεις από το αβγό. Σου χαρίσαμε όλη τη στοργή, χωρίς να θέλουμε ποτέ να σε κάνουμε γάτο. Σε θέλουμε γλάρο κι έτσι σ’ αγαπάμε…μαζί σου μάθαμε να εκτιμούμε, να σεβόμαστε και να αγαπάμε ένα διαφορετικό πλάσμα. Είναι πολύ εύκολο ν’ αποδέχεσαι και ν’ αγαπάς αυτούς που είναι σαν κι εσένα, αλλά πολύ δύσκολο κάποιον που είναι διαφορετικός – κι εσύ μας βοήθησες να το κατορθώσουμε...»
«…πετάει μόνον αυτός που τολμάει να πετάξει…»

KitsosMitsos είπε...

Αγάπη και ομορφιά. Αυτό μου βγάζουν οι σκέψεις σου. Όσο θυμόμαστε, τόσο ζούνε...
Μεγάλη αγκαλιά

patsiouri είπε...

Το πρώτο που σκέεφτηκα είναι πως και η δικιά μου είναι 67...
Και μετά διάβασα όλα τα σχόλια.
Και είδα αυτό της Εύας...
Να'σαι καλά Γλαρένια μου γι'αυτό που είσαι...

------ είπε...

...ο χρονος λενε γιατρευει πλην όμως καποιες στιγμες τυπώνονται στο μυαλό μας και δε σβηνουν ποτε...κι αυτό ειναι που τους κραταει ζωντανους μεσα μας.
σε γλυκοφιλώ κορίτσι μου

Μαργαρίτα Πάσχου είπε...

Πολύ συγκινητική η ανάρτησή σου Γλαρένια μου!
Φιλί και Μαργαριταρένιες αγκαλιές!