Δύσκολη επιλογή...

Τελευταίες ημέρες και της φετινής Αποκριάς και τα γεγονότα, εκτός του ότι σαν λαό μας κεραυνοβόλησαν, επιβεβαίωσαν ΔΥΣΤΥΧΩΣ για μία ακόμη φορά το πιστεύω μου για τούτη τη χώρα.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΞΕΦΡΑΓΟ ΑΜΠΕΛΙ.... τελεία και παύλα

Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι, με ένα μασκαριλίκι άνευ προηγουμένου.

Αμάν πια, αγανάκτησα,
έχω βγει απ' τα ρούχα μου...

Παρακαλώ, μην πλησιάζετε με αναμμένα τσιγάρα και αιχμηρά αντικείμενα...

myspace glitters

ΚΑΛΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ!!!

myspace layouts

Πού να σου εξηγώ....

…τί έπαθα η γυναίκα χρονιάρες μέρες.

Αφού τα κατάφερα και τακτοποίησα, ύστερα από 3 ολόκληρες ημέρες,  το προβληματάκι με τις χαμένες ημερομηνίες των αναρτήσεων στο μπλογκ μου…

Αφού ανακουφισμένη ήπια και έναν καφέ, τσάκισα και ένα κουμ κουάτ, απ’ αυτά που πέτυχα στη λαϊκή χθες

και τo έφτιαξα γλυκάκι…

Αφού άλλαξα εκτός από διάθεση, η οποία σημειωτέον είχε φτάσει στο ναδίρ των αντοχών μου ….

και look στο μπλογκάκι μου, από μια διεύθυνση που“έκλεψα” από τη νέα μας φίλη

ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ…

(patsiour-άκι μουυυυυ, το γλιτώσαμε το …ευχέλαιο),

δεν κάνουμε, σκέφτηκα και μια επίκαιρη αναρτησούλα, μέρες που είναι;

Μπαίνω που λες στο Γιουτούμπη και πληκτρίζω “Αποκριάτικα τραγούδια”.

Εμφανίζεται δεξιά μια λίστα, παίρνω η καλή σου τον κωδικό του“ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ” και ετοιμάζομαι να τον κάνω “paste”.

Και ενστικτωδώς σκέφτομαι. Δεν βλέπω καλύτερα το βιντεάκι πριν το δημοσιεύσω;

Απαπαπααα…. με ρωτάς το τί άκουσα η γυναίκα…

΄Ασε που ο Φοίβος μας τρελάθηκε με τις γριές, που εν χορώ τραγουδούσαν ως μοιρολογίστρες και γάβγιζε τρέχοντας δεξιά αριστερά σα γαϊτανάκι.

Πάω στο επόμενο "ΣΑΝ ΣΑΡΔΕΛΑ".

Απαπαπα... πού να άκουγες φίλε μου, τί έπαθε η Μαριγώ εκεί μέσα, ούτε που να σου λέω....

Στο "ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ PART II"... έφυγα εντελώς, δεν αντέγραψα κανένα κωδικό, διότι μπορεί να μην τα γνώριζα τούτα τα τραγουδια, όμως εν αγνοία μου, θα γινόμουν ...

ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ

έτσι και τα δημοσίευα...

Οπότε Vad- ούλη μου, προτίμησα "Μ'λαρ" και Δόμνα Σαμίου, που μου θυμίζει την Απουρω...τική διάλεκτο, έτσι για το καλό.

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ,

ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!!!!!!

Hello my friend...

Για αρκετό διάστημα τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος τους (όσοι βέβαια γλίτωσαν από τα χέρια ...των γλαρόπουλων), ήταν απλά διακοσμητικός. Κρεμασμένοι από ψηλά σε μια βιτρίνα. Kάτω ανάμεσα στις κούκλες ένα τραπεζάκι με το πικάπ και πάνω του ένας ...33άρης περίμενε υπομονετικά.

΄Ηρθε καιρός που η βιτρίνα ερήμωσε από τους "παρευρισκόμενους" και αυτοί από ψηλά κρέμονταν μοναχοί τους σαν αποστεωμένα και γυμνά κορμιά, θαρρείς.

Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά σε μένα φάνταζαν όμορφα, όταν η "παρέα" στη βιτρίνα βρισκόταν σε απαρτία. Περνούσα και τους καμάρωνα. Μνήμες βλέπεις άλλων εποχών...

Και όταν ο κύκλος του καταστήματος έκλεισε, πάρ' τους μου λέει προχθές ο "μικρός" μου, το άδειασαν το μαγαζί τα παιδιά.


Τους άπλωσα πάνω στο τραπέζι τους ....ταλαιπωρημένους και
χαμογέλασα καλωσορίζοντας, τις μνήμες που ξεχύθηκαν σαν τον ....τυφώνα "Κατρίν".


Διότι καλέ μου φίλε, πρόκειται βεβαίως
για τους λατρεμένους μας (για εμάς τους λιγάαααακι μεγαλύτερους.... "ναιιι καλά....όσο πατάει η γάτα", ειρωνεύεται ο Γλάρος μου, να 'ναι καλά) δίσκους βινυλίου.

Ακούσματα όμορφα πέρα από τις πολύτιμες στιγμές: το συναίσθημα, το άγγιγμα, το δάκρυ ή το χαμόγελο.

Αλήθεια, πόσο όμορφα, εύηχα, αέρινα και παραμυθένια ακούγεται....


...βι-νύ-λι-ο...

"Τρία λεπτά και τριανταεπτά δευτερόλεπτα. Τόσο κρατάει το ταξίδι. Μέχρι η βελόνα να κάνει ξανά μια βόλτα στο κενό...",
έγραφε ο φίλος μας από τη Στεριανή Ζάλη του .


Και πόσο μυστηριακή ήταν η κίνηση από τη θήκη του μέχρι το πικάπ.
Σωστή ιεροτελεστία ή έτσι μου υπαγορεύουν οι θύμησες....
Κάτι ήξεραν αυτοί που είπαν πως...

"Tα διαμάντια είναι παντοτινά"

Γύρισα πίσω το χρόνο.

• Τότε, που μεθούσα

με την απίθανη φωνή της Shirley Bassey.

• Τότε ακριβώς, που στην ταινία και στον ομώνυμο δίσκο
  

Jazz Singer,



ανακάλυψα το Neal Diamond.




Βλέπεις, μέχρι τότε τα μουσικά μου ενδιαφέροντα κινούνταν σε άλλο μήκος κύματος. Πολύ δάκρυ η ταινία φίλε μου και να 'χεις το Γλάρο από την άλλη και δώσ' του να με πειράζει...

• Τότε, που με πλήρη εξάρτηση (κορμάκια, κάλτσες και κορδέλες) και υπό τους ήχους του Fame και του Da da da.... και με τα παραγγέλματα της Αλεξάνδρας Τσουκαλά, κάναΜΕ aerobic....

΄Αλλο πάλι και τούτο.
Ναι, κάναΜΕ σου λέω, διότι
ζήλευε και η "μεγάλη" μου (η "μικρή" ήρθε πέντε χρόνια αργότερα)....


Για να επιδίδομαι, που λες, απερίσπαστη στις υπό του δίσκου γυμναστικές υποδείξεις, της φορούσα την απαραίτητη εξάρτηση και κυλιόμασταν στα πατώματα.


Αμ δε, που θα μέναμε ήσυχες.... Στην πλάτες και τις κοιλιές μας σαν τους τριβόλους γατζώνονταν και τα δυο μου (ο "μικρός" ήρθε και αυτός αργότερα) μέχρι τότε αγόρια.
Κάνε παιδιά να δεις καλό...

• Τότε, που στο σπίτι "σκόνταφτες" πάνω σε αρκουδάκια

και παιδικά τραγουδάκια...

• Τότε που μας συνεπήρε ο "ΝΟΝΟΣ".....

και

• ο Γλάρος μου με την αδυναμία του, το βιολί.

Τον πέτυχε στα "παλιά"... και δώσ' του βιολί κάθε μέρα... εγώ τον έκρυβα για να ξεχνιόμαστε...


....μέχρι που άρχισε να μ' αρέσει (σύνελθε, για βιολί μιλάμε...)
αλλά ...
"όσο πατάει η γάτα"...

μην τρελαθούμε κιόλας....

Hello my friend,
πώς είπες,
μας κούρασαν τα ίδια και τα ίδια;
Με τόσα όμορφα, δε γίνεται να το πεις.
I'm alive , σου λέω...


Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη γι' αυτά όχι μόνο που αγαπάμε, αλλά και για όσα αγαπήσαμε, ημέρα της αγάπης και του έρωτα που είναι σήμερα, αν και προσωπικά πιστεύω πως η αγάπη γιορτάζει κάθε μέρα.


Iφιγένειά μου, σου το είχα έμμεσα υποσχεθεί:


"Γι΄αυτά λοιπόν που αγαπήσαμε",
για όσα αγαπάμε και....
Να μην ξεχνάμε να αγαπάμε.

Η μαγική συνταγή και ...ο Αρθούρος

Το εικονογραφημένο περιοδικό επιμένει, για τους δικούς του λόγους, πως

--> "Ο βασιλιάς Αρθούρος ζεί»

Και γιατί να μη ζεί ο βασιλιάς Αρθούρος παρακαλώ,

σκέφτηκα αστραπιαία εγώ (είδες εξυπνάδα;…)

αφού οι ιππότες του,

μέσα στο πουγκί που μόνιμα είχαν μαζί τους,

του είχαν και τη μαγική συνταγή….

που τον διατηρούσε,

σύμφωνα με το μύθο,

σε εξαιρετικά καλή φόρμα για να μπορεί να φέρνει εις πέρας τις δύσκολες αποστολές του,

κραδαίνοντας το Εξκάλιμπερ.

Με αυτό τον τρόπο κάποιο φεγγάρι, μια φαρμακευτική εταιρεία, επίσης για τους δικούς της λόγους, κυκλοφόρησε (άγνωστο πότε), το διαφημιστικό της δεύτερης εικόνας.

΄Ηταν το πουγκί που βλέπεις από γνήσιο δέρμα σαμουά, που μέσα είχε διπλωμένη σε μορφή επιστολής, το διαφημιστικό της (τι σου είναι το marketing...), με αποδέκτες προφανέστατα τους ιατρικούς κύκλους, προς τους οποίους και απευθυνόταν..

Πρόκειται για την προώθηση, απ’ όσο καταλαβαίνω, κάποιου βιταμινούχου σκευάσματός της για την πρόληψη και αντιμετώπιση της αναιμίας.

Σκεύασμα με τα συστατικά: φολικό οξύ, Βιταμίνες Β12 και C, σίδηρο και Autrinic.

Το φρουτάκι κουμ κουάτ στην εικόνα δεν ήταν φυσικά του Αρθούρου αλλά από το δεντράκι μου, που αγόρασα πρόσφατα.

Πολύ το ήθελα ένα κουμ κουάτ στον κήπο μου.

Με 14 φρουτάκια όμως που του έμειναν, ύστερα από τον προχθεσινό παλιο-αέρα

μου λες, τί γλυκό να φτιάξω εγώ τώρα;

(Η ανάρτηση αφιερωμένη στους γιατρούς της παρέας μας: Mad, kaveiro, brainwaves, pediatre, Α . Παπαγιάννη)

Δεν είναι δυο, δεν είναι τρείς, μα είναι .....χίλιοι δεκατρείς

Mπαίνω, που λες, φουριόζα στο σπίτι με την τσάντα από τον ...Καλόβoλο..

- Μικρέεεε...τρέξε την πήρα επιτέλους... έλα να τη συνδέσεις.

Δε μπορώ να πω, ο "μικρός" μου πέραν του ότι "πιάνουν" τα χεράκια του, ό,τι του ζητήσω πανταχού παρών. Δεν τον αφήνω όμως κι' εγώ έτσι, αλλά πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ, χατήρι δε μου χαλάει το παιδί.

Προχθές τακτοποίησε την άλλη εκκρεμότητα με το καλώδιο της σύνδεσής μου, που σου έλεγα στις 16 του Μάη που μας πέρασε και που κρεμόταν άχαρα πάνω από το βιτρινάκι μου. Στο στομάχι μου καθόταν τόσο το καλώδιο, όσο και ο παράταιρος διακόπτης....

Πάει κι' αυτό, το τακτοποίησε το καμάρι μου.

Εντάξει, έκανε ένα εξ' αγνοίας του λάθος πρόπερσι, όπως στην από 19/11/2007 ανάρτησή μου περιέγραψα, που αντί για κυκλάμινα,
....λιλά τα ήθελα κιόλας....


ο πλανόδιος ανθοπώλης του πούλησε...."βρούβες"...
Θυμάσαι τότε τις ...καντήλες που έβγαλα, με το δέντρο που μου κουβάλησε.


Τί δηλαδή, μια ζωή θα του καταλογίζουμε ευθύνες;

Και τη συνέδεσε που λες, και να τη!!!!!

Ω!!!! φως των ομματιών μου,

στραβώθηκα η γυναίκα
τόσον καιρό που δούλευα
με οθόνη ...δέκα επί δέκα... 

Από τη χαρά μου του έκανα δώρο άλλη μια για το δικό του υπολογιστή. ΄Αει στο καλό 99 Ε κόστισε, να μην του κάνω ένα δώρο για τον κόπο του...

Δώρο λοιπόν και στον εαυτό μου η οθόνη, για την τιμή που μου έκανε η καλή μου φίλη artanis , να μου απονείμει το βραβείο Proximidade,

που συνοδεύεται από την παρακάτω "περγαμηνή" και την οποία θα αναρτήσω μόνο στην Ελληνική της απόδοση, γιατί οι φίλοι μου μιλάνε και γνωρίζουν την Ελληνική:

"Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής: «Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες."

Artanis μου να σε ευχαριστήσω και δημοσίως, επαναλαμβάνοντας την επιφύλαξή μου:"...την αποδέχομαι ΜΟΝΟ σαν εκτίμηση προς το πρόσωπό μου και Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!"

Μιλάει για εγγύτητα, φιλία και άνοδο.

Και διερωτώμαι τώρα εγώ, μα τους φίλους τους γνώρισα και με γνώρισαν, πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον, ανταλλάξαμε ιδέες, γνώμες, εμπειρίες και κουβέντες οικεία θελήσει, χωρίς τη μεσολάβηση κανενός βραβείου.

Η είσοδός μου στο χώρο δεν έγινε με καμία ανταγωνιστική ή άλλη διάθεση. Πέρα από την ενημέρωση μαθαίνω, αλλά και προσπαθώ διακριτικά να βελτιώνομαι στον εκφραστικό μου τρόπο.

Συν τοις αλλοις, κρίνω πως δε γίνεται και δε μπορώ να συγκριθώ με τους δημοσιογραφικούς, πνευματικούς και επιστημονικούς γίγαντες του χώρου.

Εν κατακλείδι και θα γίνω η κακή της παρέας, ποτέ δεν κατάλαβα το σκοπό αυτής της επιβράβευσης, ούτε από πού ξεκίνησε αλλά ούτε τους λόγους για τους οποίους καθιερώθηκε. Μήπως ήρθε για να μας διχάσει και όχι να μας ενώσει.....


Θέτει και έναν όρο η παραλαβή της επιβράβευσης. Την υπόδειξη οκτώ (8) άλλων bloggers.
Μα μόνον ΟΚΤΩ;
Οι φίλοι μου και στις δύο λίστες με τα links, είναι πάρα πολλοί και γίνονται, παρά τον περιορισμένο μου χρόνο ακόμη περισσότεροι, γιατί καθημερινά εντυπωσιάζομαι από ιστολόγια με "γερές πένες".

Αρχική μου σκέψη αλλά και επιθυμία λοιπόν, ήταν να αντιγράψω τις δυο λίστες μου και δίπλα σε κάθε όνομα να βάζω και από ένα βραβείο. Όμως έτσι θα καταργούσα αφ' ενός τους όρους του παιχνιδιού, γιατί περί παιχνιδιού τελικά πρόκειται και αφ' ετέρου θα προέκυπτε μια μακροσκελής ανάρτηση.
Το φαντάζεσαι;

Σαφώς και υπάρχουν καλά και καλύτερα και άριστα blogs.

΄Ολοι μας όμως, δεν παύουμε να αφιερώνουμε χρόνο από τον ήδη περιορισμένο μας ελεύθερο.
Δίνουμε "ψυχούλα" για να τα διατηρούμε, να τα εφοδιάζουμε, με χαρά να απαντάμε και να σχολιάζουμε.
Δε μου επιτρέπει η συνείδησή μου λοιπόν, να υποδείξω μόνον οκτώ,
γιατί είστε....
ΟΛΟΙ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΙ!!!

Δεν ξεχνιέστε....

Την έχουν αγαπήσει...

Την έχουν τραγουδήσει...

Την έχουν ζωγραφίσει

Δεν έχανε την ευκαρία, τέτοιαν εποχή (κοντά ήσαν και οι Απόκριες, όπου συνηθίζονταν οι μελωδικές παρεϊστικες βραδιές), για να γεμίσει το χώρο με τη μελωδική και κελαρυστή φωνούλα της....


Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)
με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ' από άνθη...


Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή (δις)
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη...


"Τρελή, να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να 'ρθει...


Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά (δις)
τα παιχνιδάκια σου,
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα..."




Κόρη της δεν ήταν και η μαμά μου; Τα ίδια νοσταλγικά τραγούδια θυμόταν κάθε τέτοια εποχή. Τότε που λίγο να απομακρυνόσουν από το κέντρο της Αθήνας, ξεχυνόσουν στους αγρούς. Και είχε πάρα πολλούς το Λεκανοπέδιο τότε.
Από αγρούς ήταν γεμάτο, πέρα από το κέντρο του και το Μαρούσι. Δεν ήταν ανάγκη να φεύγουμε πιο πέρα, αλλά ήταν βλέπεις και το καινούριο αυτοκίνητο και έπρεπε λέει να του κάνει τα χιλιόμετρά του. Μας πήγαινε λοιπόν ο πατέρας μου πολύ συχνά βολτίτσες στις πέριξ του Λεκανοπεδίου περιοχές, που τα τότε....αμπελοχώραφα, έχουν μετατραπεί σήμερα σε ασφυκτικά πυκνοκατοικημένες συνοικίες...

-->Και όταν τύχαινε να τις δει ανθισμένες δεν έχανε την ευκαιρία. ΄Ανοιγε τα χέρια της, θαρρείς και η αμυγδαλιά είχε μάτια και την έβλεπε, αυτιά και άκουγε....και την τραγουδούσε και της μιλούσε με αγάπη...


Μικρό κορίτσι εγώ τότε, δεν ήθελα να πολυπηγαίνω μαζί τους. Με γκρίνιες με έπαιρναν (το μοναχοπαίδι τους βλέπεις), αλλά τολμούσα να κάνω και διαφορετικά;
΄Ηθελα βρε αδερφέ, να καθίσω με τη φίλη μου να ακούσουμε από το μαγνητόφωνο τον Πασχάλη.... και πόσο του άρεσε ο τρόπος που τον αγαπούσε... και που όταν καθότανε στο διπλανό θρανίο...
Και με έπιανε, που λες μια μελαγχολία.... και όλο τα έκλεινα τα βιβλία...
και ναααα το δάκρυ...


Καλά σου κάνανε, μου λέει ο Γλάρος μου, που δε χάνει ευκαιρία να με πειράξει....έβλεπαν οι άνθρωποι ότι πέταγε το μάτι σου.
Τί του λες, τώρα...


Τις έχω συνδυάσει όμως και με το γάμο της αδελφής της μαμάς μου. Είχαν στολίσει το αυτοκίνητο με αμυγδαλιές μόνο.


Με αυτήν τη θεία μου λοιπόν, μόλις 10 χρόνια μεγαλύτερή μου, βρεθήκαμε πριν πολλά χρόνια, στο Λύκειο των Ελληνίδων σε μια βραδιά αφιερωμένη στον εμπνευστή και δημιουργό της Ανθισμένης αμυγδαλιάς, το Γεώργιο Δροσίνη.


Παρά το νεαρό της ηλικίας μου (όλο μεγαλο...κοπέλες ήσαν μαζεμένες), εντυπωσιάστηκα από το ρομαντισμό μιας εποχής που μπορεί να μην έζησα, αλλά έτυχε εκείνο το βράδυ να γνωρίσω, ανάμεσα σε τσάι και μαντολινάτες.

Και η, κατά τη μυθολογία, ιστορία της:

-->

-->

Εμένα τώρα, γιατί μου φαίνεται πως η ιστοριούλα με τη Φυλλίδα έχει κενά…

Για ποια ελπίδα και για ποια αγάπη μιλάει;

Η κοπελίτσα πέθανε λέμε, περιμένοντας τον όμορφο…

Μην τρελαθούμε τώρα….

Και μιας και περί τρέλας η κουβέντα, εύλογα αναρωτιόμαατε, μα είναι

«τρελές που ανθίζουν μέσα στον χιονιά»;

Η αμυγδαλιά, από τη στιγμή που παράγει μύγδαλα (τα οποία είναι τα σπέρματα με τα οποία δίνουν ζωή στο νέο φυταράκι) εκπληροί τον προορισμό της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατες μελέτες που έγιναν στο Ισραήλ, αν άνθιζε αργότερα θα είχε τον κίνδυνο να εξαφανιστεί. Τούτο επειδή τα λουλούδια της είναι ατελή και δεν τα προτιμούν τα έντομα όταν έχουν άλλη δυνατότητα. Δηλαδή, να πάνε να πάρουν νέκταρ από ένα άλλο λουλούδι. Οπότε δεν θα μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό λουλούδι της αμυγδαλιάς στο θηλυκό για να γονιμοποιηθεί.΄Οταν όμως η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίς, προλαβαίνει τα πρώτα έντομα που εμφανίζονται προσφέροντάς τους τροφή σε μια εποχή που τίποτε άλλο δεν είναι διαθέσιμο." 

(εικόνα)


΄Ολα έχουν το λόγο, το σκοπό και τον προορισμό τους και για όλα η Φύση  έχει την απάντηση.

(Στη μνήμη της γιαγιούλας μου και της μητέρας μου -

Εικόνες από Flickr & Photobouquet )