Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Με δόσεις...





Είμαι «παιδί» της γενιάς που δεν έζησε πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο και δύσκολες καταστάσεις.
Με πατέρα που είχε σίγουρη δουλειά και δικό μας σπιτικό ευάερο και ευήλιο (ένα παιδί εξάλλου με είχαν), έζησα αρκετά καλά για τα δεδομένα της εποχής. Κοντολογίς δεν γνώρισα πείνα και ιδιαίτερες δυσκολίες.
Πρόλαβα βεβαίως τον τσαγκάρη και το σόλιασμα των παπουτσιών, πλην όμως οι γονείς μου πάντα φρόντιζαν για  μένα.  Από το  προσεγμένο φαγητό μου μέχρι  τα  καθημερινά  μου αλλά και τα «καλά» μου. Τα «καλά» μας για τους νεότερους που δεν γνωρίζουν,  ήταν το πατούμενο, η φορεσιά και οι κάλτσες που φορούσαμε στις γιορτές και στις σχόλες…
Είχα γράψει, μεταξύ άλλων (3/2/2008 με τίτλο "Παιγ(χ)νίδια"

"μπορεί να μη μου έλειψε το ρούχο και το καλό φαγητό... ο μπαμπάς μου να σκεφτείς έτρεχε χιλιόμετρα για να μου βρεί γάλα Nutricia...μάλιστα, με τέτοιο μεγάλωσα, αλλά τα παιχνίδια ήταν πολυτέλεια..."

 Στα επτά μου απέκτησα την εξ' Αμερικής γαλανομάτα και ξανθομαλλούσα κούκλα, που μου έφερε η αδελφή του παππού μου. 

"Αυτή την κούκλα λοιπόν, εγώ.... όταν έπρεπε ΔΕΝ τη χάρηκα.
Μόνιμα ανεβασμένη στην οροφή της ντουλάπας για να μη τη φτάνω... Θαρρείς και θα αβγάτευε τη φύλαγε η συγχωρεμένη. Μα καλά...για μένα την έφεραν ή για κείνη;...
' Εμεινε εκεί πάνω για χρόνια. Τιμωρία εκείνη...τιμωρία κι' εγώ.....
Ακούνητη, αμίλητη και...χαμογελαστή η έρμη, μέχρι που τρίφτηκε το μαλλί της στο σημείο που ακουμπούσε στον τοίχο...."


Αχ...η θεία η Ειρήνη...  αιωνία της η μνήμη...
Και όχι μόνο κούκλα αλλά και φόρεμα καταπληκτικό και βραχιολάκι με καρδούλα.



Επιτρεπόταν να το φοράω μόνο τις
Κυριακές στον καθιερωμένο εκκλησιασμό... σε καμιά επίσκεψη,  γιορτές, γάμους και 
βαπτίσεις, με τα ρούχα "ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΟΥ"....


Tα χρόνια περνούσαν και μαζί με μένα  μεγάλωνε και το άγχος της μαμάς για  την προίκα "του κοριτσιού". 




(εικόνα)

Το οποίον άγχος  μεταφράστηκε σε σεντόνια, κουβέρτες και άλλα σχετικά,   αγορασμένα τμηματικά (πού να βρεθεί χρήμα για μαζικές αγορές τότε)  με διατακτικές. Αγορές δηλαδή  μέσω μηνιαίων κρατήσεων από τη μισθοδοσία του πατέρα μου.

Νοοτροπία και τακτική που με έβρισκε κάθετα αντίθετη, μιας και στην εποχή μου είχε ήδη αρχίσει ο εμπορο-βιομηχανικός ανταγωνισμός με ποικιλία εισαγόμενων εμπορευμάτων αλλά  και ιδεών-προτάσεων  από τον περιοδικό Τύπο,  όμως ...άλλα εβούλετο η μαμά...


Athénée  λεγόταν λοιπόν  και ήταν  ένα από  τα μεγάλα καταστήματα της εποχής στη Σταδίου. 


Εκεί  συνήθως με τραβολογούσαν γι' αυτές τις αγορές, από τις οποίες ελάχιστα πράγματα χρησιμοποίησα, γιατί εν τω μεταξύ προέκυψαν τα  εισαγόμενα λευκά είδη, αρχικά από Αμερική με ωραιότατα σχέδια και ένας σοβαρός νομίζω λόγος για το μετέπειτα κλείσιμο της  Πειραϊκής Πατραϊκής  και όχι μόνο...

 ΄Εφτιαξα αργότερα τη δική μου (πολυμελή) οικογένεια και φροντίσαμε με τον καλό μου Γλάρο, κατά το δυνατόν, να μη λείψει τίποτε από τα γλαρόπουλά μας, όπως και οι δικοί σας γονείς που σίγουρα το ίδιο έκαναν και αναφέρομαι φυσικά στους νέους κάτω των 30 ετών.

Όμως κάποιοι έκριναν, αποφάσισαν και έπραξαν διαφορετικά και ανατρεπτικά.
Ενοχοποίησαν την εύλογη αγωνία μας αλλά και τον έντιμο αγώνα μας, 
αν θες, 
να μη φορέσουν τα παιδιά μας σολιασμένο υπόδημα και να  μην παίζουν με δανεική κούκλα,  όπως και η χάρη μου τότε…


Και μας έφεραν εκεί ακριβώς που τους εξυπηρετούσε...


Βρισκόμαστε στην εξαιρετικά δύσκολη θέση να κοιτάζουμε τα παιδιά μας με δόση ενοχής για τις ό,ποιες πολιτικές επιλογές μας, που μας έφτασαν σε τούτο το αβάσταχτο οικονομικό αδιέξοδο. Στο σήμερα που όλοι ζούμε, με το αβέβαιο μέλλον που την εξέλιξή του ίσως, ούτε μπορούμε να φανταστούμε...

Λες να φτάσουμε να τους αγοράζουμε προίκες με δόσεις;...




 Στη despoina αφιερωμένη τούτη η ανάρτηση η οποία σε σχόλιό της κάποτε, αναφέρθηκε  στις προίκες που με περισσή αγάπη, φροντίδα και μέσα από δύσκολες οικονομικά  περιόδους  μάζευαν οι  μανούλες μας.

Και φυσικά, όπως και κάθε χρόνο, στη μνήμη της δικής μου μανούλας.






15 σχόλια:

serenata είπε...

Κι εγώ μεγάλωσα με μεγάλη άνεση.
Το...τέτοιο τους παξιμάδι, όπως λένε, έκαναν οι γονείς.
Εγώ είχα όμως τα καλύτερα.
Ρούχα, σχολεία, εξωτερικό...
Γι αυτό οι μέρες που ζούμε τώρα με τρομάζουν.
Φοβάμαι το αύριο...

Φιλάκια πολλά:)

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Η κατάσταση είναι από απελπιστική έως τραγική. Οι νέοι πλέον δεν αποφασίζουν να φτιάξουν την δική τους οικογένεια γιατί αδυνατούν να την στηρίξουν οικονομικά. Και βλέπεις άτομα ακόμη και των άνω 35 να μένουν ακόμη με τους γονείς τους.

Το άλλο είναι ότι ξεκίνησε η δεύτερη γενιά μετανάστευσης. Πόσους φίλους μου έχασα... και όλο και φεύγουν.

Δεν ξέρω που θα πάει αυτή η κατάσταση μόνο προσεύχομαι για ένα καλύτερο αύριο. Οι δικοί μου γονείς στερήθηκαν πολλά κατά την παιδική τους ηλικία. Σε εμάς τα πρόσφεραν όλα απλόχερα. Από εκπαίδευση, αθλητισμό, ψυχαγωγία. Πώς να διανοηθώ ότι δεν θα μπορώ να παρέχω αυτά στα παιδιά μου κάποτε (όταν με το καλό...); Πτυχία χωρίς αντίκρυσμα. Εργασία χωρίς ασφάλεια και το γαϊτανάκι δεν σταματά.

Δεν ξέρω τι να πω, εύχομαι σε όλους τα καλύτερα και το κυριότερο υγεία. Και μόνον να σκεφτεί κανείς τις οικογένειες που δίνουν ολόκληρους μισθούς στην φαρμακευτική τους αγωγή.

Καλό σου βραδάκι γλαρένια μου! Να είστε γεροί, ο θεός να σας έχει καλά!

Ανώνυμος είπε...

Η πραγματική προίκα είναι η διαμόρφωση των παιδιών, αυτό είναι που μπορείς πραγματικά να τους δώσεις και να μην τους το πάρει κανείς ποτέ. Να μπορούν να ΕΙΝΑΙ!

Υ.Γ. Ακόμη θυμάμαι τη γιαγιά μου να κουβαλάει χαλιά και ασπροσέντονα για τις προίκες μας... που φυσικά μετά από τόσα χρόνια είναι αχρείαστα και καταχωνιασμένα σε ντουλάπια...

Ανώνυμος είπε...

Καλά τα γράφεις !

Εμείς προλάβαμε και κάποιες καλές μέρες. Τα παιδιά μας, άγρια νύχτα τα περιμένει...

Να είσαι καλά.

Μηθυμναίος είπε...

Αχ, βρε Γλαρένια, πόσο πίσω μας πήγες;
Καταστάσεις που όλοι μας, λίγο-πολύ, έτσι τις ζήσαμε… Και παραμένουμε εσαεί αθεράπευτοι νοσταλγοί…
Αλλά έχει ο Θεός για τ’ αύριο και… για το παραπέρα…

Ευλογία τούτα τα σούρτα φέρτα του μυαλού…

Της καλημέρας μου τα φιλιά!

ria είπε...

μη νομίζεις... και το 1993 που παντρεύτηκα εγώ, η μαμά μου από τα δύο μου, μου είχε μπαούλο για την προίκα μου!!! το τι βγάλαμε από εκεί μέσα δε λέγεται. ένα σου λέω! πενήντα δυο σετ διπλά σεντόνια μου είχε. λες και θα έβαζα πλυντήριο άπαξ ετησίως.

σήμερα, να δούμε, θα έχουμε λεφτά να συνεισφέρουμε στη ζωή των παιδιών μας;;

Κορίνθιος(ορθα-κοφτά) είπε...

Πόσο δίκηο,αλήθεια,έχεις?
Επειδή είμαστε ίδιας περίπου ηλικίας συμφωνώ απόλυτα και μ' αυτά που γράφεις,αλλά και μ' αυτά που εννοείς,Γλαρένια μου.
Δυστυχώς είμαστε η γενιά που προσπάθησε να εξωβελήσει από την καθημερινότητα των παιδιών μας και τον τσαγκάρη και τον δοσατζή και την μοδίστρα και τον κάλφα(γανωματή),όπως και τόσους άλλους.
Και να που τώρα πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι υπήρχαν και πολύ πιθανόν να ξαναυπάρξουν.
Ξεχασμένα επαγγέλματα μαζί με την ξυλόσομπα,το λυχνάρι,την λάμπα,το μπαλωμένο ρούχο και το σκονόγαλα από την Αμερική.
Μακάρι να μην γίνουμε προφήτες δεινών,αλλά πολύ φοβάμαι πως έρχονται....

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

serenata μου,
΄Ετσι λειτούργησαν όλοι οι γονείς, εμάς των απλών ανθρώπων.
Δε μπορώ να κρύψω και τις δικές μου ανησυχίες και φόβους.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

καναρινένια μου ομορφιά,

Εξέφρασες κοινό προβληματισμό
«Πώς να διανοηθώ ότι δεν θα μπορώ να παρέχω αυτά στα παιδιά μου κάποτε…»

Υγεία…εντάξει…αλλά με όλα αυτά τα άγχη πάει κι’ αυτή κατά διαόλου…. Προπολεμικά δεν ήξεραν καλύτερα. Τώρα που φροντίσαμε κατά το δυνατόν να μεγαλώσουμε με τις ό,ποιες ανέσεις τα παιδιά μας και να τα μορφώσουμε, το βρίσκω εγκληματικο.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΟΔΟΙΠΟΡΕ μου,

Μου θύμισες τώρα τη μαμά μου που κεντούσε (κουρτίνες με κοφτό κέντημα κ.α. πολλά) και έπλεκε ασταμάτητα.
΄Αφησε 5 δέματα με το όνομα κάθε παιδιού μου επάνω.
Χαμένος κόπος….όχι μόνο οι νέοι αλλά και σ’ εμάς τους μεγαλύτερους αρέσουν οι καινοτομίες

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

GiP μου,

«Εμείς προλάβαμε και κάποιες καλές μέρες.»
Σαν να μίλησα εγώ… που έχω σλόγκαν μου τις κουβέντες σου
Να είσαι πάντα καλά,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μηθυμναίε μου,

Ο θεός έχει…. εμείς δεν έχουμε…. λέει ο Γλάρος μου για να με πειράζει κάθε τόσο
:-)))

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές







ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ria μου,

Κατάλαβες τώρα τα λάθη τους; Εμπορικό ολόκληρο έδιναν για προίκα, τα οποία, ύστερα από λίγα χρόνια, εν τέλει ήταν έξω από τις σύγχρονες διακοσμητικές προτάσεις.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Κορίνθιέ μου (ορθα-κοφτά),

Δεν είναι άσχημες οι ξυλόσομπες, όμως στις μεγαλουπόλεις με τις πολυκατοικιες, θα υπάρξει μέγα πρόβλημα.

Εύχομαι να μην φτάσουμε στο λυχνάρι, στην λάμπα, στο μπαλωμένο ρούχο και στο σκονόγαλα από την Αμερική.
Εμπόλεμη κατάσταση μυρίζουν.....

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Roadartist είπε...

Αρκετά δύσκολα τα πράγματα. Ας έχουμε υγεία και ας μπορούμε να βοηθά ο ένας τον άλλον. Ας συνεχίζουμε με χαμόγελο.
Να ξέρεις πως έτσι νιώθουμε όλοι.