...με "δόση ανέμου"...
΄Ενα , δύο, τρία κι έφυγα
με τα φτερά μου σε σένα πέταξα
.......
τέσσερα, πέντε... εδώ που έφτασα
πέντε τα σκαλοπάτια που τώρα μέτρησα
κι' όταν ξανά 'ρθω πάλι με το καλό
να μην ξεχάσω απ' τ' όνειρο μη βγω (*)
και να μετρήσω ακόμη...έξι, εφτά κι' οχτώ...
Αναρωτιέμαι πολλές φορές σαν τί να είναι αυτό που με κρατάει χρόνια σε τούτο το χώρο.
Είναι πολλά, μα πάρα πολλά τα όσα μας ενώνουν. Είναι που μαθαίνω πράγματα χρήσιμα και ενδιαφέροντα. Είναι που e-γνωρίζω ψυχές με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Είναι που δανείζομαι εγγραφές ή αποσπάσματα, με αναφορά-λινκ φυσικά στο συντάκτη για τις "Γλαρένιες αγκαλιές" μου.
Είναι που e-συναντώ ανθρώπους με καλλιτεχνική φλέβα από την αγαπημένη μου Αργολίδα.
Είναι ακόμη για τα όσα με τιμήσανε
και όσα ακόμη με τιμάνε
από μάτια που δε βλ-e-πονται
μα όμως αγαπάνε.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς
όλους μα ΟΛΟΥΣ τους φίλους,
που κατ' ανάρτηση, κατά σύμπτωση ή κατ' επιλογή,
πέρασαν και που ακόμη αντέχουν να κοντοστέκονται στο "ΑΣΠΑΣΤΌΣ".
(*) στίχοι δανεισμένοι από το "Πέταγμα" του καλλιτέχνη συντοπίτη μου Γιάννη Νανόπουλου, των οποίων στίχων τα σκαλιά θεώρησα, ακούγοντας το τραγούδι, πως εκφράζουν τα δικά μου σκαλοπάτια στο διαδικτυακό χώρο.
