΄Ενας κλείνει... άλλος ανοίγει...

Εκεί γύρω στα οκτώ μου χρόνια, στο παιδικό μου μυαλό,  ο χρόνος είχε για μένα μια  κυκλική έννοια.  Να... κάπως έτσι....

(εικόνα)

Επηρεασμένη προφανώς από το μεγάλο χάρτη στην αίθουσα της Β'  τάξης του δημοτικού σχολείου στο Ναύπλιο.  Εκείνη την αίθουσα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το  άγαλμα του Καποδίστρια.

Αυτή την εικόνα αλλά και τη χρονο-αντίληψη κουβαλάω ακόμη ...ούτε απόγονος των Μάγια να ήμουν...

"Οι Μάγια, είχαν κυκλική αντίληψη του χρόνου και το ημερολόγιό τους δεν θα μπορούσε παρά να είναι και αυτό κυκλικό..."

           

Κύκλος λοιπόν ο χρόνος κι η ζωή μας...

Κυλάει ο χρόνος χωρίς βοήθεια... μόνος και κανένα δε ρωτάει... αμείλικτα.... αθόρυβα...   

Χρόνος και χρόνοι που περνούν, αφήνοντας στα κορμιά και τις ψυχές μας σημάδια ανεξίτηλα...

Χρώματα  ανακατεμένα... και χαράς και θλίψης...

Πνέει τα λοίσθια η "άτιμη χρονιά" και μαζί της ταλαιπωρείται 
η  ψυχή και οι αντοχές μας...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Πήρε με χέρι αρπακτικού από τον ελληνικό λαό και για τους γνωστούς λόγους,  υλικά αγαθά  αλλά και μέρος της καλής μας διαθέσεως και αισιοδοξίας.  

Από το γιό μου στέρησε σε τροχαίο ατύχημα, για ικανό χρόνο  την αγαπημένη του  (όχι και σ' εμένα βεβαίως... η αλήθεια να λέγεται...) μηχανή.  Ευτυχώς  "λυπήθηκε" όλη  τη γλαρο-οικογένεια και έχουμε το Λιόντα μας σώο και αβλαβή. Λαχταρήσαμε οικογενειακώς τόσο... όσο δεν εύχομαι σε κανένα γονέα παρόμοια  εμπειρία....

Σε άλλους και αυτό είναι ανεπανόρθωτο,  στέρησε ανθρώπινες παρουσίες  και εύχομαι τί άλλο από δύναμη και κουράγιο.

Από  αρχές Οκτωβρίου ταλαιπωρείται με τη υγεία του ο πατέρας μου κι εμείς,  τί άλλο μπορούμε να κάνουμε,  από  το να είμαστε ...γλαρο-σύσσωμοι στο πλευρό του.

Προσπαθούμε να μη  του δείχνουμε υποψίες ανησυχίας. Απλά να είμαστε  καθημερινοί, όσο το απαιτούν η περίσταση και η δεδομένη χρονική περίοδος. Ευτυχώς η ασθένειά του με τον πολύ χαμηλό αιματοκρίτη (μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο) αντιμετωπίζεται μέχρι στιγμής υποφερτά και ο ίδιος βρίσκεται, εμφανισιακά αλλά και ψυχολογικά, σε πολύ καλή κατάσταση.  

Πρόσφατα και συγκεκριμένα από τις 12/12 ο λατρεμένος μας Κανέλος δεν είναι πια κοντά μας.  Τον αντίκρυσα εκείνο το πρωινό ξαπλωμένο χάμω και δίπλα στο γραφείο μου. Κατάλαβα... το αναπνευστικό του πρόβλημα ήταν η αιτία.  ΄Εμεινα άφωνη με τον καφέ στο χέρι... 

Εκ των υστέρων εξήγησα τις ιδιαίτερες περιποιήσεις που είχε καθημερινά από τη Ρόζα μου.

΄Εχουν διαίσθηση τα ζώα... είναι πιο τρυφερά από τη χάρη μας... και εντελώς ανυστερόβουλα.

Ο χρόνος λοιπόν, που  σταθμούς δεν έχει και ούτε  αλλάζει πορεία. Προς τί λοιπόν η  αλλαγή του χρόνου ή τί πρόκειται από το ένα  κλάσμα του δευτερολέπτου στο άλλο να αλλάξει; 

"Δεν υπάρχει νέος χρόνος, ούτε παλιός υπάρχει. Αληθινή είναι μόνο η ματιά, το σκίρτημα της καρδιάς, η αιώνια ζωή." 

ΚΑΛΗ ΜΑΣ εύχομαι  ΧΡΟΝΙΑ

κι' ας μην υπάρχει μία...

ο ΄Ελληνας ΠΑΝΤΑ θα ΖΕΙ,

σου 'χω και ...ΚΑΖΑΜΙΑ

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ

για τη  χρονιά που έρχεται και που τόσα ακούγονται πως θα φέρει...