Τέτοιες ώρες... τέτοια λόγια...

Ο κόσμος  καίγεται κι' εγώ (θα σκεφτείς) ασχολούμαι με  άλλ'  αντ'  άλλων θέματα.

΄Ομως πέρα από τα δικά μας εσωτερικά ...ΔΝΤκά και άλλα προβλήματα, "οι φωτιές"
 που τριγύρω ανάβουν με ανησυχούν, ίσως και πανικοβάλλουν...

Προ  είκοσι ημερών,  που λες...για να αλλάξουμε και διάθεση, μας έφεραν οι Νοτιο-αφρικανοί κουμπάροι μας που μένουν μόνιμα στο Αίγιο πρωτότυπο δώρο:
Κολοκύθια με αγκάθια

Ευδοκιμεί το είδος είπαν και απ' όσο γνωρίζουν, σε  Αφρική, Αυστραλία και Ν. Ζηλανδία

Και αφού τηγανίσαμε καμπόσα όπως τα κολοκυθάκια (η σάρκα τους δεν έχει καθόλου σπόρους τουλάχιστον στην κατάσταση αυτή)  και  τα φάγαμε (καλά ήταν...τρώγονταν...)  έμειναν μερικά που ύστερα από λίγες μέρες φύτρωσαν.

Τα έχω ήδη φυτέψει, για να δω πώς αναπτύσσονται,  αλλά εν τω μεταξύ έχω τρελάνει το Γκούγκλη στις αναζητήσεις με δαύτα και μέχρι σήμερα δεν έχω βρει τίποτε  σχετικό ούτε καν φωτογραφία τους στο Flickr ή αλλού, εκτός από αυτά  που έχω και φαίνονται στις δυο πρώτες εικόνες.

Το μόνο που καπως ταιριάζει ανάμεσα σε κολοκύθια όλων των σχημάτων και χρωμάτων,  

είναι ένα αφρικάνικο είδος 

που έχει όμως διαφορές ως προς το σχήμα του λαχανικού.

Βρήκα επίσης και ζωγραφισμένες κολοκύθες σωστά κομψοτεχνήματα, 

που πέρα από διακοσμητικές 

είναι και χρηστικές (δοχεία, κανάτια, μπωλ, μπουκάλια, καλάθια κ.α.) 

δημιουργίες  της  Marylin Sunderland,

όπως και άλλες  

της

McKenzie Birnie

 

Μέχρι και ετήσια Φεστιβάλ γίνονται με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών

Πάντως  για το κολοκύθι που ψάχνω δε βρήκα καμία πληροφορία.

Κι' όλο κλαίγαν  τα καβουράκια...

...μεσ' του πάγκου τα παγάκια....

Μάλιστα... όπως το ακούς  και όχι φυσικά από της μαμάς καβουρίνας τις ερωτικές ατασθαλίες, αλλά του ψαρά τον πάγκο όπως και από του Γλάρου μου την επιθυμία για να με ευχαριστήσει.

Γυναίκααα... τρέξε να δεις τί σου έφερα για μεζεδάκι...

Τρέχω η γυναίκα και τί να δω...

Οκτώ καβούρια να αναδεύονται μέσα στο νεροχύτη και στην απέλπιδα προσπάθειά τους για ζωή, να έχουν πιαστεί αλυσιδωτά το ένα απο το πόδι ή τη δαγκάνα του άλλου. 

Σηκώνει ένα ο Γλάρος μου και κρέμονταν  από το πόδι του στη σειρά... άλλα επτά...

Σοβαρά μιλάς τώρα; τα έφερες ζωντανά και περιμένεις να τα πετάξω  έτσι ζωντανά στο νερό που βράζει... ΠΟΤΕ!!!

Μπαίνει και η μεγάλη μου, αγριεύεται με το θέαμα...  βάζει τις φωνές... και αυτό ήταν.

Τα καβουράκια άλλαξαν χέρια, ως πεσκέσι φυσικά σε φιλικό ζευγάρι.

UPDATE: 2/3/2011


Ευχαριστώ την  ΄Εφη για τη ιστοδιεύθυνση   που με παρέπεμψε και όπου τελικά βρήκα
ΟΛΕΣ τις πληροφορίες για το περί ου ο λόγος κολοκύθι
με την ονομασία sechium edulis

royalgello-in Νatur
σε καλωσορίζω και ευχαριστώ για την υπέροχη ιστοσελίδα σου με τις λεπτομερείς πληροφορίες για τα θαυμάσια και πολύτιμα που η γη μας προσφέρει.

Κουτσός... και με τον αμάραντο

                          

O Φεβρουάριος  αν και κουτσός  

 (και ειδικά ο φετινός που μας προκύπτει ...ΚΑΙ στραβός αλλά ΚΑΙ ανάποδος...) 

μας "χορεύει" 

άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο

 αλλά ... ΟΛΟΥΣ 

στο ρυθμό του χειμώνα,  των σαρωτικών αλλαγών, των ανατροπών αλλά και της Αποκριάς.

Για τους αρχαίους  λεγόταν Ανθεστηριών και πρόσφεραν λουλούδια στο Διόνυσο, γνωστό"χορευταρά" της εποχής.

Και μιας και περί Διονύσου μιλάμε, θυμήθηκα τα διονυσιακά πάρτυ των αρχαίων και την παρακάτω ιστορία που βρήκα (μύθος για μύθος...) που έχει να κάνει με ένα από αυτά.

Ο βασιλιάς της Φρυγίας λοιπόν ο Μίδας, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία είχε μεγάλη αγάπη για τα όμορφα πράγματα και ειδικά για τα τριαντάφυλλα.  ΄Εφτιαξε λοιπόν μια πραγματική Εδέμ των Ρόδων. Περπατώντας στον κήπο του μια ημέρα και απολαμβάνοντας τα χρώματα και το άρωμά τους, είδε το σάτυρο Σιληνό 
που ύστερα από ένα ξέφρενο διονυσιακό πάρτυ είχε χαθεί για δέκα ημέρες. Τον βρήκε να κοιμάται  στη σκιά των θάμνων, μεθυσμένος καθώς ήταν από το πολύ κρασί. Αφού ξαναβρέθηκαν με  το Μίδα και ξαναμέθυσαν, ο Σιληνός του έκανε την ερώτηση για το γνωστό  χάρισμα του "χρυσού αγγίγματος".

Ο χρυσός δεν μυρίζει, είπε εκείνος...

Τούτος όμως ο χρυσός 

έχει ιδιαίτερη μυρωδιά που δε σε αφήνει αδιάφορο.

"Αυτήν την ιστορία θυμήθηκα βλέποντας σε μια ελώδη περιοχή (= vlei) κοντά στο Robertsvleipad μερικά χιλιόμετρα έξω από Franschhoek στην αμπελουργική περιοχή της Νότιας Αφρικής, αυτό το φυτό με την λατινική ονομασία: Helichyrsum foetidum: ή Sungold, ή  Strawflower αρχικά από τον Carolus Linnaeus (1753).

Μετονομάστηκε αργότερα ως Gnaphalium foetidum από τo γερμανό  βοτανολόγο Conrad Moench (1744-1805).

(Γενικότερα στην περιοχή του Cape  -Ηermanus, Agulhas, Knysna... -  ευδοκιμούν πολλά περίεργα και πανέμορφα φυτά)

Ακόμη και τις νεφελώδεις ημέρες λάμπουν χρυσά στις βαλτώδεις περιοχές και αν δεν διακρίνονται εύκολα λόγω της πλούσιας βλάστησης, προσδιορίζονται όμως από την έντονη μυρωδιά τους!"


Από τις αναζητήσεις μου στο διαδίκτυο βρίσκω πως και η δική μας  sempreviva ή αμάραντος ανήκει στην ίδια οικογένεια:

Helichrysum

(εικόνα)


όπως και το helichrysum italicum (curry plant)


Και δε θα συμφωνήσω με  την πληροφορία πως η σεμπρεβίβα δεν φύεται σε άλλα μέρη της

Ελλάδος παρά μόνον στα Κύθηρα, 

γιατί στην Ελλάδα την έχω συναντήσει στο Πήλιο, 

στο Αίγιο, αλλά και εντός…

μα πολύ εντός του Λεκανοπεδίου.

Για να επανέλθουμε όμως στους θεούς, ο Φεβρουάριος (θεός του ΄Αδη των Ρωμαίων) βάφτισε το μήνα μας.

Februare στα λατινικά σημαίνει εξαγνίζω, καθαρίζω.  

Ας  ξεσκονίσουμε λοιπόν κι' εμείς τις στολές μας κι ας ετοιμαστούμε για το καρναβάλι που έρχεται, έτσι για να ξεδώσουμε, μιας και ο φετινός Φεβρουάριος  όπως είπαμε, αν και κουτσός μας ..."χορεύει" όλους στο ταψί...

Και μην ξεχάσουμε λουλούδια στο Διόνυσο έτσι για ...καλοπιάσματα

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!