Εικόνες, ακούσματα και αναμνήσεις...

΄Ηξερε πρακτικό και άριστο λίπασμα για τη χάρη τους...
Κάθε 15 μέρες τα ενίσχυε με σαπουνάδα...
Μάλιστα, πολύ καλά διάβασες φίλε μου συμπλόγκερ.
Σαπούνι ...πράσινο αρκάδι δηλαδή, τριμμένο και αραιωμένο σε νερό.
Με αυτό το βοήθημα, του οποίου την αναλογία δε θυμάμαι, η μαμά μου είχε τα ωραιότερα κοράλια της γειτονιάς.


Κάθε απόγευμα που λες, πήγαινα η γλαρίτσα στα πλουμιστά της κοράλια με τα αμέτρητα, σαν πύρινες φλογίτσες, κατακόκκινα λουλούδια και σφίγγοντας με τα δαχτυλάκια μου την άκρη του κάθε άνθους που ακόμη δεν είχε ανοίξει, περιόριζα ασφυκτικά τον αέρα μέσα στο μπουμπούκι, που δραπέτευε ανακουφιστικά με ένα τρισχαριτωμένο θόρυβο...
κλιτς...κλιτς...κλιτς...κλιτς...
να, σαν να το ακούω τώρα...

Κι' όταν μεγάλωσα, πάντα είχα κοράλι, μα την κακή συνήθεια ...ουδέποτε έκοψα.
Με κάθε ευκαιρία, δυο-τρία ...κλιτς...κλιτς...κλιτς δεν τα γλίτωναν.
Φέτος που ξέμεινα γιατί ξεράθηκε, πολύ μου λείπει.
Και... μην κακοβάλεις με το νου.... ξεράθηκε όχι από τις σαπουνάδες... αλλά επειδή αμέλησα σαπούνι να το ποτίζω.

Κλιτς... κλιτς... κλιτς...

Ακόμη θυμάμαι την απόγνωσή της στο θέαμα των ...κουρελιασμένων από τις μικροεκρήξεις πετάλων.

΄Εστηνε αυτί λοιπόν κάθε τόσο, καλά να είναι εκεί που ...βρίσκεται, για να προλάβει καταστάσεις...

Γλαρένιαααα... πάλι στα κοράλια μου είσαι;....