Κάθε που έρχεται έρχεται ο 84χρονος πατέρας μου από το γλαρο-εξοχικό, όπου και επέλεξε να μένει μόνιμα (μεταξύ μας τη διαδρομή την έχει για...Κολιάτσου-Παγκράτι...) και τι δε φέρνει.
Σ' αυτό το κτήμα, που κατά βάσιν είναι ελαιώνας, είχε ο Γλαρο-πατέρας και πεθερός μου φυτέψει περίεργες ποικιλίες δένδρων. Τούτη τη φορά ο πατέρας μου έφερε και τα τελευταία καλοκαιρινά μανταρίνια.
Ναι, καλά διαβάζεις... μανταρίνια που σε μέγεθος είναι ...4πλάσια και μερικά έως και ...6πλάσια από μια κλημεντίνη. ΄Οσο από γεύση ...αξεπέραστη. 
΄Ασε που όποτε έρχεται δε βγαίνω από την κουζίνα... Καταπιάνομαι με φαγητά που ξέρω πως του αρέσουν αλλά μόνος του δεν είναι εύκολο να φτιάξει.
Τούτη τη φορά προγραμμάτισα και του έφτιαξα ... και φυσικά η ορεξούλα του όχι δεν είπε... μοσχάρι στιφάδο, μουσακά, γεμιστά, χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι, πέρα από τα γλυκά που απαραίτητα φτιάχνω κάθε φορά, γιατί χωρίς γλυκό ο μπαμπάς δε ζει...
Του ζύμωσα λοιπόν και από το μεθυσμένο ψωμάκι που έμαθα
από ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ,
έστω και χωρίς πινακωτή...
που την πρόλαβα στα μικράτα μου, όταν τα καλοκαίρια στο "χτήμα" ζύμωνε η αδελφή του. Σβήνω που λες το φούρνο, πιστεύω πως ψήθηκε... αλλά στη βιασύνη πολλά συμβαίνουν...
- Αχ, βρε μπαμπά μου, τί έπαθα... βιάστηκα νομίζω και μάλλον θα το ξαναψήσω λίγο για να πάρει χρώμα....
- Κι' εμένα έτσι μου φαίνεται, αλλά κάτσε βρε παιδί μου να δοκιμάσω μιαν ακρούλα να δούμε... Τί λες παιδάκι μου... νοστιμότατο είναι... στο χρώμα θα κολλήσουμε; Σε λίγο θα πούμε το ψωμί ψωμάκι...
Περιττό να σου πω, πως δεν έμεινε ψίχουλο. Στο τσακ πρόφτασα να φωτογραφίσω τη... μεθυσμένη μαργαρίτα που του έφτιαξα. 
Ιστορία περί ψωμιού είστε βέβαιοι ότι θέλετε?! Ε, να λοιπόν:
“Δεν γνωρίζουμε ποτέ και πού οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε ψωμί. Λέγεται ότι 6 – 7 χιλιάδες χρόνια πριν εμφανίστηκαν τα πρώτα ψωμιά, αλλά η φράση «βγάζω το ψωμί μου» μάλλον κρατάει από την Αίγυπτο.
Όπως περιγράφει ο Ηρόδοτος, στην Αίγυπτο το ψωμί έλαβε για πρώτη φορά οικονομική και κοινωνική υπόσταση, αφού χρησιμοποιήθηκε ως νόμισμα, και μάλιστα για την κάλυψη των μισθών όχι μόνο απλών χωρικών αλλά και υψηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων. Βέβαια, υπήρχε ταξική ειδοποιός διάφορά. Η κοινωνική πλέμπα έπαιρνε ψωμί από κριθάρι ενώ οι ευγενείς απολάμβαναν ψωμί από σιτάλευρο. Οι Αιγύπτιοι έθαβαν τους νεκρούς τους μαζί με ψωμί, ώστε να συμβάλουν στη μεταθανάτια…σίτιση του αγαπημένου τους προσώπου. Στο Βρετανικό Μουσείο φυλάσσεται μια φραντζόλα, η ηλικία της οποίας ξεπερνάν τα 4.000 χρόνια.
Οι Έλληνες προσέφεραν πολλά στην τέχνη της αρτοποιίας, τόσο γιατί βελτίωσαν τις κατασκευές των φούρνων όσο και ως προς τους τύπους ψωμιού που παρήγαγαν, με την προθήκη αρωματικών ακόμα και μπαχαρικών, σε σημείο τέτοιο που έφτασαν να φτιάχνουν 72 διαφορετικούς τύπους ψωμιού. Προσέθεταν γάλα, μέλι, ζάχαρη, δάφνη, ανάλογα με τον τελικό προορισμό του ψωμιού, κάτι που καθόριζε η θεότητα στην οποία επρόκειτο να προσφερθεί. Ήταν επίσης αυτοί που ίδρυσαν τους πρώτους δημόσιους φούρνους καθώς και τους πρώτους επαγγελματικούς συλλόγους αρτοποιών, θέτοντας επίσημους κανονισμούς για τη νυχτερινή εργασία τους. Το ωράριο των αρτοποιών ήταν αυτό όμως που τους προσέδωσε τη φήμη των επαναστατών, καθώς στα μαγαζιά τους τις νύχτες έβρισκαν εύκολα καταφύγιο και τα χρησιμοποιούσαν ως τόπο συνάντησης οι ιδεολογικοί εχθροί του κράτους.
Το ψωμί συνέδεε την Αθήνα με το Βόσπορο τον 4ο αι. π.Χ. Η ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων μεταξύ της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και του Κιμμερίου Βοσπόρου (Βόρεια παράλια του Ευξείνου) αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο της Αθήνας με την απόμακρη αυτή περιοχή του ελληνικού κόσμου. Υπάρχει ειδική μνεία σε ψήφισμα της εποχής, στο οποίο αναφέρεται ότι προσφέρονται προνόμια στην οικογένεια του κυβερνήτη του Πόντου από την Αθήνα λόγω της ανάπτυξης αυτής της εμπορικής δραστηριότητας. Επίσης, ο Δημοσθένης αναφέρει ότι οι Αθηναίοι εισάγουν 410.000 μεδίμνους σίτου από τον Πόντο, ποσότητα που αναλογεί στο ήμισυ των εισαγωγών τους από διάφορα κέντρα. Τα οφέλη που αποκόμισαν οι Αθηναίοι από το εμπόριο αυτό ήταν πολλά, αλλά και το κράτος του Κιμμερίου Βοσπόρου γνώριζε περίοδο μεγάλης ακμής την ίδια εποχή, λόγω των εμπορικών σχέσεων με την Αθήνα.
Υπήρχαν πολλές και κρίσιμες ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες το ψωμί συνδέθηκε με πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά κινήματα, όπως στην εξάπλωση και το χτίσιμο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ή στη Γαλλική Επανάσταση, όπου η τιμή του ρύθμιζε και τη σχέση των λαϊκών στρωμάτων με την εξουσία. Πώς είναι τώρα η τιμή του πετρελαίου; Κάτι τέτοιο. ”
Περισσότερα εδώ: http://dim-rizou.pel.sch.gr/ergasies/psomi/page02.html
