πλην όμως ΔΕΝ σε ξέχασα...
Οι περσινές διαδρομές σου είναι άριστη ιδέα, γιατί έτσι όπως μας τα μαγειρεύουν πολιτικοί και ΔΝΤ, όχι μόνο θα ξαναθυμηθούμε τα χωριά μας αλλά και θα μάθουμε πώς να καλλιεργούμε τα ζαρζαβατικά μας...
Από την άλλη πάλι μου θύμισαν τα γεμιστά της ...καρδιάς, αλλοτινών εποχών και χρόνων περασμένων…
"Σήμερα τη θυμήθηκα πάλι.
Συμβαίνει πάντα, όταν κόβω τομάτες. Από αυτές όμως, που σπάνια μεν, τυχαίνει όμως ακόμη και σήμερα, να μυρίζουν όπως τότε.....
Τότε που όρθια στο τραπέζι, ετοίμαζε τα γεμιστά της.΄Εκοβε το πάνω μέρος, έχωνε προσεκτικά το κουτάλι στη ζουμερή σάρκα περιστρέφοντάς το, έβγαζε την "καρδιά" και μου έλεγε:
"΄Ελα Γλαρένια, άνοιξε το στόμα σου...η καρδούλα..."
"΄Ελα Γλαρένια, άνοιξε το στόμα σου...η καρδούλα..."
Και σήμερα που οι φίλοι μας από απέναντι μου έφεραν φρέσκες τομάτες, καλλιεργημένες με τα ίδια τους τα χέρια και κομμένες μόλις εκείνη τη στιγμή, σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία να ετοιμάσω γεμιστά και να μην τα ψήσω στο σπίτι. Να τα στείλω στο φούρνο του χωριού που λειτουργεί με ξύλα και όποτε στέλνω φαγητό για ψήσιμο, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό του πατέρα μου, με τους άλλους φούρνους, τους χωριάτικους.
Τώρα, όταν "γεμίζω" ...κλέβω καμιά καρδούλα, έτσι για να τη θυμηθώ...
Είχαν όμως, διαφορετική γεύση εκείνες οι καρδούλες.... "
Δοθείσης ευκαιρίας ορίστε και τα τοματίνια που λατρεύω.
Είναι τόσο γλυκά και με μυρωδιά τομάτας του παλιού καλού καιρού, που σα στραγάλια τα τρώω χωρίς λάδι και αλάτι. Σε διαφορετικό σχήμα από τα στρογγυλά τα cherries για τις σαλάτες, κάτι δηλαδή σαν πομιντόρια, αλλά πολύ μικρότερα.
Μυρίζουν ντομάτα βρε παιδί μου, όπως τότε στο χωριό του πατέρα μου.
Τί έχουμε όμως, ακόμη να δούμε....
καρα-κατά....μαυρες...΄Οπως και να 'χει, καιρός εμείς να πειραματιστούμε με τα είδη τομάτας που γνωρίζουμε, ακόμη και στις γλάστρες μας.
