(συνέχεια εκ του προηγουμένου)
...και " πριν αναρτήσω κάτι άλλο"
(κλεμμένες κουβέντες αυτές),
έμεινα σε ένα από τα ...λέλουδα της επιστροφής της Άστριας,
που μου θύμισαν πως κάποιες φορές μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή μας πράγματα, από ασήμαντα και καθημερινά έως και πολύ σοβαρά, που την προέλευσή τους δε γνωρίζουμε, πολύ περισσότερο την εξέλιξή τους δεν ορίζουμε, αλλά και αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε.
Απλά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε...
Μπορεί να μην είναι και ό,τι πιο όμορφο, από την πλούσια συλλογή που απλόχερα η φύση μας προσφέρει, όμως το χρώμα του άνθους αυτού του φυτού (δηλητηριώδες ζιζάνιο) πολύ μου αρέσει, άσχετα αν μυρίζει άσχημα. Για χρόνια δεν ήξερα την ονομασία του, παρά το ότι ευδοκιμεί σε αρκετές αμμώδεις παραλίες όπως και στην Καραθώνα (βλ. φωτο κεφαλίδας) στο Ναύπλιο όπου σε ένα της σημείο είναι γεμάτη κάθε καλοκαίρι. Και έχει το άτιμο κάτι αγκάθια, αλίμονό σου αν το πατήσεις... ΄Ημουν όμως περίεργη για την ονομασία του.
Και τί έγινε... εύλογα θα σκεφτείς...
Εδώ ο κόσμος χάνεται κι' εσύ κάνεις θέμα για ένα βρωμόχορτο...
Να όμως που έφτασε το 2007 όταν, με το ξεκίνημά μου στο χώρο,
γνώρισα το φυτό μέσα από το πολύ αξιόλογο μπλογκ της Δώρας Τσίρκα και μου έλυσε κάθε απορία...
΄Εκλεινε την εμπνευσμένη της ανάρτηση:
"Όταν εσείς κοιμόσαστε τα βράδια, εμείς ονειρευόμαστε τη Γη να θάλλει πιο μωβ από ποτέ"
Με αφορμή αυτήν την ανάρτηση έμαθα από τις αναζητήσεις μου στο διαδίκτυο την περιπετειώδη ιστορία του ξενόφερτου φυτού
εξ' ης και η ονομασία του.
Και ενώ πιστεύω πως στη φύση κάθε οργανισμός (φυτικός ή ζωϊκός) έχει το λόγο και το σκοπό της ύπαρξής του, για το συγκεκριμένο δε βρήκα κανέναν άλλο πέραν από τα χαριτωμένα του άνθη.
΄Αστριά μου,
Solanum elaeagnifolium η επιστημονική
του καταστροφικού εισβολέα με τα πολύ όμορφα λουλουδάκια
και αναρωτιέμαι η αφελής...
Γιατί και εμείς να μην ονειρευόμαστε τούτη η Γη να θάλλει πιο πολύχρωμη και όμορφη από ποτέ...
Ποιός μπορεί να μας περικόψει, περιορίσει ή στερήσει τούτο το δικαίωμα...
ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΤΕ... το έχω ξαναπεί....
