΄Ατιτλο

Δεν είχα θέμα σήμερα και τούτο το έρμο μου κεφάλι δεν κατεβάζει ιδέες.

Πήρα λοιπόν τα στέκια παγανιά, και βρήκα

νέους φίλους.

Ναι φίλοι είμαστε, αφού αποφασίζουμε να μοιραστούμε τις ό,ποιες σκέψεις, ανησυχίες, ερεθίσματα και προβληματισμούς.

Αξιόλογες σελίδες

(ήτανε η τυρκουάζ παρέα της, ήτανε η Αλκυόνη Παπαδάκη από τη μια, ο Σταύρος Λάντσιας από την άλλη με το ρυθμό του tango που λατρεύω - "Σαν ένας αγώνας" και από 11/12/2007 ανάρτηση)

και που

δεν είχε τύχει να γνωρίσω.

Σκόνταψα και σε στέκι γνωστό και δεν άντεξα.... "έκλεψα" πάλι.

Και μου το κάνω δώρο, γιατί μου άρεσε.
Εγώ δεν ξέρω και δεν δύναμαι να κάνω το χαρτί να ...αιμορραγεί

"Κάποτε, δεν υπήρχες. Ήσουν απλά μια ιδέα στα μυαλά των γονιών σου. Μέχρι που ένιωσαν την ανάγκη να σε πάρουν αγκαλιά. Εσένα. Που δεν υπήρχες.

Έτσι, αποφάσισαν να κάνουν την πιο αντιδημοκρατική πράξη. Να συλλάβουν έναν αθώο.

Εννέα μήνες περίμενες την απόφαση του δικαστηρίου, που τελικά ήταν καταδικαστική. Σε τράβηξαν από το κεφάλι και σου έκοψαν την αλυσίδα που σε κρατούσε.

Ύστερα, οι υπεύθυνοι της σύλληψης έκαναν το παν για να σε προστατέψουν. Μέχρι να μάθεις τα κόλπα της φυλακής. Για να μπορείς να προστατευτείς από μόνος σου.

Ώσπου, τα κατάφερες. Στάθηκες γερά στα πόδια σου. Έχτισες το δικό σου κελί, αγάπησες τη φυλακή σου, τους συγκρατούμενούς σου. Ζούσες ανέμελα.

Μέχρι που ένα βράδυ ένας άπειρος κρατούμενος σε ρώτησε:

Φυλακίζονται οι ιδέες;"

΄Οχι, πες μου τώρα...

Μπαίνουνε μέσα σε κελιά,

τις δένουν χειροπέδες
ή γλαροπούλια γίνονται

και σκίζουν τους αιθέρες;

Με τι τραγούδι, αλήθεια φίλε/η μου, εσύ που με διαβάζεις, θα τη συνόδευες τούτη την ανάρτηση;

(σημ. 1 Στεριανή μου Ζάλη Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την ευγενική σου παραχώρηση!!!

σημ. 2 Εικόνα επεξεργασμένη από κέρας της αμάλθειας και την ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!)