Βήμα το βήμα...

Βήμα το βήμα περπατάς,
μετράει τα βήματά σου.
Τρως σου μετράει τις μπουκιές ...
Κοιμάσαι και τα ονείρατά σου,
τα διακόπτουν οι κλωτσιές,
που ρίχνει στην εξώθυρά σου.
΄Ωσπου αναγκάζεσαι και λες,

άει στάχτη.... κάτσε μέσα,
εδώ σιμά και δίπλα μου
και μέτρα μου ανάσες....

Αυτά συμβαίνουν στο Γλαραίϊκο με τούτο τον όμορφο....


Φέτος, δε σου τα είπα, του "έπεσε" και το φλουρί από την αγιοβασιλιάτικη πίτα. ΄Οχι πως το συνηθίζουμε, αλλά από κακό υπολογισμό περίσσευε ένα κομμάτι και μιας και βολόδερνε στα πόδια μας και μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς άλλος δεν ...είχε μασήσει το φλουρί....
"Και το τελευταίο στον Φοίβο μας", είπε ο Γλάρος.
Αυτό ήταν...
"Τυχερούλης ο Φοιβάκος μας" συμφώνησαν όλοι, αλλά δεν πέρασε μια εβδομάδα και παραμονή της γιορτής μου, πέρα από τις αναποδιές της σύνδεσής μου, χάσαμε και το Φοίβο μας. Πήρε το κατόπι μια μαύρη τσαχπίνα..... κι'από δω 'παν κι' άλλοι....

Στενοχώρια, διαμαρτυρίες, φωνές στο Γλάρο όλοι μας, όταν έπεσε βράδυ και το σπίτι έμοιαζε άδειο από την απουσία του.
Τί ήθελες να πάρεις μαζί σου το σκυλί χωρίς λουρί.
Πού να βρίσκεται μέσα στη μαύρη νύχτα και βρέχει.
Πού θα κοιμηθεί;


Ποιός να το ταλαιπωρεί....
Μήπως το χτύπησε κανένα αυτοκίνητο;
Μα δεν ήταν η πρώτη φορά βρε παιδιά, δικαιολογούταν εκείνος. Πηγαίναμε καθημερινά για εφημερίδα, έπαιζε και έτρεχε λίγο στο βουνό και γυρίζαμε.

Οι ώρες και οι μέρες περνούσαν, τον είχαμε ξεγραμμένο, ώσπου την τέταρτη μέρα, βράδυ Σαββάτου ήρθε από ....κάπου.
Φανερά αδυνατισμένος, μαυρισμένος, εξαντλημένος και χωρίς φαινομενικά να έχει κάποιο σοβαρό τραυματισμό, ανέβαινε με δυσκολία τα σκαλοπάτια. Πρώτη μας δουλειά, ψηλάφηση για πιθανά κατάγματα και ύστερα από ένα καλό μπάνιο ...επανεξέταση.... Τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά ο λυγμός του έδειχνε πως κάπου υπέφερε.
Μόνος του μας υπέδειξε τα σημεία που τον έκαναν να υποφέρει, γιατί τα έγλυφε συνεχώς. Η ζημιά όλη εντοπίστηκε στις τέσσερις πατούσες του. Ερεθισμένες από τις έντονες εκδορές, που μένοντας απεριποίητες τόσες μέρες πυορροούσαν, προφανώς από το αγωνιώδες τρέξιμο της αναζήτησης του δρόμου για την επιστροφή του στο σπίτι.
Κι' ύστερα σου λένε πως τα ζώα δεν έχουν νοημοσύνη.
Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν, αλλά φαντάσου τώρα,
να μην του είχε πέσει και το φλουρί...

Τώρα εσύ θα σκεφτείς, εδώ ο κόσμος χάνεται, παιδιά σκοτώνονται στην Παλαιστίνη κι' εσύ ασχολείσαι με το ψωφόσκυλο.
Συμφωνώ και άδικο δεν έχεις, όμως από τη στιγμή που υπάρχει στο σπίτι θεωρείται σαν μέλος της οικογένειάς μας.

Δε μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σου και τούτο, καλέ μου φίλε, όπως και τόσα άλλα, που είναι οι αλήθειες μου
στα ΔΥΟ χρόνια,



από τότε που σαν σήμερα ξεκίνησα τούτο το ταξίδι.
Δεν είναι μοναχικό όπως, εξ' αρχής, το φαντάστηκα. Μαζί σας μοιράστηκα πράγματα και αληθινές πτυχές της ζωής μου.

Παρέα σας συγκινήθηκα,



δάκρυσα,
έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει με λυγμούς,



με σοβαρά γεγονότα που μοιραστήκατε μαζί μου αλλά και με τις όμορφες εκπλήξεις σας και τις εκδηλώσεις αγάπης, ήθους, και ευγένειας από πλευράς σας.
Με σεβαστήκατε και το σέβομαι.
Με αγαπήσατε και σας λατρεύω.

Κυκλαμινάκι του βουνού, προχθές σε σχόλιό σου, την άδειά μου ζήτησες για να μου στείλεις γλαρένιες αγκαλιές.
Καλή μου και από τις πρώτες-πρώτες αγαπημένες μου παρουσίες στο χώρο τούτο, τίποτε δεν είναι δικό μου.
Παρέα μοιραζόμαστε τους γλάρους και τα δελφίνια,
τα κυκλάμινα και τα ρόδα...
Τα όνειρα και τις σκιές,
τα ψιθυρίσματα και τις ανάσες.
Τις σκέψεις και τους διαλογισμούς.
Τους αναστεναγμούς και τους προβληματισμούς.
Τις λύπες και τις χαρές μας.


Παίρνω μηνύματα πολλά, από πολλούς καλούς φίλους.
Μηνύματα που είναι αξιοπρεπείς εκδηλώσεις εκτίμησης προς το πρόσωπό μου και από καρδιάς σας ευχαριστώ, για την υποδοχή, την αποδοχή και την αγάπη σας.


Μου χαρίσατε ανεπανάληπτες και μοναδικές στιγμές, που ομολογώ δεν περίμενα ποτέ πως θα συναντούσα, όταν στο ξεκίνημά μου έκανα τα πρώτα μου δειλά και αβέβαια βήματα.

Δε σας "γέλασα", δε σας "δούλεψα", ούτε σας "πούλησα μούρη" και ποιός ο λόγος εξάλλου. Μερικά πράγματα ίσως εξελήφθησαν ως υπερβολές, όπως και άλλα πολλά που δεν έχω ηθελημένα καταθέσει, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Παραμένουν γραμμένα στα "Πρόχειρα"....
Μα όμως, όπως και να το κάνουμε τα έζησα. Τίποτε δεν ήταν ούτε και είναι φανταστικό, από όσα κατά καιρούς περιγράφω.
Μου έτυχαν και τα βίωσα.
Τίποτε δε μου χαρίστηκε, αλλά το πάλεψα σκληρά,...
΄Οπως και πάλι μαζί σας θα μοιραστώ, ελπίζω, το νέο μου κύκλο στο χώρο.

Σήμερα λοιπόν, που γενεθλιάζει τούτο το μπλογκάκι, δε θα μιλήσω για γλάρους κι' αγκαλιές, ούτε κατά το πως και ....φύρδην-μίγδην, μου προέκυψαν η ιστοσελίδα, το παρωνύμιο, το είδωλο, όπως λέει ο Κάβειρος και ο τίτλος της σ-e-λίδας μου, ούτε επίσης για το πότε και πώς τους γλάρους αγάπησα....

Αυτά είναι ήδη ειπωμένα στις από 27/12/2007 και 12/1/2008 αναρτήσεις μου, που βρίσκονται στον Ιουλιο του 2008 ,
μαζί με όλο το πρώτο "ΑΣΠΑΣΤΟΣ"
που μου "κλείδωσε" στις 30/6/2008 ο Βlogger.

Σήμερα και αφού
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ,
κερνάω

ΑΓΑΠΗ,


και γλυκά


με το καλό μου το σερβίτσιο....

αλλά και μουσική από τον ταλαντούχο Johnaro,
το γιο του δικού ΜΑΣ side21,
που επέλεξα για να ντύσω μουσικά τούτη μου την επετειακή ανάρτηση.

(Εικόνες από Flickr και Google, εκτός από τη δεύτερη του ηλιογράφου και τις δικές μου)