"Πάμε σιγά -σιγά για τσι δέκα του Δεκεμπρίου. Τι λες; Θα μας χαρίσεις από εκείνες τις ωραίες αναρτήσεις του μήνα;"
δεν είχα τίποτα έτοιμο γιατί με τρώει η έγνοια
που χάθηκε του Ελληνισμού το ήθος και η τσίπα
και γίναμε οι ΄Ελληνες σε όλα είπα-ξείπα...
Λυπάμαι, τούτη ειδικότερα τη γιορτινή -της αγάπης υποτίθεται- περίοδο, για τον κόσμο που δε θα μπορέσει να χαρεί ...λες και λείπει ο θεός....τις φετινές γιορτινές μέρες όπως και μέχρι πρότινος γνωρίζαμε και το χειρότερο... δεν μπορεί να ζεσταθεί, γιατί τα μεγάλα συμφέροντα έκριναν και αυτή την ανάγκη των ταπεινών ανθρώπων απαγορευτική
Πονάω για όσους πεινάνε ή και αναγκάζονται να καταφεύγουν στα συσσίτια και το ακόμη χειρότερο....στα σκουπίδια...
Ντρέπομαι για την κατάντια της πατρίδας μας.
Aυτός είναι φίλοι μου καλοί και ο λόγος που έχω "...χαθεί τελείως, μα τελείως..."
΄Ομως καναρινένια μου ομορφιά, για να μη σε αφήσω παραπονεμένη αλλά και να ξεφύγει λίγο το μυαλό μας από την κατάμαυρη πραγματικότητα, θα προτιμήσω να αφήσω ελεύθερο το νου να ξαπολυθεί στις καθαρές αλήθειες της Φύσης, με τα τόσα όμορφα που απλόχερα μας προσφέρει...
και το μήνα ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ.
"Ο χειμώνας χτυπάει για καλά την πόρτα μας. Στα βουνά, τα δάση είναι σιωπηλά και ακούγονται μόνο ελάχιστα κελαηδήματα απ’ τους Πύρρουλες και τους Σπίνους, που αντιλαλούν μελαγχολικά μέσα στο χιόνι που έχει σκεπάσει τα πάντα.
Οι Παπαδίτσες (Parus sp.) άφησαν κατά μέρος τις φιλονικίες τους για τα «περιουσιακά τους στοιχεία» και άρχισαν να φτιάχνουν «συμμορίες» από άτομα που ανήκουν σε διαφορετικά είδη, όπως Γαλαζοπαπαδίτσες, Μακρονούρηδες, Κλειδωνάδες, Καλόγερους, Τσοπανάκους και ετοιμάζονται για τις χειμωνιάτικες «επιδρομές» τους. Όσο πιο πολλά μάτια ψάχνουν για τροφή αυτή την εποχή τόσο το καλύτερο, γιατί σπανίζει. Εξάλλου οι εμπειρίες που έχει το κάθε είδος είναι προς όφελος όλων.
Πετούν ασταμάτητα χωρίς να κουράζονται, ψάχνοντας στους κορμούς και στα κλαδιά για έντομα και νύμφες. Ελαφρά σφυρίγματα και κελαηδήματα διατηρούν την επαφή και τη συνοχή της ομάδας. Όταν φτάσει το σούρουπο, ψάχνουν να βρουν για να κουρνιάσουν (roosting) σε καλά προφυλαγμένες γωνίες. Κάθονται το ένα κοντά στο άλλο, για να ζεσταίνονται στις κρύες νύχτες του Δεκέμβρη.
Ο Καρυδοθραύστης και η Κίσσα είναι δυο πουλιά που ανήκουν στα Κορακοειδή. Δεν αφήνουν το δάσος όπου μεγάλωσαν για να κατέβουν πιο χαμηλά τώρα που το χιόνι σκέπασε τα πάντα. Απ’ το καλοκαίρι μάζευαν και έκρυβαν τροφές «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Έτσι, τώρα στις δύσκολες στιγμές ξεθάβουν καρύδια, φουντούκια και άλλα καλούδια κάτω απ’ το παχύ στρώμα του χιονιού.
Σε αραιά διαστήματα, μέσα στους χαμηλούς θάμνους και στους φράχτες της πόλης ακούγονται τα τριλίσματα του Τρυποφράχτη,
Ο Κοκκινολαίμης, «τ’ αηδόνι του χειμώνα», με τις μελαγχολικές νότες του τραγουδιού του, προειδοποιεί τα’ άλλα άτομα του είδους του να προσέξουν καλά, γιατί όποιος καταπατήσει τη χειμωνιάτικη επικράτειά του θα έχει πολλά προβλήματα.
Τα Ψαρόνια πετούν χαμηλά πάνω απ’ την Αθήνα. Το βράδυ ψάχνουν με πολύ θόρυβο να βρουν να κουρνιάσουν πάνω στους ψηλούς Αΐλανθους τη πόλης. Ο φύλακας της ομάδας, «ο αλτρουιστής», θα καθίσει στην πιο ψηλή κορυφή του δένδρου και αν χρειαστεί θα δώσει το σήμα απομάκρυνσης με κίνδυνο της ζωής του.
Οι Λευκοσουσουράδες (Motacilla alba) τώρα το χειμώνα συνεταιρίζονται. Η υπεράσπιση της επικράτειάς τους αυτή την εποχή έχει μεγάλη τροφική σημασία.
Το Δεκέμβρη, οι υγροβιότοποι (λίμνες, βάλτοι, λιμνοθάλασσες) σφύζουν από ζωή. Είναι δεκάδες χιλιάδες οι Αγριόπαπιες που κατέβηκαν απ’ τα βόρεια για να ξεχειμωνιάσουν στους υγροβιότοπους. Η υποδοχή που τους έγινε όμως από τους κυνηγούς δεν ήταν απ’ τις πιο «εγκάρδιες».
Στις περιοχές όπου απαγορεύεται το κυνήγι, στα ήσυχα νερά καθρεφτίζονται με την όμορφη χρωματιστή «στολή» τους τα αρσενικά και τα σκούρα θηλυκά της Πρασινοκέφαλης, το Κιρκίρι, η Χουλιαρόπαπια.
Το Πόρτο-Λάγος ντύνεται με τα καινούργια χρώματα αυτή την εποχή. Τα γαλάζια νερά του βάφονται με βιολετί-ρόδινες πινελιές απ’ τα φτερά των Φοινικόπτερων. Με το σούρουπο, είναι θαυμάσιο θέαμα να βλέπεις αυτά τα πουλιά να πετούν στο ροδοκόκκινο ορίζοντα.
Στην Πίνδο, τα Ζαρκάδια έχουν σχεδόν ολοκληρώσει την αλλαγή της φορεσιάς τους, έχουν ντυθεί για καλά στα χειμωνιάτικα. Τα κέρατα των αρσενικών πέφτουν σα να είναι ξερά κλαδιά, μια και τέλειωσε η αποστολή που είχαν, μετά απ’ τις ερωτικές μάχες που έγιναν στο τέλος του καλοκαιριού.
Στη Λέσβο, στο τέλος του μήνα αρχίζουν τα πρώτα γεννητούρια οι Γαλιές (Sciurus anomalus). Γεννούν 2-3 μικρά, μέσα στις κοιλότητες των δένδρων (ελιές, πλατάνια) και στις ξερολιθιές. Περίμεναν το ευχάριστο γεγονός κι έτσι έκαναν το κουμάντο τους, αφού όλο το καλοκαίρι μάζευαν τροφή ακατάπαυστα, ειδικά γι’ αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Στη θάλασσα και πολύ κοντά στις ακτές, τα Καλαμάρια, πρόσφυγες απ’ τα βαθιά νερά, συγκεντρώνονται πάντα αυτή την εποχή. Διαλέγουν τα κρύα νερά της χειμωνιάτικης τρικυμισμένης θάλασσας για να ερωτευτούν. Έτσι αρχίζουν τρελά κυνηγητά και σφιχταγκαλιάσματα με τα πλοκάμια τους. "
Χρη κράμβην μη εσθίειν, μήτε σκίμβρον. Εκ δε των κρεών, καθώς εν τω νοεμβρίω μηνί λέλεκται. Ομοίως και περί των ιχθύων και των λαχάνων και οπωρών, και περί οίνων, και οσπρίων, και πρασοζέματος.
Λουτρά η'· και χρίσματα ποιείν δια της αλόης και της σμύρνης. Φακήν δε μη εσθίειν όλως. Λαμβάνειν δε απόζεμα της τίλης μετρίως. Κάπαριν και κολυμβάδας ελαίας μη εσθίειν, αλλά μάλλον τας μαύρας οξομέλιτι και σίνηπι. Και σμήχεσθαι δι' οίνου και νίτρου. Και αφροδισιάζειν.
Ψηφίζεται δε και το Έπταστρον, από ζ' ημερών του μηνός.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ
και
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!
