Την πρώτη και προ δύο μηνών φορά, που ο κατακόρυφα πεσμένος αιματοκρίτης του τον οδήγησε στο νοσοκομείο, ούτε ο ίδιος είχε καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασής του, γιατί απλά δεν είχε συμπτώματα.
"Κινητικός"έγραψαν στη διάγνωση οι ταλαίπωροι γιατροί, που έκαναν αγώνα δρόμου για να κατανοήσουν πώς γίνεται να ταιριάζουν οι πολύ χαμηλές τιμές δεικτών στο αίμα του με τη "σβούρα" που έβλεπαν μπροστά τους, αλλά και να τον προλαβαίνουν στους διαδρόμους από εργαστήριο σε εργαστήριο.
Αιματοκρίτης που συνέχισε την καθοδική του πορεία και μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο
Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκεται ξανά εκεί και μεταγγίζεται συνέχεια. Με τη διαφορά πως αυτή τη φορά και παρά το γεγονός πως δεν εμφανίζει συμπτώματα αδυναμίας, ψυχολογικά του ...έχουν πέσει τα φτερά...
Η φωνή του δεν έχει την παλιά της ζωντάνια. Η γενικότερη εικόνα του δείχνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, άνθρωπο φοβισμένο.
Αποδίδω το λόγο που είναι μελαγχολικός, στο ότι όσο περνάει ο καιρός, γίνεται άπιαστο όνειρο η επιστροφή του -όπως σχεδίαζε- στο εξοχικό της γλαρούπολης...
...αλλά και στην προσφιλή του ενασχόληση με τη βυζαντινή μουσική, κάθε Κυριακή και σχόλη.
Είναι και που οι άνθρωποι της περιοχής, από ιερέα μέχρι ενορίτες, τηλεφωνούν συνέχεια στον "άγιο ιεροψάλτη" για να μάθουν πότε επιστρέφει.
Είναι και που ...κακοβάζει το μυαλό μου... Ογδόντα πέντε χρόνια ζωής συμπλήρωσε στις αρχές το περασμένου μήνα και ποτέ μέχρι σήμερα ο πατέρας μου δεν είχε προβλήματα με την υγεία του.
Μέχρι τώρα δε με πονούσαν ιδιαίτερα οι απώλειες ανθρώπων σε μεγάλη ηλικία, σε σύγκριση πάντα με αυτές των νέων ανθρώπων, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν και να απολαύσουν πράγματα.
"Κινητικός"έγραψαν στη διάγνωση οι ταλαίπωροι γιατροί, που έκαναν αγώνα δρόμου για να κατανοήσουν πώς γίνεται να ταιριάζουν οι πολύ χαμηλές τιμές δεικτών στο αίμα του με τη "σβούρα" που έβλεπαν μπροστά τους, αλλά και να τον προλαβαίνουν στους διαδρόμους από εργαστήριο σε εργαστήριο.
Αιματοκρίτης που συνέχισε την καθοδική του πορεία και μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο
Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκεται ξανά εκεί και μεταγγίζεται συνέχεια. Με τη διαφορά πως αυτή τη φορά και παρά το γεγονός πως δεν εμφανίζει συμπτώματα αδυναμίας, ψυχολογικά του ...έχουν πέσει τα φτερά...
Η φωνή του δεν έχει την παλιά της ζωντάνια. Η γενικότερη εικόνα του δείχνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, άνθρωπο φοβισμένο.
Αποδίδω το λόγο που είναι μελαγχολικός, στο ότι όσο περνάει ο καιρός, γίνεται άπιαστο όνειρο η επιστροφή του -όπως σχεδίαζε- στο εξοχικό της γλαρούπολης...
...αλλά και στην προσφιλή του ενασχόληση με τη βυζαντινή μουσική, κάθε Κυριακή και σχόλη.
Είναι και που οι άνθρωποι της περιοχής, από ιερέα μέχρι ενορίτες, τηλεφωνούν συνέχεια στον "άγιο ιεροψάλτη" για να μάθουν πότε επιστρέφει.
Είναι και που ...κακοβάζει το μυαλό μου... Ογδόντα πέντε χρόνια ζωής συμπλήρωσε στις αρχές το περασμένου μήνα και ποτέ μέχρι σήμερα ο πατέρας μου δεν είχε προβλήματα με την υγεία του.
Μέχρι τώρα δε με πονούσαν ιδιαίτερα οι απώλειες ανθρώπων σε μεγάλη ηλικία, σε σύγκριση πάντα με αυτές των νέων ανθρώπων, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν και να απολαύσουν πράγματα.
Με το σκεπτικό πως ολοκλήρωσαν (αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι ποιος είναι αυτός που μπορεί να προεξοφλήσει το όριο της ζωής των ανθρώπων;) τον κύκλο της ζωής τους, το ξεπερνούσα ευκολότερα και πιο ανώδυνα.
΄Ομως όταν ακούω την τσακισμένη του φωνή που μόνο ανασφάλεια εκφράζει, θλίβομαι, πονάω και επαναπροσδιορίζω την προσέγγισή μου σε θέματα ευαίσθητα, όπως η ζωή...