Από τις μαντινάδες...
στα γιούλια και στις βιόλες...
κι' ό,τι θυμάμαι χαίρομαι...
μα το χαίρομαι με όλη τη σημασία της λέξης.
Είναι περίεργο λοιπόν και για να γίνω πιο σαφής, αυτό που μου συμβαίνει από τότε που ασχολούμαι με το blοgging και που ούτε εγώ μπορώ να εξηγήσω.
΄Εχω λοιπόν παρατηρήσει πως δυο πράγματα μου συμβαίνουν:
Πρώτον:
Ξεκινώ μια ανάρτηση και μέσα από τις αναζητήσεις μου για την επεξεργασία της, καταλήγω σε ...σεντόνι. Αφού πολλές φορές και εγώ η ίδια αγανακτώ με την πολυλογία μου, πόσο μάλλον εσύ φίλε μου τακτικέ ή περαστικέ αναγνώστη. Είναι βλέπεις που ενθουσιάζομαι και με όσα στην πορεία προκύπτουν. Πληροφορίες χρήσιμες για το αντικείμενο του θέματός μου και που μου ήσαν άγνωστες ή διάφορες όμορφες εικόνες και
Δεύτερον:
Σώνει και καλά (άλλο κακό και τούτο...) επιμένω να απαντώ στα σχόλια με στιχάκια.
Του "ποδαριού" τα λέω... όμως και εγώ η ίδια εκπλήσσομαι, γιατί ποτέ μου δεν είχα εκδηλώσει ενδιαφέρον στο να φτιάχνω ρίμες και που βεβαίως δεν θα τα έλεγα με τίποτε μαντινάδες.
Οι μαντινάδες έχουν τεχνική, μεράκι, ευστροφία αλλά και ευελιξία στο στίχο.
Με σιγουριά λοιπόν σου απαντώ roadartist μου,
έχω καταλάβει πως ό,τι με συγκινεί είτε αυτό προκαλείται από ενθουσιασμό είτε από χαρά ή λύπη, αυθόρμητα το εκφράζω με αδέξιο και ατάλαντο (έχουσιν γνώσιν οι φύλακες...) στίχο, πλην όμως εκφρασμένο από πηγαία και ειλικρινή συναισθήματα.
Το ζήτημα, όπως προανέφερα, είναι πως ποτέ δεν είχα αισθανθεί την ανάγκη να εκφραστώ με αυτόν τον τρόπο. ΄Ισως οι εκ Χανίων Κρήτης μακρινές ρίζες του εκ μητρός παππού μου να λειτούργησαν κομματάκι ετεροχρονισμένα...
Σίγουρα όμως ξεκίνησε πριν τρία περίπου χρόνια όταν
ο ...καθόλου ...Φαρμακόγλωσσος Androgeos,
που δε λειτουργεί πλέον το μπλογκ του αλλά του εύχομαι να είναι καλά, είχε με λεπτομέρειες αναφερθεί στο κεφάλαιο
"Μαντινάδα"
σε δυο συνεχόμενες και πολύ ωραίες αναρτήσεις.
Τότε θυμάμαι και με τη marilia μας, η οποία είναι μοναδική στο είδος, είχα παρασυρθεί σε αδέξιες ...στιχοπλοκές και όχι μόνο....
Μέχρι λίμερικ παλαιότερα μου έμαθε η Μαριλίτσα μας αλλά ... άκουσον τώρα....
Τόλμησα και πειραματίστηκα (βλ. τη με τίτλο¨ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ!!!!!" και από 3/4/2007 ανάρτησή μου)
Εντάξει, συμμετοχή σε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι ήταν...
και στη χαϊκού ποίηση
(βλ. τη με τίτλο "Παρακολουθούμαι..." από
6/4/2008 ανάρτησή μου)
Μια ερώτηση, που λες και για να επανέλθω επί του προκειμένου, έκανε προ καιρού η καλή μας ΄Αιναφετς και ...τσουυυυπ το ξεπέταξα η έξυπνη το τετράστιχο:
"΄Οταν ανθίζει η ψυχή
δεν τρέμει τους χειμώνες
κι' ολοχρονίς ανθίζουνε
γιούλια και ανεμώνες"...
που σώνει και καλά το στόλισα με "γιούλια" από κείνα που τραγουδούσε η γιαγιούλα μου στα μεράκια της, γιατί εκείνη τη στιγμή τίποτε άλλο δεν έδενε, αλλά και δε μου κατέβαινε...
Και ύστερα έμεινα να αναρωτιέμαι σαν τι λουλούδι να είναι τα γιούλια. Οι αναζητήσεις μου στο Γκούγκλη με έστελναν όλες Ουκρανία μεριά
και ...στην κοτσίδα της όμορφης ζάμπλουτης
και όλες οι άλλες
στο τραγούδι του Αττίκ "μαραμένα τα γιούλια κι' οι βιόλες",
που όμως δε με βοηθούσαν σ' αυτό που αναζητούσα.
Στάθηκα όμως και αφού έμαθα πως γιούλι είναι ο μενεξές, στην ανάρτηση του δικού μας Jason,
και την εξαιρετική αναφορά του στο τραγούδι του Αττίκ.
΄Εμαθα εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα για το δημιουργό, που παντελώς αγνοούσα.
Επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά πως
"τίποτε δε γίνεται τυχαία" ...
΄Ετσι κάπως, μέσα από μια ανάρτηση για την ωραία των Αθηνών και από ένα τραγούδι είχα γνωρίσει και το Δυοσμαράκι μας πριν από δυο χρόνια,
αλλά και κάπως έτσι ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ τους αξιόλογους φίλους.
Σήμερα όμως έλαβα από φίλο καλό και τούτο το μήνυμα:
"Αν προσέξετε ο φετινός Οκτώβρης έχει 5 Παρασκευές, 5 Σάββατα και 5 Κυριακές! Αυτό είναι μια μοναδική περίπτωση που, σύμφωνα με το βαβυλωνιακό ημερολόγιο, συμβαίνει κάθε 555 χρόνια. Το μήνα αυτόν τον ονομάζουν ο «δέκατος της ευτυχίας» αφού είναι ο δέκατος μήνας του χρόνου και παρουσιάζει 5 «Παρασκευοσαββατοκύριακα»!
Α, κι ας μη ξεχάσουμε πως θα έχουμε και το: 10-10-2010…
Τυχαίο;"
Τελικά βρίσκω πως είναι πλέον εμφανής ο λόγος που μου προκύπτουν οι ατελείωτες αναρτήσεις. Είναι σαφέστατα οι πληροφορίες που βρίσκω κατά την εγγραφή αλλά και οι ευχάριστες θύμισες από νεότερες ή παλαιότερες αναρτήσεις δικές μου ή e-φίλων, που σίγουρα δεν ξεχνιούνται και σας ευχαριστώ.
Γενικό συμπέρασμα: ΝΑ πώς προκύπτουν τα "σεντόνια"-αναρτήσεις...
