Οι πικρούνες της Αγιά Μονής

Ξεκινούσαμε πολύ πρωϊ και αυτό καθόλου δε μου άρεσε. ΄Εκανα πως δεν άκουγα, γύριζα πλευρό, μα εκείνοι επέμεναν. Τί να κάνω, με τα πολλά... δε γινόταν και διαφορετικά. Δεν αφήνεις μόνο του ένα μικρό παιδί στο σπίτι, εξάλλου έπρεπε να προλάβουνε τη Θεία Λειτουργία.

Πηγαίναμε από τη Σταϊκοπούλου μέχρι το Δικαστικό Μέγαρο, όπως συνήθιζε να το λέει η γιαγιά, εκεί που βρίσκονται ακόμη τα ΚΤΕΛ, για να πάρουμε το "ΑΓΟΡΑΙΟΝ",
που θα μας οδηγούσε στην "Αγία Μονή"



΄Ετσι λέγονταν τότε τα σημερινά ΤΑΧΙ, που το μπροστινό τους κάθισμα ήταν ενιαίο και άνετα στριμώχνονταν 3-4 άτομα, αν βεβαίως δεν ήταν ευτραφή. Για το πίσω κάθισμα δεν το συζητώ... ούτε και που θυμάμαι, πόσοι καθόμασταν ο ένας πάνω στον άλλον. Πάντως για μένα πρόβλημα δεν υπήρχε. Πάντα τα πόδια κάποιου μεγάλου την πλήρωναν...


Μπροστά και προς το δεξιό παράθυρο ήταν πάντα η θέση του παππού, ο οποίος, πέρα από το στριμωξίδι, έπρεπε να κρατάει γερά, από το ανοιχτό παράθυρο του συνοδηγού, την οριζοντιωμένη σημαία-λάβαρο του Σωματείου των Πολυτέκνων Αργολίδος. Πρόεδρός του ο παππούς μου. Δεν είχα από πού να μοιάσω, αγαπητέ μου συμπλόγκερ...


Παρασκευή της Διακαινησίμου, και επίσημα η γιορτή της Μονής , "Ζωοδόχος Πηγή",


που βρίσκεται στην πλαγιά του Παλαμηδίου απέναντι από το Στρατόπεδο (Κ.Ε.Μ ) και που κατά το εθιμοτυπικό την τιμούσαν όλοι οι τοπικοί παράγοντες του Ναυπλίου και της ευρύτερης περιοχής.

Το μαρτύριό μου πάντως κορυφωνόταν με το που φτάναμε, που δεν έβλεπα μπροστά μου από τη νύστα και συν τοις άλλοις, έπρεπε να μην κουνήσω από κοντά τους. Αυτό που θυμάμαι είναι οι μελωδικές φωνές των μοναχών (γυναικείο το μοναστήρι), που συντρόφευαν τον καθόλου άνετο ύπνο μου, κουλουριασμένη σε ένα στασίδι, από τα λιγοστά που υπήρχαν περιμετρικά του εσωτερικού του μικρού ναού...

Και όταν τελείωνε η θεία λειτουργία, περνούσαμε στη μεγάλη αίθουσα, να φιλήσουμε το χέρι της Αγίας Ηγουμένης, έτσι την έλεγαν όλοι και να πάρουμε την ευλογία της. Πραγματικά, έτσι έχει αποτυπωθεί η μορφή της στην παιδική μου μνήμη. Μορφή ευγενική, γαλήνια και καλοδεχτική. Θυμάμαι ακόμη το γλυκό της χαμόγελο όταν μου χάϊδευε τα μαλλιά και μου μιλούσε ήρεμα και χαμηλόφωνα.

Στην μεγάλη αίθουσα λοιπόν, όπου υπήρχε η τραπεζαρία άρχιζε το γλέντι για μας τα μικρά, γιατί από εκεί και μετά ήταν η ώρα του παιδιού.... να παίξουμε και να χαρούμε....
Καφές νεράκι, φρέσκο ζυμωτό ψωμί και κουλουράκια από τα χεράκια των μοναχών. Και το πρώτο κομμάτι από το ζυμωτό ψωμάκι για μένα, εκεί, πάντα στα πόδια του παππού καθισμένη, βουτηγμένο στον καφέ του προτού ακόμα πιεί. Θυσίαζε ο καλός μου την απόλαυση του ελληνικού που είναι το καϊμάκι του ....για μένα την πρώτη τους χαρά, όπως με έλεγε η γιαγιούλα μου.


Και ύστερα είχαμε το ελεύθερο εμείς τα παιδιά, να περιηγηθούμε τους ολάνθιστους κήπους της μονής....

"Αναζητώντας το Ναύπλιο, θα βρεις και το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πη­γής, την Αγία Μονή, όπως τη λένε απλά λίγο πιο έξω από την πόλη.

Στις ρίζες ενός γυμνού βράχου, στην κατάληξη ενός στενού δρόμου με στρο­φές είναι κουρνιασμένη λες και θέλει να κρυφτεί από τα μάτια των ανθρώπων.

Γύρω ελάχιστα δένδρα, μερικά πλα­τάνια που σκιάζουν την πανάρχαια πη­γή της Κανάθου.

Η ατμόσφαιρα ευωδιάζει από το μεθυστικό άρωμα του γιασεμιού και πλημμυρίζει από το γλυκό αχό του κουδου­νιού, που αναγγέλλει τον ερχομό του προσκυνητή.

Τα πάντα εδώ μέσα είναι λουσμένα στο φως, που περνάει από τα χρωματι­στά τζάμια της πανάρχαιας εκκλησίας και τη μελιχροφωτίζει.

Οι λιγοστές μοναχές που ζουν εδώ, φτιάχνουν θαυμάσια υφαντά και υπέρο­χα κεντήματα. Δουλεμένα με υπομονή όλα τούτα τα χειροτεχνήματα είναι μια όμορφη ανάμνηση από την επίσκεψή σου στο μοναστήρι.

Θαθελες να μείνεις για πάντα σ' αυ­τόν τον τόπο με την παραδείσια ερη­μιά.

Θαθελες ν' απαλύνεις την ψυχή σου σε τούτη την πραότητα που δημιουργεί ο αργός ρυθμός της ζωής. .."

Και όχι μόνο της Μονής, αλλά και του περιβάλλοντα φυσικού χώρου, που τούτη ειδικά την εποχή σφύζει από τις ομορφιές.
Εκεί, ανάμεσα στις κατακόκκινες και εύθραυστες παπαρούνες, τα ανθισμένα αγριόχορτα και τις πέτρες της βουνοπλαγιάς, έμαθα τις πικρούνες.


Τα βλασταράκια από τις άγριες βρούβες, που μάζευαν οι γυναίκες, για τα οποία ευχαρίστως έκανα όσες μετάνοιες απαιτούνταν, προκειμένου να μαζέψουμε μια ...βρασιά, έτσι χωρίς λεμόνι, μόνο με φίνο Αναπλιώτικο ελαιόλαδο, αυτό με τη μοναδικά χαρακτηριστική γεύση και μυρωδιά.

Και κατά το μεσημέρι έστρωναν κουβέρτες δίπλα στη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα και τα τρεχούμενα νερά, έξω από τον προαύλιο χώρο της Μονής και κάτω από τα δέντρα, για το μεσημεριανό.
Είχαν κουβαλήσει οι νοικοκυράδες όλα τα καλούδια, με τα λαμπριάτικα αυγά φυσικά, σε πρώτη ζήτηση.

΄Ετσι, σαν και σήμερα, εκεί στην Αγία Μονή,
για τη χάρη της
και ....λίγες πικρούνες

π. Αναστάσιε, για όλα αυτά που έχουν

υπόσταση μέσα μας "... όταν συνδέονται μόνο με το Ναύπλιο".

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!