Hello my friend...

Για αρκετό διάστημα τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος τους (όσοι βέβαια γλίτωσαν από τα χέρια ...των γλαρόπουλων), ήταν απλά διακοσμητικός. Κρεμασμένοι από ψηλά σε μια βιτρίνα. Kάτω ανάμεσα στις κούκλες ένα τραπεζάκι με το πικάπ και πάνω του ένας ...33άρης περίμενε υπομονετικά.

΄Ηρθε καιρός που η βιτρίνα ερήμωσε από τους "παρευρισκόμενους" και αυτοί από ψηλά κρέμονταν μοναχοί τους σαν αποστεωμένα και γυμνά κορμιά, θαρρείς.

Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά σε μένα φάνταζαν όμορφα, όταν η "παρέα" στη βιτρίνα βρισκόταν σε απαρτία. Περνούσα και τους καμάρωνα. Μνήμες βλέπεις άλλων εποχών...

Και όταν ο κύκλος του καταστήματος έκλεισε, πάρ' τους μου λέει προχθές ο "μικρός" μου, το άδειασαν το μαγαζί τα παιδιά.


Τους άπλωσα πάνω στο τραπέζι τους ....ταλαιπωρημένους και
χαμογέλασα καλωσορίζοντας, τις μνήμες που ξεχύθηκαν σαν τον ....τυφώνα "Κατρίν".


Διότι καλέ μου φίλε, πρόκειται βεβαίως
για τους λατρεμένους μας (για εμάς τους λιγάαααακι μεγαλύτερους.... "ναιιι καλά....όσο πατάει η γάτα", ειρωνεύεται ο Γλάρος μου, να 'ναι καλά) δίσκους βινυλίου.

Ακούσματα όμορφα πέρα από τις πολύτιμες στιγμές: το συναίσθημα, το άγγιγμα, το δάκρυ ή το χαμόγελο.

Αλήθεια, πόσο όμορφα, εύηχα, αέρινα και παραμυθένια ακούγεται....


...βι-νύ-λι-ο...

"Τρία λεπτά και τριανταεπτά δευτερόλεπτα. Τόσο κρατάει το ταξίδι. Μέχρι η βελόνα να κάνει ξανά μια βόλτα στο κενό...",
έγραφε ο φίλος μας από τη Στεριανή Ζάλη του .


Και πόσο μυστηριακή ήταν η κίνηση από τη θήκη του μέχρι το πικάπ.
Σωστή ιεροτελεστία ή έτσι μου υπαγορεύουν οι θύμησες....
Κάτι ήξεραν αυτοί που είπαν πως...

"Tα διαμάντια είναι παντοτινά"

Γύρισα πίσω το χρόνο.

• Τότε, που μεθούσα

με την απίθανη φωνή της Shirley Bassey.

• Τότε ακριβώς, που στην ταινία και στον ομώνυμο δίσκο
  

Jazz Singer,



ανακάλυψα το Neal Diamond.




Βλέπεις, μέχρι τότε τα μουσικά μου ενδιαφέροντα κινούνταν σε άλλο μήκος κύματος. Πολύ δάκρυ η ταινία φίλε μου και να 'χεις το Γλάρο από την άλλη και δώσ' του να με πειράζει...

• Τότε, που με πλήρη εξάρτηση (κορμάκια, κάλτσες και κορδέλες) και υπό τους ήχους του Fame και του Da da da.... και με τα παραγγέλματα της Αλεξάνδρας Τσουκαλά, κάναΜΕ aerobic....

΄Αλλο πάλι και τούτο.
Ναι, κάναΜΕ σου λέω, διότι
ζήλευε και η "μεγάλη" μου (η "μικρή" ήρθε πέντε χρόνια αργότερα)....


Για να επιδίδομαι, που λες, απερίσπαστη στις υπό του δίσκου γυμναστικές υποδείξεις, της φορούσα την απαραίτητη εξάρτηση και κυλιόμασταν στα πατώματα.


Αμ δε, που θα μέναμε ήσυχες.... Στην πλάτες και τις κοιλιές μας σαν τους τριβόλους γατζώνονταν και τα δυο μου (ο "μικρός" ήρθε και αυτός αργότερα) μέχρι τότε αγόρια.
Κάνε παιδιά να δεις καλό...

• Τότε, που στο σπίτι "σκόνταφτες" πάνω σε αρκουδάκια

και παιδικά τραγουδάκια...

• Τότε που μας συνεπήρε ο "ΝΟΝΟΣ".....

και

• ο Γλάρος μου με την αδυναμία του, το βιολί.

Τον πέτυχε στα "παλιά"... και δώσ' του βιολί κάθε μέρα... εγώ τον έκρυβα για να ξεχνιόμαστε...


....μέχρι που άρχισε να μ' αρέσει (σύνελθε, για βιολί μιλάμε...)
αλλά ...
"όσο πατάει η γάτα"...

μην τρελαθούμε κιόλας....

Hello my friend,
πώς είπες,
μας κούρασαν τα ίδια και τα ίδια;
Με τόσα όμορφα, δε γίνεται να το πεις.
I'm alive , σου λέω...


Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη γι' αυτά όχι μόνο που αγαπάμε, αλλά και για όσα αγαπήσαμε, ημέρα της αγάπης και του έρωτα που είναι σήμερα, αν και προσωπικά πιστεύω πως η αγάπη γιορτάζει κάθε μέρα.


Iφιγένειά μου, σου το είχα έμμεσα υποσχεθεί:


"Γι΄αυτά λοιπόν που αγαπήσαμε",
για όσα αγαπάμε και....
Να μην ξεχνάμε να αγαπάμε.