Με δόσεις...

Είμαι «παιδί» της γενιάς που δεν έζησε πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο και δύσκολες καταστάσεις.

Με πατέρα που είχε σίγουρη δουλειά και δικό μας σπιτικό ευάερο και ευήλιο (ένα παιδί εξάλλου με είχαν), έζησα αρκετά καλά για τα δεδομένα της εποχής. Κοντολογίς δεν γνώρισα πείνα και ιδιαίτερες δυσκολίες.

Πρόλαβα βεβαίως τον τσαγκάρη και το σόλιασμα των παπουτσιών, πλην όμως οι γονείς μου πάντα φρόντιζαν για  μένα.  Από το  προσεγμένο φαγητό μου μέχρι  τα  καθημερινά  μου αλλά και τα «καλά» μου. Τα «καλά» μας για τους νεότερους που δεν γνωρίζουν,  ήταν το πατούμενο, η φορεσιά και οι κάλτσες που φορούσαμε στις γιορτές και στις σχόλες…

Είχα γράψει, μεταξύ άλλων (3/2/2008 με τίτλο "Παιγ(χ)νίδια"

) στην κερασο-ζουζούνα συμμετέχοντας σε ένα μπλογκο-παίχνιδο σχετικά με τα παιδικά μας παιχνίδια:

"μπορεί να μη μου έλειψε το ρούχο και το καλό φαγητό... ο μπαμπάς μου να σκεφτείς έτρεχε χιλιόμετρα για να μου βρεί γάλα Nutricia...μάλιστα, με τέτοιο μεγάλωσα, αλλά τα παιχνίδια ήταν πολυτέλεια..."

 Στα επτά μου απέκτησα την εξ' Αμερικής γαλανομάτα και ξανθομαλλούσα κούκλα, που μου έφερε η αδελφή του παππού μου. 

"Αυτή την κούκλα λοιπόν, εγώ.... όταν έπρεπε ΔΕΝ τη χάρηκα.
Μόνιμα ανεβασμένη στην οροφή της ντουλάπας για να μη τη φτάνω... Θαρρείς και θα αβγάτευε τη φύλαγε η συγχωρεμένη. Μα καλά...για μένα την έφεραν ή για κείνη;...

' Εμεινε εκεί πάνω για χρόνια. Τιμωρία εκείνη...τιμωρία κι' εγώ.....

Ακούνητη, αμίλητη και...χαμογελαστή η έρμη, μέχρι που τρίφτηκε το μαλλί της στο σημείο που ακουμπούσε στον τοίχο...."

Αχ...η θεία η Ειρήνη...  αιωνία της η μνήμη...
Και όχι μόνο κούκλα αλλά και φόρεμα καταπληκτικό και βραχιολάκι με καρδούλα.

Επιτρεπόταν να το φοράω μόνο τις
Κυριακές στον καθιερωμένο εκκλησιασμό... σε καμιά επίσκεψη,  γιορτές, γάμους και 
βαπτίσεις, με τα ρούχα "ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΟΥ"....

Tα χρόνια περνούσαν και μαζί με μένα  μεγάλωνε και το άγχος της μαμάς για  την προίκα "του κοριτσιού". 




(εικόνα)

Το οποίον άγχος  μεταφράστηκε σε σεντόνια, κουβέρτες και άλλα σχετικά,   αγορασμένα τμηματικά (πού να βρεθεί χρήμα για μαζικές αγορές τότε)  με διατακτικές. Αγορές δηλαδή  μέσω μηνιαίων κρατήσεων από τη μισθοδοσία του πατέρα μου.

Νοοτροπία και τακτική που με έβρισκε κάθετα αντίθετη, μιας και στην εποχή μου είχε ήδη αρχίσει ο εμπορο-βιομηχανικός ανταγωνισμός με ποικιλία εισαγόμενων εμπορευμάτων αλλά  και ιδεών-προτάσεων  από τον περιοδικό Τύπο,  όμως ...άλλα εβούλετο η μαμά...

Athénée  λεγόταν λοιπόν  και ήταν  ένα από  τα μεγάλα καταστήματα της εποχής στη Σταδίου. 

Εκεί  συνήθως με τραβολογούσαν γι' αυτές τις αγορές, από τις οποίες ελάχιστα πράγματα χρησιμοποίησα, γιατί εν τω μεταξύ προέκυψαν τα  εισαγόμενα λευκά είδη, αρχικά από Αμερική με ωραιότατα σχέδια και ένας σοβαρός νομίζω λόγος για το μετέπειτα κλείσιμο της  Πειραϊκής Πατραϊκής  και όχι μόνο...

 ΄Εφτιαξα αργότερα τη δική μου (πολυμελή) οικογένεια και φροντίσαμε με τον καλό μου Γλάρο, κατά το δυνατόν, να μη λείψει τίποτε από τα γλαρόπουλά μας, όπως και οι δικοί σας γονείς που σίγουρα το ίδιο έκαναν και αναφέρομαι φυσικά στους νέους κάτω των 30 ετών.

Όμως κάποιοι έκριναν, αποφάσισαν και έπραξαν διαφορετικά και ανατρεπτικά.
Ενοχοποίησαν την εύλογη αγωνία μας αλλά και τον έντιμο αγώνα μας, αν θες, 

να μη φορέσουν τα παιδιά μας σολιασμένο υπόδημα και να  μην παίζουν με δανεική κούκλα,  όπως και η χάρη μου τότε…

Και μας έφεραν εκεί ακριβώς που τους εξυπηρετούσε...

Βρισκόμαστε στην εξαιρετικά δύσκολη θέση να κοιτάζουμε τα παιδιά μας με δόση ενοχής για τις ό,ποιες πολιτικές επιλογές μας, που μας έφτασαν σε τούτο το αβάσταχτο οικονομικό αδιέξοδο. Στο σήμερα που όλοι ζούμε, με το αβέβαιο μέλλον που την εξέλιξή του ίσως, ούτε μπορούμε να φανταστούμε...

Λες να φτάσουμε να τους αγοράζουμε προίκες με δόσεις;...

 Στη despoina αφιερωμένη τούτη η ανάρτηση η οποία σε σχόλιό της κάποτε, αναφέρθηκε  στις προίκες που με περισσή αγάπη, φροντίδα και μέσα από δύσκολες οικονομικά  περιόδους  μάζευαν οι  μανούλες μας.

Και φυσικά, όπως και κάθε χρόνο, στη μνήμη της δικής μου μανούλας.