Είναι που μπαίνει η ΄Ανοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν
Οι μέρες που μας προ(σ)καλούν και τ' άνθια που μυρίζουν
Της Ποίησης γιορτάζουμε επίσημα τη μέρα
Στίχοι πολλοί, μελίρρυτοι σκορπίζουν στον αγέρα
Το μόνο που έχω είναι η ζωή μου
Και αυτή την μικρή ζωή
Την λίγη ζωή
Την λαθραία ζωή
Εγώ
Ναι εγώ ο Μετανάστης
Την βάζω ενέχυρο
Κι αυτό μου το ενέχυρο
Άλλοι το βαφτίζουν εκβιασμό
Και άλλοι αγώνα
Όμως εγώ
Ενέχυρο την έβαλα
Για μια σταγόνα ουρανό
Λίγο δανεικό χώμα
Μια μπουκιά χρόνο
Τίποτε άλλο
Εσύ λοιπόν που με κοίταξες στα μάτια
Και το είδες αυτό
Κι εσύ που δεν με κοίταξες
Και οι άλλοι
προσπαθεί, όπως είπε, να είναι η e-δική μας Ελένη Λιντζαροπούλου
«Οι Ήχοι, λέω, όταν πλαγιάσουν πολύ από τον άνεμο, παύουν να είναι ήχοι. Γίνονται μικρά κορδόνια να μπορούν τα παιδιά να κρατούν τα κόκκινα μπαλόνια στο Λούνα Παρκ. Να κρατούν το πλαστικό φορτηγάκι τους καθώς τρέχουν στον δρόμο… Να συγκρατούν ένα παπούτσι επάνω στο πόδι καθώς εκείνο βρίσκεται σε γρήγορο βηματισμό. Κι εγώ πλάγιασα….»
"Έμαθα ακόμα στα μάτια να κοιτάζω τους ανθρώπους,
να κάνω βουτιά στα εντός τους κρυμμένα λόγια.
Μου έμαθαν να μιλώ, και κάποιες που δεν κατάφερα φορές να μιλήσω,
έμαθα τον τρόπο να κλαίω.
Έκλαψα.Έμαθα να ονειρεύομαι.
Τα πιο μεγάλα όνειρα, τα κάνεις όταν νιώθεις πως όλα έχουν δυσκολέψει πολύ.
Έκανα όνειρα μεγάλα."
Ο τρυφερός και ευαίσθητος ποιητής, ο μελαγχολικός και ανεπιτήδευτος,
ο ειλικρινής και αυθόρμητος.
"Από Μάρτη καλοκαίρι"...
και
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ!!!