“μη με ρωτάς… ”
“…ό, τι ωραίο, σαν τους στίχους…ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ.”
Με συγκλόνισαν λοιπόν, τα παρακάτω “παραπονεμένα λόγια… για το άδικο που ζούμε…”, και που τυχαία βρήκα με τίτλο :
“Ο ΠΌΛΕΜΟΣ ΆΛΛΑΞΕ”
Θυμάμαι τα πάντα. Με το ζόρι να ξεπερνούσα το 1 μέτρο σε ύψος. Φορούσα μπλε φούστα με λευκό πουκάμισο και τα μαλλιά μου ήταν μαζεμένα πίσω για να φαίνεται καλά το πρόσωπό μου.
Πρώτη Δημοτικού. Παραμονή 28ης Οκτωβρίου. Η κυρία Νατάσσα – η αγαπημένη μου δασκάλα – έχει βάλει τα καλά της, γιατί έχουμε γιορτή, και με προλογίζει: «Η Σταυρούλα μας είναι μια Ελληνοπούλα».
«Είμαι!» φώναξα και πετάχτηκα στη σκηνή να πω το πιο ωραίο από όλα τα ποιήματα των παιδιών:
Είμαι εγώ μια Ελληνοπούλα
Που σαν μια Σουλιωτοπούλα
Αγαπώ με την καρδιά μου
Την πατρίδα τη γλυκιά μου
Κι αν ο εχθρός μας έρθει πάλι
Με σκοπό να μας προσβάλει
ΟΧΙ δεν θα τον αφήσω
(είπα με όλη μου τη φωνή!)
Που σαν μια Σουλιωτοπούλα
Αγαπώ με την καρδιά μου
Την πατρίδα τη γλυκιά μου
Κι αν ο εχθρός μας έρθει πάλι
Με σκοπό να μας προσβάλει
ΟΧΙ δεν θα τον αφήσω
(είπα με όλη μου τη φωνή!)
Και θα του φωνάξω «Πίσω!»
Δεν ξέρετε πόσες μέρες έκανα πρόβες… Τόσο δυνατά αυτό το «Όχι» μόνο εκείνη τη στιγμή το είπα. Κι ένιωθα τόσο περήφανη, τόσο γεμάτη που ήμουν μια μικρή Ελληνοπούλα, σαν να μου ανήκε όλη η Γη.Το σκηνικό άλλαξε.
1993 και με μάθαιναν τι θα πει ανδρεία, γενναιότητα, ηρωισμός. 2010 τα πράγματα άλλαξαν. Ανδρεία λέμε τη θρασύτητα, γενναιότητα τον …αξιοπρεπή ευτελισμό, ήρωα, όχι αυτόν που τολμά, αλλά αυτόν που απλά αντέχει.
Μου έλεγαν πως μεγαλώνω σε μια χώρα ελεύθερη, μα αυτή ήταν ασύδοτη. Ως άνθρωπος ανεξάρτητος, μα είμαι δούλος υπό όρους. Με ειρήνη και συνεργασία, μα αποδείχθηκαν μνημόνια.
Η γνώμη μου άλλαξε, η πατρίδα μου άλλαξε και η γλώσσα μου άλλαξε. Μιλάμε με νέους όρους. Οικονομική κρίση, σπρεντ, μνημονιολογία, πράσινη ανάπτυξη, ΔΝΤ… Βαριέμαι. Πώς τα κάναμε έτσι… Και, κυρίως, γιατί.
Ο πόλεμος άλλαξε.
Κι ας μη βροντά ο Όλυμπος, ας μην αστράφτει η Γκιώνα, ας μη μουγκρίζουν τα’ άρματα, ας μην σειέται η Στεριά, που έλεγε το ποίημα της τότε 7χρονης διπλανής μου. Είναι όλα επικίνδυνα βουβά.
Ο εχθρός είναι, λέει, για να σου δείχνει πόσο σημαντικός είσαι. Όμως εσύ διαλέγεις. Ο “σημαντικός”. Παραδίνεσαι;
Σου έχουν στήσει κάτι σαν μια τεράστια παγίδα μεθανίου, που αν πέσεις μέσα ξέρεις πως εξαϋλώνεσαι. Δεν προλαβαίνεις καν να λαβωθείς. Εξατμίζεσαι. Και αυτό θα σε κάνει να νιώσεις μια πιο σύγχρονη, πιο «ευρωπαϊκή» φρίκη, κι ας έγινε αργά, ήρεμα, ύπουλα, σαν το χάδι που νιώθεις στο αυτί ακούγοντας τα λόγια όσων ζουν με την ψευδαίσθηση του αρχηγού. Όλων αυτών που δεν είναι τίποτα παραπάνω από καμουφλαρισμένοι αλήτες με κουστούμια. Ξεκίνησαν τον πόλεμο, φίλοι μου, και τον μετέφρασαν σε κρίση.
Αν όμως βγούμε ποτέ από αυτή την κρίση, ήρωες δε θα ‘ναι αυτοί. Θα είστε εσείς.
Μόνο να θυμάστε, όποια κι αν είναι η έξοδος, θα πρέπει να είναι μεγαλόπρεπη…