Τέρμα τα ψέματα...

Είναι πράγματα που γίνονται, λόγια και  που λέγονται,  λέξεις  και έννοιες που καταγράφονται και όμως... ξεχνιούνται.

Κι' έρχεται ύστερα από καιρό κάτι νέο για να σου τα θυμίσει.

 Σου έχω ξαναμιλήσει:

• για το "κουσούρι"  μου να σχολιάζω με δίστιχα ή και να τα συμπεριλαμβάνω στις αναρτήσεις μου. Είναι αν και αδέξιο, εντελώς αυθόρμητο συναίσθημα  για πράγματα που με συγκινούν. 'Ομως έλα  που δεν μπορώ φίλε μου με τίποτε να κόψω αυτή την "κακή συνήθεια". 

• και για την άλλη μου κακή τακτική με τα τραγούδια που ακούω και μου αρέσουν, αλλά περιορίζομαι στην εκτέλεση (τραγουδιστής)  και όχι στο δημιουργό τους 
   "μένω ...και φυσικά για τα ακούσματα που θα με συγκινήσουν, μόνο στη φωνή του εκτελεστή"

Και ήρθε η ανάρτηση της καλής μας Αναστασίας 

(ΚΑΛΗ σου ΜΕΡΑ, όοοολη μέρα!!!)

για να μου υπενθυμίσει κενά  και παραλείψεις μου εξ' αιτίας  λανθασμένων τακτικών.

΄Οτι δηλαδή:

•  οι μελοποιημένοι από το Μάνο Χατζηδάκι στίχοι του ΄Εκτορα και της Ανδρομάχης που τόσο μου αρέσει (και όχι μόνο...) ήταν του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έφυγε μόλις πρόσφατα πλήρης ημερών.

• στους  γερανούς που είχε αναφερθεί σε περσινή  ανάρτηση του ο αγαπημένος μας nikiplos, όπου και πάλι κατά την προσφιλή μου συνήθεια, με  δίστιχο  σχόλιο  είχα σχολιάσει: 

"Για την ελπίδα των παιδιών αλλά κι' ΟΛΟΥ του κόσμου

ο χαρτονένιος γερανός και ξορκιστής του πόνου"

έκλεινε την ανάρτησή του τότε με το παραπάνω δίστιχό μου. 


Δεν γύρισα τότε σ' εκείνη τη συγκεκριμένη  ανάρτηση και επομένως δεν το γνώριζα.  Ούτε θα το έβλεπα ποτέ αν οι εφιαλτικά επίκαιροι, λόγω των καταστροφών στην Ιαπωνία, γερανοί της Αναστασίας δεν μου τους θύμιζαν,  ώστε να ανατρέξω.

Σ' ευχαριστώ για την τιμή καλέ μου φίλε έστω με καθυστέρηση ενός και πλέον έτους και με τη σειρά μου χρησιμοποιώ σαν επίλογο δικά σου λόγια:

"... τα παιδιά πάντα θα πιστεύουν στο ανέφικτο, πάντα 

θα κάνουν ευχές, πάντα θα κυνηγάνε το όνειρο"

Το ζητούμενο είναι εμείς ο μεγάλοι να μην τους ψαλιδίζουμε τα όνειρα με επιπόλαιες ενέργειες.

 Είθε να στέλνουμε και σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση , γερανούς μόνο ως ευχολόγια, έτσι για να ξορκίζουμε το κακό...

Και όχι εκ των υστέρων σαν έκφραση δηλαδή συμμετοχής  στον πόνο και τη θλίψη, που φέρνουν οι καταστροφές είτε αυτές προέρχονται από φυσικά αίτια είτε όχι, γιατί τότε δεν αρκούν  όσους και να φτιάξουμε...

  

Οι νύχτες μικραίνουν, οι μέρες μεγαλώνουν και σιγά-σιγά ...βγαίνουμε στο φως για να διαπιστώσουμε πως οι εποχές του "πέρα βρέχει"  πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Ζούμε όλοι μας δύσκολη πραγματικότητα με συνέπειες καθόλου προβλέψιμες, όμως ελπίζουμε και υποδεχόμαστε το νέο μήνα με χαμόγελο.

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΗΝΑ!!!

Τα πρώτα λουλούδια από τις φραουλίτσες μου χάρισμά σας,

 διότι τέρμα τα ψέματα...

 Η ΄Ανοιξη είναι εδώ κι' αυτό δεν είναι  ψέμα.

υ.γ. στις αναζητήσεις μου στο Google ανακάλυψα το μπλογκ τριών Ελληνο-Ιαπωνίδων

που βρήκα πολύ ενδιαφέρον