Δεν τελειώσαμε με όσα αγαπώ και για μια ακόμη φορά θα μου επιτρέψεις καλέ μου φίλε, να ανατρέψω (το συνηθίζω εξάλλου) το blog-o-παιχνίδι και να αναφερθώ σε 2-3 ακόμη αγάπες μου.
Σου το έχω ήδη πει πως δεν είναι μόνο δέκα...Είναι λοιπόν, που επίσης πολύ το αγαπώ (γίνεται να μην το αναφέρω;...) τούτο το φαινομενικά εύθραυστο, ταπεινό και πανέμορφο αναρριχητικό φυτό.
που φυτρώνει όπου δεν το σπέρνεις...
Απρόσκλητος μουσαφίρης ένα πράμα...΄Ομως κι' εγώ ποτέ μου δεν το εμπόδισα να κυριαρχήσει στο χώρο.
Το φετινό καλοκαίρι ήταν πολύ βιαστικό, δεν το πρόφταινα...Δεν προλάβαινε να φυτρώσει ανάμεσα στους άλλους καλοκαιρινούς μου σπόρους και από μικρούλι φυτώριο... έτοιμο μου το είχε το λουλουδικό...
Μέχρι στο δυόσμο μου ...ξεφύτρωσε,
ακόμη και στην ομπρέλλα στον κήπο σκαρφάλωσε
και είναι το άτιμο χάρμα οφθαλμών.
Τώρα μάλιστα που έφυγαν οι μεγάλες ζέστες, είναι ένα αριστούργημα
Σαν τον κισσό (άλλη ιστορία μ' αυτόν...) που και αυτόν πολύ αγαπώ.
Μ' αρέσει τρελά, που στο εξοχικό της Γλαρούπολης ελίσσεται ασφυκτικά και προκλητικά, "λατρευτικά" και "ερωτικά" θαρρείς στους κορμούς των ελαιοδένδρων.
Πανέμορφο το θέαμα σαν φυσική καλλιτεχνική σύνθεση και δε σου κρύβω πως μου σφίγγεται η καρδιά όταν αρπάζει την ψαλίδα ο Γλάρος μου και ...του δίνει και καταλαβαίνει...
Είναι όμως που πρέπει οι ελιές να αναπνεύσουν και που φέτος είναι φορτωμένες.
΄Ομως δεν αγαπάω μόνο εγώ... με αγαπάει και η καλή μου η γειτόνισσα στο εξοχικό, που και φέτος μου έφερε από τα καλούδια της άσπρες μελιτζάνες,
συν ένα ιδίου χρώματος πεπόνι,
που εντάξει...
γλυκό και νόστιμο, όπως τα άλλα που γνωρίζουμε μπορεί να μην ήταν, εντυπωσίασε όμως με το χρώμα του.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!
UPDATE: 28/9
Η ανάρτηση αφιερωμένη στην αγαπημένη από παλιά κυκλάμινο του βουνού ή Ελπίδα (έτσι προ 4ετίας την e-γνώρισα) ή ANASA ή ΧΝΑΡΙΑ γιατί εκείνης της "μίλησαν" τα λουλούδια μου κι' εμένα ΠΑΝΤΑ η ψυχή της...