Πέταλα και ήλιο βρέχει...

΄Αλλη ανάρτηση και με εντελώς διαφορετικό θέμα, όχι και τόσο ευχάριστο για μένα, είχα προγραμματίσει για σήμερα και ύστερα από σιωπή μερικών ημερών.


Προηγείται όμως η ΄Ανοιξη που και επίσημα μπαίνει σήμερα.

(εικόνα δώρο από ηλιογράφο)

Τον δικαιούται λοιπόν τον εορτασμό και τις τιμές φέτος η ΄Ανοιξη, μιας και για όλους τους ΄Ελληνες γενικότερα, ενέσκηψε ...βαρύς και ασήκωτος χειμών... και δεν ξέρω αν και πότε θα ξαστερώσει...
Ημέρα Ποίησης μεθαύριο και την υποδέχομαι με Λουντέμη που αγαπώ:






"Απόψε σκύψανε στ’ αφτί και κάτι μού 'παν σιγαλά

(Κάτω από την αστροφεγγιά, αποκοιμηθεί σα να 'χα…)

Με μια φωνή που την ακούν οι θεοί, κι’ οι νέοι μονάχα.

Ω, τ’ άκουσα καλά!

Θαρρώ μπουμπούκια μ’ άγγιξαν στις φούσκες του χεριού.

Θαρρώ το αίμα εμέθυσε στις φλέβες μου και τρέχει…

Θαρρώ από το φεγγίτη μου πέταλα κι’ ήλιο βρέχει.

Θαρρώ φτερά να μ΄έντυσαν περιστεριού.

Στο λόφο του καλοκαιριού τίναξαν την παντιέρα.

Και πάνω απ’ τις τριανταφυλλιές κυμάτισε φαρδειά.

Στου κήπου μας σκαλίσανε τη λεύκα μια καρδιά.

Κι’ οι σπίνοι γράφουνε τρελές μπαλάντες στον αγέρα.

Στη φυλλωσιά οι δροσοσταλιές αρχίσαν να γελάνε.

Και γιόμισε μοσκοβολιά της γης η ανασαιμιά.

Οι δυο καρδιές χτυπήσανε μαζί κι’ οι δυο –σα μια.

Σαν τα κουπιά που τη βαρκούλα του έρωτα κυλάνε.

Νιόνυφη η μέρα ανέβηκε απ’ το λόφο στολισμένη.

Και στην αλέα μια μέλισσα είπε το

«ανάστα η γη!»

(Κι ήταν γιορτάσι, η μυρωμένη αυτή της προσταγή)

«Ανάστα η γη!» και πρόβαλε η αγάπη φλογισμένη!

(ΑΝΟΙΞΗ- Μ.Λουντέμης)

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ!!!

"AN..."


΄Ετσι George και καλέ μου φίλε, είχα τιτλοφορήσει εδώ και ημέρες την ανάρτηση, που παραπάνω αναφέρω και που συνέπεσε με την ομότιτλη δική σου. Πολύ ευγενικά και σ' ευχαριστώ γι' αυτό, με παρότρυνες να τη δημοσιεύσω. Εγώ δεν έχω τον τρόπο που ειλικρινά θαυμάζω σε σένα αλλά και πάρα πολλούς φίλους να αποτυπώσω όμορφες σκέψεις, πέρα και το 'χω ξαναπεί, από την απλή καθημερινότητά μου. Το θέμα της κάθε άλλο παρά ευχάριστο ήταν, αλλά και ο λόγος που δεν απήντησα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης.

΄Εγραφα λοιπόν:

"ΑΝ...


...δεν είσαι φιλόζωος...
και
ΑΝ τα αθώα τετράποδα δεν αγαπάς,
τότε εδώ με τίποτα μη σταματάς.
Μη χάνεις δηλαδή το χρόνο σου σήμερα με τούτη την ανάρτηση.
Σαφώς και έχεις πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις.

Ειλικρινά δε σε κακίζω, γιατί δε γνωρίζεις πως και αυτά τα μικρά τετράποδα κουβαλάνε το καθένα και από τη στιγμή που θα γεννηθούν τη δική τους ιστορία.

Αυτό το καημενούλικο έζησε όμορφα κοντά μας, παρέα με τη Ρόζα, τον Κανέλο, το Φοίβο και τον ...Τρεχαντήρη όπως εγώ τον λέω, γιατί είναι ζωηρό και θεότρελο και που από τον περασμένο Αύγουστο έχει θεριέψει...

Σπάνια έβγαινε στο δρόμο, αλλά η τελευταία φορά που ξεπόρτισε ήταν και η φαρμακερή. Τη βρήκανε βαριά τραυματισμένη και δυστυχώς δεν τα κατάφερε...




Βαριά η ατμόσφαιρα την επόμενη μέρα στο Γλαραίϊκο. Παγωμάρα διάχυτη παντού και από όλους μας.
Από πλευράς μου καμία διάθεση για blogging και για αρκετές μέρες τώρα.
Μουγκαμάρα και βαρυθυμία από όλους μας...


Μέχρι και η Ροζαλία μου από τη στιγμή που η ...φουντωτή ουρά (έτσι τη λέγαμε) "έφυγε" από το σπίτι, έβαλε το κεφάλι αλλά και το Γλάρο μου... κάτω... και δε θέλει να ξέρει.

Και ύστερα σου λένε πως τα ζώα δεν καταλαβαίνουν..."