Με... "δόση ανέμου"

Σήμερα μου δίνεται η ευκαιρία και με αφορμή την ανάρτηση του Ιωάννη Τ. , να κάνω κάτι που έπρεπε να είχα πράξει προ διετίας.

Το μπλογκ "ΑΣΠΑΣΤΌΣ" , η ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ και Γλαρένια για τους φίλους της, ευχαριστεί από καρδιάς την Ελένη Νανοπούλου για το δια των χειρών της πολύτιμο έργο της "δώρο στη Γλαρένια" (βλ. φωτο)

"...από τότε που ανακάλυψα το blog σου δεν ξέρω γιατί αλλά αυτός ο πίνακας που σου στέλνω αντιπροσώπευε για μένα εσένα, με μια δόση ανέμου ταυτόχρονα. Και τούτον συμβολίζει το τυλιγμένο σώμα...

...Ο πίνακας είναι ακουαρέλα σε καμβά, και τον έχω φτιάξει αρκετά χρόνια πριν, είναι ίσως από τα λίγα κομμάτια της δουλειάς μου που υπάρχουν στην κατοχή μου.

(ίσως να μην είναι και το καλύτερο από τεχνικής άποψης, μα έχει λίγο καρδιά μικρού παιδιού, όπως προ- είπες)

...με πολύ αγάπη και έγνοια mist

κατά τον νονό μου Ελένη"

Ελένη μου, επίτρεψέ μου, τολμώ τον μέσω της διαδικτυακής ανωνυμίας ενικό, ως ένδειξη οικειότητας (εμείς στην Αργολίδα είμαστε αυθόρμητοι), φιλίας και ευγνωμοσύνης.
Σ' ευχαριστώ για την πολύτιμη προσφορά σου,
αλλά και δεν ξεχνώ τα καλά σου λόγια, όταν χρειάστηκε.











Αντιγραφή από ΄Ηχος Πλάγιος
ΕΛΕΝΗ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΥ - Ολόγραμμα

Ολόγραμμα

.

οικειότητα την οποία θεωρώ

.

κάθε βράδυ γυρίζοντας

θ’ ανοίγω τις παλιές φθαρμένες ιστορίες

να μην κλαίν

που κάθομαι εγώ αντίκρυ σου

και πίνω αθανασία την ανταύγεια σου

.

***

Γέρμα

.

ΙΙ

.

τα χέρια μας τα χέρια μας

μ’ όλα τα μάνταλα ανοιχτά

κι ερημιές να σβήνουν

κει που οι όρμοι των χειλιών

αγκυροβόλι πιάνουν

.

μικρή – μικρή εγώ στα χέρια σου

μου φοράς το πέτρωμα της Λάβας

.

***

.

Τα λινά

.

Ι

Πήρε αργά η ώρα

Ο έρωτας εδόθηκε στους ευτυχείς

πλαγιάζουν οι φωνές τα πρόσωπα

διαθέσιμα μέχρι τα κόκκαλα ποτάμια στάζουν φιλιά

ίσαμε το μεδούλι σκίζεται η ψυχή

.

.

ΙΙΙ

ας λεν οι άλλοι

το κρύο τους το κουβαλούν αιώνες

με φόβο πλαγιάζουνε τις αγκαλιές

κι εκείνες ψάχνουν σε παράθυρα

μια κατακόκκινη πανσέληνο

ν’ ακούσει απευθείας

το πως φοβάται ο ύπνος

.

***

.

Εσπερινός

δεν μπορώ να δω

είναι μεγαλείο τούτη η ώρα

του εσπερινού

άναψε ένα λιβάνι πρόσχημα

αμαρτωλό τ’ αηδόνι

που σε φίλησε .

.
II

θεέ μας

.

μας έψαχνες

με τον κανόνα και την απαίτηση

εν’ άθροισμα είναι το νερό

απ’ το ελάχιστο και το πολύ μας σώμα

.

δεν κοιμάμαι ποτέ τις μικρές ώρες

.

κάποτε – κάποτε πλαγιάζω

στην αυτοψία της αγάπης

.

αποδημώ με την απρέπεια

.

.

Η Ελένη Νανοπούλου γεννήθηκε στο Άργος. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στο Τμήμα Οπτικής, σπούδασε Σκηνογραφία - Ενδυματολογία στη Σχολή του Λυκ. Σταυράκου, και εργάζεται στο θέατρο το κινηματογράφο και την τηλεόραση. Στην επαγγελματική της διαδρομή έχει συμμετοχές ως Σκηνογράφος-Ενδυματολόγος σε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις.

Το «Ολόγραμμα» που εκδόθηκε το 2009 από τις εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ είναι η πρώτη της δημοσιευμένη ποιητική συλλογή. Το ‘’Ολόγραμμα’’ είναι ένα σώμα, με πέντε ενότητες γραφής, με στόχο όμως να μπορεί η κάθε μια να σταθεί και μόνη. Από την ποίηση του ‘’Ολογράμματος’’ δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα δημοσιευμένο κάποιο δείγμα γραφής στο διαδίκτυο μήτε σε λογοτεχνικό περιοδικό.

Άλλα ποιήματα της έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό Ρωγμές τεύχος 8ο.

Δραστηριοποιείται τα δύο τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο, και διατηρεί τη σελίδα ‘’Σταγόνες από μελάνι’’

http://indianmist.blogspot.com/

"Ζωγράφισε με κιμωλία στον τοίχο ο Ήχος Πλάγιος. Μόνος..." και τον ευχαριστώ που μέσω της ανάρτησης του μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το λιγότερο δυνατό , που να αρμόζει, για την Ελένη Νανοπούλου