Σήμερον...

"Σήμεροοοον στον κινηματογράφο Ανεμώνη δυο έργαααααα" ... φώναζε από το μεγάφωνο του αυτοκινήτου ο οδηγός του, που περνούσε από τις φρεσκοσκουπισμένες γειτονιές, για να ενημερώσει τον κόσμο.
Είχαν βγει οι νοικοκυράδες από νωρίς γα την καθημερινή περιποίηση των χωματόδρομων, δουλειά που τώρα κάνουν από τα άγρια χαράματα, τα αυτοκίνητα του δήμου με τις αυτόματες βούρτσες. Απαραίτητο δε και το κατάβρεγμα του χωματόδρομου μετά το γερό σκούπισμα. Τζάμι τον κάνανε, ώστε να μη σηκώνει χώμα όχι μόνο για να μπορούν τα παιδιά να παίξουν πιο ευχάριστα αλλά και να μη σκονίζονται τα ...πηγαδάκια με τις καρέκλες και τα σκαμνάκια στις εξώπορτες. Και μοσχοβολούσαν οι γειτονιές βρεγμένο χώμα ανακατεμένο με τριαντάφυλλο και μοσχομπίζελο...
Ναι, το χώμα σηκωνόταν σύννεφο αν δεν είχαν προηγηθεί αυτές οι με μεγάλη επιμέλεια δουλειές, έτσι και τύχαινε να περάσει κανένα αυτοκίνητο.
Ο λόγος για το κατάβρεγμα ήταν πως αποσκοπούσε στην προστασία των νοικοκυριών, αφού τότε δεν υπήρχε κλειστό παράθυρο αλλά ούτε και πόρτα.
Αν και ο κυριότερος, πιστεύω ιδιαίτερα στις υποβαθμισμένες περιοχές, ήταν οι βόθροι.
Εύκολο ήταν κάθε τρεις και λιγάκι να τ' ακουμπάς στον"ΑΧΟΡΤΑΓΟ";....

ΔΥΟ έργα.
Μεγάλη η πρόκληση.
Ξέρεις τί σημαίνει δυο έργα;
Να περάσεις ευχάριστα 2,5 με 3 ώρες, εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια, που δεν υπήρχε τίποτε περισσότερο πέρα από συζήτηση με τη γειτόνισσα, πες το κουσκούσι καλύτερα να πιάσει και τόπο... Μικράκι ήμουνα αλλά θυμάμαι πολύ καλά πως η όλη διαδικασία ήταν "πανηγύρι".
Να ντυθείς, να στολιστείς και να ξεκινήσεις νωρίς,
για να προλάβεις και καλή θέση και όχι να βλέπεις το κεφάλι του μπροστινού
αντί ...για τα δάκρυα της Ναργκίς, της οποίας, σημειωτέον, μόνο το όνομα θυμάμαι... αλλά ας είναι καλά γκούγκλης. Η μια λοιπόν από τις δυο ταινίες ήταν οπωσδήποτε κωμωδία ή κάποια με κοινωνικο-αισθηματικό θέμα και η άλλη... τί άλλο από τη μόδα της δεκαετίας του '60 τις ινδικές ταινίες

και αργότερα (γυμνάσιο πήγαινα) τις τουρκικές με την περιβόητη Χούλια, άααλλο κλάμα από ' κει...

- Λεμονάδες, πορτοκαλάδες, γκαζόζες, μπυράαααλ,.... κωκ, σάααμαλι, φιστίκια, πασατέμποοοοος, φώναζαν οι νεαροί με την πραμάτεια στο δίσκο. Περιφέρονταν στους διαδρόμους του χαλικοστρωμένου θερινού σινεμά με ένα ξύλινο δίσκο που κρατούσαν με τα δυο τους χέρια και στερεωνόταν με λουρίδα περασμένη γύρω από τον αυχένα τους. Πριν ακόμη αρχίσει η προβολή το χαλικόστρωτο γέμιζε φλούδια από πασατέμπα και καπάκια από τα αναψυκτικά.
΄Ετσι, με...

• Γέλια από τους αλησμόνητους Χατζηχρήστο, Βασιλειάδου, Γκιωνάκη, Σταυρίδη, Ηλιόπουλο και άλλους κωμικούς μας όπως ο αεικίνητος Βέγγος, που πέτυχα πριν χρόνια κάποιο καλοκαίρι στην παραλία στο Τολό και έτσι σα ...μοτεράκι περπατούσε στην καυτή άμμο.

• Δάκρυα για το άσχημο, άδικο ή βίαιο τέλος μιας αγάπης (με πρησμένα από το κλάμα μάτια βγαίναμε από το σινεμά)

• Χαμόγελα ικανοποίησης για την κοπέλα που ....αποκαταστάθηκε η τιμή και η υπόληψή της.

• Μ' αγιόκλημα και γιασεμιά....

...θυμάμαι τα πολύ παιδικά μου καλοκαιρινά βράδια εδώ την Αθήνα, αλλά και στο Ναύπλιο στο μοναδικό θερινό σινεμά "Αίγλη " του Χουντάλα κοντά στο πάρκο.

Τώρα πάλι, στο υπαίθριο και όχι φυσικά μόνιμο σινεμά στο χωριό του πατέρα μου είχε άλλο γλέντι.
Σε μα αλάνα μάζευαν καρέκλες από τα παρακείμενα καφενεία, έστηναν την οθόνη και ένα ....σταφιδόπανο για τέντα, στην περίπτωση που οι ντόπιοι και πρακτικοί "μερομήνιες" προβλέπανε βροχή.
Δε θα ξεχάσω το βράδυ που έριξε βροχή, με το κανάτι που λένε και τα σταφιδόπανα έκαναν επικίνδυνη ...κοιλιά πάνω από τα κεφάλια μας, μέχρι που από το βάρος δεν άντεξαν για πολύ και έτρεχαν από το πλάϊ σαν καταρράκτες. Πέρα δώθε οι καρέκλες (ούτε συζήτηση για πάνινες πολυθρόνες), για να μη βραχεί ο κόσμος.
΄Ητανε να χάσεις την ευκαιρία όμως; πότε θα ξανα 'ρχόταν το συνεργείο για ταινία, μου λες;
Και τα βράδια κάτω στο "χτήμα", δεν περνούσαν εύκολα....

(υ.γ. για το "χτήμα'' ....στο επόμενο)